2015-07-31 Spannende dag

Om 9u30 stappen we de ‘National Bank of Azerbaijan’ binnen om onze visa te betalen. Daarna nemen we een taxi naar de ambassade van Oezbekistan die open zou zijn van 10u tot 12u. Wanneer we er toe komen om10u15 is men nog niet begonnen met de bezoekers binnen te laten, er staan al enkele mannen voor ons te wachten. Omstreeks 10u30 mag de eerste naar binnen. Om 10u45 zijn wij aan de beurt. We dachten dat het maar enkele minuutjes zou duren vermits de visa klaar waren, niets is minder waar. Er moet nog heel wat papier werk gedaan worden en de wat oudere man achter de balie werkt t-e-r-g-e-n-d l-a-n-g-z-a-a-m, hij heeft blijkbaar al de tijd van de wereld. Na drie kwartier kunnen we eindelijk de ambassade verlaten mét onze visa voor Oezbekistan. Buiten aan de poort staat er ondertussen al een lange rij wachtenden.  Wanneer moeten die wel aan de beurt komen aan het trage tempo dat er binnen gewerkt wordt ?
’s Middags bellen we Ismahel, de man die ons kan helpen met een boot naar Aktau in Kazakstan. We spreken af aan de ingang van de oude stad. Ismahel kan voor ons informeren wanneer er effectief een boot is en kan ook zorgen voor een geschikte taxi die ons met fietsen en al naar de haven van Alat (70km van Baku) kan brengen tegen de tijd dat er een boot is. Of er vandaag al een boot is weet hij nog niet. We moeten hem om 17u nog eens bellen. We bellen stipt om 17u maar nog steeds weet hij nog niet of er vandaag nog een boot is. We moeten nog eens bellen na 20u maar dan krijgen we de boodschap dat er vandaag geen boot meer vertrekt. We moeten morgen tussen 12u en 13u nog eens bellen om te weten te komen of er dan al of niet een boot zal zijn. Voor ons is dat wel een beetje een vervelende situatie want het betekent dat we steeds vertrekkensklaar moeten staan. Maar blijkbaar is dat hier de normale gang van zaken, dat is te lezen op internet en wordt bevestigd door de receptionist van ons hotel.

2015-07-30 We snappen er niks meer van!!!

We hebben op het internet heel wat informatie gevonden omtrent de nodige reisdocumenten voor Kazachstan maar heel duidelijk is het voor ons niet en voor de zekerheid fietsen we toch maar eens tot de ambassade om te we weten of we al of niet een of ander soort visum nodig hebben. Zelfs de informatie die we daar krijgen is verwarrend. We stellen vijf keer dezelfde vraag, enigzins anders geformuleerd en krijgen drie verschillende antwoorden. Het eerste antwoord is dat we een transit-visum nodig hebben maar dat is slechts voor 5 dagen, volgend antwoord is een gewoon toeristen-visum voor een maand en deze aanvraag zou binnen 2 dagen kunnen geregeld worden. Maar als ik dan nog eens probeer uit te leggen dat we op het internet lazen dat er sinds 15 juli een nieuwe regeling is voor 28 landen, krijgen we als antwoord dat we inderdaad geen enkel visum nodig hebben. We zullen er dan maar van uitgaan dat het laatste antwoord, dat overeenstemt met de informatie op internet, juist is.
Een apart verhaal wordt het visum voor Oezbekistan. In Tbilisi ontmoetten we een jong Frans koppel dat hetzelfde traject wil afleggen als ons en sindsdien houden we geregeld contact met hen. Zij waren vorige week vrijdag al naar de ambassade van Oezbekistan geweest om hun visa aan te vragen. Bijna een week later is hun visa nog steeds niet in orde en bovendien moeten zijn 105$ per persoon betalen terwijl het voor ons maar 75$ per persoon is voor een visum van een maand. Een Amerikaan die in hun hostel logeert heeft gelijktijdig met hun een visum aangevraagd en zijn visum is wel klaar maar hij moet 240$ betalen voor een visum van 15 dagen. Wie snapt hier nog de logica van?
Het frans koppel heeft ondertussen een vlucht geboekt naar Bishkek in Kirgistan.
Wij hebben ondertussen de ambassade gecontacteerd en hebben de bevestiging gekregen dat onze visa klaar liggen, we gaan ze morgen afhalen.
Vandaag hebben we ook al verschillende keren een contactpersoon van de ticket office voor een boot proberen te contacteren, zonder succes. Op de website www.carvanistan.com hebben we een telefoonnummer gevonden van een zekere Ismahel die zou kunnen helpen met het regelen van een bootticket. We bellen hem, hij spreekt perfect Engels en als we hem mogen geloven zou er morgenavond al een boot zijn naar Aktau en kan hij ook zorgen voor transport naar de haven. Morgen moeten we hem nog eens terugbellen. Benieuwd hoe dit gaat aflopen !

2015-07-29 Geef de moed niet op

Met de fiets willen we op zoek gaan naar het ticket office om wat meer informatie te bekomen over de manier waarop we een boot kunnen versieren naar Aktau. Het ticket office ligt zo’n 10km te noorden van de oude stad. Na enige navraag denken we het kantoortje te hebben gevonden in de haven maar het is gesloten. Een uurtje later, het is dan al 11u15 , gaan we nog eens langs. Het is nog steeds gesloten maar net op het moment dat we weer willen vertrekken stopt er toch een auto en stapt er een man uit die het kantoortje opent. De voornaamste informatie die hij ons kan geven is dat we naar Victoria moeten bellen om te weten wanneer er een boot is, dat een ticket 105$ pp kost, cash te betalen, en dat de boot vertrekt in de haven van Alat, 85km verderop.
We fietsen terug naar de stad en in de namiddag willen we dollars gaan afhalen aan een geldautomaat. De eerste geldautomaat weigert mijn maestro kaart, bij een tweede krijg ik de boodschap dat er geen dollars beschikbaar zijn. We stappen dan maar een bank binnen, in de hoop dat men ons daar wel kan helpen maar helaas, daar is de boodschap dat we naar een geldautomaat moeten gaan. Uiteindelijk lukt het bij een volgende geldautomaat dan toch om dollars af te halen. Ons geduld wordt vandaag wel even op de proef gesteld maar aan het eind van de dag zijn we dan toch al weer enkele stapjes verder.
We willen in het postkantoor een pakje met wegenkaarten terug naar huis sturen maar alles wordt grondig gecontroleerd en wanneer ze tussen de kaarten nog enkele bankbriefjes Servisch geld vinden, krijgen we deze terug want dat mag blijkbaar niet in een postpakket hier.

2015-07-28 De boulevard langs de kust en de oude stad

Langs de kust loopt er een mooie wandelboulevard. We stappen 3km langs de boulevard tot aan de haven met het idee daar het ticket office te vinden waar we informatie zouden kunnen krijgen over de bootverbindingen naar Aktau. Het ticket office blijkt echter nog 7km verderop te zijn, we keren dan maar terug naar de oude stad en zullen het morgen eens met de fiets proberen.
In de namiddag bezoeken we de oude stad, het is een wirwar van kleine steegjes. Wanneer we door straatjes aan het dwalen zijn spreekt er ons plots een vrouw aan in het Nederlands. Ze is afkomstig uit Oekraïne en is getrouwd met een Belgische man, vandaar dat ze perfect Nederlands spreekt. Haar man is historicus en heeft werk gevonden in Baku.
In het bovenste gedeelte van de oude stad bevind zich het ‘Şirvanşahlar Sarayı Kompleksi’, een voormalig paleis.

2015-07-27 Baku, aan de Kaspische zee

Tijdens de eerste uren van vorige nacht meer zweet gelaten in ons tentje dan tijdens het fietsen overdag, gratis sauna. Net voor zonsopgang zitten we al naast ons tentje met een keteltje warm water voor koffie en thee. Even later passeert er een kudde koeien die op zoek gaan naar het weinige eetbare in de droge vlakte.
Baku, hoofdstad van Azerbaijan, is een modern ogende stad. Aan alles is te merken dat hier onlangs de ‘First European Games’ werden georganiseerd. Wanneer we even halt houden langs een straat in Baku spreekt een vrouw ons aan. Ze dacht te horen dat we Duits spraken. Haar moeder instinkt komt blijkbaar boven dat vind dat we er blijkbaar maar belabberd uitzien. De laatste dagen kregen we op heel veel plaatsen langs de weg gratis fruit aangeboden, zij geeft ons een zakje met nog warme gebraden kippenboutjes. Ze staat erop dat we nog samen ergens thee gaan drinken.
In het oude stadsgedeelte vinden we een betaalbaar guesthouse. Vanochtend werden we nog wakker in ons tentje in de woestijn en nu, enkele uren later zitten we al op een luxe kamer waar voor de afwisseling alles degelijk werkt en het onberispelijk proper is.
Na een meer dan verkwikkende douche gaan we in de namiddag op zoek naar de ambassade van Uzbekistan. De receptionist in het guesthouse drukt een kaart van google af en toont daarop waar hij denk dat de ambassade is. Met het adres en het kaartje in de hand stappen we in een taxi en tonen de chauffeur waar we naar toe willen. Het wordt een moeizame zoektocht. Zelfs de taxichauffeur moet het meermaals vragen, we worden alle kanten opgestuurd. Uiteindelijk belt de taxichauffeur zelf naar de ambassade om te vragen waar het juist is, gelukkig had ik het telefoonnummer op een blaadje genoteerd. Uiteindelijk geraken we dan toch nog op onze bestemming. We moeten nog een uurtje wachten aan de ingang vooraleer de ambassade weer open gaat. Voor we vertrokken in de guesthouuse hadden we via internet al de nodige formulieren ingevuld en laten afdrukken aan de receptie. Alles blijkt op het eerste zicht in orde te zijn en met een beetje geluk kunnen we onze visa vrijdagnamiddag al komen afhalen en zo niet wordt het maandag. Wanneer we de ambassade buiten stappen komen we nog een Vlaming tegen uit het Antwerpse die ook een visum komt aanvragen.
Deze formaliteit is alvast al in orde, nu kunnen we enkele dagen rustig genieten van Baku.

2015-07-26 Wildkamperen in de woestijn

Er resten on nog 125km tot Baku door een desolaat gebied met weinig bevoorradingsmogelijkheden, we zorgen er dan ook voor dat we voldoende eten en drinken mee hebben.
De lege graanvelden maken meer en meer plaats voor een dor woestijnlandschap. Aangezien mijn inschattingsvermogen me een beetje in de steek laat durf ik er geen cijfer op te plakken maar de temperatuur begint behoorlijk hoog op te lopen, ondanks de zijwind die nog voor wat extra zuurstof en enige afkoeling zorgt. Na 89km houden we het voor bekeken en gaan we op zoek naar een plaats waar we ons tentje nog eens kunnen opzetten. Een eindje verwijderd van de weg, achter de stenen muur van een omwalling waar vee wordt opgesloten denken we een geschikt plaats te hebben gevonden. Voor het eerst zullen we moeten wildkamperen. Even verderop, op wandelafstand, is er wel nog een dorpje waar we in een winkeltje nog terecht kunnen voor de nodige drank.
Ondanks dat we ons tent zo hebben opgesteld dat de wind er door kan blazen blijft het zelfs na zonsondergang nog enkele uren te warm om te kunnen slapen.

2017-07-25 De koninginnenrit van Azerbaijan

Enkele berichten eerder schreef ik dat het meestal vals plat was. MJ merkte toen op dat ik het misschien wel te licht inschatte. Vandaag is er over vals plat geen sprake meer, we trekken vandaag de echte bergen in. Wanneer ik een van de beklimmingen boven kom en omkijk zie ik een bord dat 12% aangeeft. Als dat klopt heb ik inderdaad wel een probleem met het inschatten van de moeilijkheid. Die 12% was nog maar een voorproefje want even later volgt er nog een veel steilere klim van 5km aan een percentage dat daar ruim boven gaat. Deze keer is ook mijn klimvermogen ontoereikend en moet ik ook enkele stukken te voet doen. Het voordeel als je stapt is wel dat je al makkelijker eens kan rondkijken om van de prachtige natuur te genieten. Tot twee keer toe stopt er een auto die MJ wil meenemen naar boven. Die automobilisten hebben blijkbaar ook een inschattingsvermogen wat het volume van zo’n fiets met bagage is en dat dat niet in een gewone auto kan. Bijna op de top staan er veel jongeren die plastic zakjes met kikkererwten verkopen. Ze zijn vooral geïnteresseerd in MJ en met z’n allen willen ze haar naar boven duwen. Het was veruit de zwaarste rit van Azerbaijan maar het was dan ook de mooiste.
Voor de overnachting komen we weer eens in een motel terecht maar deze keer dan wel een degelijk. De laatste dagen kookten we overwegend vegetarisch met soms vis of vlees uit blik. Deze keer gaan we toch nog eens op restaurant en eten geroosterd lamsvlees. Tijdens het eten toch maar niet proberen te denken aan de manier waarop het geslacht is, langs de kant van de weg en hoelang het daar al gehangen heeft in weer en wind. Vandaag nog eens een slachter in volle actie bezig gezien, het hoofd van het kalf zet men op een stoel waar het vlees aan een rekje ophangt, zodat de voorbijrijdende wagens kunnen zien welk vlees te koop is?

2015-07-24 Red mijn vakantie

We twijfelen nog tussen een korte rit van 30km en een halve rustdag of een langere en zware rit van ruim 80km. Uiteindelijk kiezen we voor de korte rit, ook omdat we weten dat aan het eind van de lange rit nog enkele zware hellingen zitten en dat in combinatie met het warme weer zou wel eens te veel kunnen worden.
In Ismailli kunnen we al voor de middag terecht in een alles behalve luxe motel. De eerste kamer die we krijgen kan de deur amper dicht, laat staan op slot. We verhuizen naar een andere kamer. Het sanitair stelt ook niet veel voor met een toilet dat het midden houd tussen een zit of staan toilet. De boiler durven we niet aan te sluiten uit schrik geëlektrokuteerd te worden. We spoelen ons gewoon een beetje af met koud water. De bedden zijn nog net te doen, we halen wel onze eigen hoofdkussens uit onze kampeerspullen, op onze blote voeten lopen we liever niet door de kamer. Het is niet de eerste keer dat we in zo’n primitieve kamer terecht komen en telkens moet ik dan denken aan het TV-programma ‘Red mijn vakantie’, waarbij vakantiegangers vaak hun beklag doen over de slechte staat van hun hotel. Hier zou men nog veel ergere beelden kunnen schieten. Verschil is wel dat wij hiervoor gekozen hebben. Liever dit dan wildkamperen of een duur luxehotel.

2015-07-23 Zorgen koeien voor onze veiligheid?

Ruwweg kan je stellen dat Azerbaijan bestaat uit een breed dal van west naar oost en ten noorden en ten zuiden ervan bergketens. De weg die wij volgen loopt ten noorden van het dal en gaat meestal vals plat op en neer op hoogtes tussen 300 en 900 meter.
Dat er overal veel koeien los lopen op de straat is misschien nog goed voor ons ook want het kan toch niet anders zijn dan dat de chauffeurs hier gewend zijn constant uit te kijken en vanuit de verte lijken we op onze fietsen misschien ook wel op twee koeien. Anderzijds moeten wij dan weer voorzichtig zijn met de koeien, ze zijn gewend aan auto’s waarvoor ze niet opzij gaan, maar als er dan plots een fiets naast hun opduikt durven ze al eens verschrikt te reageren.

2015-07-22 Oğuz, een verlaten gat… of toch niet?

Overal waar we passeren hebben we veel bekijks, vooral dan onze fietsen. Vaak krijg ik de vraag hoeveel Euro zo’n fiets kost en dan voel ik me altijd een beetje ongemakkelijk als ik ‘min iki yüz’ moet zeggen want voor hen is dat waarschijnlijk een klein fortuin.
In Oğuz vinden we vrij gemakkelijk een overnachtingsplaats. De receptioniste is ook heel erg geïnteresseerd. Met het erg weinige Engels dat ze kan doet ze alle moeite om met ons een babbeltje te slaan. Er is een keukentje dat we mogen gebruiken en een tafel en stoelen onder een afdakje. Ze komt bij ons zitten en eet zelfs een stukje mee.
Aanvankelijk hadden we de indruk dat hier maar weinig leven te bespeuren is, maar niets is minder waar zal achteraf blijken. Wanneer we tegen de avond nog eens buitenkomen is het in een park vlakbij volop ambiance. Het is een prachtig aangelegd park met vele in alle kleuren verlichte fonteinen. Er is ook live muziek die ons wel kan bekoren, we kunnen ons nog net bedwingen om niet te beginnen dansen. Het is wel een echt romantische plaats, het zou evengoed de tuin kunnen zijn van een groot vijfsterrenhotel ergens aan de middellandse zee.

2015-07-21 Het land van de gouden tanden

Sheki heeft een aantal bezienswaardigheden  die we niet zo maar willen passeren en daarom laten we onze fietsen een dag onder de trap staan. De voornaamste trekpleisters zijn het ‘Şəki Xan Sarayı’ en de ‘Karvansaray’. Het etnologisch museum is op zich zelf een museum, niet zo zeer wat er te zien is loont de moeite maar eerder hoe alles wordt gepresenteerd met materiaal uit lang vervlogen tijden.
Het is ons opgevallen dat veel mensen hier gouden tanden hebben en dan niet één maar meerdere. Gaan ze dan naar een tandarts of een goudsmid?
Vlak tegenover het ‘Sahil pansionat’ waar we verblijven is overdag een zeer drukke wijk met winkeltjes en een markt met veel volk, auto’s en minibusjes maar eenmaal 18u is er geen kat meer te bespeuren.
Azerbeidjan is wel een moslim land maar niets in vergelijking met Turkije. De vrouwen lopen hier gekleed in westerse kleding, maar met mondjesmaat zie je iemand met een hoofddoek en zeker al niet in burka. De overal vertegenwoordigde moskeeën in Turkije, daar moet je hier naar op zoek gaan. Praktisch elke winkel verkoopt alcoholische dranken, iets duurder dan in Georgië maar pakken goedkoper dan in Turkije. Niemand kijkt er dan ook van op als je een biertje drinkt.

2015-07-20 Je zou voor minder vegetariër worden

Het wordt een vrij korte rit vandaag en voor de afwisseling nog eens over perfect asfalt. Het is weer een aankomst bergop, de laatste 7km gaan stevig omhoog mét wind op kop.
75% van de auto’s die hier rondrijden zijn Lada’s en voor het overige Europese of Japanse merken en een mij niet bekend merk dat waarschijnlijk van Russische makelij is.
In de kleine dorpjes is er langs de weg veel bedrijvigheid. Schapen en koeien worden gewoon langs de weg geslacht, van koelvakken heeft men hier nog geen notie. Wanneer we in de namiddag over de markt in Sheki lopen zien we ook kraampjes waar het vlees in open lucht ophangt of gewoon op een tafel ligt. Met dit soort toestanden zullen we moeten leren leven want het zal steeds vaker voorkomen. Hygiënisch is het niet, laat staan dat het er smakelijk uitziet. Voor ons wordt het vandaag alvast een vegetarisch menu, onze goesting in vlees is even over.

2015-07-19 Een zware keuze

Er lopen twee wegen richting Baku, een noordelijke en een zuidelijke. Aanvankelijk hadden we gekozen voor de zuidelijke route omdat deze veel vlakker is. De man die vanochtend aan het onthaal zat van het hotel probeerde ons er van te overtuigen om toch de noordelijke route te nemen. Hij brengt ons toch aan het twijfelen. Onderweg tijdens de picknickstop zetten we alles nog eens op een rijtje. We geraken er niet uit. Later op de dag komen we op een splitsing, rechts aanhouden is kiezen voor de zuidelijke route, links afdraaien is kiezen voor het zwaardere noordelijk traject. We slaan linksaf. Tot Qax is het nog 18km vals plat over een abominabele weg, althans die indruk hebben we, maar als we ’s avonds het profiel bekijken van de afgelegde weg was het wel meer dan vals plat. Nu we voor een ander traject gekozen hebben moeten we ook nog herbekijken hoe we onze etappes de volgende dagen gaan indelen. De noordelijke route geeft ons wel de mogelijkheid om de afstand tot Baku op te splitsen in relatief kortere etappes en dat is gezien het heuvelachtig parcours misschien geen overbodige luxe. Bovendien willen we er ook van kunnen genieten. De zon geeft zich volledig bloot, de temperatuur stijgt, de krekels geven onderweg een levendig concert, zou het dan toch terug gaan zomeren?

2015-07-18 Goodbye Geogië, welcome in Azerbaijan

Onze dag begint met de stevige afdaling van 8km terug naar Tsnori.
Onderweg naar de grens stoppen we aan een carwash om onze fietsen nog eens een hoognodige poetsbeurt te geven. We hoeven zelf niet veel te doen, alles wordt voor ons gedaan met een hogedrukreiniger. Wanneer MJ achteraf wil betalen weet de man precies niet goed hoeveel hij moet rekenen voor fietsen. MJ geeft hem een briefje van 10 GEL wat blijkbaar meer dan genoeg is want de man begint alles nog eens extra op te poetsen met een doek, zelfs onze fietstassen. Onze fietsen blinken weer als nieuw.
In Lagodekhi, de laatste plaats voor de grensovergang, wisselen we onze laatste Georgische Laris in voor Azebaijan Manat. Vanaf nu wordt het wat moeilijker om om te rekenen naar Euro. 1 Manat is +/-0,88 Euro.
Aan de grensovergang verloopt alles behoorlijk vlot, men wil wel dat we zowat elke fietszak even openen, voor het overige zijn ze meer geïnteresseerd in onze fietsen en onze onderneming.
De officiële taal is het Azerbeidzjaans en behoort tot de Turkse taalfamilie. Het is niet helemaal hetzelfde als het Turks maar ik kan hier mijn beperkte kennis van het Turks toch nog gebruiken.
Voor onze eerste overnachting in Azerbaijan komen we terecht in Balakın. Er zijn twee hotels, een viersterrenhotel, wat niet echt bij ons past maar daarnaast gelukkig ook nog een bescheiden hotelletje naar onze maat. Het is wel al een hele tijd geleden dat er hier nog eens gepoetst is. Er komt met moeite water uit de kraan. De bedden zien er wel nog behoorlijk uit en we krijgen verse lakens. Voor al eer we ons kunnen installeren op ons terras moet ik wel eerst op zoek gaan naar een bezem om de volgelstronten opzij te keren.
We zitten weer eens in een ander land en het is dus weer even wennen aan nieuwe gewoonten.
Belangrijk om weten voor onze connecties met het thuisfront: het tijdsverschil met België is nu al opgelopen tot 3 uur.

2015-07-17 Foute keuze, extra inspanning, prachtige beloning

Gisteren bleef het op enkele druppels na nog droog maar vandaag krijgen we enkele stevige regenbuien te verwerken. Tussen kilometer 30 en 50 gaat het langzaam omhoog waarna er 8 kilometer afdaling volgt. Daarna komen we op een kleinere en rustige weg terecht waar het weer op en neer gaat. Door de vele regen liggen de wegen er zeer vuil bij. Ons plan was om vandaag tot Tsnori te fietsen maar op 8 kilometer daar vandaan zie we een wegwijzer ‘Sighnaghi 4km’.
We weten dat Sighnaghi toeristisch aantrekkelijk is en dat er veel overnachtingsmogelijkheden zijn maar toch besluiten we om verder naar beneden te fietsen naar Tsnori. Volgens de gegevens in mijn GPS zouden er twee hotels zijn in Tsnori maar het eerste is slechts een casino en het tweede is gesloten. We doen nog navraag maar iedereen wijst naar Sighnaghi. Volgens de ene is het maar 3km, een andere zegt dan weer 5km, het was ons al eerder opgevallen dat de Georgiërs slecht zijn in het schatten van afstanden. In werkelijkheid is het nog 8,8km klimmen naar Sighnaghi dat boven op een berg ligt. Halverwege de klim doet een jonge man die daar eenzaam woont teken om binnen te komen, aangezien het terug gaat regenen gaan we op zijn voorstel in. Zijn naam is Jonny en zo te verstaan heeft hij 3 jaar in België gewerkt, toch spreekt hij enkel Georgiaans of Russisch. Hij begint met allerlei eten boven te halen en serveert ons koffie. De meloen eten we en de koffie drinken we. Voor de rest maken we hem duidelijk dat we geen honger hebben. Als het terug stopt met regenen gaan we verder tot zijn grote spijt, hij kon blijkbaar best wat gezelschap gebruiken. MJ krijgt de knop niet meer omgedraaid, ziet het niet meer zitten om die laatste kilometers nog te fietsen en legt ze te voet af. Door en foute keuze moeten we aan het eind van de etappe dus nog extra zware inspanningen leveren maar ze worden wel beloond want het panorama over het dal dat je te zien krijgt in Sighnagi is adembenemend mooi, een ideale plaats voor een laatste overnachting in Georgië. Bij het binnenrijden van de stad spreekt een jonge man ons aan en zegt dat hij ons een overnachting kan bezorgen in zijn guesthouse voor 40 GEL (€16). We gaan in op zijn voorstel en volgen hem. De jonge man is zeer behulpzaam en gaat later zelfs mee naar een goed restaurant waar hij ons ook nog helpt bij de keuze uit het menu waarbij we nog eens enkele typisch Georgiaanse gerechten kunnen proeven. Als afsluiter drinken we ook nog een ‘Vodka Cha Cha’, iets typisch van hier, heel straf spul, niet echt ons ding, geef ons maar de huisbereide wijn.

2015-07-16 Een week zonder fiets, te veel van het goede

Na een week zonder is het toch even wennen om weer eens een zwaar gepakte fiets op gang te trekken. Er zijn renners in de Tour de France die bang zijn voor een off-day na een rustdag. MJ vind vandaag ook maar niet het juiste ritme. Ondanks dat het maar een etappe is van 56km met amper een handvol hellingen van 7 à 10% vind ik het zelf toch ook niet een gemakkelijke dag.
In het vrij rustige plaatsje Sagarejo is er welgeteld één hotel maar de deur is op slot en het oogt wat afgeleefd. We hebben onze twijfels of we hier nog wel terecht kunnen. Een oudere dame ziet ons probleem en komt naar ons toe gestapt. Ze begint hard op de deur van het hotel te kloppen. Even later komt er nog een oude vrouw bij en zij begint met haar wandelstok op het raam in de deur te kloppen. Ze geven niet op en uiteindelijk komt er toch nog een oude man opendoen. Hij toont mij de luxekamer. Het is duidelijk een hotelletje dat zijn beste tijd heeft gehad en waar vermoedelijk nog maar zelden eens iemand komt aankloppen. Nergens is er een restaurantje te bespeuren, we zullen dus zelf moeten zorgen voor ons eten. Echt koken is hier wat moeilijk, daarom beperken we ons tot een koude maaltijd. We kunnen wel nog op een ruim balkon gaan zitten aan de voorkant van het hotel. Op datzelfde hebben we ook onze was opgehangen. Zo te zien aan de voorbijgangers zijn ze precies verbaast dat er nog wat beweegt in het hotelletje.
Voor het eerst haal ik onze reisapotheek boven, voor enkele imodium pilletjes

2015-07-15 We hebben onze visa voor Azerbaijan te pakken

We kunnen eindelijk onze visa voor Azerbaijan gaan halen, maar de afspraak was pas vanaf 17u. MJ is er niet helemaal gerust in.
We nemen nog een laatste keer de metro richting stad. We kuieren nog wat rond en bezoeken nog enkele bezienswaardigheden.
Het is hier altijd mooi weer geweest behalve toen we met de fiets naar de fietsenmaker reden toen was het aan het regenen en nu wanneer het tijd is om naar het visa office te gaan breekt er een onweer los en valt de regen met bakken uit de lucht. Zijn hier duistere regenkrachten aan het werk? Benieuwd of het morgenochtend ook gaat regenen wanneer we terug gaan fietsen.
Voorlopig is het belangrijkste dat onze visa voor Azerbaijan wel degelijk klaar zijn, we hadden ze trouwens al vanochtend kunnen afhalen.

2015-07-14 Even vooruitblikken

Overmorgen kunnen we hopelijk weer verder fietsen. We nemen uitgebreid de tijd om de volgende fietsetappes eens van naderbij te bekijken. Tot Baku, de havenstad aan de Kaspische zee waar we een boot willen nemen naar Aktau, resten ons nog 630km. Als alles wat volgens plan verloopt en de wind wat mee zit moet dat vrij vlot te fietsen zijn in 7 dagen.
We trekken ook nog eens de stad in om enkele museums te bezoeken.

2015-07-13 Velo+, the place to be

Onze fietsen staan veilig op de binnenkoer van een huis vlakbij het appartementsblok. We gaan ze vandaag even ophalen om ermee naar een fietsenmaker te gaan. Wanneer ik met de fiets langs de poort naar buiten ga maakt de oude vrouw die er woont enkele kruistekens, zou ze bang zijn dat ons iets overkomt in het verkeer? Het geeft me een onaangenaam gevoel. Om tot bij de fietsenmaker te geraken moeten we 10km ver dwars door de stad fietsen. Een automobilist zal hier nooit zo maar opzij gaan voor een fietser. Je moet steeds het lef hebben om je plaats in het verkeer op te eisen en soms moet je je al eens gewoon voor een auto of minibusje gooien, er van uitgaande dat ze dan wel moeten stoppen. Op de koop toe is het ook weer eens aan  het regenen, wat het niet makkelijker maakt. Om 11u stipt gaat de fietsenwinkel pas open maar we zullen nog wat geduld moeten hebben want de technieker begint pas om 12u. Behalve de kapotte spaak in MJ haar achterwiel zou ik ook op elke fiets één versleten band willen laten vervangen. Ze hebben alle maten van Schwalbe banden maar onze maat is helaas uitverkocht. Gelukkig denkt de technieker er opeens aan dat er in de winkel nog een showmodel staat met ‘Schwalbe Marathon Plus’ banden van onze maat. Hij vindt het geen moeite te veel om die er af te halen en op onze fietsen te plaatsen. Ook de spaak wordt vervangen en het wiel wordt zelf netjes uitgelijnd. Andere trekkers die hier ooit zouden passeren en een degelijke fietsenmaker nodig hebben kan ik dit adres alvast sterk aanbevelen: Velo+, Abuladze street 30, Tbilisi. Van de eigenaar krijgen we nog de tip om via een alternatieve rustigere maar meer heuvelachtige weg naar Azerbaijan te fietsen. We gaan dit zeker eens verder onderzoeken.
Tegen de avond trekken we nog eens met de metro naar het centrum van de oude stad om er eens door te wandelen ‘Tbilisi by night’. Vele gebouwen zijn verlicht, het is dan ook een mooi schouwspel.

2015-07-12 Op stap met een gids door de twee hoofdsteden van Georgië

We hebben via mail een tour geboekt, vertrek is aan de Tourist Information. Klokslag 10u komt er een dame op ons toe gestapt en ze stelt zich voor als Nino, onze gids. Je mag wel haast zeggen privé-gids want naast ons is er enkel nog een toeriste uit Montreal bij. De tocht gaat eerst met de auto richting Jvari Monastery en daarna gaat het richting Mitskheta (door UNESCO geklasseerd als werelderfgoed) ooit de hoofdstad van het vroege Georgische koninkrijk. Tijdens de rit krijgen we heel wat uitleg over de geschiedenis van Georgië, de gewoontes en levensomstandigheden van haar inwoners.
In de namiddag rijden we terug naar Tbilisi voor een wandeling door de oude stad. We middagmalen in een Karavan-saraj (een vroegere stopplaats voor handelaars op de zijderoute), nu een museum met een restaurant. We laten ons door de kelner, die perfect Engels spreekt, adviseren om ons typische Georgiaanse gerechten te serveren, en of het smaakte. De tour eindigt met een kleine wijnproeverij in een wineshop.
Tbilisi is een echte aanrader als citytrip, ook in de omgeving valt er heel wat te bezoeken. Als je dan zo’n tour kunt maken met een perfecte gids zoals Nino (ook de naam van de heilige die het christendom naar Georgië bracht) heb je zeker een geslaagde dag. Kostprijs per persoon: 35GEL (€14) exclusief middagmaal.
Wie haar wil boeken kan dat op 995558119344 of via tbilisi@tkemalitour.com.

2015-07-11 Op zoek naar een fietsenmaker – deel 2

We hebben nog enkele adressen van mogelijke fietsenmakers, we zetten onze zoektocht verder. Het lijkt een beter idee om niet meteen met onze fiets door de stad te rijden, eigenlijk is dat een hachelijke onderneming, maar gebruik te maken van het openbaar vervoer. Onder de tribunes van het nationaal sportstadion vinden we een fietsenwinkel maar er worden geen fietsen hersteld. Een volgend adres is aan de andere kant van de stad, we nemen een taxi. Ook deze keer wordt het een maat voor niets want men hersteld er wel fietsen (mountainbikes) maar men heeft geen spaken en zeker al geen geschikte band. Daar krijgen we wel een adres van een andere fietsenmaker weer enkele straten verderop. Deze keer hebben we meer geluk. Hier zou men een nieuwe spaak in MJ haar achterwiel kunnen plaatsen en misschien zelfs een nieuwe band op mijn voorwiel. We spreken af dat we maandagochtend langs komen met onze fietsen. Hopelijk wil hij dan het nodige doen , want op onze vraag of hij het dan direct wil doen, hangt af van hoeveel werk hij heeft dan. Het is dan ook geen vroege vogel want hij begint pas om 11 uur, hoe laat hij doorwerkt weten we natuurlijk niet. Afwachten tot maandag dus.

2015-07-10 Op zoek naar een fietsenmaker

MJ heeft een kapotte spaak in haar achterwiel. We gaan op zoek naar een fietsenmaker. In de tourist office had ik een adres gekregen. We fietsen er naartoe maar uiteindelijk blijken ze daar alleen maar materiaal te hebben voor mountainbikes. We moeten onverrichterzake terug naar het appartement om een ander adres op te zoeken. De fietsenmaker zal voor een andere keer zijn.
In de namiddag keren we terug met de metro naar het centrum om er wat rond te stappen. In Tbilisi zie je veel rugzaktoeristen rondlopen. Het is dan ook een stad die heel wat te bieden heeft.

2015-07-09 Op zoek naar een visum voor Azerbaijan

We gaan met de metro naar ‘Liberty Square’ in het centrum van Tbilisi en van daar gaan we te voet op zoek naar de ambassade van Azerbaijan om onze visa aan te vragen. We hebben wel een adres van de ambassade maar het daarmee vinden is niet zo eenvoudig. We vragen het meermaals en men wijst ons maar altijd verder door. Uiteindelijk nemen we een taxi die ons naar het andere eind van de straat brengt maar op het opgegeven adres is geen ambassade maar een bakkerij. We vragen het nog eens in een postkantoor en zij beweren dat we terug naar de andere kant moeten, terug van waar we kwamen. We doen nog eens een taxi stoppen en deze weet wel waar de ambassade juist is. Het is in een zijstraatje, iets wat we zelf nooit zouden gevonden hebben. We gaan uiteindelijk dan toch niet naar de ambassade zelf voor onze visa maar naar een tourist office er vlak naast dat voor ons alles kan regelen. De aanvraag is binnen maar op de visa zelf moeten we nog vijf werkdagen wachten, ze zullen dus pas klaar zijn volgende week woensdag 15/07 in de namiddag, dat is een normale wachttijd voor visa aanvragen. Fietsen zit er de komende dagen dus niet meer in. We zullen ruim de tijd hebben om Tbilisi en omgeving te bezoeken. We gaan wat informatie ophalen in de tourist information en keren terug naar ons appartement om alles eens rustig te bekijken en zien hoe we de volgende dagen kunnen invullen.
We profiteren er van om eens zelf frietjes te bakken met gebraden kip en een salade.

2015-07-08 Tbilisi, een heel appartement voor ons alleen

Praatgrage Svetlana geeft ons nog wat interessante informatie over haar land en de levensomstandigheden van de bevolking. Zelf heeft ze ooit een opleiding gevolgd in de medische sector maar bij gebrek aan werk is ze vijf jaar geleden begonnen met een guesthouse. De helft van de bevolking is geëmigreerd naar het buitenland, het merendeel naar Rusland omdat Russisch hier de tweede taal is, en van de blijvers is 80% werkloos. Een ander deel emigreerde naar Turkije, Griekenland en Italië. De malaise in Griekenland treft dan ook heel wat gezinnen hier in Georgië die leefden van het door hun familielid opgestuurde geld. Ook al is het leven hier spotgoedkoop, leven er heel wat mensen hier in erg armoedige omstandigheden. Alles wat nog enigszins opgelapt kan worden, wordt hier gebruikt.
Via de autostrade fietsen we naar Tbilisi, de hoofdstad van Georgië. Zo’n autostrade is dankzij een pechstrook wel erg veilig om te fietsen maar we moeten wel 58km afleggen vooraleer we een mogelijkheid tegenkomen voor een eerste stop.
Zoals afgesproken met Svetlana gaan we naar de flat van haar zus. Aan de buitenkant is het zo’n troosteloos ogend appartementsblok maar vanbinnen is alles prima in orde. We krijgen hier een volledig appartement ter beschikking met alles er op en er aan.
In de namiddag gaan we nog op verkenning naar een nabijgelegen markt waar je werkelijk alles kan kopen.

2015-07-07 Gori, geboortestad van Stalin

Vandaag een korte en makkelijke etappe, het is amper middag wanneer we al toekomen aan Guesthouse Svetlana. Vanwege het vroege uur is de kamer nog niet klaar maar we kunnen wel al douchen en gebruik maken van de keuken. Svetlana, de gastvrouw die behoorlijk Engels spreekt, geeft graag uitleg over haar stad en de bezienswaardigheden. Gori is de geboortestad van Stalin. We bezoeken het geboortehuis van Stalin en het Stalin museum.
Aangezien Svetlana haar gasten graag helpt gaan we bij haar nog wat informatie vragen over Tbilisi. Als we dat wensen kan ze ook regelen dat we er kunnen verblijven in de flat van haar zus. We hebben de flat uiteraard nog niet gezien maar zo te horen is er alles wat wij nodig hebben en dat voor dezelfde prijs als hier 50 GEL (20€), we gaan dus in op het voorstel.
Heel onaangenaam vandaag was onderweg te moeten zien hoe een hond werd doodgereden en dan nog wel deels door mijn toedoen want om mij te ontwijken ging de hond naar het midden van de weg. De hond was op slag dood, de automobilist is niet eens gestopt.

2015-07-06 Een dag van verleidingen langs de weg.

De twee voorbije dagen kregen we nog eens even de zon te zien, vandaag vertrekken we weer in miezerig weer. Over een afstand van 50km moeten we van 150m naar 910m stijgen tot de Rikoti tunnel. In de eerste 45km gaat het nog geleidelijk aan maar in de laatste 5km moeten we 400m hoogteverschil verwerken. De voorbije dagen hadden we het gevoel op automatische piloot te fietsen maar deze klim doet ons toch nog eens beseffen dat er af en toe nog eens wat extra inspanningen moeten geleverd worden.
Langs de weg zijn er heel wat kraampjes. Aanvankelijk wordt er vooral aardewerk verkocht langs de weg, later steeds meer kraampjes met fruit, groenten en maiskolven die in grote ketels op houtvuurtjes worden gekookt. We kunnen niet weerstaan aan de heerlijk ogende bospaddestoelen en kopen ons een portie. Bij een tussenstop kopen we ons even later ook nog eens enkele geroosterde vissen en daarmee hebben we al enkele ingrediënten voor ons avondeten. Nog later stoppen we weer eens om eens een maïskolf langs de weg op te peuzelen. In de afdaling passeren we door het dorpje Surami waar er in tientallen hutjes langs de weg een speciaal soort plat brood wordt gebakken en ook dat willen we eens proberen. Nazuki is een typisch Georgisch zoet brood met als ingrediënten o.a. vanille en rozijnen, het wordt in heel Georgië gebakken rond Pasen.
Net zoals gisteren zijn we ook vandaag de enige gasten in het guesthouse in Khashuri. Gelukkig maar dat we er op tijd waren want omstreeks 17u15 verlaten de uitbaters het huis. We krijgen 3 sleutels, eentje voor onze kamer, eentje voor de bovenverdieping waar onze kamer gelegen is en eentje voor de ijzeren poort die het domein afsluit.

2015-07-05 Georgiërs, een vriendelijk volk

We wandelen ’s morgens naar de ‘agro market’, een markt waar de bewoners uit de omgeving van de stad hun zelf op kleine schaal geteelde groenten en fruit aan de man proberen te brengen.
Automobilisten in Georgië toeteren en zwaaien naar ons al evenveel als in Turkije, zelfs de politie, die hier opvallend veelvuldig aanwezig is op de weg.
Na een vrij korte etappe gaan we in Zestaponi op zoek naar een guesthouse die ik op internet had gevonden. Onze keuze voor ‘Guesthouse Zestafoni’ is weer een schot in de roos. Het is een klassiek Georgisch huis met een balkon rondom de eerste verdieping. Van buitenaf zou je het niet zeggen maar het interieur is stijlvol en wat vooral opvalt zijn de ruim drie meter hoge deuren. Aan de achterkant hebben we een prachtig zich op een wijngaard en de bergen. Ook hier wordt er wijn gemaakt en we krijgen weer een gratis fles aangeboden.

2015-07-04 Afgedankte voertuigen krijgen in Georgië een nieuw leven

Enkele kilometers buiten Poti staat er een groot bord langs de weg met de boodschap ‘We appologize for the inconvenience’ en terecht want even verderop verandert de E70 in een onverharde weg. Het wordt laveren tussen de putten in de weg aan een minimum snelheid. Gelukkig is het maar een strook van 5km. Even later komen we op de M1 terecht, de belangrijkste verbindingsweg in Georgië van west naar oost, maar al bij al valt het qua verkeersdrukte best mee. Het feit dat maar weinig Georgiërs een eigen wagen hebben heeft er zeker mee te maken.
Het is duidelijk te zien dat de meeste van de auto’s en vrachtwagens tweedehands zijn, afkomstig uit West-Europa. Op een koelwagen staat in het Nederlands te lezen ‘www. Diepvriesman.nl - Al uw diepvriesboodschappen gratis thuisbezorgd’. De Nederlanders gaan wel heel ver met het leveren aan hun klanten. Op een oranje bestelwagen is nog duidelijk te lezen dat hij ooit nog heeft dienst gedaan als ambulance in Stekene.
Ondanks een rit van 100km hebben we omstreeks 15u al een onderkomen gevonden in hostel ‘Paradise Road’ in Kutaisi. Ook deze vrij nieuwe hostel is weer een aanrader. Het is een familiebedrijfje en de eigenaar toont ons met terechte trots zijn wijnmakerij in de kelders met een 200 jaar oude wijnpers. We krijgen zelfs een liter wijn cadeau, 10 jaar oud, lekker maar wel straf spul.

2015-07-03 Alles kan hier op de weg

Ik begin me toch af te vragen of een witte doorlopende streep in het midden van de weg hier in Georgië geen andere betekenis heeft dan bij ons. Soms rijden ze zelfs met drie naast elkaar. Sterke drank en bier is hier overal te verkrijgen, meer zelfs dan eten. Paarden, koeien en varkens lopen hier vrij langs en op de weg.
In België heerst er momenteel een hittegolf terwijl wij hier bijna een extra truitje zouden kunnen gebruiken. In de laatste kilometers moeten we zelfs onze regenjassen weer bovenhalen. We kunnen ons niet meer herinneren wanneer de zon nog eens een ganse dag heeft geschenen.
In Poti blijkt er maar één hotel te zijn, naar onze normen een beetje prijzig maar we hebben geen andere keuze.

2015-07-02 Georgië versus Turkije, een wereld van verschil

In het laatste dorpje voor de grens spenderen we onze laatste Turkse lira’s aan oploskoffie, tandpasta en enkele snoepjes, die MJ uitdeelt aan de grens aan bedelende kinderen. Een visum heb je niet nodig voor Georgië maar aan de grenscontrole is het wel even aanschuiven.
Het eerste wat ons opvalt in Georgië zijn de zeer talrijke reclameborden voor casino’s. Aan de grensovergang zelf zijn er trouwens al enkele casino’s. Voor ons wordt Georgië een nieuwe ervaring. Een andere taal, andere munt, andere wegen, andere winkels, andere gewoontes, het wordt weer even wennen. De munteenheid is de Lari en om om te rekenen naar Euro moeten we delen door 10 en vermenigvuldigen met 4. Van de taal begrijpen we niets maar op de meeste borden staat een vertaling in het Engels, wat ook door velen gesproken wordt. Het tijdsverschil met België is nu twee uur.                                  
De eerste stad die we bereiken is Batumi, een kuststad met een mooie lange boulevard langs het strand en in de stad veel fraai ogende moderne hoogbouw. Het doet me een beetje denken aan Tel Aviv. Tip voor wie ooit naar Batumi wil komen: Hostel Globus is een aanrader.

2015-07-01 Laatste halte in Turkije

Ook vandaag weer een praktisch vlakke etappe, perfect asfalt, geen wind, dus ideale fietsomstandigheden waarbij de kilometers snel vorderen. Er zijn wel weer vijf tunnels waar we door moeten en ik heb eens bijgehouden hoe lang ze zijn: 1.302m, 1.238m, 661m, 188m en 1.121m.
Onderweg maken we kennis met twee andere trekkers die in de andere richting fietsen. Het zijn twee jonge mannen uit Iran die een ronde fietsen door Georgië en Turkije, nu op weg zijn naar Trabzon en van daar weer richting Iran. Misschien komen ze Guido en Agnes nog tegen op hun route. We geven ze alvast mee waar ze in Trabzon een goedkoop hotelletje kunnen vinden. Zij van hun kant weten ons te vertellen waar we goedkoop terecht kunnen in Batumi en Tbilisi. Ik krijg ook nog een stadsplan van Batumi.
Net voor een volgende tunnel ligt het plaatsje Arvani en dat bevalt ons dermate dat we besluiten om hier op zoek te gaan naar een hotelletje.
De zon begint er eindelijk weer eens door te komen en we willen van die gelegenheid profiteren om ons tentje eens even op te zetten om het te laten drogen en dat doen we op een graspleintje vlak naast een moskee. We hebben meteen veel bekijks. Sommigen denken dat we van plan zijn daar te kamperen maar ik kan hen vlug duidelijk maken dat het enkel is om ons tent te laten drogen. Wanneer we hiermee bezig zijn komen er enkele jongeren met een rugzak naar ons toe gestapt. De twee jongens en een meisje zijn op trektocht en zijn blij eens anderen te ontmoeten zoals zij, waarbij ze bedoelen die ook kamperen. Ze spreken Engels en uit het gesprek blijkt dat een van in januari 2016 voor 6 maanden naar Leuven komt als Erasmus student. Hij vindt het geweldig dat hij hier toevallig Belgen tegenkomt uit de buurt van Leuven. Jammer dat we in januari niet thuis zijn want we hadden de jongen dan met veel plezier geholpen.
Arvani wordt onze laatste overnachting in Turkije, we bevinden ons op 30km van de grens met Georgië.

Voor wie kennis wil maken met Turkije en zijn bewoners maar op ziet tegen zwaar klimwerk, is de route langs de zwarte zee vanaf Samsun richting Georgië een ideaal traject. Je mag wel geen last hebben van claustrofobie.