Wanneer
ik om 6u30 mijn dagelijks verslagje begin te schrijven krijg ik al meteen een
koffie aangeboden.
In Banatska Palanka moeten we meer dan een uur wachten op de ferry om ons over de Donau te zetten. De overtocht zelf duurt ook nog eens 45 minuten. We hebben al veel langs de machtige Donau gefietst. De Donau Radweg in Duitsland vonden we maar niks, het stuk in Oostenrijk vonden we al veel mooier maar het mooiste stukje hebben we zonder meer vandaag gefietst, ontroerend mooi en naar het einde van de dag zelfs spectaculair. De Donau is hier zo breed dat je eerder de indruk hebt langs een meer te fietsen dan een rivier. De Donau vormt hier ook de grens tussen Servië en Roemenië.
Het was de bedoeling om vandaag te kamperen op een camping een twintigtal kilometer voorbij Golubac. In Golubac doen we onze inkopen voor het avondeten. Ik informeer voor de zekerheid nog eens of er verderop wel degelijk een camping is. Er is een camping maar men is niet zeker of ze al bruikbaar is. Men raad ons aan eerst te informeren bij de eigenaar die enkele kilometers voor de camping een restaurant uitbaat. De eigenaar zegt dat de camping open gaat om 17u. Het is pas 15u15, veel te vroeg dus en we drinken dan nog maar een biertje in het restaurant. Wanneer we een uurtje later toch al aankomen op de camping blijkt dat we er wel al meteen terecht konden en ons tentje al hadden kunnen opzetten. Andere gasten komen ons al meteen waarschuwen dat er geen water is op de camping. Op zich vinden we dat niet zo erg, dan nemen we maar eens geen douche. Om 18u komt er een dame langs met een papier dat elk van ons moet invullen. Dan wil ze ook nog eens 700 dinar vragen, gewoon om daar ons tentje te mogen neerzetten voor de nacht. Dat vinden we schandalig veel voor een camping waar niet de minste voorziening is. Bovendien vinden we toch dat de eigenaar ons voorafgaandelijk had kunnen vertellen dat er geen water was. Puur uit principe weiger ik die 700 dinar te betalen. Dan pak ik nog liever ons tentje weer in om enkele kilometers verderop een goedkope kamer te huren. We waren net bezig met het avondeten. We eten ons bord leeg, doen nog de afwas, pakken alles weer in en rijden gewoon verder tot Dobra waar er een vriendelijke dame ons een kamer aanbied met alles er op en eraan, inclusief internet en een soort van cake als verwelkoming. Ik krijg haar wel met moeite uitgelegd dat we geen avondeten meer moeten hebben.
In Banatska Palanka moeten we meer dan een uur wachten op de ferry om ons over de Donau te zetten. De overtocht zelf duurt ook nog eens 45 minuten. We hebben al veel langs de machtige Donau gefietst. De Donau Radweg in Duitsland vonden we maar niks, het stuk in Oostenrijk vonden we al veel mooier maar het mooiste stukje hebben we zonder meer vandaag gefietst, ontroerend mooi en naar het einde van de dag zelfs spectaculair. De Donau is hier zo breed dat je eerder de indruk hebt langs een meer te fietsen dan een rivier. De Donau vormt hier ook de grens tussen Servië en Roemenië.
Het was de bedoeling om vandaag te kamperen op een camping een twintigtal kilometer voorbij Golubac. In Golubac doen we onze inkopen voor het avondeten. Ik informeer voor de zekerheid nog eens of er verderop wel degelijk een camping is. Er is een camping maar men is niet zeker of ze al bruikbaar is. Men raad ons aan eerst te informeren bij de eigenaar die enkele kilometers voor de camping een restaurant uitbaat. De eigenaar zegt dat de camping open gaat om 17u. Het is pas 15u15, veel te vroeg dus en we drinken dan nog maar een biertje in het restaurant. Wanneer we een uurtje later toch al aankomen op de camping blijkt dat we er wel al meteen terecht konden en ons tentje al hadden kunnen opzetten. Andere gasten komen ons al meteen waarschuwen dat er geen water is op de camping. Op zich vinden we dat niet zo erg, dan nemen we maar eens geen douche. Om 18u komt er een dame langs met een papier dat elk van ons moet invullen. Dan wil ze ook nog eens 700 dinar vragen, gewoon om daar ons tentje te mogen neerzetten voor de nacht. Dat vinden we schandalig veel voor een camping waar niet de minste voorziening is. Bovendien vinden we toch dat de eigenaar ons voorafgaandelijk had kunnen vertellen dat er geen water was. Puur uit principe weiger ik die 700 dinar te betalen. Dan pak ik nog liever ons tentje weer in om enkele kilometers verderop een goedkope kamer te huren. We waren net bezig met het avondeten. We eten ons bord leeg, doen nog de afwas, pakken alles weer in en rijden gewoon verder tot Dobra waar er een vriendelijke dame ons een kamer aanbied met alles er op en eraan, inclusief internet en een soort van cake als verwelkoming. Ik krijg haar wel met moeite uitgelegd dat we geen avondeten meer moeten hebben.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten