2016-04-01 Tempels, tempels en nog eens tempels.

Chiang Mai is een stad met tal van tempels in het oude stadsgedeelte. Het wordt dus nog eens een dagje tempels bezoeken. We kunnen er nog steeds van genieten, ook al bereiken we stilaan ons verzadigingspunt wat tempels betreft.

De tempels van Chang Mai, Thailand.

2016-03-31 Nachtelijk gezelschap.

Toen we vannacht naar het toilet wilden, moesten we wel even uitkijken, want in ons badkamertje zaten er niet alleen gekko’s, maar ook nog reuze kevers die zo’n 4 à 5 cm lang zijn.
Om 4u45 worden we gewekt door de gong in de tempel vlak naast ons guesthouse.
We weten dat er in de etappe van vandaag stevig moet geklommen worden in de eerste 42km, maar ondanks dat gaan we ons toch nog eens wagen aan een afstand van 100km. Toch zal het nog zwaarder uitvallen dan verwacht, want verderop zitten er ook nog heel wat korte pittige hellingen.
Volgens de weersvoorspelling zou het vandaag, net als gisteren, 37°C warm worden, maar omdat de zon vandaag veel nadrukkelijker aanwezig is, ligt de gevoelstemperatuur een flink stuk hoger dan gisteren.

Hot Springs.

2016-03-30 Het venijn zit hem in de staart.

Ons volgend belangrijk target is Chiang Mai, dat we in twee à drie dagen hopen te bereiken. In de regio waar we nu door fietsen zijn er veel natuurparken, niet de spectaculaire oerwouden zoals we die hadden in Laos, maar wel mooie bossen.
Tijdens een pitstop na 66km zeggen we tegen elkaar dat het vandaag behoorlijk vlot fietst en dat we de resterende 20km wel in één keer kunnen afleggen; of het zou moeten zijn dat er nog zware hindernissen opduiken, voegen we er al schertsend aan toe. Dat laatste hadden we beter niet gezegd, want in de resterende kilometers duiken er onverwacht toch nog enkele lastige hellingen op, in die mate zelfs, dat we toch nog eens een extra stop moeten inlassen om wat op adem te komen. In de rit van vandaag zit het venijn dus in de staart.

Crematorium.

2016-03-29 Een dagje als luxe toeristen.

In de wijde omgeving van Chiang Rai zijn er tal van bezienswaardigheden. Als we die met onze fiets willen bezoeken zouden we meerdere dagen nodig hebben. Maar deze keer doen we het eens anders, en profiteren van een dagje als luxe toeristen. We hebben een dagtrip geboekt waarbij we een privé chauffeur krijgen die ons zal rondrijden. Ons programma kunnen we zelf grotendeels samenstellen. Wij kiezen voor de volgende bezienswaardigheden: ‘The White Temple’, ‘The Black House’, ‘Thea Plantation’, ‘Monkey Cave (or Fish Cave Temple)’, ‘The Golden Triangle’, ‘Hall of Opium museum’. 
De meeste toeristen zouden ongetwijfeld ook kiezen voor een bezoek aan de ‘Long Neck Karen’, een bergstam die wereldberoemd is voor de vrouwen die metalen ringen dragen rond hun nek, maar wij kiezen daar bewust niet voor omdat wij er ons ongemakkelijk bij voelen om mensen te gaan bewonderen als een curiosum. Ook het feit dat deze mensen door de toeristische industrie van Myanmar naar hier gehaald zijn en hun dorp zelfs niet mogen verlaten, en ook nog aangemoedigd worden om zoveel mogelijk ringen te dragen. Terug keren naar Myanmar is geen optie, want dan vrezen ze geëxecuteerd te worden. Dit soort industrie willen we niet ondersteunen.
Onze chauffeur rijdt op de expresweg nooit harder dan 90km per uur, en toch hebben wij het gevoel dat het verschrikkelijk snel gaat. We zijn duidelijk niet meer gewend aan zo’n hoge snelheden. De dag dat ik zelf weer eens met de auto moet gaan rijden, zal het wat tijd vergen om er weer aan te wennen.

Onze privé chauffeur.

The White Temple.

The Black House.

Thee plukster.

Bezoek aan White Temple / Bouddha Cave / Golden Triangle

2016-03-28 Terug meer luxe.

Een korte etappe, langs opvallend rustige wegen, brengt ons vandaag tot in het stadje Chiang Rai. In de namiddag maken we een stadswandeling langs enkele tempels; maar het interessantste is voor ons toch wel het ‘Hill Tribe and Ethnographic Museum’. Het is een relatief klein en sober ingericht museum, maar je krijgt er een schat aan informatie over de verschillende bergstammen die in het noorden van Thailand leven. Sommigen zijn overgekomen uit Laos, China en Myanmar. We hebben nu meer info over de dorpen die we doorfietsten in Laos.
Aangezien we al eens eerder even in Thailand waren, is het deze keer makkelijker om ons aan te passen. Wie het in zijn hoofd nog niet heeft verleerd om in Belgische frank te rekenen zou het ook makkelijk hebben, want de Thaise Baht is ongeveer evenveel waard als destijds onze Belgische frank. Ons helpt het niets, want wij hebben het rekenen met de frank al lang achter ons gelaten. Terug in Thailand betekent weer meer luxe, en winkels waar van alles en nog wat te kopen valt.

 Clock Tower in Chiang Rai.

Emerald Boeddha in Wat Phra Kaew.

Foto's Noord Laos

De foto's van Noord Laos staan online

Klik hier voor de foto's

2016-03-27 Vaarwel Sabaidee-land.

Vandaag gaan we weer de grens oversteken van Laos naar Thailand. Enkele kilometers voor de grenspost stoppen we nog eens aan een klein winkeltje voor een laatste ‘Beer Lao’. De resterende KIP (munteenheid van Laos) geef ik cadeau aan de vrouw van het winkeltje die net bezig is met het verwerken van een pas geslachte hond. Voor een laatste keer zwaaien we naar de kinderen en roepen nog eens ‘Sabaidee’ (hello), maar voor ons betekent het deze keer 'Vaarwel'.
We kunnen met een zeer positief gevoel terugblikken op onze tocht van Zuid naar Noord door Laos. Vooral de prachtige natuur van het Noorden kon ons het meest bekoren. Het Noorden is toeristischer dan Centraal en Zuid Laos, waardoor er ook veel meer te kopen valt. Toch heb je naast de toeristische trekpleisters nog de authentieke bergdorpjes waar mensen nog op de traditionele manier leven.
Deze keer is het ‘Friendship Bridge IV’ die de grensovergang vormt tussen Laos en Thailand. We mogen echter niet al fietsend over de brug, maar we moeten weer eens de bus nemen. Omdat het vandaag weekend is, moeten we in Laos 1$ per persoon administratiekosten betalen, en de bus kost ons nog eens 4$ per persoon. Aan de kant van Thailand krijgen we wel weer een gratis visum voor 15 dagen.

Thaise grenspost aan Friendship Bridge IV.

2016-03-25/26 De Mekong rivier.

Er zijn twee mogelijkheden om tot in het grensstadje Houayxay te geraken: we kunnen er naar toe fietsen, of we kunnen een boot nemen over de Mekong rivier. Als we kiezen voor het fietsen, zijn het nog 450 loodzware kilometers door de bergen van noord Laos in tropische temperaturen. Dit, en de wetenschap dat er later in het noorden van Thailand nog bergen op ons liggen te wachten, doet ons besluiten om toch maar te kiezen voor de Mekong rivier.
De ‘Slow Boat’ doet er twee dagen over van Luang Prabang tot Houayxay met een overnachtingsstop in Pakbeng, een klein plaatsje van amper één straat groot, maar dat volledig leeft van de bootpassanten. Je hebt hier dan ook een ruime keuze aan restaurantjes en guesthouses. Het aan land gaan in Pakbeng is voor ons weer een kleine nachtmerrie, want we moeten weer met al onze spullen langs een zandberg omhoog klauteren. Gelukkig vind ik al snel drie Laotianen die tegen betaling maar al te graag willen helpen. De volgende ochtend ligt onze boot ergens anders aangemeerd, maar dan moeten we eerst door een andere boot om op de onze te geraken, en ook dan zoek ik hulp.
Gedurende twee dagen zitten we ongeveer negen uur op de boot, maar we vinden het alles behalve een saaie bedoening. Het is genieten van de wondermooie natuur en het leven langs de Mekong. Sommige dorpen liggen zo afgelegen, dat ze enkel via de rivier bereikbaar zijn. Geregeld moet de boot aan de kant om enkele Laotianen op te pikken of af te laden. Het is niet altijd makkelijk om een plaats te vinden waar de passagiers met al hun bagage op of af de boot kunnen klauteren. De Mekong is een machtige rivier met sterke stroming, stroomversnellingen en vooral veel verraderlijke draaikolken.
We zijn uiterst tevreden dat we ervoor gekozen hebben om met een boot de Mekong stroomopwaarts te varen, want we zijn weer een unieke ervaring rijker, en we kunnen het iedereen aanbevelen.

Onze boot voor de eerste dag.

Net afgeladen in een van de dorpjes.

Onze fietsen worden stevig vastgemaakt op het dak van de boot.

Boottocht over de Mekong rivier.

2016-03-24 De Alms ceremonie.

Elke ochtend, vlak na zonsopgang, kleuren de straten in Luang Prabang oranje van de monniken die op ronde gaan. De alm verwijst naar de pot die met een soort touw over hun schouder hangt, en waarin mensen langs de straat eten kunnen in doen. De mannen mogen recht staan, de vrouwen moeten neerzitten en mogen de monniken niet aankijken. Er wordt vooral rijst gegeven, en het is het enige maal voor de monniken voor die dag. De monniken delen ook uit aan de aller armsten en hun kinderen. Door eten te geven aan de monniken, hopen de gevers op een beter leven bij hun wedergeboorte. Deze ceremonie is geen unicum voor Luang Prabang, maar gaat ook door in heel het land, en zelfs de buurlanden met het Theravada Boeddhisme als godsdienst.
Iedere dag, in de late namiddag, wordt een van de belangrijkste straten in de stad afgesloten voor het verkeer, en wordt alles in gereedheid gebracht voor de avondmarkt. Er worden tientallen eetkraampjes opgezet, waar je voor een appel en een ei kunt eten. Ook tentjes waar men lokaal geproduceerd handwerk kan kopen. Een echt Nirvana voor wie op zoek is naar souvenirs.

De monniken tijdens het dagelijks ochtendritueel.

2016-03-23 Elephant Riding.

Wie uitgebreid Zuid-Oost Azië bezoekt, ontsnapt niet aan het groot aantal aanbiedingen voor ‘Elephant Riding’. Vijftien kilometer buiten Luang Prabang is er een ‘Elephant Village’ waar oudere olifanten een tweede leven krijgen dikwijls na zwaar labeur elders. Het bezoek aan een elephant camp is dikwijls onderdeel van een dagtrip, maar wij fietsen er gewoon naartoe. Zo’n rit op de rug van een olifant is weer eens wat anders. Vooraf was MJ er niet zo zeker van of ze het wel zou durven, maar er is absoluut niets om bang van te zijn. Je neemt plaats in een zitbank voor twee personen en je krijgt nog eens een gordel om ook. De begeleider zelf zit vooraan in de nek van de olifant. Halverwege vraagt de begeleider mijn fototoestel om wat foto’s te nemen van ons, en vraagt aan mij of ik zijn plaats wil innemen in de nek van de olifant. Heel even twijfel ik, maar zo’n unieke kans laat ik niet liggen !

Elephant Riding.

2016-03-22 Luang Prabang, Unesco werelderfgoed.

Wanneer we gaan ontbijten, is de Australische wildkampeerder er ook al. Het is maar een kort ritje tot Luang Prabang. 
We zijn al zo vroeg in het hotelletje, dat we nog een uurtje moeten wachten tot de kamer gekuist is.
Luang Prabang is een van de belangrijkste toeristische trekpleisters in Laos, en is tevens erkend als Unesco werelderfgoed. Wie graag tempels bezoekt, komt hier zeker aan zijn trekken. Anders dan Vientiane heeft het eerder iets weg van een provinciestadje, veel groen en overal kleine steegjes waar je kan doorwandelen, een aangenaam stadje om te vertoeven.

Offerbloemen.

Een van de talrijke tempels.

Binnenzicht van een tempel.

2016-03-21 Gevaarlijk geschut.

De mannen gaan hier graag op jacht. Op wat ze jagen weet ik niet, ik heb nog geen enkele keer een schot gehoord in de bossen, of een jager met een buit zien huiswaarts keren. Ze hebben anders wel indrukwekkende geweren met onderaan een lader voor 20 à 30 kogels. Ik ken niks van wapens, maar weet zeker dat je met iets dergelijks in België niet over straat mag lopen, en zeker al niet in de huidige tijden van terreurdreiging. En als het geen geweer is hebben ze wel een gevaarlijk kapmes aan hun heup hangen.
Bij een bergrit ben ik goed voorbereid, en daarom noteer ik het profiel van de rit op een klein stukje papier dat ik dan op mijn stuurtas plak. Dit was het schemaatje van de rit van vandaag: 
p 1km – 1429mq 22km – 360mp 37km – 1049mq 52km – 300m

Tegen de avond zien we van op onze kamer een trekker zitten in het restaurant. Nieuwsgierig als we zijn gaan we er ook nog iets drinken, als we zien dat het een wildkampeerder is, vragen we hem of hij iets wil drinken met ons. Het is een Australiër op trektocht voor 5 maanden. Het feit dat hij al een tijdje onderweg is, zie je aan zijn vuile en gehavende kleren. Het is al bijna donker wanneer hij terug vertrekt op zoek naar een slaapplaats in het bos.

Gevaarlijk vuurwapen.

Gevaarlijk kapmes.

Laotiaanse vrouw.

2016-03-20 Een tafereel teveel.

Ook vandaag staat er weer een bergrit op ons programma. Bij dergelijke etappes proberen we de afstand toch te beperken tot zo’n 50km per dag. Dagen na elkaar langere etappes afleggen in deze omstandigheden, zou zich vroeg of laat toch wreken.
Het zijn heel rustige wegen door de bergen. In de dorpjes onderweg houden we geregeld halt. Het is zondag en dit is blijkbaar de dag waarop iedereen zich gaat wassen aan de gemeenschappelijke badplaats in het midden van het dorp. Het is er dan ook erg druk. Zeker vandaag nu er blijkbaar ook verkiezingen zijn. Het is fascinerend om te zien hoe de mensen hier leven, tot ik bij een van de stops even door de straat wandel, en moet zien op welke barbaarse manier men een hond aan het slachten is. Ik bespaar jullie de details, lang kon ik het niet aanzien. Ik werd er bijna misselijk van, zelfs nu nog als ik er aan terugdenk. Dit tafereel had ik liever niet gezien. Mijn mooi idyllisch plaatje van Laos en de kleurrijke bevolking krijgt hierdoor wel een flinke deuk. Toeristen die een georganiseerde reis maken, of backpackers die met openbaar vervoer van de ene plaats naar de andere reizen, blijven meestal gespaard van dit soort taferelen. Al fietsend zie je veel meer, maar het is niet altijd even fraai.

Niet slecht om met zo’n zicht op te staan.

 

Publieke badplaats in een bergdorpje.

 

2016-03-19 Hoogdagen op de fiets.

Er ligt vandaag een zeer pittige rit in het verschiet, amper 44km lang, maar er moeten wel heel wat hoogtemeters overwonnen worden (1366m). We beginnen op een hoogte van 400m en klimmen in de eerste 15km al eventjes naar een hoogte van 750m. Daarna volgt er een korte afdaling tot 550m, om dan weer gedurende 18km constant bergop te gaan tot een hoogte van 1.400m. Nergens is het erg steil, en we hebben het geluk dat het op deze hoogte al iets minder drukkend warm is.
We beleven weer echte hoogdagen op de fiets. Zwaar fietsen maar de beloning is des te groter. De grillige contouren van de bergen, gehuld in een lichte nevel, de oranje gloed van de opkomende zon en de geluiden van het oerwoud op de achtergrond, maken er een heel indrukwekkende belevenis van. De natuur mag mooi zijn, de echte authentieke dorpjes waar we doorfietsen zijn dat zeker ook. De mensen leven hier nog op straat … Er lopen hier overal kinderen rond, wat doet vermoeden dat er heel wat kroostrijke gezinnen wonen. Borstvoeding is hier de normaalste zaak van de wereld en wordt ook gewoon langs de kant van de weg gegeven. De kinderen worden gewassen, niet al te dikwijls, in een teil aan een soort waterpomp ergens in het dorp.
Boven op de top in het dorp Phoukhoun zijn er verschillende guesthouses waarvan er sommigen hun deuren alweer definitief hebben gesloten. De eerste guesthouses waar ik ga informeren voor een kamer, bevallen mij niet zo, maar bij het vierde val ik meteen voor het spectaculaire uitzicht vanaf het balkon op de bergen en het oerwoud.

Het leven zoals het is in een bergdorpje in Noord Laos. 
 

2016-03-18 En we gaan nog niet naar huis...

We hadden al in ons achterhoofd om op 5 mei terug te keren naar België. Begin deze week hebben we vanuit België echter de vraag gekregen of de huurders van ons huis tot einde juni kunnen blijven, want de verbouwingen aan hun huis liepen wat vertraging op. We kunnen/mogen/moeten dus nog een verlenging van twee maanden breien aan onze wereldreis. Ons voorlopig idee is nu van niet te eindigen in Bangkok, maar verder zuidwaarts te trekken richting Maleisië tot Kuala Lumpur of Singapore.
Onderweg komen we soms rare snuiters tegen. Op een gegeven moment komt er een vrouw naast MJ fietsen. Ze is afkomstig van Londen en 5 maanden onderweg met nog 5 maanden te gaan. Ze merkt op dat wij nogal veel bagage meesleuren, zelf heeft ze 2 kleine zakken. Haar winterkleren heeft ze onderweg weggegooid zegt ze. Ook haar vriend waar ze mee vertrokken is, volgt momenteel een ander traject. Het idee is om elkaar terug tegen te komen in Vietnam. De tandem waar ze mee vertrokken waren crashte in Indië, en daar kochten ze dan elk maar een eigen fiets.
Bij een pitstop een heel interessant gesprek gehad met een andere Engelsman, vader van 5 kinderen, die per moto de wereld rondtrekt.

Onderweg.

Onderweg.

Noedelsoepstop.

Eerste reeks foto's van Thailand

We hebben een eerste reeks foto's van Oost Thailand online geplaatst.

Klik hier voor de foto's
 

2016-03-17 Ik heb last van miliaria.

Vannacht niet zo goed geslapen omdat we het moesten stellen met een ventilator die constant op ons gezicht blies, maar waarmee het niet echt voldoende afkoelde. MJ draait zich in het midden van de nacht van miserie om, en slaapt met haar hoofd aan het voeteneinde van het bed.
Na een kort ritje van 25 kilometer gaan we in de voormiddag al op zoek naar een kamer in het zéér toeristische Vang Vieng. Het lijkt wel een paradijs voor backpackers. Het zou een mooie idyllische plaats kunnen zijn, maar de overvloed aan hotels, guesthouses, bungalows en restaurants verknalt het toch voor een deel.
Ik heb al geruime tijd last van huiduitslag op mijn rug en armen door het zweten. Ik ben op het internet eens gaan zoeken naar ‘huiduitslag door zweten’ en de medische term voor deze onschuldige aandoening is ‘miliaria’, zeker niet te verwarren met malaria, wat iets totaal anders is. Door het zwoele weer heb ik er de laatste dagen weer erg veel last van gekregen, en daardoor gaan we na veel aandringen van MJ toch maar eens te rade bij een apotheker. We krijgen 10 pilletjes en een zalfje tegen allergie. Benieuwd of dat iets oplevert.

Het vergaren van zwerfvuil langs de weg om het daarna op te stoken.

Vrouwen aan het werk.

De omgeving van Vang Vieng.

2016-03-16 Bijzonder mooie etappe.

Wanneer we om 6u40 vertrekken, voelen we al meteen dat het weer een plakkerig hete dag gaat worden. Het weer kan sterk verschillen van dag tot dag, en het is vooral de al of niet aanwezigheid van wat wind, die er voor zorgt hoe draaglijk het is.
Het parcours is toch sterk heuvelachtiger dan we gedacht hadden, maar we nemen die extra inspanningen er met plezier bij, want het landschap dat we ervoor terug krijgen is prachtig. Na amper 20 kilometer zou MJ al willen stoppen in een pittoresk dorp om daar te blijven hangen, maar ik vind het nog wat te vroeg op de dag. We zullen uiteindelijk doorfietsen tot een resort aan het meer in Thaheua. Na een korte middagpauze trekken we het dorp in om inkopen te doen voor het avondeten. Er wordt net een bus met Spaanse toeristen gelost, die er duchtig op los beginnen te fotograferen alsof ze met dieren in een dierentuin te maken hebben. Zelf doen we dat wel met een beetje meer respect, en vragen we altijd of ze wel gefotografeerd willen worden, sommigen beginnen dan zelfs te poseren.

Vrouwen onderweg.

De koeien gaan op restaurant.

A room with a view.

2016-03-15 Verder richting noordwaarts.

Met MJ is alles weer min of meer in orde. Na een goed ontbijt kunnen we weer verder noordwaarts fietsen. Ook al is Vientiane de hoofdstad van Laos, toch is het er niet overdreven druk, zelfs niet tijdens de ochtendspits. Het duurt wel nog zo’n 15 kilometer vooraleer het echt rustig wordt op de weg. Het wordt ook weer wat heuvelachtiger, we fietsen dan ook in de richting van het gebergte in het noorden van Laos. We zien ook steeds meer guesthouses langs de weg, waarschijnlijk omdat we op weg zijn naar een toeristisch sterk geëxploiteerd gebied. Wat ook opvalt, is dat er hier opeens weer veel brood wordt verkocht, maar jammer genoeg wordt het allemaal verpakt in plastiek zakken, waardoor het heel wak wordt.

2016-03-14 Een dag langer in Ventiane.

MJ haar maag ligt compleet overhoop, ze kan niets binnen houden. Zo verder fietsen is geen optie. We blijven noodgedwongen een dag langer in Vientiane in de hoop dat het tegen morgen weer beter is. Ik vind het anders zo bizar als ik zie hoeveel oudere mannen er in Thailand en Laos rondlopen, maar vandaag hoor ik er ook bij en alleen op stap moeten vind ik niet zo fijn.
Ik snap niet dat er in ons hotel ook enkele monniken overnachten, terwijl er in de stad zoveel tempels en kloosters zijn. Op bedeltocht gaan hoeft voor hen ook niet want ze krijgen evengoed een uitgebreid ontbijt.
Gelukkig hebben we 'Motilium' in onze reisapotheek en die doet zijn werk. Tegen de avond kan MJ al wat eten en drinken.

Wat zal het zijn? 

 ‘Steamed rice with duck’ of ‘…with dog’? 

Ik bestel voor de zekerheid toch maar iets anders.

 

2016-03-13 Vientiane op een zondag.

De airconditioning op onze kamer werkt niet zoals het moet, een raam om te verluchten hebben we ook niet, maar dankzij een lawaaierige ventilator aan de muur is de temperatuur nog enigszins te verdragen.
In de reisgids staat een fietstocht beschreven door Vientiane van 5 kilometer maar zo’n korte afstand vinden wij toch eerder geschikt als wandeling, onze fietsen blijven vandaag op slot.
Op een zondag is het in de hoofdstad Vientiane bijzonder rustig, de meeste winkels, en zelfs veel restaurantjes, blijven gesloten. Op straat zie je haast alleen westerse toeristen lopen, en onder hen opvallend veel jonge mensen.
Met Google Earth maken we al eens virtueel kennis met de etappes die ons de komende dagen staan te wachten en dat ziet er weer veelbelovend uit.

De Patuxai in Vientiane.

 

Je moet maar durven !

2016-03-12 Terug in Sabaidee land.

We zitten weer vroeg op de fiets, maar om de hitte voor te zijn hoefde het niet, want een frisse wind zorgt voor de nodige verkoeling.
Net voor we Nong Khai, het laatste stadje voor de grens met Laos bereiken, stoppen we nog bij een eethuisje voor een noedelsoepje, maar deze keer valt het dik tegen, we krijgen wat flauw water met kippenmagen.
Vooraleer naar Laos te fietsen, houden we nog halt bij een fietsenwinkel om een paar nieuwe trappers op MJ haar fiets te laten zetten. Wanneer we daar terug willen vertrekken schiet mijn ketting een eerste keer door, en later op de dag zal dat alleen maar verergeren.
Ook hier is de Mekong rivier de grenslijn tussen Thailand en Laos en moeten we weer over een ‘Friendship Bridge’. Deze keer gaat dat wel een stuk makkelijker  omdat we gewoon met onze fiets over de brug mogen rijden. Voor het vervullen van de formaliteiten voor een ‘Visa On Arrival’ moet je aan deze grensovergang tijdens het weekend en op feestdagen één dollar per persoon extra betalen. We hebben nog meer pech dat het vandaag net zaterdag is, want in Vientiane is het ‘Tourist Office’ op zaterdag en zondag gesloten.
Met het doortrappen van mijn ketting is het ondertussen zo erg geworden, dat ik bij een vertrek aan een rood licht bijna ten val kom. Gelukkig vinden we in Vientiane een fietsenmaker die vaststelt dat de tandjes van het middelste blad vooraan versleten zijn. Op een half uurtje tijd is het vervangen.

Friendship Bridge.

2016-03-11 Zelfs onverhard zalig fietsen.

We hebben onze wekker op 5u30 gezet, zodat we vertrekkensklaar zijn van zodra het daglicht is. We zijn niet de enigen die al vroeg bezig zijn, want langs de weg zie je al verschillende BBQ’s waar al geroosterd vlees ligt te wachten op klanten.
We voelen vrij snel dat de rustdag van gisteren ons deugd heeft gedaan, en voor de zekerheid stond er vandaag een korte rit op het programma. We hebben een resort met zwembad op het oog als overnachtingsplaats, dus houden we ons dan ook aan het voorziene traject. Ook deze overnachting ligt in de prijsklasse, tussen 10€ en 15€, van de overnachtingen in Thailand.
Als we aan een winkeltje stoppen om iets te eten en te drinken, krijgen we een groot stuk jackfruit cadeau. Even later komt de eigenaar nog met een emmer water en een beker. Hij ziet dat we genieten van het fruit, en brengt hij nog een stuk, welke we inpakken en op onze fiets binden voor later. 
Het is overduidelijk dat door de kleine dorpjes hier bijna geen toerist passeert. De mensen staren ons na, met soms nare gevolgen. Op een gegeven moment passeert ons een bromfiets met 3 jongeren die enthousiast wuiven, en opeens horen we een luide knal. Als we omkijken ligt de bromfiets met de jongeren op de weg, en bij nader toezien, een andere motorrijder in de gracht. Wat er juist is gebeurd, daar hebben we het raden naar. Wanneer ze daarna allen terug recht staan, en er heel wat volk toestroomt, fietsen wij verder. 
De kleine wegen zijn zeker goed te fietsen, zelfs de roestbruine onverharde. In de kleine dorpen lopen heel veel honden los, wat soms leidt tot hilarische toestanden. De honden zijn zeker niet agressief. Wanneer ik mijn stem eens verhef, druipen de meesten al af met de staart tussen hun benen, soms tot groot jolijt van de dorpsbewoners.
Om 10u rijden we het resort al binnen, shoppen, koken, doen een middagdutje en daarna duiken we het zwembad in. Een rustige dag. Morgen kunnen we er terug invliegen richting Laos.

Gratis jackfruit.

Een onverharde weg.

Een welgekomen verfrissing.

2016-03-10 Met flikken in bed.

In de ochtend is het nog te doen om buiten op het terras te zitten en te ontbijten. In bijna elk dorpje vind je minstens één kleine wasserette waar je zelf je was kan doen. Het kost amper €1 voor een wasbeurt, inclusief waspoeder. Ook wij gaan er vandaag eens gebruik van maken.
Met de wetenschap dat MJ haar linker trapper vroeg of laat ook nog zal afbreken, gaan we in Ban Dung op zoek naar een fietsenwinkel voor een nieuw stel. Het stadje is veel groter dan we dachten, maar we vinden alleen maar tal val bromfietswinkels. MJ zal dus nog een tijdje langer op haar krakende trappers moeten verder fietsen. We gaan nog wat inkopen doen in het warenhuis, en trekken ons daarna terug op onze koele kamer, en doen voor de rest van de dag niet veel meer dan op ons bed zitten, en kijken naar een heel seizoen van ‘Flikken’.

Op ons terras.

Een wasserette.

2016-03-09 Thailand heeft veel gemeen met z'n buurlanden.

Dat het motel waar we verbleven niet enkel dient als overnachtingsplaats voor reizigers was duidelijk: een gigantisch grote spiegel op de muur naast het bed, condooms op het nachtkastje en enkele pornozenders op de satelliet tv.
Vandaag beperken we ons tot een korte rit van 30km tot Ban Dung, de plaatst die we gisteren hoopten te bereiken. Voor onze gelijkvloerse kamer hebben we een prachtig overdekt terras met enkele zitbanken, maar we maken er geen gebruik van omdat het zelfs daaronder veel te warm is. We verlaten onze kamer enkel om een noedelsoep te gaan eten en wat inkopen te doen in een warenhuis in de buurt. Volgens het weerbericht op de Thaise tv mogen we ons verder verwachten aan temperaturen van 40°C.
Hieronder een filmpje van mannen die op een gammele stelling een watertoren aan het schilderen zijn. Dat is het soort stellingen waar niet enkel hier maar ook in de buurlanden op gewerkt wordt. De lokale bussen en tuktuk’s die hier rondrijden zijn dezelfde als deze in Laos, net zoals de andere voertuigen. Hier vind je ook kleine dorpen met paalwoningen maar ook veel stenen gebouwen zoals in Vietnam. De levensstandaard van de meeste Thai is een pak hoger dan deze van haar buren. Ze zitten dan ook behoorlijk goed in het vet, sommigen zelfs te. Wat heel erg opvalt, is dat de mensen terug deftig schoeisel dragen i.p.v. slippers of op blote voeten lopen. Alles is hier ook veel verzorgder en properder. 

Wankele stelling voor durvers.

2016-03-08 De hitte eist haar tol.

Ondanks dat er een regenbuitje is gevallen vannacht, is het al van ’s ochtends plakkerig warm weer. De wind, die anders voor wat afkoeling kan zorgen, blaast nu alleen maar warme lucht. Na amper 50km zegt MJ dat ze het niet meer kan trekken. We moeten er nog 46 doen eer we kunnen overnachten. Het snikhete weer zal hier wel voor iets tussen zitten. We stoppen bij een verlaten afdakje om even te rusten. Zo’n dipje is vaak maar tijdelijk, maar deze keer komt er bij MJ geen beterschap, integendeel, later krijgt ze ook erg pijnlijke krampen in de benen. Het wordt zo erg dat we op zoek gaan naar de dichtstbijzijnde overnachtingsplaats. Hiervoor moeten we dan wel afwijken van ons vooropgesteld traject. Pas na 86km rijden we een motel binnen.
Terwijl MJ al kan bekomen onder een verfrissende douche, moet ik nog even verder fietsen tot het nabijgelegen stadje om een paar nieuwe pedalen, want onderweg is nu ook mijn rechterpedaal losgekomen. 

Mandenvlechter.

Even tot rust komen.

2016-03-07 Zijn we nu al in Nederland beland ?

Toen we vanochtend vertrokken was het bewolkt maar zwoel weer. Even later komen we op een nat wegdek terecht waar het blijkbaar even te voren moet geregend hebben. We zitten in een deel van Thailand waar zo goed als geen toeristen komen, en er bij de plaatselijke bevolking maar weinigen Engels verstaan. Wij moeten onze gebarentaal blijkbaar ook wat bijschaven, want wanneer we aan een eetstalletje stoppen en MJ probeert duidelijk te maken dat we willen eten, denkt de vrouw dat ze water wil. Wanneer ik het verderop eens probeer, is het nog onduidelijker, want men presenteert me sigaretten. Maar het komt dan toch nog in orde wanneer we naar de wok wijzen. We krijgen een groot bord met gestoofde noedels met onder andere ei, minigarnaaltjes en wat iets minder is: suiker. De vrouw brengt dan nog 3 potten, eentje met suiker, eentje met pilipili en het andere weet ik niet. Ze doet teken dat we er van dat alles ook nog wat moeten over strooien, maar daar bedanken we vriendelijk voor. Tijdens het eten zijn het geen monniken die langskomen voor een gift, maar nonnen. Deze keer doe ik ook maar een geste. 
Het landschap stelt niet erg veel voor, weer lege rijstvelden met buffels en een nieuwigheid: koeien met flaporen.
Voor vandaag hadden we op voorhand geen overnachtingsplaats gevonden, en daarom  vragen we het aan de mensen langs de weg. Ze wijzen allemaal dezelfde richting uit, maar ze zijn blijkbaar niet zo goed in het schatten van afstanden, want twee kilometer worden er uiteindelijk vijf, tot we uitkomen bij een modern nieuw motel waar elk huisje in een andere felle kleur is geschilderd. De vormgeving van de kleine huisjes en de kleine windmolen aan de ingang doen het geheel wat aan Nederland denken. 

Koeien met flaporen.

Weefgetouw.

Is dit Nederland ?

2016-03-06 Een zondags fietstochtje.

Vannacht heb ik verschillende keren de airco aan en uit moeten zetten. Zonder airco was het al snel te warm en met werd het te koud. Ik slaagde er maar niet in om het precies af te stellen.
Onze bagage hoeft vandaag niet op de fietsen, want we gaan twee nachten blijven in Sakon Nakhon . We willen de omgeving van het Nong Han meer verkennen. Vlak langs het meer kan niet, maar aan de noordkant kan je via een lange wandelbrug wel een eindje het meer op wandelen, en genieten van het gezang van de verschillende vogels. Later passeren we nog aan een Lotus tuin, met een uitgebreide collectie van verschillende variëteiten waterlelies. Tegen de middag zijn we terug in het hotel. Een groot warenhuis met een schat aan ingrediënten doet ons besluiten nog eens zelf te koken. Voor ’s avonds kopen we een echt brood met een blokje Edammerkaas, dat is pas genieten. Een glas rode wijn zou het afgemaakt hebben, maar dat kopen we niet wegens te duur.

Wandelbrug op het Nong Han meer.

Visser op her Nong Han meer.

Waterlelies of Lotussen ?