Oma en opa op wereldreis: 2016-02-10 Terugblik op Cambodja.

Het is nog 64km tot de grens over stofferige, maar rustige wegen. Ideaal moment dus om eens terug te blikken op Cambodja, het land dat we weldra achter ons laten. Het was een land waar we toch wel even aan moesten wennen. De eerste twee dagen op de fiets waren eerder saai. Daarna kwamen we in de hoofdstad Phnom Penh, waar we geconfronteerd werden met de armoede op straat. En dan kwam er nog het bezoek aan Tuol Sleng museum, de stille getuige van het schrikbewind van Pol Pot, welke een zeer diepe indruk ons naliet. We hadden dan ook enkele dagen nodig om dit alles te verwerken en om onze knop om te draaien. Naar mate we verder door Cambodja fietsten, veranderde ons beeld over dit land, en konden we er ook volop van genieten. Zo kwam er de spannende boottocht van Battambang naar Siem Reap, en dan, als ‘top of the bill’, het driedaags bezoek aan de tempels van Angkor, voorlopig de meest indrukwekkende bezienswaardigheid die we op onze reis al zijn tegen gekomen. Alleen hiervoor is een reis naar Cambodja al een aanrader. In Siem Reap, waar de bezoekers aan Angkor logeren, komt de meest verwende Westerse toerist aan zijn trekken.
Maar Cambodja is ook een land van tegenstrijdigheden, waar we het toch wel even moeilijk mee hebben. Vele NGO’s en vrijwilligersorganisaties komen hier nog steeds waterpompen installeren. Toch zie ik langs de weg meer GSM-masten dan waterpompen. Ergens klopt dit plaatje niet. Vele huisjes zijn niet aangesloten op het elektriciteitsnet, en men gebruikt dan maar een accu om de smartphone of tablet op te laden! Slechts enkele gezinnen kunnen zich een auto veroorloven, maar de weinige auto’s die er dan rondrijden, zijn meestal zeer recente en dure SUV’s. Zijn deze auto’s hier dan zo goedkoop? Niet alle kinderen kunnen het zich permitteren om school te volgen, toch zie je meerdere jongeren van amper 10 à 12 jaar met een eigen bromfiets naar school gaan. Wanneer je ziet in wat voor armzalige houten hutten de mensen moeten leven, zou je medelijden krijgen. Toch zien we enkel vrolijke en ogenschijnlijk gelukkige families in de schaduw van hun stulpje samen eten of gewoon in hun hangmat liggen en ondertussen maar tateren met de rest van de familie. In België zou men dat (met een uiteraard Engelse term) ‘Quality Time’ noemen.

Zo’n 10km voor de grensovergang zien we aan de andere kant van de weg een backpacker, een Israëliër, die van Laos komt. We wisselen met hem onze laatste Riel en enkele Dollars voor Laotiaanse Kip. Ook deze keer is de grensovergang voor de zoveelste keer niet meer dan een formaliteit, we moeten langs twee loketten passeren om onze visa in orde te krijgen. Aan het eerste loket hangt een lijst met het visumtarief per land, en daarnaast een apart papier dat er nog 1$ per persoon extra moet betaald worden voor administratie. Daarna moeten we nog eens langs een tweede loket waar we nog eens 2$ per persoon moeten betalen om onze paspoorten terug te krijgen. Uiteindelijk betalen we 76$ voor onze visa, maar we geloven echt niet dat de extra gevraagde dollars deel uitmaken van de officiële procedure; maar daar gaan we nu echt niet moeilijk over doen.

Onze allereerste indruk van Laos is dat het wegdek veel beter is, de huizen er over het algemeen minder armzalig uit zien, en dat de winkeltjes langs de weg veel meer te bieden hebben.