Om 7u zitten we al weer op de fiets en rijden we richting Cambodjaanse grens. Het wordt onze 16de grensovergang, het 14de
land op onze reis (we zijn drie keer Kazachstan in en uit gereden).
Elke grensovergang doet toch iets met een mens, aan de ene kant moet je
weer eens afscheid nemen van een land, en aan de andere kant staat er
weer een nieuwe ontdekking op je te wachten.
Veel stelt de “Phnom Den Border Crossing’ niet voor. Een paar slagbomen en enkele kleine gebouwtjes opgetrokken in zinken golfplaten. Aan Vietnamese kant moet ik eerst met onze paspoorten naar een gebouwtje om een stempel dat we het land hebben verlaten. Aan Cambodjaanse kant moeten we naar een kantoortje om een visum aan te vragen. Veel is hier niet voor nodig: een formuliertje invullen, een pasfoto erbij voegen en 35$ per persoon betalen, en enkele minuten later plakt er al een visum voor 30 dagen in onze paspoorten. Vervolgens moeten we naar een ander gebouwtje waar we weer eens een formuliertje in tweevoud moeten invullen en waar we nog enkele stempels krijgen. Tot slot moeten we in een laatste kantoortje nog eens langs bij een dokter waar we weer een formuliertje moeten invullen, en onze lichaamstemperatuur wordt gemeten. We betalen nog eens 1$ per persoon en krijgen een geel formuliertje met daarop enkele nummers waar we naar kunnen bellen in geval van gezondheidsproblemen. In totaal heeft dit alles amper 45 minuten geduurd.
Het eerste wat we telkens moeten doen in een nieuw land is op zoek gaan naar een bank of wisselkantoor om aan geld te geraken. Deze keer duurt het wel even vooraleer we een ATM gevonden hebben. De boodschappen die op het scherm van de ATM verschijnen zijn nogal verwarrend en ik vraag de hulp van een werknemer van de bank. Uiteindelijk blijkt dat ik alleen maar dollars kan afhalen die ik daarna aan een loket in de bank kan gaan omruilen voor Cambodjaanse Riel (KHR). Ik laat meteen ook mijn laatste Vietnamese Dong omzetten in Cambodjaanse Riel. Het zal weer even duren vooraleer we gewend zijn aan deze nieuwe munt en ook deze keer worden het weer grote bedragen want 1 EUR = +/- 4420 KHR. De eerste keren dat je ergens iets moet betalen heb je meestal geen idee wat je precies moet geven, en om het nog wat ingewikkelder te maken blijkt nu ook nog eens dat men liever dollars heeft, zelfs in het kleinste eethuisje.
Veel stelt de “Phnom Den Border Crossing’ niet voor. Een paar slagbomen en enkele kleine gebouwtjes opgetrokken in zinken golfplaten. Aan Vietnamese kant moet ik eerst met onze paspoorten naar een gebouwtje om een stempel dat we het land hebben verlaten. Aan Cambodjaanse kant moeten we naar een kantoortje om een visum aan te vragen. Veel is hier niet voor nodig: een formuliertje invullen, een pasfoto erbij voegen en 35$ per persoon betalen, en enkele minuten later plakt er al een visum voor 30 dagen in onze paspoorten. Vervolgens moeten we naar een ander gebouwtje waar we weer eens een formuliertje in tweevoud moeten invullen en waar we nog enkele stempels krijgen. Tot slot moeten we in een laatste kantoortje nog eens langs bij een dokter waar we weer een formuliertje moeten invullen, en onze lichaamstemperatuur wordt gemeten. We betalen nog eens 1$ per persoon en krijgen een geel formuliertje met daarop enkele nummers waar we naar kunnen bellen in geval van gezondheidsproblemen. In totaal heeft dit alles amper 45 minuten geduurd.
Het eerste wat we telkens moeten doen in een nieuw land is op zoek gaan naar een bank of wisselkantoor om aan geld te geraken. Deze keer duurt het wel even vooraleer we een ATM gevonden hebben. De boodschappen die op het scherm van de ATM verschijnen zijn nogal verwarrend en ik vraag de hulp van een werknemer van de bank. Uiteindelijk blijkt dat ik alleen maar dollars kan afhalen die ik daarna aan een loket in de bank kan gaan omruilen voor Cambodjaanse Riel (KHR). Ik laat meteen ook mijn laatste Vietnamese Dong omzetten in Cambodjaanse Riel. Het zal weer even duren vooraleer we gewend zijn aan deze nieuwe munt en ook deze keer worden het weer grote bedragen want 1 EUR = +/- 4420 KHR. De eerste keren dat je ergens iets moet betalen heb je meestal geen idee wat je precies moet geven, en om het nog wat ingewikkelder te maken blijkt nu ook nog eens dat men liever dollars heeft, zelfs in het kleinste eethuisje.
De grensgebouwtjes.
Een Cambodjaanse koe.
Kan je nog breder geladen zijn ?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten