Na een week zonder is
het toch even wennen om weer eens een zwaar gepakte fiets op gang te trekken.
Er zijn renners in de Tour de France die bang zijn voor een off-day na een
rustdag. MJ vind vandaag ook maar niet het juiste ritme. Ondanks dat het maar
een etappe is van 56km met amper een handvol hellingen van 7 à 10% vind ik het
zelf toch ook niet een gemakkelijke dag.
In het vrij rustige plaatsje Sagarejo is er welgeteld één hotel maar de deur is op slot en het oogt wat afgeleefd. We hebben onze twijfels of we hier nog wel terecht kunnen. Een oudere dame ziet ons probleem en komt naar ons toe gestapt. Ze begint hard op de deur van het hotel te kloppen. Even later komt er nog een oude vrouw bij en zij begint met haar wandelstok op het raam in de deur te kloppen. Ze geven niet op en uiteindelijk komt er toch nog een oude man opendoen. Hij toont mij de luxekamer. Het is duidelijk een hotelletje dat zijn beste tijd heeft gehad en waar vermoedelijk nog maar zelden eens iemand komt aankloppen. Nergens is er een restaurantje te bespeuren, we zullen dus zelf moeten zorgen voor ons eten. Echt koken is hier wat moeilijk, daarom beperken we ons tot een koude maaltijd. We kunnen wel nog op een ruim balkon gaan zitten aan de voorkant van het hotel. Op datzelfde hebben we ook onze was opgehangen. Zo te zien aan de voorbijgangers zijn ze precies verbaast dat er nog wat beweegt in het hotelletje.
Voor het eerst haal ik onze reisapotheek boven, voor enkele imodium pilletjes
In het vrij rustige plaatsje Sagarejo is er welgeteld één hotel maar de deur is op slot en het oogt wat afgeleefd. We hebben onze twijfels of we hier nog wel terecht kunnen. Een oudere dame ziet ons probleem en komt naar ons toe gestapt. Ze begint hard op de deur van het hotel te kloppen. Even later komt er nog een oude vrouw bij en zij begint met haar wandelstok op het raam in de deur te kloppen. Ze geven niet op en uiteindelijk komt er toch nog een oude man opendoen. Hij toont mij de luxekamer. Het is duidelijk een hotelletje dat zijn beste tijd heeft gehad en waar vermoedelijk nog maar zelden eens iemand komt aankloppen. Nergens is er een restaurantje te bespeuren, we zullen dus zelf moeten zorgen voor ons eten. Echt koken is hier wat moeilijk, daarom beperken we ons tot een koude maaltijd. We kunnen wel nog op een ruim balkon gaan zitten aan de voorkant van het hotel. Op datzelfde hebben we ook onze was opgehangen. Zo te zien aan de voorbijgangers zijn ze precies verbaast dat er nog wat beweegt in het hotelletje.
Voor het eerst haal ik onze reisapotheek boven, voor enkele imodium pilletjes
Geen opmerkingen:
Een reactie posten