Eerste reeks foto's van Laos online

We hebben een eerste reeks foto's van Laos - Zuid en Centraal online geplaatst.

Klik hier om ze te zien

2016-02-29 Genieten en plannen.

We doen het vandaag rustig aan, en genieten in de ochtend van een wandeling door het pittoreske dorpje Konglor waar de mensen druk bezig zijn met het oogsten en drogen van tabaksbladeren. Daarna de heerlijke weg terug naar Nahin, klik op het filmpje hieronder als je zelf eens even wil meefietsen.
We keren terug naar hetzelfde guesthouse waar we eergisteren logeerden omdat we er de praktische mogelijkheid hebben om zelf te koken. Ik maak tevens van de gelegenheid gebruik om onze fietsen nog eens af te spuiten, wat wel eens dringend nodig is.
In de late namiddag komt een Frans koppeltje op een bromfiets informeren in het guesthouse, maar ze vinden het maar niks, want de matras van het bed is te hard en ze rijden door. Wanneer wij zo iets horen vragen wij ons toch af wat sommige mensen hier wel komen zoeken als ze al problemen hebben met zo’n detail.
We herbekijken onze planning voor de komende dagen nog eens, en gaan ze nog eens herzien. We gaan morgen niet verder noordwaarts fietsen naar de hoofdstad Vientiane, maar gaan weer even zuidwaarts richting Thakhek, om daar dan de grens over te steken naar Thailand, om op Thais grondgebied verder te fietsen richting Vientiane, en om daar later weer opnieuw Laos binnen te rijden.. Een van de redenen hiervoor is dat we zo weer een nieuw visum van een maand kunnen kopen voor Laos. Dat is goedkoper dan het visum dat we hebben te verlengen. Een verlenging kost 2$ per dag, een nieuw maandvisum 37$. In Thailand krijg je als Belg een gratis visum voor 15 dagen aan de grens. Als je met een vliegtuig binnen komt 30 dagen, en dat zouden we wel kunnen gebruiken, als we na Laos terug Thailand in fietsen.

Fiets even mee langs de zalige weg tussen Konglor en Nahin.

Tabakplukster.

 

2016-02-28 We duiken de onderwereld in.

We willen vandaag ‘Konglor Cave’ bezoeken, maar omdat we dan tweemaal dezelfde doodlopende weg van 45km moeten fietsen, twijfelen we even of we niet beter de lokale bus nemen. We beslissen toch maar om tot Konglor te fietsen en daar te overnachten. We zijn blij met deze keuze want het is een mooie rustige weg en we zullen hem morgen met veel plezier nog eens in de andere richting terug fietsen.
Over de ‘Konglor Cave’ had ik op het internet uiteenlopende commentaren gelezen, sommigen vonden het een fantastische ervaring, terwijl het voor anderen een dikke teleurstelling was. Onze commentaar: het is eens iets anders om met een bootje door een 7km lange ondergrondse rivier te varen met alleen maar een klein straallampje op je voorhoofd. Je vaart niet zelf met het bootje, je krijgt een stuurman mee die de motor bedient, en dat is wel nodig om veilig je weg te vinden in de donkere grot. Af en toe moet ik ook al eens het water in om het bootje weer vlot te trekken.
We zijn vandaag nog eens enkele Belgen tegengekomen. Op weg naar Konglor een fietser uit Balen die enkele maanden door Zuid-Oost Azië trekt, en later aan de ingang van de grot een gezin met twee kinderen uit het Antwerpse die om de drie jaar een half jaar op reis gaan en dan zelf zorgen voor het onderwijs van hun zonen die nu 9 en 12 jaar oud zijn.

We duiken de onderwereld in. 

De uitgang van Konglor Cave.

2016-02-27 Eens iets anders dan noedels en rijst.

Een ideaal wegdek, en de wind tot inkeer gekomen, zorgen er voor dat de rit van vandaag een makkie is vergeleken met gisteren. Een stevige klim van 4km in het laatste deel is net zwaar genoeg om ons niet het gevoel te geven dat het een té gemakkelijk ritje was.
We fietsen nog steeds door een prachtig landschap van karsten (rotsformaties) en dichtbegroeid woud terwijl Nahin, de plaats waar we gaan overnachten, dan weer in een mooi groot dal ligt. Op onze kaart is de weg die we vandaag volgen aangeduid als ‘scenic route’, maar voor ons hadden ze dan evenzeer de route van de voorbije dagen hetzelfde statuut mogen geven. We hebben ons al dikwijls afgevraagd wie of wat bepaalt wanneer iets als ‘scenic route’ wordt aangeduid, omdat wij al wel eens vaker een andere mening hadden. Het kan natuurlijk te maken hebben met de periode waarin je een route volgt. 
De rijstvelden die het landschap mooi groen kleuren wanneer de rijst groeit, staan nu helemaal droog en ogen dor.
De groenten op de plaatselijke markt verleiden ons zozeer dat we nog eens ons eigen potje gaan koken en zoals altijd smaakt ons dat overheerlijk. Af en toe mag het wel eens wat anders zijn dan noedels of rijst.

Koeien in droge rijstvelden.

De ingrediënten voor een …

 

… een overheerlijk bord

 

2016-02-26 Lastige maar mooie etappe.

Gisterenavond zaten we samen met enkele jongeren gezellig rond het kampvuur. Het was een internationaal gezelschap van enkele Duitsers, Zwitsers, Fransen en wij Belgen. De jongeren trekken hier allemaal rond op een brommer, die ze huren of kopen, om hem dan aan het eind van hun reis weer te verkopen. Vannacht is het weer stevig afgekoeld en dat was goed te voelen in ons hutje dat gemaakt is van planken met daartussen veel spleten.
We weten al op voorhand dat het vandaag een lastige etappe kan worden omdat er over een afstand van zo’n 20km nog wegenwerken zijn. Aanvankelijk is het onverharde wegdek nog te doen, maar later wordt het wel lastiger met veel keien. We vrezen voor onze fietsbanden, maar gelukkig houden ze het vol. Het slechtste stuk weg hebben we in een afdaling waar we maar tergend traag naar beneden kunnen. Onze handen knijpen de remmen bijna voortdurend dicht, wat ook  belastend is voor arm en schouders. We komen maar langzaam vooruit. In de laatste 10km is het wegdek weer beter maar dan toont de wind nog eens zijn slecht karakter en is het echt knokken om vooruit te komen. Na 51km hangen we onze fiets aan de haak, gelukkig hebben we af en toe toch nog kunnen genieten van het mooie landschap.

Gezellig rond het kampvuur.

Met beperkte middelen een nieuwe weg aanleggen duurt lang.

Slechte weg voor onze banden !!

2016-02-25 Een onvoorziene korte rit.

Toen we vanochtend vertrokken in Nakai was het met de bedoeling om tot Lakxao te fietsen. Na 23km stoppen we bij een guesthouse/restuarant om te ontbijten. Het bevalt ons daar echter zo goed dat we al gauw vragen of we er kunnen overnachten. Voor de rest van de dag maken we enkel nog een wandeling door het dorp, en verder genieten we van een rustdag, vandaar ook maar een kort verslagje. 

Een dagje lekker niksdoen.

 

2016-02-24 Bibberend van de kou.

We keren de Mekong letterlijk de rug toe en fietsen nu door een decor met steile rotsformaties. Ronduit prachtig, en dat mag wel weer eens na de eerder saaie voorbije dagen. We krijgen opnieuw af te rekenen met een sterke wind op kop. De rotsen kunnen af en toe voor beschutting zorgen, maar soms zorgen ze er ook voor dat we in een soort van windtunnel terecht komen waar je haast van je fiets wordt geblazen. De weg blijft vrij vlak tot we in de laatste 5,5 km een stevige beklimming krijgen. Het is een slotklim om U tegen te zeggen. Het is al heel lang geleden dat we nog eens naar ons kleinste verzet moesten schakelen, het moet ergens in de maand december geweest zijn. Wanneer ik even stop om op MJ te wachten, die een stuk te voet stapt vanwege té steil, kan ik zelf nog maar amper terug vertrekken. Boven aangekomen in het dorpje Nakai is het toch even zoeken naar een overnachtingsplaats. We vragen het enkele keren maar ze wijzen allemaal in een andere richting. Uiteindelijk vinden we dan toch een guesthouuse dat er met de verschillende blokken wat uitziet als een concentratiekamp, maar we zijn al dik tevreden dat we hier kunnen overnachten, en er is zelfs een warme douche. Het Frans WC nemen we dan maar voor lief.
De wind is ondertussen nog harder gaan blazen en het is hier boven erg koud. We moeten zelfs nog eens een warme trui uit onze kledingzak halen, en dat is ook al héél lang geleden. Het is merkwaardig hoe de wind plotseling zo koud is geworden. Dat we geen airco hebben is absoluut geen probleem, zelfs de ventilator is totaal overbodig. Voor een keer zijn we blij dat het op onze kamer warmer is dan buiten.

Productie van houtskool.

Een netjes onderhouden tuintje.

2016-02-23 Met tranen in de ogen.

We zitten nog eens in een guesthouse waar het ontbijt inbegrepen is in de prijs. Men had ons gezegd dat we konden ontbijten vanaf 7u. We zien dat er eerder al een groep gaat ontbijten, wij wachten geduldig tot 7u. Maar wanneer we dan willen gaan eten, blijkt er zo goed als niets meer over te zijn van het ontbijt. Morgenvroeg hebben ze ons niet liggen, en zullen we wel zorgen dat we ons deel krijgen.
In de voormiddag fietsen we tot de ‘Buddha cave’, zo’n 16km ten oosten van Thakhek, in dezelfde richting welke we morgen gaan verder fietsen. Als het decor dat we te zien krijgen al een voorbode mag zijn van wat ons de volgende dagen te wachten staat, is dat op z’n minst veelbelovend.
In de namiddag fietsen we nog eens 5km zuidwaarts van de stad naar de ‘Sikhottabong Stupa’ Hier had vorige week het ‘That Sikhottabong Festival’ plaats, en dat is nog héél duidelijk te zien. Het terrein er rond lijkt wel op de festivalweide van Werchter de dag na het muziekfestival.
Tegen de avond willen we nog iets gaan eten. Een geroosterde tilapia vis lijkt ons wel wat, maar dat is dan zo magertjes dat we even verderop in een restaurantje nog eens een plaatselijke specialiteit gaan proberen: ‘Raw Shrimps: small shrimps with fish sauce and vegetables – Lao  favorite’ (Shrimps zijn roze garnalen). Ik hou van zeer pikant eten maar dit is wel het heetste dat ik ooit al gegeten heb, een beetje té, het is eten met tranen in de ogen.

Op weg naar de 'Buddha cave'.

Ingang 'Pa Seuam cave'.

'Sikhottabong Stupa'.

2016-02-22 Elke dag is het weer anders.

De voorbije dagen waren niet de meest spectaculaire etappes, maar vandaag komt er dan toch wat verandering in. Het landschap wordt groener en bosrijker, en het parcours wordt nog heuvelachtiger.
Thakhek is een stadje waar weer meer toeristen rondlopen. Er is hier dan ook het een en ander te zien in de buurt. We blijven hier nog een extra nachtje om enkele van die bezienswaardigheden te kunnen bezoeken, met de fiets, maar zonder bagage. We gaan ook even de tijd nemen om een extra lus voor te bereiden die we willen maken langs de highlights van de provincie Khammouane.
Gisteren hebben we de kaap van 15.000km op de fiets overschreden. Veel automobilisten rijden zelfs zoveel kilometers niet in minder dan 10 maanden.
Quasi elke dag in een ander hotel of guesthouse slapen moet je ook gewoon worden. Telkens je wakker wordt moet je je afvragen hoe je uit bed moet stappen, welke kant je uit moet voor de badkamer, waar staat de lichtschakelaar,... Ondertussen ben ik ook al een specialist geworden in het gebruik van afstandsbedieningen voor tv’s en airco’s want ook die zijn telkens anders.

Zonder woorden.

Typisch stadsbeeld.

2016-02-21 Opgepast met plat water.

Sannakhet mag volgens Laotiaanse normen een grote stad zijn, toch vonden wij er gisteren geen enkele bakker of winkel waar we iets degelijks konden kopen voor het ontbijt, waardoor we vanochtend, voor de tweede dag op rij, genoegen nemen met een stuk droge cake. Alsof het met opzet is om ons te pesten, zien we bij het uitrijden van de stad verschillende kraampjes langs de weg waar belegde broodjes worden verkocht. Na 30 kilometer fietsen komen we op een kruispunt van twee grote wegen, waar er tientallen eetkraampjes zijn. Wij hebben ondertussen al weer wat honger gekregen, maar er is geen enkel belegd broodje te vinden. Ze verkopen allemaal geroosterd vlees of keihard gekookte eieren op een spiesje, en daar hebben wij op dit uur van de dag maar weinig zin in. We fietsen dan maar verder om 10 kilometer later aan een eethuisje te stoppen voor onze dagelijkse portie noedelsoep.
In de vroege namiddag hebben we al 70km gefietst en zien we aan het begin van het dorpje Nonnadeng een guesthouse, maar het is vrij primitief en onderkomen, zelfs geen koude douche, en daarom twijfelen we even of we al dan niet nog verder rijden want volgens de gegevens in mijn GPS zou er zo’n 21km verderop ook een overnachtingsplaats zijn. Na iets gedronken te hebben in het dorpje, besluiten we om toch maar verder te fietsen, maar na enkele honderden meters zien we weer een guesthouse, eentje dat er veel beter uitziet en uiteindelijk nemen we dan toch maar het zekere voor het onzekere.
In tegenstelling met de Vietnamezen en Cambodjanen zie je maar weinig Laotianen op een fiets rondrijden, en dat is zelfs te zien aan het gedrag van de loslopende honden die hier minder gewend zijn aan fietsers. Ze zijn niet echt agressief, maar af en toe moeten we toch al eens eentje een halt toeroepen, letterlijk dan.
We zijn er nu achter gekomen dat Low Low (het soort whisky op basis van rijst) ook verkocht wordt in hetzelfde soort plastic flesjes waarin men normaal plat water doet. Bovendien is het ook kleurloos, zijn de etiketten voor ons onleesbaar, en staat het op een stapel naast de frisdranken. We moeten dus wel uitkijken dat we geen vuurwater kopen in plaats van gewoon drinkwater. 

Keihard gekookte eitjes op een spiesje.

 

Een nieuwbouw guesthouse.

 

Low Low : vuurwater van 50° !!!

 

2016-02-20 Vindingrijkheid en toevallige ontdekkingen.

Zo te zien wordt er in Laos veel nieuw gebouwd, huizen, tempels en zelfs guesthouses, allemaal gemaakt met degelijk materiaal. Als afwerking krijgen de tempels een goudkleurtje en de huizen zeer frisse en opvallende kleuren. Daarnaast zijn er ook nog heel wat dorpen van paalhutten.
Tegen de avond gaan we nog een wandelingetje maken, en zijn we getuige van een drakendans.

Drakendans.

Als je zo lang op reis bent wordt je ook vindingrijk of ontdek je toevallig nieuwe handigheden :

• Onze schoenen ruiken niet meer al te fris, ondanks herhaaldelijk wassen, en als we ze niet ergens buiten kunnen zetten hangen we ze aan een riem aan de buitenkant van het raam.
• We hebben een nieuw systeem gevonden voor onze klamboe, met onze drie tentstokken maken we een soort van piramide waar we hem kunnen aan ophangen.
• We hebben ontdekt dat onze metalen drinkbussen zo goed isoleren dat we er makkelijk gedurende 12 uur ijsblokjes in kunnen bewaren.

2016-02-19 Muziek om van te genieten.

Zowat elke dag komen we andere fietsers tegen langs de weg. Vandaag zagen we een jong koppel uit Canada, en een koppeltje uit Nieuw-Zeeland op fietstocht voor een maand.
Langs de weg krijgen we geregeld Laotiaanse muziek te horen die klinkt als Latijns Amerikaans met een ritme dat een beetje salsa-achtig is. Het is heerlijk opgewekte muziek die aanzet tot dansen. 
Er wordt ook veel bier gedronken van het merk ‘Beerlao’, in flessen van 640ml, ideale inhoud voor 2 personen. Overal zie je de opvallende stapels gele bierbakken staan. Naast bier wordt er ook veel ‘Low Low’ gedronken, een soort whisky gemaakt op basis van rijst en nóg goedkoper dan bier, kost ongeveer 1$ per liter. Wij lusten het ook wel, maar dan aangelengd met fruitsap of een of andere prikhoudende frisdrank én ijsblokjes. De meesten hebben een koelkast maar toch worden er nog veel ijsblokjes verkocht, en wij hebben er stilaan een goede neus voor gekregen om te weten waar we ze kunnen vinden. 
In Laos is het terug makkelijker dan in Cambodja om een eethuisje te vinden langs de weg.

BBQ langs de weg.

Machine om ijsblokjes te maken.

2016-02-18 Hebben we de bandenprikker gevonden?

We zijn niet de enige fietsers die in het hotel logeren, er zijn nog drie mannen uit Thailand en een Zwitser. Het ontbijt wordt geserveerd vanaf 6 uur. De eersten die staan aan te schuiven aan het buffet zijn de fietsers, want die willen natuurlijk zo vroeg mogelijk in de ochtend weer op de fiets zitten wanneer het nog niet te warm is, ook al is dat relatief, want ’s nachts daalt de temperatuur hoogstens tot 25°C.
Onderweg krijg ik weer af te rekenen met een langzaam leeglopende achterband, en zie me verplicht om weer een andere binnenband te steken. Wanneer ik voor de zoveelste keer de buitenband controleer, vind ik dan toch een zéér minuscuul klein metalen splinstertje. Maar  toch plaats ik voor de zekerheid ook een nieuwe buitenband.
Het landschap wordt steeds mooier. Soms zeer dorre lege rijstvelden afgewisseld met mooi groene velden die onder water staan. Dat laatste is alleen maar mogelijk wanneer er een rivier in de buurt is waar men water kan uit pompen. Voor velden waar dat niet kan, moet men wachten op het regenseizoen. De bergen op de achtergrond zorgen mee voor het mooie decor. Het is nu definitief afgelopen met vlak fietsen.

Het dorre landschap.

Mini canyons.

We hebben nog geen idee waarvoor dit moet dienen.

2016-02-17 Met spijt in het hart.

Het is met een dubbel gevoel dat we afscheid nemen van Tat Lo. Het is een zalige plaats om te blijven hangen, maar we weten van onszelf dat een ganse dag niks doen, niets voor ons is.
We leren weer een nieuwe plant kennen, de maniokwortel of cassave, die in deze regio veel gekweekt wordt. Het droog seizoen is de ideale periode om de maniokwortel uit de grond te halen, waarna hij in stukjes wordt gekapt met een kapmes of machinaal, om daarna te drogen in de zon. Gemalen maniok wordt onder andere gebruikt voor het maken van rijstpapier, voor de populaire springrolls, die ook hier geserveerd worden.
Na de rondrit langs het Bolaven Plateau komen we weer in het stadje Pakse, en we gaan terug naar het hotel waar we vorige keer logeerden, ondanks dat er toen problemen waren met de airco en wifi. Maar het was het uitstekende ontbijtbuffet dat de doorslag heeft gegeven.

Verwerking van maniokwortels.

2016-02-16 Zijn we niet per ongeluk in Afrika beland ?

De plaatsnamen in Laos kunnen zeer verwarrend zijn door het gebruik van verschillende namen. Het plaatsje waar we verblijven wordt door iedereen ‘Tat Lo’ genoemd naar een gelijknamige waterval maar de echte naam is ‘Ban Saen Vang’ en dan is de waterval het dichts bij het dorp niet ‘Tat Lo’ maar ‘Tat Hang’.
Na het ontbijt trekken we onze slippers aan voor een korte wandeling naar ‘Tadlo lodge’ om de olifanten te zien waar je als toerist een uurtje mee op stap kan, maar wij gaan ze enkel fotograferen. Wanneer we daar komen zien we dat het nog maar een 350 meter naar de waterval ‘Tat Lo’ is en 3km tot ‘Tat Soung’. We besluiten dan maar om verder te stappen en ze beiden te doen. Tat Soung zou met een val van 50 meter de meest indrukwekkendste zijn, maar van een waterval kan je nog moeilijk spreken want er komt nog amper een straaltje water naar beneden en dat heeft vooral te maken met de waterkrachtcentrale die men vlakbij heeft gebouwd. Aan de voet van de waterval ligt een ‘Etnic minority village’.  Het dorp is gebouwd in een cirkel rond de ceremonie hut, de inwoners zijn zo donker van huidskleur dat je je ergens in Afrika waant. Ze houden er ook primitieve rituelen op na. In maart worden er op rituele wijze meerdere buffels geslacht, nadat de mannen van het dorp met houten maskers hun rituele dans rond hen hebben gedaan. Het vlees wordt daarna verdeeld onder de bewoners van het dorp.

Tat Hang waterval.

Tat Lo waterval.

Tat Soung waterval.

Ceremonie hut.

2016-02-15 Koffieplantages en watervallen.

Het profiel van de etappe van vandaag is zowat het spiegelbeeld van deze van gisteren: 65km bergaf, we moeten amper nog bijtrappen. Onderweg komen we een jonge Franse fietser tegen die al twee jaar op trektocht is en nog een jaar te goed heeft. Hij heeft gisteren dezelfde klim als wij naar het plateau gemaakt, en heeft ook afgezien van de warmte, in die mate zelfs dat hij halverwege moest stoppen voor een middagdut en pas in de late namiddag verder fietste. Volgens hem was het 50°C, maar dat is naar ons aanvoelen minstens 10° te veel. Toch moeten we misschien ons idee bijsturen dat MJ niet tegen de warmte kan, maar dat het normaal is, en eerder ik het ben die gewoon heel goed overweg kan met de hitte.
Het klimaat op het Bolaven plateau is ideaal voor het kweken van koffie, ook wel eens de champagne van koffie genoemd. Grote plantages zijn we nog niet gepasseerd, eerder kleinere plantages naast bescheiden huisjes. We fietsen dan ook maar een deel van het Bolaven plateau.
In Tat Lo komen we terecht in een guesthouse dat gelegen is vlak aan een rivier met prachtig zicht op de watervallen en een balkon waar het heerlijk zitten is. We hebben meteen het gevoel dat dit de ideale plaats is om een rustdag in te lassen.

 Koffiebonen drogen.

Koffieboom.

De omgeving rond de Tat Lo watervallen.

2016-02-14 Geen 'Hello' maar 'Sabaidee'.

Op Valentijnsdag  zijn er waarschijnlijk velen die ontbijt op bed krijgen. Wij doen dit hier alle dagen, althans toch aan de rand van het bed, behalve vandaag omdat we nog eens in een hotel logeren waar een ontbijtbuffet inbegrepen is in de prijs.
Voor ons hotel komen we Raymond nog eens tegen, een Amerikaanse fietser die we de afgelopen 12 dagen geregeld hebben ontmoet . Vanaf Siem Reap fietste hij hetzelfde traject als wij, maar nu zullen onze wegen waarschijnlijk definitief scheiden, want Raymond fietst vandaag verder noordwaarts richting Vientiane, terwijl wij het oostwaarts hogerop gaan zoeken op het Bolaven Plateau. We mogen er nog eens stevig invliegen, want gedurende 52km is het zo goed als constant bergop, en moeten we een hoogteverschil van 1350 meter maken. Op zich is dat niet zo’n zware onderneming, maar in combinatie met het warme weer, is het toch geen eenvoudige klus, vooral dan voor MJ die naar het einde toe steeds sneller aan een korte rustpauze toe is.
Ook in Laos zien we weer kinderen langs de weg die ons toewuiven, al is het iets minder uitbundig dan in Cambodja. Ze roepen nu niet ‘Hello’ maar het Laotiaanse woord ‘Sabaidee’. 

Verkoopster langs de weg.

Het maken van kapmessen.

In volle inspanning.

2016-02-13 Het verschil zit hem in de 'Plus'.

Vanochtend had ik weer een lekke band. We hebben de laatste tijd wel veel lekke banden, iets waar we in al onze vorige trektochten maar zeer zelden last van hadden, maar hier is een goede verklaring voor. Vroeger reden we altijd op ‘Schwalbe Marathon Plus’ buitenbanden, een type waarvan de fabrikant terecht zegt dat ze ‘onplatbaar zijn omdat ze een extra dikke beschermlaag hebben. Dit jaar hebben we reservebanden mee van ‘Schwalbe Marathon Mondial’ omdat  deze opgerold kunnen worden en makkelijker mee te nemen zijn maar helaas niet zo lekbestendig. We hebben vandaag wel voldoende tijd om nog eens een andere lekke band te herstellen want het wordt een korte rit van amper 48km tot Pakse maar het terrein wordt wel steeds heuvelachtiger.
Voor de afwisseling nemen we eens vrede met een relatief duurder hotel (+/-20$ voor een kamer inclusief ontbijt) om dan te moeten vaststellen dat het internet niet functioneert en de airco al evenmin. Dat het internet van het hotel niet werkt is geen probleem want er is nog een vrij toegankelijke WiFi van de buren, maar zonder airco of ventilator is het op de kamer niet te keren. Ik ga enkele keren aan de receptie vragen of ze er iets willen aan doen, en pas als ik me enigszins boos begin te maken mogen we verhuizen naar een andere kamer.

Een vrachtwagenbus.

2016-02-12 Theravada Boeddhisme.

Tijdens ons ontbijt zijn we getuige van een hele ceremonie : monniken die eten en drinken ontvangen van het restaurantpersoneel aan de overkant van ons guesthouse. Meer dan de helft van de Laotianen hebben als geloof het ‘Theravada Boeddhisme’. Elke man brengt minstens 15 dagen van zijn leven door als monnik, meestal na het beëindigen van zijn studie, en voor hij begint met werken of huwt. Op deze manier verdient hij al aflaten voor zijn familie. Elke ochtend gaan al die monniken op stap om eten en drinken te ontvangen van de mensen, die op die manier ook hopen op een beter leven na hun wedergeboorte.

Omdat mijn achterband stillaan leegloopt, wil ik hem enkele keren laten oppompen aan een herstelplaats voor bromfietsbanden, maar iets wat in Vietnam en Cambodja nooit een probleem was, kan of wil men hier niet doen, of ze verwijzen me door naar een concurrent. Hetzelfde fenomeen wanneer we in de late namiddag op zoek gaan naar een eethuis. Men doet teken dat we er niet kunnen eten, of wijzen naar een ander eethuis. We krijgen de indruk dan Laotianen liever lui dan moe zijn, iets wat enigszins bevestigd wordt wanneer we ’s avonds in de reisgids volgend gezegde lezen: ‘The Vietnamese plant the rice, the Cambodians tend the rice and the Lao listen to it grow’.

Monniken op ronde.

Monniken op stap.

Gigantisch Boeddha beeld langs de weg.

Laatste reeks foto's van Cambodja

Klik hier voor een laatste reeks foto's van Cambodja

2016-02-11 Een rondje Khong Island.

Sinds enkele dagen zit er een slag in mijn achterwiel, en nu moet ik nog eens vaststellen dat er ook nog een spaak is afgebroken. We zijn nog maar enkele kilometers aan het fietsen, of het spatbord aan mijn voorwiel breekt in twee stukken (nog een gevolg van het transport per trein in China). Met behulp van een rekker kan ik de stukken spatbord nog aan elkaar vastmaken. Laat ons hopen dat onze fietsen het volhouden, en dat we onze reis niet vroegtijdig moeten onderbreken vanwege onherstelbare technische problemen.
Wat het fietsen betreft, beperken we ons vandaag tot een rit van 43km rond Khong Island. In de namiddag bekijken we nog eens hoe we de volgende dagen gaan verder reizen door Laos. We hebben slechts een visum tot 10 maart, en we vrezen dat dit misschien niet voldoende zal zijn om die delen van Laos te bezoeken die we zouden willen doen. Mogelijk alternatief is om ons reisplan aan te passen en halverwege, in Vientiane, de grens oversteken naar Thailand, daar 15 dagen verder noordwaarts fietsen, en dan met een nieuw visum terug naar Laos om het noordelijk deel af te werken. Tot slot zouden we dan in 15 dagen tijd tot in Bangkok moeten geraken. Aan de grens van Thailand kan je gratis een visum voor 15 dagen krijgen. Dit alles is nog maar een voorlopig idee, we zullen het nog verder moeten uitpluizen en later evalueren.

Nog enkele foto's van het leven op Khong Island.

 

 

2016-02-10 Terugblik op Cambodja.

Het is nog 64km tot de grens over stofferige, maar rustige wegen. Ideaal moment dus om eens terug te blikken op Cambodja, het land dat we weldra achter ons laten. Het was een land waar we toch wel even aan moesten wennen. De eerste twee dagen op de fiets waren eerder saai. Daarna kwamen we in de hoofdstad Phnom Penh, waar we geconfronteerd werden met de armoede op straat. En dan kwam er nog het bezoek aan Tuol Sleng museum, de stille getuige van het schrikbewind van Pol Pot, welke een zeer diepe indruk ons naliet. We hadden dan ook enkele dagen nodig om dit alles te verwerken en om onze knop om te draaien. Naar mate we verder door Cambodja fietsten, veranderde ons beeld over dit land, en konden we er ook volop van genieten. Zo kwam er de spannende boottocht van Battambang naar Siem Reap, en dan, als ‘top of the bill’, het driedaags bezoek aan de tempels van Angkor, voorlopig de meest indrukwekkende bezienswaardigheid die we op onze reis al zijn tegen gekomen. Alleen hiervoor is een reis naar Cambodja al een aanrader. In Siem Reap, waar de bezoekers aan Angkor logeren, komt de meest verwende Westerse toerist aan zijn trekken.
Maar Cambodja is ook een land van tegenstrijdigheden, waar we het toch wel even moeilijk mee hebben. Vele NGO’s en vrijwilligersorganisaties komen hier nog steeds waterpompen installeren. Toch zie ik langs de weg meer GSM-masten dan waterpompen. Ergens klopt dit plaatje niet. Vele huisjes zijn niet aangesloten op het elektriciteitsnet, en men gebruikt dan maar een accu om de smartphone of tablet op te laden! Slechts enkele gezinnen kunnen zich een auto veroorloven, maar de weinige auto’s die er dan rondrijden, zijn meestal zeer recente en dure SUV’s. Zijn deze auto’s hier dan zo goedkoop? Niet alle kinderen kunnen het zich permitteren om school te volgen, toch zie je meerdere jongeren van amper 10 à 12 jaar met een eigen bromfiets naar school gaan. Wanneer je ziet in wat voor armzalige houten hutten de mensen moeten leven, zou je medelijden krijgen. Toch zien we enkel vrolijke en ogenschijnlijk gelukkige families in de schaduw van hun stulpje samen eten of gewoon in hun hangmat liggen en ondertussen maar tateren met de rest van de familie. In België zou men dat (met een uiteraard Engelse term) ‘Quality Time’ noemen.

Zo’n 10km voor de grensovergang zien we aan de andere kant van de weg een backpacker, een Israëliër, die van Laos komt. We wisselen met hem onze laatste Riel en enkele Dollars voor Laotiaanse Kip. Ook deze keer is de grensovergang voor de zoveelste keer niet meer dan een formaliteit, we moeten langs twee loketten passeren om onze visa in orde te krijgen. Aan het eerste loket hangt een lijst met het visumtarief per land, en daarnaast een apart papier dat er nog 1$ per persoon extra moet betaald worden voor administratie. Daarna moeten we nog eens langs een tweede loket waar we nog eens 2$ per persoon moeten betalen om onze paspoorten terug te krijgen. Uiteindelijk betalen we 76$ voor onze visa, maar we geloven echt niet dat de extra gevraagde dollars deel uitmaken van de officiële procedure; maar daar gaan we nu echt niet moeilijk over doen.

Onze allereerste indruk van Laos is dat het wegdek veel beter is, de huizen er over het algemeen minder armzalig uit zien, en dat de winkeltjes langs de weg veel meer te bieden hebben. 

De stofferige weg naar de grens.

Kinderen zorgen al voor kleinere broer of zus.

Wachten op het overzetbootje.

Een primitief overzetbootje op de Mekong bracht ons naar Khong Island.

2016-02-09 Een hongerige dag.

We zijn al vroeg wakker maar wachten tot het daglicht  begint te worden, de muggen niet meer actief zijn, en we veilig van onder onze klamboe kunnen komen. Omdat het nog te vroeg is, fietsen we 15km met een nuchtere maag vooraleer we een kraampje langs de weg tegenkomen waar we als ontbijt een kom noedelsoep kunnen eten.
Onze voorlaatste rit in Cambodja is qua landschap niet veel soeps. Het is behoorlijk dor en op vele plaatsen is het afgebrand, of is het afgestookt? Het is ook erg dun bevolkt. We horen nog maar weinig kinderen langs de weg roepen, en zelfs de honden kijken naar ons op omdat ze minder tweewielers gewend zijn.
Langs de weg zie je voor vele huisjes kleine accu’s staan. De meeste huizen hebben geen elektriciteit, en voor de weinige stroom die ze nodig hebben gebruiken ze een accu. Iemand heeft er zijn broodwinning van gemaakt, en reist op een bromfiets met aanhangwagentje om de lege accu’s te vervangen door volle, en zo te zien is het vandaag dat hij of zij langskomt.
We hebben allebei een hongerige dag, want na de noedelsoep van vanochtend, eten we later op de dag nog eens een bord rijst met groenten, ’s namiddags een Indische curryschotel in een restaurantje, en ’s avonds nog eens twee broodjes met geroosterde balletjes en stukjes praktisch verbrande lever.
Aan onze kamer in het guesthouse hebben we een terras, en we profiteren er van om nog eens zelf onze was te doen, vooral ons ondergoed. Zo kunnen we morgen weer met allemaal propere kleren de grens over.

 

Kinderen spelen met eigen gemaakt speelgoed. 

Er wordt ook eten langs de weg verkocht waar wij voorlopig nog voor passen.