2015-06-30 Voor het eerst in een alcoholvrije stad

Het aantal tunnels dat we langs de kust al hebben moeten doorrijden zijn ondertussen niet meer te tellen. Soms kan je ze nog vermijden omdat er nog een kleinere weg langs de kust loopt maar meestal heb je weinig keuze. Ook vandaag moeten we weer eens enkele tunnels trotseren. Zo’n tunnel doorfietsen is alles behalve leuk, vooral het geraas van aankomende vrachtwagens geeft telkens weer een eng gevoel.
Vandaag rijden we tot Rize, al van bij het binnenrijden krijg je meteen de indruk dat hier alles draait rond slechts één man: Tayyip Erdoğan. Om de 100m hangt er langs de straten wel een vlag met zijn afbeelding en in de groter winkelstraten hangen er ook enkele gigantisch grote vlaggen over de straat met zijn foto. Er is hier zelfs een universiteit naar hem genoemd, de ‘Recep Tayyip Erdoğan Üniversitesi’. Eenmaal geïnstalleerd in een hotelletje gaan we op zoek naar een winkeltje waar men bier verkoopt maar het wordt een vruchteloze zoektocht. Nergens is er ook maar een ‘büfe’ te vinden waar er alcohol wordt verkocht. Dit is de eerste keer dat we in een Turkse stad terecht komen waar nergens alcohol wordt verkocht. Volgens ons kan het niet anders of dit moet gelinkt worden aan de duidelijke aanwezigheid van de oerconservatieve Erdoğan in het straatbeeld.
Het valt ook op dat er bijzonder veel volk staat aan te schuiven aan geldautomaten. Het lijken wel Griekse toestanden. Tijdens een vorige tocht door Turkije was me dat ook al eens opgevallen en toen heeft iemand me uitgelegd dat dit telkens het geval is de laatste dag van de maand omdat de meeste Turken dan hun loon gestort krijgen.

2015-06-29 Rustdag in Trabzon

Het is vandaag precies 8 weken geleden dat we in Budingen aan onze reis begonnen. We hebben ondertussen 4.672 km afgelegd waarvan 4.179 km op de fiets.
Vandaag is het onze vierde rustdag. We maken er gebruik van om onze was te laten doen in een wasserij en met onze fietsen gaan we op zoek naar een fietsenmaker om nieuwe remblokjes te laten plaatsen op de voorste wielen. We bezoeken ook nog een museum in de stad.
Zelfs op een maandag loopt hier een massa volk rond op straat en in het Ataturk park is het zelfs zoeken om nog een plaatsje te vinden op een bank.
’s Avonds gaan we met Guido en Agnes naar een visrestaurant.

2015-06-28 Samen met Guido & Agnes naar Trabzon

Ik stuur ’s morgens een sms’je naar Guido en Agnes om te horen waar zij juist zitten. Toeval wil dat zij ook net vandaag tot Trabzon gaan fietsen. Zij moeten nog 60km fietsen tot, wij nog 100km. Wij zijn twee uur vroeger vertrokken en op 15km vóór Trabzon vinden we elkaar. We leggen samen de laatste kilometers af tot in het centrum aan het standbeeld van Ataturk. Eerst samen op de foto en dan een welverdiende ‘Efes Xtra’ drinken.
Guido weet een hotelletje zijn waar veel trekkers zouden samenkomen. We gaan samen onderhandelen over de prijs.
Voor de derde dag op rij was het mooi fietsweer overdag en gietende regen ’s avonds en of ’s nachts.

2015-06-27 De tot nu toe langste etappe

Aanvankelijk wilden we vandaag 100km tot Giresun fietsen maar om 14u zijn we er al waardoor we er nog eens 33km bij doen tot Espiye. Met 133km is dit de langste etappe tot nu toe maar zeker geen van de zwaarste want het fietst hier langs de kust zeer vlotjes. Met een beetje geluk kunnen we morgen de laatste 100km afleggen tot Trabzon.
Wanneer ik in een hotel ga informeren naar een tweepersoonskamer wordt soms de vraag gesteld of we getrouwd zijn. Bij het stellen van die vraag maakt men dan tegelijk een gebaar waarbij men met de twee gestrekte wijsvingers naast elkaar wrijft. Ik vind het een wat schunnig gebaar maar het hoort blijkbaar tot de standaard Turkse gebarentaal.
Vandaag hebben we nog eens een spotgoedkope kamer (50TL) met een ruim terras wat ons de mogelijkheid geeft om nog eens zelf te koken, terraskoken.

2015-06-26 Opgelicht door een apotheker

Aan het raam van een apotheek zie ik een affiche hangen voor een product dat onaangename geurtjes in sportschoenen doet verdwijnen. Dat is net wat onze fietssandalen kunnen gebruiken. Ik neem een foto van de affiche, ga de apotheek binnen en toon aan de man van dienst de foto. Hij zegt dat hij dat product niet meer heeft maar geeft me een ander product dat hetzelfde effect zou hebben. Samen met een potje supradyn vitamientjes betaal ik 55TL. Terug buiten bekijken we het potje nog eens en zien dat het een soort gelaatspeeling is en zeker niet bedoelt om ongewenste geuren uit schoenen te verwijderen. MJ stapt meteen de apotheek weer binnen om het potje terug te geven en ons geld terug te vragen. Eerst legt de man 10TL op tafel maar MJ geeft aan dat dat niet genoeg is en uiteindelijk legt de man er dan toch nog een briefje van 20TL naast. Van een apotheker zou je toch niet verwachten dat ze je willen oplichten.
Bij het buitenrijden van Samsun stoppen we aan een benzinestation met carwash, halen al de bagage van onze fietsen en geven onze fietsen een welverdiende poetsbeurt. Even verderop stop ik nog eens aan een oto lastik (bandengarage) om de druk in mijn banden nog op punt te stellen.
Ondanks dat er regen voorspeld is blijft het uiteindelijk toch droog. Het is een makkelijk te fietsen parcours, we kunnen eindelijk nog eens flink wat kilometers afleggen.

2015-06-25 Wachten, wachten en nog eens wachten

Gisteren moesten we eerst wachten tot onze taxi kwam, dan wachten tot de bus vertrok, dan de lange rit met de bus, dan in de otogar van Samsun wachten tot het ochtend wordt en dan nog eens wachten tot het eindelijk wat ophoud met regenen en het laat genoeg is om een hotelletje op te zoeken in de stad om daar de verloren nachtrust te kunnen inhalen. Tijdens het wachten in de otogar tot de ochtend komt krijgen we van een bediende wat fruit (een kruising tussen pruimen en perzikken), kaasflappen en een fles pepsicola aangeboden.
Tegen de ochtend is het weer hard aan het regenen. Wanneer het even wat mindert met regenen vertrekken we dan toch, maar tegen de tijd dat we het centrum van de stad Samsun bereiken is het weer gietende regen. Als twee verzopen eenden bereiken we een hotel in het centrum van de stad.
In de namiddag klaart het eindelijk wat op en profiteren we er van om enkele remblokjes van de fietsen te vervangen.

2015-06-24 Bisiklet büyük problem

Stipt om 13u staat Hasan onze taxichauffeur met een oude rode pickup auto voor ons hotel. We laden alles in de laadbak en rijden terug naar de otogar (busstation) in Bartın, langs hetzelfde traject dat we eergisteren in de andere richting hebben gefietst. Vanuit de auto gezien kunnen we amper geloven dat we dit parcours gefietst hebben.
In Bartın moeten we nog wachten tot 16u30 voor  de bus naar Samsun vertrekt. Wanneer het bijna zo ver is, komt men ons enkele keren zeggen ‘Bisiklet Büyük problem, big problem’. MJ is niet gerust in de goede afloop. Men denkt namelijk dat de fietsen te groot zijn voor de bagageruimte van de bus. Wanneer de bus aankomt, sturen ze de chauffeur, die engels spreekt, naar ons om te zeggen dat de fietsen niet mee kunnen. Volgens mij kan het geen probleem zijn, we laden kalm de bagage van onze fietsen en blijven er op aandringen van ze toch mee te nemen. Uiteindelijk plaats ik ze zelf zonder enig probleem in de bagageruimte. Ik denk dat men gewoon niet gewend is dergelijke bagage mee te nemen. Op 16u30 stipt vertrekt de bus voor een rit die zal duren tot de volgende ochtend 1u ’s nachts. Al bij al valt de lange rit in de bus nog best mee.

2015-06-23 Niet geplande rustdag

Kuracaşile vinden we best wel een aangename plaats, we zitten in een ruime hotelkamer met balkon en een fenomenaal zicht op het haventje en omliggende heuvels. We willen tevens eens rustig de tijd nemen om het vervolg van onze reis voor de komende dagen nader te bekijken. Daarom gaan we hier nog een dag langer blijven, een onvoorziene rustdag dus.
Tot Trabzon resten ons nog 770km. Wanneer we de hoogteprofielen in detail gaan bekijken zien we dat de kustweg tot Sinop loodzwaar is. Het laatste gedeelte vanaf Samsun ziet er beter fietsbaar uit. Als we gans het traject tot Trabzon willen fietsen gaat ons dat heel veel energie en tijd vergen. We overwegen de mogelijkheid om een deel met het openbaar vervoer te doen. We gaan informeren bij een kantoortje van de busmaatschappij. Er bestaat een mogelijkheid om de bus van Bartin naar Samsun te nemen maar dan moeten we wel weer terug naar Bartin, waar we net vandaan komen. Het zware traject nog eens terugfietsen doen we liever niet, met de dolmuş (Turkse minibus) kunnen we niet mee. Toevallig komen we in gesprek met een taxichauffeur die ook een mondje Duits spreekt. Hij wil ons wel met zijn taxi tot de otogar in Bartin brengen. De taxi waar hij mee rondrijdt is echter veel te klein voor onze fietsen. Hij zoekt naar een oplossing en belt daarbij ook nog iemand op. Uiteindelijk zal hij ons morgen om 13u met een grotere auto komen afhalen. Honderd procent zijn we er niet gerust in maar we gaan toch maar in op zijn voorstel. Om zeker te zijn dat er plaats is op de bus naar Samsun moeten we wel vandaag al onze tickets kopen, dit om zeker te zijn dat er plaats is op de bus. Benieuwd hoe dat gaat aflopen.

2015-06-22 Onvoorspelbaar

Bij gebrek aan een internetverbinding hebben we het profiel van het traject van vandaag niet op voorhand kunnen bekijken. We hebben dan ook geen idee wat ons te wachten staat. We hebben twee mogelijkheden: als het traject zwaar blijkt te zijn fietsen we maar 56km naar Kurucaşile maar als het wat meevalt kunnen we 87km fietsen tot in Cile.
In de eerste 20km leggen we meer dan 500 hoogtemeters af maar het gaat langs een grote brede weg met stijgingspercentages van 6 à 7% wat heel goed te doen is. Bij een tussenstop na 25km denken we dat Cile best haalbaar is. Maar, we zullen onze mening al snel moeten herzien want na 30km loopt het traject weer langs de kleinere oudere weg en worden het alleen nog maar hellingen aan 10%. Een helling van 10% is op zich geen probleem maar als je onafgebroken dergelijke beklimmingen moet doen loopt het vaatje al snel leeg. Ondanks dat we maar 56km ver geraken vandaag was het toch weer een zware etappe. Zo zie je maar weer dat je traject op voorhand nooit te voorspellen is.
Wie deze blog leest denkt misschien dat het alleen maar afzien en ploeteren is, maar niets is minder waar. Onze inspanningen worden dubbel en dik beloond. We zijn beiden van mening dat dit het mooiste stukje Turkije is dat we tot nu toe al gefietst hebben. Het is adembenemend mooi, dit hadden we voor geen geld willen missen. Laat de westerse toeristen maar naar de resorts rond Antalya en Ismir trekken, de Turken weten de mooiste kusten wel voor zich te bewaren.

2015-06-21 De kortste weg is niet altijd de makkelijkste

Nog voor we gaan ontbijten gaan we van mijn fiets de voorband en de achterband omwisselen in het straatje voor het hotel. Op een half uurtje is de klus geklaard.
Vandaag zouden we tot in Bartin willen fietsen. We kunnen kiezen tussen een korter traject van 68km en een langer van 89km dat over een wat groter weg meer door het binnenland loopt. Wanneer we van beide trajecten het hoogteprofiel bekijken in google earth zien we dat het korte traject een opeenvolging is van allemaal scherpe pieken tot 195m hoogte. In het lange traject zit maar één lange beklimming van 16km tot een hoogte van 500m, gevolgd door een even lange afdaling en voor het overige zo goed als vlak op enkele puistjes na. We gaan voor het lange traject en dat blijkt een goede keuze te zijn want het wordt een vrij makkelijke rit. Vandaag was de zon weer volop van de partij en kunnen we weer volop genieten van de prachtige landschappen.

2015-06-20 Scenic route in de mist

Ook in Eriğli liep er vannacht om twee uur in de gietende regen een man met een grote trom door de stad.
Bij het verlaten van de stad is het flink aan het regenen. Een man doet teken om te stoppen. Hij stelt voor dat we bij hem in zijn motorclub komen schuilen voor de regen. Vorig jaar hebben we ook al gemerkt dat men hier niet goed begrijpt dat wij door de regen willen fietsen. Het stopt met regenen maar op een hoogte van 400m zitten we wel even in de mist te fietsen. Eenmaal weer op zeeniveau begint de zon weer af en toe te schijnen.
Ik heb gemerkt dat er op mijn achterband groene stipjes tevoorschijn komen, een teken dat hij na amper 3700km al begint te verslijten.

2015-06-19 Gratis lift dankzij de bewakingscamera’s

In het midden van de nacht hoorden we in de verte in de stad stevig tromgeroffel. We vermoeden dat het iets te maken heeft met de Ramadan die gisteren is begonnen. Tot nu toe hebben we daar echter nog niets van gemerkt.
Het wordt vandaag een relatief vlakke en korte etappe langs een zeer mooi traject langs de kust van de Zwarte Zee, links de zee, rechts het groene gebergte. Op een gegeven moment komen we aan een tunnel. We stoppen even om onze achterlichten aan te zetten. Wanneer we echter de tunnel willen inrijden weergalmt er plotseling een stem door een luidspreker. We verstaan er niets van maar snappen meteen dat we er beter aan doen te stoppen en de tunnel niet in te rijden.Wat nu gedaan? Een alternatieve weg is er niet, terugkeren is geen optie en de tunnel zo maar in rijden ook niet. We kunnen dus niet anders dan wachten en hopen dat er hulp komt op dagen. Een gelijkaardige situatie hebben we nog ooit eens meegemaakt in Griekenland. Na een hele tijd komt er dan toch een pick-up opdagen met twee mannen. Ze doen meteen teken dat we met onze fietsen tot bij hen moeten komen. Onze fietsen kunnen in de laadbak maar ze zijn net iets te lang waardoor de laadklep achteraan niet dicht kan. Wij mogen op de achterbank terwijl een van de mannen in de laadbak kruipt om de fietsen vast te houden tijden de rit door de tunnel. Maar het is niet één tunnel maar een ketting van tunnels van in totaal zo’n 9km lang. De aanbevolen maximum snelheid in de tunnels is 70km per uur maar wij rijden er door tegen ruim 90km per uur en ondertussen moet de man achteraan in de laadbak maar zien dat hij onze fietsen kan vasthouden. Jammer dat ik hier geen foto kan van maken. Mede dankzij deze lift komen we al voor de middag aan in Eriğli.
Eriğli is echt wel een ideaal stadje om een halve rustdag te houden. Je hebt er een mooie boulevard langs de kust, een haventje en daarnaast nog een typisch Turks stadscentrum. Echt een aanrader als rustplaats.

2015-06-18 Een korte etappe met een pittig einde

De eerste 25km zijn nog eens vlak maar de laatste 13km zijn dan weer dubbel zo zwaar met hellingen, naar mijn schatting, tot 20%. We hebben nog eens kunnen ondervinden dat een zwaar beladen fiets naar boven duwen ook heel wat energie vraagt.
We zitten hier in de regio waar veel hazelnoten worden geteeld.
In Akçakoca kunnen we nog eens terecht op een camping vlak bij de zee. Als we ons badpak aanhebben begint het te regenen, dan maar een koude douche als verfrissing.
Tegen de avond neemt de wind toe en passeert er nog een onweer. Gelukkig kunnen wij nog in het restaurant terecht die bij de camping hoort en kunnen we ondertussen internetten.

2015-06-17 Slecht geslapen

De airco werkte niet en door de bewolking die is blijven hangen is het vannacht zo goed als niet afgekoeld. Bovendien bevond onze hotelkamer zich aan de straatkant vlak boven een bakkerij. Om 2u ’s nachts wordt er met het nodige lawaai hout geleverd voor de ovens. Echt goed geslapen hebben we dus niet. ’s Morgens moeten we al onze bagage nog eens twee verdiepen lager dragen en zelfs de fietsen moeten weer langs 22 trappen door een smalle gang naar beneden. Ik sta al nat in het zweet nog voor we goed en wel zijn vertrokken zijn.
In Kaynarca stoppen we bij een tankstation om onze banden eens op te pompen. De pompbediende doet dat allemaal voor ons en vraagt of we ook nog een thee willen drinken, wat we deze keer niet afslaan. De man is uiteraard benieuwd wat we aan het fietsen zijn, hij haalt er zelfs een kaart van Turkije en een wereldkaart bij. Even verderop gaan we toch nog even op een bank zitten voor de picknick. Een magere hond die komt bedelen voor wat eten geven we de restjes brood die we nog hebben. Wanneer we even later verder willen fietsen heeft de hond in mij blijkbaar een nieuw baasje gezien en hij blijft me lange tijd volgen. In een afdaling kan ik hem dan eindelijk toch afschudden.
Onderweg worden we nog verschillende keren uitgenodigd om te stoppen voor een thee maar uit ondervinding weten we dat te veel çay’s ons niet zo goed bekomen.
In Karasu hebben we vorig jaar nog gratis op het strand kunnen kamperen maar het stuk strand waar we toen terecht konden is nu afgesloten voor her-aanleg. We zullen dus toch nog eens een hotelletje moeten opzoeken.

2015-06-16 Een binnenband met fabricagefout

Om 22u30 worden de moslims voor een laatste keer op een dag vanuit de luidsprekers op de minaretten opgeroepen om te bidden en de eerste keer in de ochtend is al om 4u15. Iets minder leuk als je tentje in de buurt van een moskee staat.
Wanneer we ’s morgens vertrekken weten we nog niet zeker hoe ver we gaan rijden want we weten dat het een verraderlijk zwaar parcours is. Ofwel stoppen we al na 42km in Ağva of we fietsen 81km naar Kandıra. We gaan proberen tot Kandıra te fietsen. Het wordt een behoorlijk zware rit met veel hoogtemeters.
Bij het buitenrijden van het dorpje Teke roept MJ plots ‘stop, ik heb een lekke band achteraan’. Het is twee jaar geleden dat we nog eens een lekke band hadden. Gelukkig gebeurt het op een plaats waar we ons meteen langs de weg kunnen zetten. Ik inspecteer eerst de buitenband maar daar is niets aan te zien. Ik haal de binnenband eruit en bij controle daarvan blijkt dat gewoon de naad ervan is losgekomen. In feite gaat het gewoon om een fabricagefoutje want zo iets kan je niet zelf veroorzaken. Ik sukkel wel even om de rem van het achterwiel weer deftig te laten functioneren maar alles komt nog in orde.
De voorbije weken heb ik kunnen vaststellen dat jonge kerels mij in het bergop fietsen niet kunnen volgen. Ik zal er dan toch mogen van uitgaan dat ik nog behoorlijk kan klimmen voor mijn leeftijd. Maar dit wetende en als een rit zoals die van vandaag voor mij naar het einde toe al begint door te wegen, hoe moet dat dan niet zijn voor MJ. Zij moet het vooral hebben van karakter en doorzettingsvermogen en dat heeft ze met hopen maar we moeten er toch voor opletten dat het reservevat niet volledig leeg geraakt. Een etappe zoals vandaag moeten we zeker geen dagen na elkaar doen.
Op 10km voor Kandıra passeert er een onweertje. We kunnen nog net gaan schuilen aan een tankstation tot het ergste voorbij is. Eenmaal in Kandıra vinden we vrij vlot een goedkoop hotelletje. Zou er nog meer slecht weer op komst zijn.

2015-06-15 Op bekend terrein

Het wordt een heel gesleur om de fietsen en de bagage langs het smalle voetpad weer beneden te krijgen.
We geraken vrij vlot weg uit het drukke gebied rond Istanbul. Wanneer we in Polonez langs de kant zitten te picknicken komt Robert er aangefietst, de jonge Pool die we enkele dagen terug al eens tegenkwamen en die op weg is naar Iran. Hij maakt graag veel foto’s heeft dan ook een zeer degelijk fototoestel inclusief statief. Hij gaat ook richting Şile en fietst een eindje mee met ons. Ik denk dat hij blij is dat hij eens wat gezelschap heeft waarmee hij kan praten.
In Şile kennen we onze weg want hier waren we vorig jaar ook al eens om twee dagen te kamperen. En net zoals toen kunnen we hier barbecue doen met restjes houtskool die we vinden. Er lopen kippen op het terrein rond en een van hen slaagt er zelfs in om een stukje köfte van het vuur te pikken.

2015-06-14 Vandaag rustdag

We genieten van onze rustdag. MJ slaapt uit terwijl ik nog een bericht klaar maak voor de blog. We zullen het hier wel moeten doen zonder internet.
In de voormiddag wandelen we nog eens tot aan de Bosporus en op de terugweg doen we nog de nodige inkopen. Onze buurvrouw, een nicht van de eigenaar van het huisje waar we verblijven, brengt ons 's middags nog een bordje met dolmades. In de namiddag maak ik een uitgebreide middag dut terwijl MJ een boek leest op haar tablet. Voor het overige een rustdag zonder meer.

2015-06-13 Met de daver op het lijf & boeiende zoektocht

Om terug op onze weg richting Bosporus te geraken moeten we weer 11km landinwaards en weer omhoog, weg van de kust. Alle wegen in een straal van 50km rond miljoenenstad Istanbul zijn groot en/of druk. We willen de Bosporus oversteken ten noorden van de stad en hopen zo de echt grote drukte te vermijden. We moeten wel nog een eind langs een grote expresweg fietsen. Er rijden haast uitsluitend vrachtwagens, nog nooit heb ik zoveel vrachtwagens in zo’n korte tijd gezien. Zo’n expresweg is voor ons wel veilig omdat er een brede pechstrook is waar wij ongestoord kunnen fietsen tot… we aan een gedeelte komen waar de weg nog niet is afgewerkt en er nog slechts 1 vrij smalle rijstrook is in elke richting zonder pechstrook. We hebben geen keuze en moeten wel verder zo kort mogelijk tegen de vangrails terwijl de ene na de andere vrachtwagen ons rakelings voorbijrijden. ANGSTAANJAGEND!!! Zelfs als ik er nu nog aan terugdenkt krijg ik nog rillingen. Deze bange momenten duren zo’n 2km en dan doet een werkman teken dat we aan de andere kant verder kunnen fietsen op het gedeelte dat men nog aan het afwerken is. Aan het eind van de werkzaamheden moeten we wel nog even in de berm om voorbij de asfaltmachines te geraken. Maar het is nog niet gedaan want enkele kilometers verder zijn ze weer aan het werken over een afstand van een kilometer en nu is het nog erger want het smalle strookje waar we moeten op fietsen ligt nog eens vol met steentjes en gruis. Na 30km kunnen we de expresweg verlaten en gaat het langs kleinere wegen en bosrijke heuvels tot Sanayer waar we een veerboot nemen naar de overkant van de Bosporus. Het haventje waar de veerboot ons afzet is klein maar druk  bezocht door inwoners van Istanbul die de drukke stad in het weekend ontvluchten. We rijden verder tot het grotere Beykoz er van uitgaande dat we daar wel een hotel of pension zullen vinden, maar dat is een misrekening. Wanneer we navraag doen komen er zich verschillende mensen mengen in het gesprek. De meningen zijn verdeelt. De ene zegt dat we 20km naar het zuiden moeten, de andere zegt 10km terug naar het noorden, en nog anderen zeggen dan weer dat we beter 15km naar het oosten fietsen tot in Polenez. Liefst van al zouden wij in Beykoz iets willen vinden. De enige van de omstaanders die, ondanks ze alleen Turks spreekt, begrijpt dat we met onze fiets beperkt zijn qua afstand en dat we iets goedkoops zoeken is een dame met een blauw petje op. We rijden nog een stukje verder en vragen het daar weer eens aan twee mannen. Weer krijgen we als antwoord dat er geen hotels zijn maar geeft een van de mannen aan dat we in zijn huis terecht kunnen. Wanneer ik vraag hoeveel het kost zegt de andere man 200TL. Dat vinden wij wel erg veel. Plots staat de dame met het blauwe petje er ook weer bij en zij legt weer uit aan de mannen dat we enkel op zoek zijn naar iets goedkoop. De man die zei hoeveel het moest kosten zegt nu dat het kan voor 150TL. We hebben de indruk dat de andere man, in wiens huis we terecht kunnen, met minder ook wel tevreden is. Dan probeert de andere man nog eens met 100TL waarop ik meteen antwoord dat het OK is. Ze proberen ons uit te leggen dat het huis 2km daar vandaan is aan de ‘Ay market’ en dat de eigenaar een bus zal nemen terwijl wij er naartoe fietsen. We zijn toch wel benieuwd of dat gaat lukken. Na anderhalve kilometer fietsen duikt de man plots weer op langs de kant van de weg. We stappen samen verder naar zijn huis, eerst nog langs een zeer steile straat, dan langs een verhard pad en de laatste meters moeten we zelfs langs een smal aarden pad, net breed genoeg om er met de fietsen langs te kunnen. Het huis is mooi gelegen op de flank van een heuvel met prachtig uitzicht. Binnen is het huis nog niet volledig afgewerkt wat voor ons uiteraard niets uit maakt. De man is zeer behulpzaam. We mogen gebruik maken van de keuken en zelfs van de wasmachine. We krijgen nog een glas ayran aangeboden, hij gaat nog een brood halen, we krijgen een sleutel van de voordeur en de man verdwijnt weer naar beneden naar de stad. Later op de avond komt hij nog eens langs om te vragen of alles in orde is. Wij profiteren er van om zelf nog eens uitgebreid te koken en genieten ’s avonds van het uitzicht vanop het terras. We dachten nog een dag verder te fietsen tot in Sile, waar we een camping kennen, om daar dan een rustdag te nemen maar besluiten dat die rustdag hier beter besteed is.

2015-06-12 Onze eerste overnachting met zicht op zee

Voor de tweede dag op rij zaten we op de derde verdieping van een hotel en deze keer zonder lift. We kunnen dagenlang fietsen, bergop en bergaf zonder problemen, maar als we dan eens enkele trappen moeten doen is het precies of we lood in onze benen hebben. Het moet zijn dat we bij het fietsen andere spieren gebruiken.
De etappes beginnen steeds pittiger te worden. Als titel van mijn vorig bericht schreef ik dat we het rustig aan doen, wat ik vandaag niet kan herhalen. We zijn 10u onderweg voor een rit van 97km met daarbij nog eens 2155 hoogtemeters. Die hoogtemeters is gewoon de optelsom van zeer talrijke klimmetjes die elkaar constant opvolgden.
Toen ik op een gegeven moment boven op een helling stond te wachten op MJ stopt er een kleine vrachtwagen naast mij. De man begint een gesprek met mij met de klassieke vragen vanwaar, waar naartoe, hoe lang,… Hij is uiteraard onder de indruk. Even later opent hij zijn koelwagen en haalt er twee kleine flesjes ayran en een grote fles van 1l uit en doet ze mij cadeau.  Dat zijn zo van die aangename momenten die je wel vaker tegenkomt in Turkije. De frisse ayran smaakt ons heerlijk. En literfles komt nog goed van pas bij de picknick. Vandaag heel veel honden langs de weg maar ze lagen allemaal te slapen en bewogen niet.
Het wordt een wat lange zoektocht naar een geschikte overnachting. Aanvankelijk ziet het er naar uit dat we een grote omweg zullen moeten maken om iets te vinden. Het enige hotel op onze route is een veel te duur resort maar de man aan de ingang weet me te vertellen dat er wel een pension is zo’n 15km verderop aan de kust in het plaatsje Karaburun. In Karaburun aangekomen zie ik op mijn GPS dat er mogelijk een camping is. Er is inderdaad iets dat moet doorgaan voor een camping maar is totaal niet geschikt. We gaan dus verder op zoek langs de kust naar goedkoop hotel of pension. Ik vraag het dikwijls genoeg. Onze limiet is nog steeds dat we proberen een kamer vast te krijgen voor maximum 100 TL (+/- €33), al dan niet met ontbijt. In twee hotels vraagt men 150TL, twee pensions zijn volzet. Bij een derde pension zitten we eindelijk goed. Voor 70TL hebben we een kamer met balkon en zicht op zee. Wat moet een mens nog meer hebben aan het eind van de dag.

2015-06-11 We doen het rustig aan

Bij het buitenrijden van Kırklareli krijg ik op mijn GPS-scherm de boodschap dat de batterijen bijna leeg zijn. Ik stop om ze te vervangen en maak van de gelegenheid gebruik om nog eens even te checken of ik onze identiteitskaarten wel heb teruggekregen in het hotel. Wat een geluk dat ik het nog nakijk want ze liggen blijkbaar nog aan de receptie van het hotel. Nu is het maar 500m terugfietsen maar voor het zelfde geld had ik het pas vanavond ontdekt bij een volgende inchecking.
Het is al héél lang geleden dat we nog eens enige tegenwind gevoeld hebben. Maar ik heb het gevoel dat dat stilaan aan het veranderen is.
Vandaag rijden we tot Saray. In het hotel kan ik toch weer eens wat afdingen van de prijs.

2015-06-10 Daar zijn ze al weer, de ‘tehlikeli köpekler’

Nu we in Turkije zitten wordt het tijd om me te wapenen tegen de ‘tehlikeli köpekler’, de gevaarlijke Turkse honden. Steentjes heb ik al in mijn achterzak, nu nog een stok om mee te dreigen indien nodig. Het enige wat ik voorlopig vind is een plastic latje maar dat moet volstaan. Vijftien kilometer verderop heb ik al prijs. Plots duiken er uit enkele bosjes langs de weg vier kleppers van honden op, wild blaffend en met de tanden bloot. Als adrenalineshot kan dat tellen. Ik begin zelf met heel hard te brullen, dat helpt altijd om ze nog even op een veilige afstand te houden. Ik stop mijn fiets, pak mijn dreigstok en trek ten aanval. Het werkt. Ze keren zich om en lopen blaffend de andere kant op. Ze blijven wel op de weg lopen in de richting vanwaar MJ nog moet aankomen. Ik kan niet anders dan ze achternalopen zo niet wordt MJ het slachtoffer. Gelukkig is mijn conditie voor mijn leeftijd nog behoorlijk goed en heb ik voldoende longinhoud stemvolume om de nodige decibels te produceren. Uiteindelijk vluchten ze dan toch de velden in. Wanneer ik terug bij mijn fiets kom zie ik dat ze bezig waren met het kadaver van een andere hond verorberen.
Het terrein wordt steeds heuvelachtiger en lastiger. Na 54km bereiken we Kırklareli. We moeten een keuze maken: we stoppen hier voor vandaag of we rijden nog minstens 30km verder tot een volgend plaats. We weten dat het verderop nog zwaarder fietsen wordt, dat er verderop minder kans is om vlot een overnachting te vinden en er is mogelijk regen op komst. We opteren ervoor om een hotelletje op te zoeken in Kırklareli. We respecteren hiermee de woorden van Jürgen, de wijze Duitser: ‘Save your energy for later’.

2015-06-09 Weer in het ons vertrouwde Turkije, een heerlijk gevoel.

Bij de eigenaar van de camping is Biser kan ik ons overschot aan Bulgaarse Lev inruilen voor Euro’s. We houden wel nog voldoende Lev over om voor de grensovergang nog iets te kunnen eten en/of drinken. In Svilengrad spenderen we onze laatste Bulgaarse Lev’s aan een fles spotgoedkope flutwijn van twee liter die we willen mee nemen naar Turkije voor bij het avondeten, wetende dat wijn in verhouding vrij duur is in Turkije. De laatste kilometers tot de grens met Turkije lopen langs een autostrade. Ik had verwacht dat we het hier zeer druk zou zijn, vooral dan van truckers, maar niets is minder waar. Dit is misschien wel het rustigste stukje weg dat we in Bulgarije gefietst hebben. Het doet me terugdenken aan onze trektocht van twee jaar geleden toen we in Israël op de dag van Jom kipoer (zowat de belangrijkste feestdag voor joden en tevens in gans het land een autoloze zondag) langs de verlaten autostrade van Tel Aviv naar Jeruzalem fietsten.
Op dag 37, precies om 12u rijden we het ons ondertussen vertrouwde Turkije binnen. Van Budingen tot aan de grens met Turkije hebben we exact 3.069km afgelegd. Bij de grenscontrole wil men wel de inhoud van onze bagage vluchtig doorzoeken. Enkele zakken moeten we van de fiets halen en openen. Ik vraag me nog steeds af waar ze naar op zoek waren. Ondertussen waren ze wel geïnteresseerd naar onze reisplannen. Misschien was het vluchtig doorzoeken van enkele tassen gewoon een excuus om een babbel te kunnen maken. Ondertussen moeten de auto’s die achter ons komen maar geduld hebben.
Weer in Turkije, het is een beetje als weer thuis komen, hoe raar het ook klinkt.
Dit is de derde keer dan we in Turkije komen fietsen. Wanneer we even later door Edirne fietsen horen we weer voor het eerst de gezangen weerklinken die vanuit de minaretten de praktiserende moslims oproepen voor een zoveelste gebed. Vraag me niet waarom, maar ik wordt er door ontroerd. Turkije en zijn bevolking,  het ligt me nauw aan het hart.
Voor onze eerste overnachting in Turkije kunnen we al meteen terecht op een camping. Wanneer we er toekomen ligt alles er nog wat verlaten bij. Het enige dat min of meer in orde is, is het zwembad, voorlopig iets wat aan ons nog niet besteed is. Er is geen levende ziel te bekennen. Pas na enige tijd duikt er een dame op, ze had een middagdutje gedaan. Het is een camping op z’n Turks, maar voor ons meer dan voldoende.

2015-06-08 Bijna kwamen we in een vluchtelingenkamp terecht

In de eerste 30km tussen Gurkovo en Nova Zagora krijgen we nog een mooi stukje Bulgarije te zien. Daarna wordt het weer vlak en minder interessant. Vanaf Nova Zagora rijden we volgens de kaart op een kleinere weg maar wel met een nieuw vlekkeloze asfalt laag. Aanvankelijk dachten we vandaag 91km te fietsen tot Simeonovgrad maar de fietsomstandigheden waren zo goed dat we er al zijn om 13u45, we zaten wel al om 7u30 op de fiets. We willen nog doorrijden tot Harmanli. Bij het binnenrijden van Harmanli zien we een bordje langs de weg dat aangeeft dat er een camping is op 100m. Van een camping zien we echter niets. We vragen aan een passant. De man geeft de indruk begrepen te hebben wat we zoeken en neemt ons mee. De camping zou net om de hoek zijn maar we zien al meteen dat hier iets niet klopt. Het is geen camping maar een kamp voor vluchtelingen. Gelukkig is er net een dame die vlot Engels praat (waarschijnlijk afkomstig van de UK) die weet uit te leggen dat we de weg verder moeten volgen en dat we nog wel een  bordje tegenkomen, ‘About 10 minutes on the bike’ zegt ze erbij. We komen inderdaad nog een bordje tegen en nu begrijpen we ineens dat de afstand op de bordjes aangeeft hoever het nog is tot de volgende afslag. Bij het buitenrijden van Harmanli zien we dat de volgende afslag voor de camping nog 10km ver is. Uiteindelijk bereiken we de camping na 120km. De camping is gelegen aan de rand van een klein dorpje en de Engelstalige eigenaar weet ons te vertellen dat er in het dorpje een zeer goed restaurantje is, waar je kan eten voor geen geld. Voor onze laatste avond in Bulgarije gaan we dan maar uit eten. Voor een heerlijk slaatje van tomaat, komkommer met kaas, gegrilde kotelet, frietjes en een fles heerlijke wijn, betalen we omgerekend 9 euro in totaal.

2015-06-07 Reorganisatie en een ontmoeting die onze plannen wel eens danig zou kunnen wijzigen

We beginnen te beseffen dat sommige zijzakken achteraan té zwaar geladen zijn wat té belastend is voor het kliksysteem waarmee ze bevestigd worden aan de fietsen. Daarom besluiten we om de manier waarop onze bagage is verpakt eens te reorganiseren waardoor er meer gewicht komt in de boven zak en minder gewicht in de zijzakken achteraan.

Op de camping stond er ook een kolonie Nederlanders die een soort van begeleide toch maken, een organisatie van het Nederlandse ANWB. Wanneer we tegen 8u de camping willen verlaten zijn de meesten van hen ook al wakker en komen nog eens een babbel doen. Ze zijn onder de indruk als ze horen wat onze plannen zijn en sommigen, vooral mannen, zijn dan weer jaloers op ons.
Ons traject van vandaag loopt langs een weg die niet extreem druk is maar ondanks dat het vandaag zondag is zijn er toch veel vrachtwagens en het zijn haast allemaal Turkse truckers. Onderweg heb ik eens een babbel langs de weg met zo’n Turkse trucker. Hij spreekt een net verstaanbaar Engels-Duits taaltje. Wanneer hij hoort waarmee we bezig zijn zegt hij ‘Are you OK’ en tikt tegelijkertijd met zijn wijsvinger tegen zijn voorhoofd, hij kan het maar niet vatten.
We rijden door mooi groen maar behoorlijk bergachtig gebied. Na de picknick stop volgt er zelfs een lange beklimming van ruim 10km. Gelukkig is het een gelijkmatige klim en niet al te steil aan 6 tot 8%. Het is het soort beklimming waar ik echt dol op ben, MJ waarschijnlijk iets minder. Boven op de top zijn er enkele drankgelegenheden waar we genieten van een welverdiende pint.

In de lange afdaling die daarna volgt zie ik aan de andere kant van de weg een trekker langs de kant van de weg zitten te picknicken. Zoals gewoonlijk stop ik meteen om eens een babbeltje te maken en dit wordt meer dan een gewone ontmoeting. Het is een Duitser, Jürgen Flamm, die al anderhalf jaar onderweg is en nu weer richting Duitsland fietst. Hij heeft ook in centraal Azië, China en Zuid - Oost Azië gefietst. Hij bezit dus een schat aan informatie voor ons en hij kan het zich blijkbaar allemaal goed herinneren. Hij zegt dat we er toch nog eens moeten over nadenken over het traject dat wij willen volgen. Waarom via Iran en Turkmenistan? Volgens hem zou het veel makkelijker zijn moesten we vanuit Turkije een traject volgen via Georgië, Azerbeidzjan, een boot nemen over de Kaspische zee, dan fietsen door Kazakstan, Oezbekistan, Kirgizië, China (hij vond China de max).
Er zijn inderdaad een aantal goede reden om dit traject in overweging te nemen: meer noordelijker en minder heet, geen kledingvoorschriften in Iran, minder lange wachttijden voor visa, Turkmenistan waar we toch maar de trein wilden nemen vermijden… We hebben veel stof tot nadenken. We zijn thuis met een open geest vertrokken en de idee dat het nog alle kanten uit kan. Wait and see.

2015-06-06 In amper vijf weken totaal op

De grootste boosdoener voor je remblokjes is de kombinatie regen en vuile wegen. Door het vele slechte weer waren mijn remblokjes achteraan al ver gevorderd maar door de regen van gisteren zijn ze nu volledig op. Als ik mijn achterste rem wil gebruiken hoor ik alleen maar het geluid van metaal op metaal. Mijn achterste remmen kan ik niet meer gebruiken. Na 15km stoppen we in een eerste dorpje en ik ga het er toch op wagen om de remblokjes te vervangen. Ik beschouw mezelf niet echt als een echt handige Harry maar het is een nieuw systeem van remblokjes dat normaal gezien makkelijker te vervangen zou moeten zijn. Het is inderdaad een handig systeem en het lukt me zonder problemen de remschoentjes te vervangen. Ik had wel 4 paar reserve remblokjes mee maar als ze aan dit tempo gaan afslijten gaan we niet ver geraken. Toen ik mijn fietstassen achteraan wilde afnemen bleek er ook nog eens een probleem te zijn met het kliksysteem van een van de tassen. Gelukkig lukt het me ook om zelfs dat probleem weer op te lossen.
Gisteren had een Frans sprekende Belg, die onze verwaterde Belgische vlagjes nog had herkend, voorspeld dat het ook vandaag nog slecht weer zou zijn, maar niets is minder waar. Het is mooi weer, het wegdek is behoorlijk en we kunnen nog eens volop genieten van het schitterende landschap.

2015-06-05 Nat begonnen, droog geëindigd

Gisteravond was het al aan het donderen en wanneer we vanochtend buiten kwamen was het aan het regenen. De eerste 50km moeten we door de gietende regen, allesbehalve aangenaam fietsen. In de loop van de namiddag stopt het gelukkig met regenen en wanneer we Pavlikeni binnenrijden laat de zon zelfs zien dat ze er ook nog is. Alle nattigheid is al snel vergeten. We vinden vrij snel een hotelletje en we gaan nog eens badkamer koken.

2015-06-04 Met de hulp van een jongeman als tolk

Wanneer we ’s morgens aan de hostel onze bagage weer op de fietsen willen laden zijn er twee andere trekkers net hetzelfde aan het doen. Het zijn twee Duitsers die op weg zijn naar de Zwarte Zee.
Ondanks de 109km en enkele stevige hellingen maar gelukkig overwegend degelijk asfalt wordt het al bij al weer een niet al te moeilijke etappe.
Bij onze zoektocht naar een hotelletje rijden we eerst naar een hotel dat ik in mijn GPS vind, maar veel te duur voor ons. Een tweede hotelletje uit de lijst van mijn GPS vinden we niet. We gaan het anders aanpakken. We spreken een jong koppeltje aan en beginnen met de vraag of ze Engels spreken, wat het geval is. Ze stappen meteen met ons mee tot aan een klein hotelletje waar we wel een goedkope kamer kunnen krijgen. De jongeman gaat mee binnen en speelt voor mij als tolk.

2015-06-03 Perziken met майонеза

Gisteren had MJ een pot perziken en plattekaas gekocht voor het ontbijt, althans dat dacht ze toch. De verpakking van de plattekaas zag er net uit zoals je dat thuis verwacht, maar bleek echter… mayonaise te zijn. Achteraf kan je inderdaad in het Bulgaars geschrift het woord mayonaise herkennen. Een grappige miskoop.
Vandaag is het onze eerste echte rustdag. We doen het allemaal rustig aan., eens door het stadje wandelen, wat inkopen doen, een middagdutje doen, de blog bijwerken, kijken waar we morgen naar toe fietsen, alles heel relaxed.

2015-06-02 Een vlotte dag

Op het dorpspleintje van Sinagovtsi gaan we onze drinkbussen vullen aan de bron waar alle dorpelingen hun drinkwater komen halen. Het wordt vandaag een rustige rit van 96km tot Kozloduy. De eerste 30km gaan nog langs een matig drukke weg maar vanaf een afslag richting Lom komen we op een rustigere weg terecht. Guido en Agnes schreven op hun blog dat de wegen in Bulgarije verschrikkelijk slecht waren maar in de twee dagen dat wij nu al in Bulgarije fietsen hadden we op enkele stukken na altijd al behoorlijk asfalt. Dat kan nog veranderen maar misschien nemen wij wat grotere wegen die daarom niet noodzakelijk druk zijn.
In mijn GPS had ik in Kozloduy een hostel gevonden. Meestal staat een hostel voor een goedkope overnachting met beperkt comfort maar deze keer is dat niet het geval. Voor omgerekend 30€ per dag krijgen we hier een luxe appartement met alles er op en eraan. MJ zegt meteen van twee overnachtingen te boeken en er hier een eerste rustdag in te lassen. We kunnen al onze kampeerspullen verluchten en onze fietskleding eens deftig laten wassen.

2015-06-01 Eind goed al goed

Ik heb andere trekkers al vaak horen prater over de website warmshowers waarop mensen overnachtingen aanbieden, vergelijkbaar met couchsurfing of airbnb. Nu ik toch wat tijd en internet heb ga ik die warmshowers eens bekijken. Eenmaal aangemeld ga ik eens op de interactieve kaart op zoek naar een mogelijke overnachting in de buurt van Vidin. 15km voorbij Vidin in het dorpje Sinagovtsi kom ik de naam Annelies Buggenhout tegen. Dat klinkt als een vrij Vlaamse naam. We besluiten om eens een overnachting via die warmshowers te proberen.
Eenmaal de grens over wil ik in een bank mijn laatste briefjes Servisch geld gaan omruilen maar blijkbaar kan dat niet, je kan enkel euro’s of dollars omruilen.
Op de website van warshowers stonden gps-coördinaten van Annelies maar dat blijken de coördinaten van het dorpje zelf te zijn en niet waar ze juist zou wonen. We vragen het even bij enkele mensen die op een terrasje aan een bar zitten. Het zegt hen echter niets, ze vragen of ik geen telefoonnummer heb. Ik haal mijn notebook boven check even of er geen telefoonnummer vermeld staat op de website, maar er staat geen nummer vermeld. Dan probeer ik Annelies Buggenhout op te zoeken in facebook en wanneer ik dan aan de mensen op het terras haar foto kan tonen weten ze plots wel over wie het gaat. Het zou enkele kilometer buiten het dorp zijn. Een vrouw is zelfs zo behulpzaam om voorop te fietsen. Uiteindelijk komen we bij een huis terecht waar echter niemand thuis. De deuren staan open maar het ziet er volgens mij niet echt uit alsof je daar gasten kan ontvangen. De behulpzame vrouw die met ons was meegefietst wil ons nog van alles duidelijk maken maar we verstaan er helaas niets van. Ik heb zelfs de indruk dat ze uiteindelijk wat boos wordt.
We zullen uiteindelijk toch naar iets anders op zoek moeten gaan. Vlak in de buurt had ik nog een bord gezien naar ‘Green Peace’, een plaats met verschillende zwembaden en waar je ook zou kunnen overnachten. Bij aankomst zien we dat men nog volop bezig is met het poetsen en klaarmaken. Het vakantieseizoen is nog niet begonnen. Wanneer even later de eigenaar aankomt die Engels spreekt vragen we of we daar kunnen kamperen of een kamer huren. We mogen er kamperen en we kunnen in het gebouw terecht voor een wc en douche, we krijgen zelfs nog een handdoek en douchezeep ter beschikking. Allemaal gratis. Indien we wilden mochten we zelfs in een kamer overnachten maar wij verkiezen nog altijd ons tentje. Zo zijn we aan het eind van de dag toch nog goed terecht gekomen. We fietsen nog even terug naar het dorpje om wat inkopen te doen. Nu maar hopen dat Captain Emiel (de nachtwaker) er nog aan denkt om vanavond de vijf dobbermannen niet los te laten op het terrein.