De mysterieuze ErDeBe

Aandachtige blogvolgers hebben allicht opgemerkt dat de berichten op onze blog geplaatst werden door de mysterieuze ErDeBe. Hij plaatste niet enkel onze berichten, de teksten die we door mailden, op de blog maar bewerkte ook de foto's en werkte accuraat het kaartje bij waar we ons bevonden.
Dankzij hem konden jullie dagelijks het wel en wee van onze reis mee volgen. Hij verzorgde niet alleen onze blog maar was ook onze eerste hulplijn in België in geval van problemen.
ErDeBe is niemand minder dan onze goede vriend Robert De Becker uit Wespelaar. We weten dat hij dat al die die tijd met heel veel plezier heeft gedaan, we zijn dan ook zeer dankbaar voor zijn inzet en meeleven.

2016-06-07 Wereldreis – Epiloog

We zijn nu wel terug in België maar voorlopig kunnen we nog niet terug naar ons eigen huis omdat het nog verhuurd is tot einde juni. We zullen dus nog enkele weken elders moeten logeren. We gaan grotendeels bij onze kinderen logeren maar we gaan ook van de nood een deugd maken  en met de fiets vrienden en familie  bezoeken. Het zal een klein rondje Vlaanderen worden. Een ideale manier om wat af te kicken en toch nog te blijven fietsen. Onze auto laten we voorlopig nog liever aan de kant staan.

Ondertussen zijn we al enkele dagen terug in België. Het weerzien met onze kinderen en kleinkinderen was hartverwarmend en buitengewoon leuk. Met de kleinkinderen is het net alsof we nooit zijn weggeweest. Met mijn moeder is voorlopig alles terug onder controle. Voor  het overige proberen wij weer de draad op te pikken en weer te wennen aan het gewone leven in België.  Soms ligt het maar in piepkleine dingen:

•           het wc-papier in het wc gooien en niet in een vuilnisbak
•           de rijkelijk gevarieerde Belgische keuken
•           het Belgische weer
•           de meer dan comfortabele levensomstandigheden
•           de extreme netheid
•           het ongelooflijke aanbod aan verschillende voedingswaren
•           de verplichte veiligheidsvoorschriften
•           de kleine flesjes bier

We hebben ook nog een laatste reeks foto’s van Maleisië online gezet. Klik hier voorde foto’s

Tot slot willen we alle volgens van onze blog nog eens bedanken voor de vele toffe reacties die we kregen.

PS: Vandaag de vraag gekregen of de huurders van ons huis nog een halve maand langer kunnen blijven.  Twee jaar geleden hebben  we met al onze kinderen en kleinkinderen  een week doorgebracht  op een prachtig domein in Oteppe, de kleinkinderen spreken er nog altijd over.  We hebben dan ook 14 dagen geboekt op dat domein zodat ze allen eens kunnen langskomen. 

Onze trots nu (Norah & Mauro konden er spijtig genoeg niet bij zijn)

2016-06-01/02 De terugkeer naar België.

Om 9u, een uur vroeger dan afgesproken, staat onze taxi al voor de deur van ons hotel. Omstreeks 13u zijn we al op de luchthaven van Kuala Lumpur. Vermits ons vliegtuig pas om 20u55 vertrekt, hebben we nog ruim de tijd om onze fietsen in te pakken in plastiekfolie, onder maximale belangstelling. Wanneer om 18u de incheckbalie opengaat, staan we als eersten in de rij; en maar goed ook, want het inchecken van onze fietsen verloopt niet echt van een leien dakje. We mogen samen 60kg aan bagage hebben, inclusief de fietsen. We komen uit op 58,4kg. Dat hebben we dus mooi uitgerekend. Maar daarmee is de kous nog niet af want… onze fietsen vallen in de categorie ‘meer dan oversized luggage’. De afdelingsverantwoordelijke, een man in deftig kostuum, komt onze fietsen bekijken, en oef, hij geeft het fiat, onze fietsen mogen op het vliegtuig. We moeten met onze ingepakte fietsen naar een uithoek van de vertrekhal waar ze verplicht door een scanner moeten. Daar aangekomen, stuurt men ons wandelen, onze fietsen zijn té groot en kunnen volgens de douane daar niet door de scanner. Dus terug naar de incheckdesk waar de verantwoordelijke gelukkig nog aanwezig is. Geen nood hij telefoneert naar de bagage afhandelaars van onze vlucht om langs te komen, en te zorgen dat onze fietsen op het vliegtuig geraken. Wij ondertussen maar wachten. Uiteindelijk komt er iemand langs met de nodige papieren die door de verantwoordelijke moeten ondertekend worden. Geen enkel probleem, hij tekent zonder meer. Dan terug naar de scanner voor oversized luggage. Even lijkt het erop dat we onze fietsen terug volledig moeten uitpakken om ze op die manier, desnoods in stukken, toch door die scanner te krijgen. Even geduld, heel vriendelijk blijven en  onschuldig kijken en... ze zwichten, ze mogen zo mee. Een van de douanebeambten gaat met de bagage afhandelaar mee om onze fietsen naar ons vliegtuig te begeleiden.
Over onze vluchten met Thai Airways hebben we alleen maar lof, je wordt er echt in de watten gelegd.
Bij onze aankomst in Brussel halen we eerst onze gewone bagage op, om vervolgens naar de plaats te gaan waar oversized bagage wordt afgeleverd. Hebben we pech of geluk? Onze fietsen zijn spoorloos. We moeten ze laten registreren als verloren bagage.
Waarschijnlijk ten gevolge van de laatste aanslag op de luchthaven, zijn de veiligheidsmaatregelen die genomen worden niet om mee te lachen. Aangezien we van warmere oorden komen gaat MJ even buiten voelen of het te doen is om in onze kledij buiten te wachten op onze zoon die ons komt afhalen. Ze mag de hal niet meer binnen. Dit staat nochtans op een doek vermeld voor je buiten gaat, maar niet gelezen natuurlijk.
Enkel taxi’s mogen nog iemand afhalen, al de rest moet verplicht naar de overdekte parking. Zo'n maatregel zorgt toch voor heel wat verwarring en ergernis bij vele mensen. Dus eigenlijk kwam het ons nog goed uit dat we enkel met onze bagage, zonder onze fietsen, naar die parking moesten. Onze fietsen werden in de namiddag al bij een onze jongste dochter afgeleverd.     
Tegen de avond werden we verwacht bij onze oudste dochter, waar we werden opgewacht door een echt ontvangstcomité. Het deed terecht deugd om onze kinderen en kleinkinderen terug te zien. En dan volgt er een klein feestje. We zijn terug aangekomen in luilekkerland.