2016-01-30 Een spannende boottocht.

We zouden in twee dagen van Battambang naar Siem Reap kunnen fietsen, maar van een Duitse fietser die we eerder tegenkwamen, weten we dat het eerste deel zeer druk is, en daarna een heel lang zeer saai stuk. Vandaar dat we beslist hebben van het niet te fietsen maar een boot te nemen.
De boot vertrekt om 7u voor een tocht van ruim 8u over een afstand van 115km, grotendeels langs de Sangker rivier, en dan over het Tonle Sap meer. Het is een hele klus om onze bagage, en daarna nog onze fietsen, op de boot te krijgen want we moeten alles naar beneden dragen via een gammele lange trap . De Sangker rivier is een zeer grillige en  bochtige rivier, met vaak echte haarspeldbochten. Het is bovendien droog seizoen waardoor het waterpeil zeer laag is. Er is zeer veel stuurmanskunst nodig om de boot doorheen de opeenvolging van bochten gemanoeuvreerd te krijgen, zonder vast te lopen. Geregeld schuren we over de bodem van de rivier. Een man moet vooraan op de boeg gaan staan om, met behulp van een paal, de boot in de juiste richting te duwen. Een Nederlands koppel dat deze boottocht ook gemaakt had, maar dan in de andere richting, vertelden ons dat zij geregeld uit de boot en in het water moesten om de boot weer vlot te duwen. Wij hebben dan het geluk dat we een betere stuurman hebben. Wij hoeven er geen enkele keer uit. Het blijft hoe dan ook een zeer spannende tocht, en we vragen ons af of de aftandse motor het wel gaat volhouden. Meermaals maakt hij een oorverdovend en beangstigend geluid. Als we eens rondkijken in onze boot, zien we dat de meesten er toch niet erg gerust in zijn.
Aan de rand van de rivier staan mannen met netten te vissen of controleren ze hun fuiken. Vrouwen nemen een bad of doen de was, terwijl kinderen het leuk vinden om in de modder te spelen. Naarmate we dichter bij het meer komen, wordt de rivier breder en dieper, en op het water verschijnen de eerste ‘floating villages’. Bij aankomst meert de boot aan, niet aan een steiger maar gewoon langs de oever, en dan moeten we nog eens stevig omhoog klimmen tot aan een onverharde weg. Met onze fietsen en al onze bagage wordt het weer een heel geklauter. Een Cambodjaan helpt mij spontaan, en loopt samen met mij enkele keren de dijk op en af. Ik ben maar al te blij dat hij ons wil helpen, en als dank geef ik hem met veel plezier 2$; voor hem waarschijnlijk veel geld voor het weinige dat hij er moest voor doen. MJ kan ondertussen dan ook bij de al boven gebrachte bagage blijven. Wanneer ik voor de laatste keer naar boven kom, roept ze dat er nog een fietstas achter is. Volgens de bemanning van de boot is alle bagage eruit. Ik ga terug de boot op en vind de ontbrekende tas onder een dekzeil. Gelukkig maar, of MJ kon zich een nieuwe garderobe aanschaffen, want het was haar kledingtas.
In Siem Reap nemen we voor enkele dagen onze intrek in een guesthouse, zo te zien in het hart van het toeristische deel van de stad. 

Spelende kinderen terwijl moeder de was doet.

Vissen in de rivier.

Onze boot

Langs de oever naar boven klauteren met de bagage.

Floating Villages op de Sangker rivier, Cambodja.

2016-01-29 Phare Ponleu Selpak.

Phare Ponleu Selpak is een non-profit organisatie die arme kinderen de kans biedt om zich te ontplooien op vlak van onderwijs en in alle andere mogelijke creatieve strekkingen. In de voormiddag namen we deel aan een rondleiding, zeker een aanrader. Meerdere avonden geven ze ook een voorstelling die een mix is van circus en traditionele dans. Meerdere door hen opgeleide artiesten treden overal ter wereld op, zoals o.a. in het bekende 'Cirque du Soleil'. Meer info zie www.phareps.org ’s Middags rusten we wat op ons overdekt terras zoals het een oma en opa betaamt.
In de namiddag maken we een stadswandeling en doen deze keer inkopen op de lokale markt, groenten en fruit, geen vis of vlees, daar zijn we nog niet aan toe. Het werd dus een vegetarisch menu ’s avonds.

Oma & Opa op rust.

Vuilnisbakken langs de straat in Battambang, 

gemaakt van gerecycleerde autobanden.

2016-01-28 Twee lekke banden op één dag.

Vannacht is mijn achterband weer volledig leeggelopen. Ik kan dus een andere binnenband steken nog voor we vertrokken zijn. We zijn nog maar enkele kilometers ver, of MJ roept plots dat haar voorste band plat is. Het gebeurt net voor een werkplaatsje waar men banden herstelt. Men heeft hier wel een speciale manier om dat te doen, men gebruikt geen 'rustinnekes' maar men brand een soort rubberpasta over het gaatje met behulp van een vijzel waarin men een klein vuurtje laat branden. Nadeel is wel dat het erg lang duurt, en ik wou dan nog eens twee banden laten herstellen. Soms heb je wekenlang niet het minste technisch probleem en dan is het plots het ene na het andere. Eergisteren verloor MJ haar pedaal, gisteren brak haar drinkbushouder deels af, en vandaag twee lekke banden. Hopelijk zijn we nu weer gerust voor een tijdje.
Wat de overnachting van vandaag betreft, zijn we met ons gat in de boter gevallen. We logeren op de 5^de verdieping van een guesthouse. Vanuit onze kamer is het hooguit 10 meter stappen naar een gigantisch overdekt dakterras met tafels en stoelen. Het wordt blijkbaar enkel gebruikt door de poetsploeg om hun gerief en afval kwijt te geraken. Wij gebruiken het om nog eens zelf te koken, iets wat al heel lang geleden is. We blijven dan ook een dag langer.

Het terras waar we nog eens rustig kunnen koken.

Zo herstelt men in Cambodja een binnenband.

2016-01-27 Heeft er iemand aan mijn fiets geprutst?

Wanneer ik de parking voor het hotel wil uitrijden, voel ik dat mijn achterband plat is. Ik merk echter meteen dat er iets niet klopt, de band is niet volledig plat, en onze fietsen zitten helemaal onder het stof, behalve het beschermdopje op het ventiel. Een of andere snoodaard vond het blijkbaar leuk om mijn band af te laten. Terwijl ik mijn band weer oppomp zit hij misschien nog wel toe te kijken, en lacht hij nog eens in zijn vuistje.
We weten nog niet goed hoe ver we vandaag gaan fietsen, ofwel wordt het een rit van 107km tot Battambang, ofwel wordt het een rit van 60km tot Moung Ruessei. We weten alleen niet of er een overnachtingsmogelijkheid is. Onderweg komen we in de andere richting een Nederlands koppel op de fiets tegen, en zij weten ons een adres te geven van een guesthouse in Moung Ruessei. Het guesthouse wordt gerund door de vrouw van een tandarts. Het is wat primitiever dan de vorige dagen. We betalen er dan ook maar 6$ voor.
Onderweg moet ik mijn achterband toch nog eens oppompen. Het is een langzame leegloper geworden, waarschijnlijk is het ventieltje kapot.
In Moung Ruessei laat ik onze fietsen nog eens deftig kuisen, twee jonge kerels zijn er ruim een half uur mee bezig, en daar vragen ze maar 5.000 Riel voor (1,25$).

Tandartspraktijk in hoekje naast de receptie van het guesthouse.

Schoolkinderen op weg naar huis.

2016-01-26 MJ verliest een trapper.

De eerste dagen had het landschap in Cambodja maar weinig te bieden, maar nu wordt het steeds aantrekkelijker. Wat opvalt is dat de huizen vaak op zeer hoge palen worden gebouwd.
Onderweg komen we nog eens een trekker tegen, een Duitser wiens rondreis door Cambodja er bijna op zit. Hij heeft hetzelfde traject gefietst dat wij gaan doen, maar in de omgekeerde richting. hij heeft dan ook heel wat nuttige informatie voor ons.
Op zes kilometer voor Pursat verliest MJ plots haar rechter pedaal. Hij kraakte al heel lang en smeren hielp niet. Het was te verwachten dat zo iets vroeg of laat kon gebeuren, maar gelukkig zit het asje van de trapper er nog op en kan ze toch nog enigszins verder fietsen. Bij het binnenrijden van Pursat stoppen we bij een fietsenmaker die zowel nieuwe als tweedehandsfietsen verkoopt. Tussen zijn oude rommel vindt hij al gauw een rechtse tweedehandstrapper. 

Typische woning.

Monniken aan het werk.

2016-01-25 Een stofferige dag.

Er is wat bewolking en er waait een stevige noordenwind. Ideale fietstemperatuur dus, en voor de afwisseling eens niet zweterig. In het eerste deel van de etappe is duidelijk te zien dat men al heel lang bezig is met de (her)aanleg van de ‘National Highway 5’ en het zal nog wel enkele jaren duren vooraleer die volledig af zal zijn. Ondertussen moeten we wel over erg slechte weg fietsen, meestal onverhard en vanwege de wind, met heel veel opwaaiend stof. Bij momenten is het zicht erdoor zelfs beperkt. In het tweede deel van de etappe wordt het wegdek gelukkig al wat beter. Geen onverharde stukken meer, maar wel nog hobbelig asfalt. Het wordt een behoorlijk moeizame tocht van 96km, maar toch staan we om 15u al weer onder de douche.
We beginnen stilaan wel gewend te geraken aan het geld. Merkwaardig is wel dat men zowel met Amerikaanse Dollars als met Cambodjaanse Riel werkt. Kassa’s in grotere winkels zijn zo geprogrammeerd dat ze het bedrag zowel in Dollar als in Riel kunnen weergeven. Wanneer je met Dollars betaalt kan het zijn dat je Riel terugkrijgt, of omgekeerd, en soms zelfs een combinatie van beide. Om het rekenwerk niet al te moeilijk te maken hanteert men vrijwel overal dezelfde koers: 1 Dollar = 4.000 Riel. 

Wie durft er over zo’n stelling lopen ?

Hoe noem je dit, een brommerbus ?

Men hangt aanhangwagens achter brommers die we thuis nog niet achter een auto zouden hangen.

2016-01-24 Een dubbelgevoel.

Omdat de ‘Silver Pagode’ en ‘Royal Palace’ ook vandaag in de voormiddag gesloten zijn, gaan we eerst het historisch museum bezoeken. Omstreeks 10 uur komen we weer langs het ‘Royal Palace’, en dan blijkt het toch al weer open te zijn.
Wanneer we aan een tafeltje voor een winkel iets zitten te drinken, komen er twee kleine kinderen langs, volledig naakt en in dagen niet meer gewassen. Ze zoeken in een vuilbak naar etensresten en wijzen aan de vitrine van de winkel naar al het lekkers dat er binnen staat. Ik ga de winkel binnen en koop voor de kinderen een pak koeken, maar gelukkig voel ik me er niet bij. Het is alsof ik het maar doe om mijn geweten te sussen. Je kan niet aan alle straatkinderen of bedelaars iets geven, maar telkens als je er een voorbijloopt, wringt het wel. Even later stappen we een tempel binnen, veel blinkend goud en ook een box waar je geld kan in deponeren als gift. Maar wie wordt er beter van? De monnik misschien die in een hoekje van de tempel op zijn smartphone aan het spelen is?
Even verderop kopen Cambodjanen bloemen, om ze vervolgens in een kleine tempel als offer achter te laten op een altaar. Wie wordt hier behalve de bloemverkoopster beter van?
In Phnom Penh rijden er opvallend veel dure SUV’s rond. Het moet dan toch zijn dat er hier ook rijke Cambodjanen zijn die zich zo iets kunnen permitteren. De kloof tussen rijk en arm is hier wel heel erg groot.
Tegen de middag gaan we drank en eten kopen in een warenhuis waar alles zeer netjes wordt gepresenteerd zoals wij westerse toeristen dat graag hebben. In de vorige landen kochten we ook op de lokale markten, maar hier is dat ook voor ons echt te smerig.
In de reisgids valt te lezen dat (kinder)prostitutie hier een echt probleem is. De dag dat we Cambodja binnenreden las ik op de site van 'deredactie.be' dat een Belgische pedofiel bij verstek was veroordeeld, en hij was gevlucht naar Cambodja. Op de wandelpromenade aan de rivier zie ik veel westerse mannen met naast zich een (vaak veel jongere) Aziatische vrouw. Ik weet niet wat ik er van moet denken, maar waarschijnlijk begin ik me allerlei dingen in te beelden.
Al de ganse dag zit ik met een onbehaaglijk dubbelzinnig gevoel. Het wordt tijd dat ik een knop in mijn hoofd omdraai. Ik probeer mezelf ervan te overtuigen dat wij hier als toeristen ook een bron van inkomen kunnen zijn voor de lokale bevolking.
Een verwarrende dag die me tot een eind na middernacht wakker houdt. 

Een boulevard in Phnom Penh.

Een tempel met veel blingbling.

Een moderne monnik mét smartphone.

Een markt in Phnom Penh.

2016-01-23 Het 'Tuol Sleng Genocide Museum'.

We laten ons met een tuk-tuk tot aan de ‘Silver Pagode’ en ‘Royal Palace’ voeren, maar het is een maat voor niets, want beiden zijn vandaag wegens feestelijkheden gesloten. Dan maar weer een tuk-tuk naar ‘Tuol Sleng Genocide Museum’, ook wel ‘S-21’ (Secret Prison 21) genoemd. Het was aanvankelijk een school, maar werd van 1975 tot 1979 tijdens het schrikbewind van de Rode Khmer onder leiding van Pol Pot, gebruikt als gevangenis. Naar schatting 20.000 mensen (de cijfers zijn uiteenlopend) zouden hier gefolterd zijn, en na het afleggen van de door het regime goedgekeurde verklaring, vermoord in de ‘Killing Fields’ en gedumpt in massagraven. Via de audiogids kregen we heel wat gruwelijke informatie over die periode, niet aangewezen voor gevoelige zielen. Klik hier voor meer info.
Wanneer ik in de namiddag op internet op zoek ga naar meer informatie over Bophana, een van de beroemde gevangenen van S-21 (ze had een liefdesrelatie had met een Rode Khmer die zelf ook gevangene werd), kom ik op de website http://onedollar.bophana.org/en/ waar er in dertien korte filmpjes op een zeer realistische manier te zien is hoe zwaar het leven is voor arme Cambodjanen, en hoe ze maar amper het hoofd boven water kunnen houden. Hieronder de links  naar de 13 episodes: 
   - Episode #1 - Minister of Papaya
   - Episode #2 - Bamboo Cutter
   - Episode #3 - Lady Stone
   - Episode #4 - The Hunter
   - Episode #5 - Guide Boy
   - Episode #6 - Day by Day
   - Episode #7 - Fighting for live
   - Episode #8 - No Frogs no Rice
   - Episode #9 - Woman and Red Ants
   - Episode #10 - 3 Days more
   - Episode #11 - Shoes
   - Episode #12 - The Grass Cutter
   - Episode #13 - Sweet Cake

Het was weer eens zo’n aangrijpende dag te weten dat verschillende landen in Zuid-Oost Azië toch wel een pas recente en pijnlijke geschiedenis achter zich hebben gelaten, en er nu nog altijd de gevolgen van dragen. De Cambodjanen zijn zo mogelijk nog armer dan hun Vietnamese buren.

Foto's uit het Tuol Sleng Genocide Museum.

 

2016-01-22 Het rustige Cambodja.

Vandaag rijden we naar Phnom Penh, de hoofdstad van Cambodja. We mogen dan al op de ‘National Highway 2’ fietsen, toch is het maar een zeer hobbelige asfaltweg, niet zo aangenaam voor het zitvlak. De eerste dagen dat je in een nieuw land bent ga je vaak vergelijken met het vorige land, en er zijn toch wel enkele verschillen tussen Cambodja en Vietnam die ons meteen opvallen:

• Cambodjanen hebben een veel donkerder huidskleur, sommigen beginnen te lijken op Indonesiërs.
• Het is veel rustiger geworden, zowel op als naast de weg. Zelfs in de hoofdstad Phnom Penh is het rustiger dan in kleine steden in Vietnam, er rijden hier ook veel minder bromfietsers.
• Weinig bromfietsers dragen een helm, en we zien zelfs jonge kinderen (ik schat hooguit 12 jaar)  met een bromfiets rondrijden, met achterop zelfs twee of drie vriendjes.
• Geen bruine maar witte graatmagere koeien.

Wat niet veranderd is, zijn de enthousiaste, lachende, zwaaiende en ‘Hello’ roepende kinderen langs de weg. Aan de kruispunten in de stad duiken de eerste bedelende kinderen op, sommigen zelfs met een klein broertje of zusje in een doek op de rug gebonden. 

Een kleine tuktuk, de taxi’s in Cambodja.

Eetkraampje langs de weg.

2016-01-22 We verblijven vanaf vandaag enkele dagen in Phnom Penh, de hoofdstad van Cambodja.

Na een hobbelige rit verblijven we in de hoofdstad Phnom Penh. Hier zullen we twee of drie nachten blijven, het hangt er van af hoeveel tijd we nodig hebben om al te bezichtigen wat we willen zien.

2016-01-21 Enkele papiertjes invullen en we zitten in Cambodja.

Om 7u zitten we al weer op de fiets en rijden we richting Cambodjaanse grens. Het wordt onze 16^de grensovergang, het 14^de land op onze reis (we zijn drie keer Kazachstan in en uit gereden). Elke grensovergang doet toch iets met een mens, aan de ene kant moet je weer eens afscheid nemen van een land, en aan de andere kant staat er weer een nieuwe ontdekking op je te wachten. 
Veel stelt de “Phnom Den Border Crossing’ niet voor. Een paar slagbomen en enkele kleine gebouwtjes opgetrokken in zinken golfplaten. Aan Vietnamese kant moet ik eerst met onze paspoorten naar een gebouwtje om een stempel dat we het land hebben verlaten. Aan Cambodjaanse kant moeten we naar een kantoortje om een visum aan te vragen. Veel is hier niet voor nodig: een formuliertje invullen, een pasfoto erbij voegen en 35$ per persoon betalen, en enkele minuten later plakt er al een visum voor 30 dagen in onze paspoorten. Vervolgens moeten we naar een ander gebouwtje waar we weer eens een formuliertje in tweevoud moeten invullen en waar we nog enkele stempels krijgen. Tot slot moeten we in een laatste kantoortje nog eens langs bij een dokter waar we weer een formuliertje moeten invullen, en onze lichaamstemperatuur wordt gemeten. We betalen nog eens 1$ per persoon en krijgen een geel formuliertje met daarop enkele nummers waar we naar kunnen bellen in geval van gezondheidsproblemen. In totaal heeft dit alles amper 45 minuten geduurd.
Het eerste wat we telkens moeten doen in een nieuw land is op zoek gaan naar een bank of wisselkantoor om aan geld te geraken. Deze keer duurt het wel even vooraleer we een ATM gevonden hebben. De boodschappen die op het scherm van de ATM verschijnen zijn nogal verwarrend en ik vraag de hulp van een werknemer van de bank. Uiteindelijk blijkt dat ik alleen maar dollars kan afhalen die ik daarna aan een loket in de bank kan gaan omruilen voor Cambodjaanse Riel (KHR). Ik laat meteen ook mijn laatste Vietnamese Dong omzetten in Cambodjaanse Riel. Het zal weer even duren vooraleer we gewend zijn aan deze nieuwe munt en ook deze keer worden het weer grote bedragen want 1 EUR = +/- 4420 KHR. De eerste keren dat je ergens iets moet betalen heb je meestal geen idee wat je precies moet geven, en om het nog wat ingewikkelder te maken blijkt nu ook nog eens dat men liever dollars heeft, zelfs in het kleinste eethuisje. 

De grensgebouwtjes.

Een Cambodjaanse koe.

Kan je nog breder geladen zijn ?

Laatste reeks foto's over Vietnam

Er staat een laatste reeks foto's over Zuid Vietnam en de Mekongdelta online:

Vietnam - Zuid en de Mekongdelta
 

2016-01-20 Afscheid nemen van Vietnam.

Op 4 december reden we in de gietende regen Vietnam binnen. In 49 dagen hebben we van Noord naar Zuid zo’n 2.900km gefietst door dit fantastisch land. Van regen is al lang geen sprake meer, een geweldig land, fotogeniek, steeds afwisselend, en extreem vriendelijke mensen. We kunnen ons niet herinneren dat er ook maar één saaie dag tussen zat. We hebben ook de gelegenheid gehad om veel nieuw dingen te leren, over de geschiedenis, de cultuur, de exotische groenten en fruit, de vreemde gerechten.  Er waren ook dingen die ons niet onberoerd lieten en ons tot nadenken stemden, zoals het gruwelijke oorlogsverleden, een oorlog die 20 jaar duurde, waar pas in 1975 een einde aan kwam, en waar velen nu nog geconfronteerd worden met de niet ontplofte springstoffen en de gevolgen van de chemische stoffen die het Amerikaanse leger hier gebruikte tijdens hun uitzichtloze strijd. Vaak moesten we ook zien in welke povere omstandigheden sommigen hier moeten leven op het platteland of aan de oevers van de Mekongdelta. Als je dan bedenkt dat wij als rotverwende Westerse toeristen maar tevreden zijn als we een hotelkamer met airco hebben, krijgen we soms toch wel een onbehagelijk gevoel. Al moeten we dat misschien wel allemaal een beetje relativeren want wij bekijken alles vanuit onze materialistische wereld. De Vietnamezen zijn hier met veel minder tevreden, en meestal veel gelukkiger dan wij in Europa.
Wat ons betreft is Vietnam zeker een aanrader en de ideale manier om dit land te leren kennen is op een tweewieler, al dan niet gemotoriseerd. Men mag zich zeker niet beperken tot de toeristische trekpleisters uit de reisgidsen, want dit land en zijn bevolking heeft zoveel meer te bieden. Wie houdt van de kust en de authentieke vissersdorpjes wacht best niet te lang, want de grote vakantieresorts reizen als paddenstoelen uit de grond en pikken heel de kustlijn in.

2016-01-19 De Vietnamese bromfietsers.

Wie hier als Westerse toerist komt rondrijden in het verkeer, moet zijn rijstijl en mentaliteit wel aanpassen. Tachtig tot negentig procent van de weggebruikers zijn bromfietsers. Iemand die rechts een weg wil opdraaien, ongeacht of hij nu uit een zijstraatje of van de stoep komt, kijkt nooit of de weg vrij is. Hij draait gewoon de weg op, er van uitgaande dat de anderen wel zullen uitwijken of afremmen. Wie links een drukke weg wil opdraaien gaat eerst uiterst links van de weg spookrijden, en pas als er een opening is, zal hij naar de andere kant van de weg gaan. Als fietser kan je dus best niet uiterst rechts van de weg gaan rijden zodat er nog ruimte is voor de anderen die de weg opdraaien, al dan niet spookrijdend. Aan een druk kruispunt zonder verkeerslichten stopt men zelden. Iedereen rijdt kris kras door elkaar heen, en dat werkt wonderbaarlijk goed. Iemand daarbij de pas afsnijden, wordt dan ook niet als agressief rijgedrag aanzien.
Met een bromfiets kan men hier zowat alles transporteren, ongeacht het gewicht, lengte, breedte of hoogte ervan. Volwassenen dragen steeds een helm, kinderen daarentegen maar zelden, alsof er een minimumleeftijd is voor het verplicht dragener van, of denkt men soms dat het minder gevaarlijk is voor kinderen? Een gezin met twee of drie kinderen past perfect op één brommer, vooraan een kind op het tipje van het zadel tussen de benen van de vader die stuurt, achter de vader een tweede en eventueel derde kind en helemaal achteraan de moeder. Een kind dat nog net te klein is om op het zadel vooraan te zitten plaatst men in een klein rieten stoeltje vooraan. Baby’s worden gewoon op de arm gedragen. 
Vele bromfietsers, vooral vrouwen, verstoppen de onderkant van hun gezicht achter een masker, niet vanwege de luchtvervuiling maar als bescherming tegen de zon. Om dezelfde reden dragen ze ook kledij om zoveel mogelijk van hun huid te bedekken, inclusief handschoenen.
Verkeerslichten zijn uitgerust met een secondeteller die aangeeft hoe lang het nog duurt voor het verkeerslicht verandert. Voor ons is dit een handig hulpmiddel om onze snelheid dermate aan te passen dat we bij rood niet voet aan grond moeten zetten. Zodoende zijn we ook al zeer bedreven in het (bijna) surplacen.

Een gezin met twee kinderen op een bromfiets.

Een rieten kinderzitje achter op een fiets, 

dezelfde stoeltjes worden vooraan op een bromfiets geplaatst.

Een bromfiets doet ook dienst als rustbank.

2016-01-18 Het leven op de Mekongdelta.

We moeten zeer vroeg op vandaag, want om 5u vertrekken we met een klein bootje naar de ‘Floating Markets’, en gaan daarna rondvaren op de Mekongdelta. We hebben een gids mee en een ervaren bootsman. In het pikkedonker over de rivierdelta varen vraagt zeker enige ervaring.
We houden halt aan een klein familiebedrijfje waar rijstnoedels gemaakt worden. Aan een mengeling van 80% gemalen rijst en 20% maniok wordt water toegevoegd en goed gemixt tot een wit papje waarvan men een soort van grote flinterdunne pannenkoeken maakt op een soort rubber gespannen over een ketel kokend water. Deze pannenkoeken laat men dan 4 uur in de zon drogen om ze daarna machinaal in dunne sliertjes te knippen.
Zo’n boottocht over de rivier en de zijkanaaltjes is een unieke ervaring. Je krijgt alles eens vanuit een andere hoek te zien. De mooie kanten van de natuur, maar ook soms de minder fraaie levensomstandigheden van de mensen die moeten leven op de rand van het water.
Het water in de Mekongdelta kan je allesbehalve proper noemen. Toch wordt het gebruikt om kleding in te wassen, zich zelf te wassen, en de afwas in te doen. De mensen die op een boot leven gebruiken het zelfs om hun tanden mee te poetsen. Ik zou er nog niet in willen gaan zwemmen.

De was doen in de rivier.

Zwemmen tussen het drijvende vuilnis.

Een woning op de rand van de rivier.

De zijkanaaltjes in de Mekong Delta.

Floating market.

2016-01-17 Het oogsten van de rijst.

Eerder konden we al zien hoe de rijstvelden werden klaar gemaakt, hoe de kleine plantjes in het water werden geplant, en hoe de rijst van dag tot dag groeide. Nu kunnen we ook zien hoe de rijst wordt geoogst met mini pikdorsers op rupsbanden, en hoe de rijst daarna in zakken met kleine rupsvoertuigen van de velden naar de weg wordt getransporteerd. Er is rijst die gezaaid wordt en na drie maanden al geoogst kan worden, en er is rijst die geplant wordt en pas na 10 maanden kan geoogst worden. Vanwege het gunstige klimaat kan men drie-maanden rijst drie keer per jaar oogsten, de tien-maanden één keer per jaar. Wie alleen maar biologisch geteelde producten wil nuttigen mag deze rijst van zijn verlanglijstje schrappen, want ook hier wordt rijkelijk gebruik gemaakt van sproei- en kunstmeststoffen.  Oogstklare rijst lijkt meer op opgeschoten gras dan op graan. Er wordt momenteel volop rijst geoogst in de Mekongdelta, en dat is ook het ideale moment om ratten te vangen. Bij het binnenrijden van Can Tho zagen we verschillende kooien volgepropt met levende ratten die te koop werden aangeboden. Ik vond het net iets te griezelig om een foto van te nemen.

Mini pikdorser op rupsbanden om de rijst te oogsten.

Rupsvoertuig om het graan tot aan de weg te brengen

 

De rijst wordt overgeladen op boten.

2016-01-16 De Mekongdelta.

Ondanks onze zeer getaande huid, waardoor we geen last meer hebben van zonnebrand, smeren we ons vandaag toch nog in met zonnecrème omdat de zon hier wel heel hard brand.
De Mekongdelta mag dan wel zo plat als een pannenkoek zijn, wie denkt dat het hier vlak fietsen is komt bedrogen uit, vanwege de vele bruggen waar je over moet. Ik heb geprobeerd ze te tellen, maar was al snel de tel kwijt. Sommigen zijn zelfs 50m hoog, omdat er nog grote schepen onderdoor moeten kunnen.
We komen op kleinere wegen terecht waar het asfalt wat hobbeliger is en ik steeds meer begin te voelen dat ik mijn vetkussentjes op mijn zitvlak kwijt ben. Een beetje extra vet op de juiste plaatsen kan soms ook zijn voordeel hebben.
Op YouTube hebben we een zeer interessante reportage gezien over ‘Bizarre foods in Ho Chi Minh City’. Enige tijd terug hebben we een blubbersoep gegeten die we niet konden identificeren. Dankzij de reportage, weten we nu dat ze waarschijnlijk gemaakt was van vogelnestjes. Rat hebben we waarschijnlijk ook als eens geserveerd gekregen. Het klinkt misschien allemaal een beetje vies, maar de Vietnamezen slagen er toch maar in om er iets lekkers van te maken. Klik hier voor de link naar de reportage.

Een van de vele bruggen in de Mekongdelta.

Een kruispunt op een rustige weg in de Mekongdelta.

Een kruispunt in een provinciestadje in de Mekongdelta. 

2015-01-15 Levensduurte in Vietnam.

Ondanks het spitsuur moeten we maar in de eerste vier kilometer het woelige stadsverkeer trotseren. Daarna wordt het al meteen een stuk rustiger. De komende dagen gaan we het laatste deel in dit land verkennen, de Mekongdelta. Zo plat als een pannenkoek. 
In het zuiden van Vietnam regent het in deze periode van het jaar zo goed als nooit, de temperaturen overdag lopen vlotjes op tot 35°C. Fietsen in deze temperatuur valt best mee, maar in de namiddag in deze hitte gaan rondwandelen is geen pretje.
Ons hotel is vlak aan de rivier gelegen, en wanneer we ’s avonds van de koelte genieten op een bank voor het hotel, hebben nog we een boeiend gesprek met een Vietnamees die behoorlijk goed Engels spreekt. Op deze manier komen we te weten dat een Vietnamees met een redelijk betaalde job zo’n 3.000.000 VND per maand verdient (123€), en een huis huren kost dan maar tussen de 250 en 500 VND per maand (10€ tot 20€). Nu begrijpen we al iets beter waarom wij meestal maar maximaal 3.000.000 VND per transactie kunnen afhalen aan een ATM. Om een idee te geven van hoe goedkoop het voor ons als Westerse toerist kan zijn om hier rond te reizen in niet-toeristisch gebied, hebben we enkele cijfertjes op een rijtje gezet en omgerekend naar euro’s.

Artikel	VND (Viet Nam Dong)	Euro
2 goed belegde broodjes	20.000 - 30.000	0,82 - 1,23
2 flesjes water	10.000	0,41
2 biertjes	20.000 - 30.000	0,82 - 1,23
2x bord rijst/vlees/groenten & bouillonsoepje	40.000 - 60.000	1,64 - 2,46
Flesje wodka 500ml	60.000 - 70.000	2,46 - 2,87
Fles Vang Dalat wijn	70.000 - 90.000	2,87 - 3,68
Overnachting in goedkoop hotelletje	170.000 - 250.000	6,96 - 10,23

Daarnaast hebben we uiteraard ook nog wel andere uitgaven. De laatste tijd opteren we meestal toch voor wat duurdere hotels (15 €-18€) omdat voor ons een goede nachtrust toch wel belangrijk is. We immers hebben ondervonden dat een goed functionerende airco hierbij een groot verschil kan maken. In een malariagebied (waar we momenteel nog niet in zitten) zijn betere hotels overigens veiliger. Wat hotels betreft, hebben we ook een nieuw begrip leren kennen: een ‘fan room’, een kamer zonder airco maar enkel met een ventilator.  

Onze eerste kennismaking met de Mekongdelta

 

2016-01-14 Cu Chi Tunnels.

We lazen dat je de Cu Chi tunnels best bezoekt met een gids. Aangezien het niet op onze weg ligt, boeken we een bustocht. Ze liggen op amper 50km van de stad Ho Chi Minh City. Toch doen we er ruim twee uur over. Onderweg stoppen we nog bij een 'lacquerware factory' waar we van een lokale gids (zijn Engels was niet te verstaan) uitleg krijgen over de werkwijze. De opbrengst van de prachtige producten dient voor de ondersteuning van slachtoffers van 'Agent Orange' (gif overvloedig uitgestrooid door de Amerikanen).
Over het ondergronds tunnelnetwerk van Cu Chi is er veel terug te vinden op het internet, klik hier voor meer info. 
Om de bezoeker een beter idee te geven hoe het aanvoelt in deze tunnels, mag men er zelf eens doorkruipen over een lengte van 100m. Voor hen die het niet volhouden tot het einde, is er om de 20m een extra uitgang voorzien. In onze groep waren wij bij de weinigen die de volle 100m aflegden. Men moet dan nog weten dat men deze tunnel al breder en hoger heeft gemaakt, en er lichtpunten zijn voor de bezoekers.
Als afsluiter van ons tweedaags bezoek aan Ho Chi Minh City bezoeken we in de namiddag nog het ‘Reunification Palace’, klik hier voor meer info.

Lacquerware factory.

Cu Chi tunnels.

Reunification Palace.

 

2016-01-13 Het leven in Ho Chi Minh City.

Eerst gaan we tickets kopen om morgen de ‘Cu Chi Tunnels’ te gaan bezoeken vooraleer we naar het ‘War Remnants Museum’ gaan. Beide bezoeken hebben te maken met het oorlogsverleden van Vietnam. Dit museum trekt veel bezoekers, ook veel Amerikaanse toeristen. Zij worden hier dan ook geconfronteerd met een pijnlijke periode uit hun eigen verleden.
Toen we gisteren Ho Chi Minh City binnenreden, viel het ons al op dat er hier meer personenwagens rondrijden dan in andere steden van Vietnam, al is het nog met mondjesmaat. Maar wat ons vandaag tijdens een stadswandeling vooral opvalt, is dat alles hier veel properder is. Er staan dan ook praktisch overal vuilnisbakken. De stad heeft ook veel nieuwbouw, zelfs hoogbouw, brede stadslanen met veel groen welke goed onderhouden zijn. Deze stad oogt gewoon veel rijker dan de rest van het land. Ik heb zelfs de indruk dat de doorsnee Vietnamees hier wat dikker in het vel zit. Ho Chi Minh City leeft  vooral van de toeristen.
Hieronder twee korte filmpjes die het avondleven tonen van de gewone Vietnamees in de kleine zijstraatjes van de stad. De kwaliteit van de filmpjes is niet zo best omdat ik het zo onopvallend mogelijk wilde filmen.

 

Het avondleven in de kleine straatjes van Ho Chi Minh City.

2016-01-12 De verovering van Ho Chi Minh City.

Als je met de fiets een miljoenenstad wil binnenrijden, kan je dat beter goed voorbereiden, en om het centrum van Ho Chi Minh City te bereiken zijn er verschillende opties. Aanvankelijk dachten we tot Vung Tau te fietsen en daar de hydrofoil te nemen die ons tot in het centrum zou brengen, maar toen we het gisteren nog eens checkten op het internet, moesten we vaststellen dat ze enkel passagiers vervoeren, geen dieren, geen brommers of fietsen. We zullen dus tot in het centrum moeten fietsen. Een van de toegangswegen gaat via een snelweg waar het waarschijnlijk ook voor fietsers is verboden. Een alternatief is via een kleinere weg en dan een ferryboot nemen over de Dong Nai rivier. Er wordt veel gebruik van gemaakt, want er varen constant meerdere ferry’s op en neer. Een laatste hindernis tot het centrum is de Saigon rivier. Er loopt een tunnel onder de rivier of je kan via een indrukwekkende hangbrug. Ook hier gaan we er van uit dat de tunnel verboden is voor fietsers en we beter de 705m lange ‘Phu My Bridge’ kunnen nemen. 
We hebben veel gelezen over het waanzinnig drukke verkeer in Ho Chi Minh City, maar wanneer wij omstreeks 14u de stad binnenrijden, valt het nog best mee omdat het nog buiten het spitsuur is, en we ondertussen al gewend zijn aan de rijstijl van de bromfietsers. Pas in het vierde hotel waar ik ga informeren heeft men nog een tweepersoonskamer vrij voor drie overnachtingen.

Op de ferry is een Vietnamese jongeman geïnteresseerd over wat we vinden van Vietnam.

Jackfruit, wordt zowel vers als gedroogd verkocht.

2016-01-11 Af en toe een rustdag inlassen.

Een gewone fietsdag is meestal goed gevuld, en daarom is af en toe een rustdag inlassen soms welkom. 
Eens wat later op staan, Vietnamees ontbijt in het restaurant van het hotel, blogbericht verzenden, enkele filmpjes voor YouTube uploaden, een strandwandeling maken, nog eens in het restaurant gaan eten, een middagdutje meepikken, de planning van de volgende dagen eens bekijken, een voorlopig laatste keer nog eens gaan zwemmen in de zee, nog kleine wandeling in de buurt, wat ‘streetfood’ meenemen naar het hotel, via YouTube een of twee afleveringen bekijken van ‘Dalziel and Pascoe’, en dan lekker slapen. 
Zo zag onze rustdag er uit.

Een schooluitstap.

Hier ga je beter niet zwemmen.

2016-01-10 Long Hai Beach op zondag.

Vannacht hadden we een Tetrabrik met fruitsap in het diepvriesvak van de koelkast laten zitten, waardoor het volledig bevroren was. We binden het achterop de fiets maar wanneer we het tegen de middag willen opdrinken, is het niet alleen gesmolten, maar ook al te warm geworden.
De laatste dagen fietsen we langs kleinere wegen. Die zijn rustiger maar daarom niet veiliger, want al enkele keren konden we zien hoe men op het asfalt met een spuitbus de omtrek van een verongelukte bromfiets had getekend. Eén keer was er zelfs een lichaam afgetekend. Allemaal beelden die niet zo goed zijn voor ons veiligheidsgevoel. We zien ook opvallend veel doodgereden ratten op de weg. Het krioelt hier dan ook van de ratten, geen wonder met al het afval langs de weg. We hebben zelfs eens een rat gezien in een klein winkeltje tussen een stapel koekjesdozen.
Al verschillende dagen zijn we een gehandicapte man voorbijgereden. Zijn benen zitten in een zeer onnatuurlijke manier op zijn rug gedraaid. Hij ligt op zijn buik op een houten plank met daaronder vier kleine wieltjes. Aan zijn handen draagt hij een paar slippers, en om vooruit te komen moet hij zich met de handen vooruitduwen op het asfalt. Hij komt maar moeizaam vooruit. Het blijft ons dan ook een raadsel dat die man al verschillende dagen even ver vooruit is kunnen komen als wij met onze fietsen.
Omdat het waarschijnlijk onze laatste keer is dat we nog eens aan de kust van Vietnam verblijven, zoeken we in Long Hai een hotel dicht bij het strand en boeken we meteen voor twee nachten zodat we morgen nog eens van de zee kunnen genieten.
Karaoke is zeer populair bij de Vietnamezen ook al hebben wij al vaker moeten aanhoren hoe verschrikkelijk vals ze wel kunnen zingen, oordeel zelf maar in onderstaande filmfragmentjes.

 

Het strandleven op Long Hai Beach.

2016-01-09 Hotels in Vietnam.

Om 6u50 zitten we al op de fiets voor een etappe van 85km tot La Gi waar we al vroeg in de namiddag aankomen. Dankzij een heerlijk zeebriesje is de temperatuur dragelijk. Na een verkwikkende douche trekken we nog eens met de fiets door het stadje. We fietsen verder langs de zuidkust, het ene resort naast het andere, tot we een eindje van de kust in landbouwgebied komen waar exotisch fruit gekweekt wordt, voornamelijk pitaja’s.
De prijs en kwaliteit van de hotels kan variëren in Vietnam. Eergisteren zaten we in een prima hotel voor 250.000 VND. Gisteren zaten we in een belabberd hotel voor dezelfde prijs, maar waar het ’s nachts zweten was omdat de airco niet werkte zoals het moest, en het sanitair zo lek als een zeef was. Vandaag zitten we weer in een schitterend hotel voor 300.000 VND.

Zoutwinning.

Pitaja of drakenvrucht.

2016-01-08 Totaal ander landschap.

We zijn nog maar amper enkele kilometers ver of we stoppen al, omdat ik de indruk heb dat MJ haar bagagedrager nog meer is gaan overhellen naar rechts. We halen alle bagage nog eens van de fiets, checken alles nog eens maar zien niets abnormaals. Misschien was het maar een verkeerde indruk (laat ons hopen dat het zo is), maar 100% gerust zijn we er toch niet in.
Voorbij Phan Ri komen we plots in duinen terecht, een totaal ander landschap dan we tot nu toe hadden. Vandaag fietsen we tot in Mui Né, een zeer toeristische plaats met veel hotels, vooral dan grote resorts. Wij vinden toch nog een klein hotelletje vlak bij de zee en vanop het dakterras heb je een prachtig zicht over de baai.
Volgens de website www.weeronline.nl zou het weer in de regio waar wij nu zitten zwaar bewolkt zijn met temperaturen tot 31°C. In werkelijkheid zijn er amper enkele kleine witte wolkjes in de lucht en naar ons aanvoelen is het ook veel warmer dan 31°C.

Het duinlandschap.

Het duinlandschap.

 

De baai Mui Né.

 

2016-01-07 Dagelijks ochtendritueel.

Ons eerste uur van de dag ziet er meestal als volgt uit:
-  Om 6u15 opstaan.
-  Een keteltje warm water maken met een spiraal voor koffie.
-  Wassen en aankleden.
-  Het bericht voor de blog nog eens nalezen en doormailen samen met enkele foto’s.
-  Ontbijten, muesli of belegde broodjes als ze in de buurt te verkrijgen zijn.
-  De gebruikte fietstassen weer inpakken.
-  Enkele keren de trappen doen om al onze bagage beneden te krijgen.
-  Al onze fietstassen weer op de fiets vastmaken volgens een geijkte procedure.
-  Afrekenen aan de receptie en vooral onze paspoorten niet vergeten terug te vragen.
-  Omstreeks 7u15 zitten we weer op de fiets voor een nieuwe etappe.

Voor onze eigen veiligheid hebben we voor de zekerheid de website van het tropisch instituut in Antwerpen nog eens geraadpleegd om te zien waar er mogelijk gevaar is voor malaria, voorlopig zitten we nog in veilig gebied.

Moet er nog zand zijn ?

We zien steeds meer cactussen in het landschap.

Het drogen van inktvis.