2015-06-10 Daar zijn ze al weer, de ‘tehlikeli köpekler’

Nu we in Turkije zitten wordt het tijd om me te wapenen tegen de ‘tehlikeli köpekler’, de gevaarlijke Turkse honden. Steentjes heb ik al in mijn achterzak, nu nog een stok om mee te dreigen indien nodig. Het enige wat ik voorlopig vind is een plastic latje maar dat moet volstaan. Vijftien kilometer verderop heb ik al prijs. Plots duiken er uit enkele bosjes langs de weg vier kleppers van honden op, wild blaffend en met de tanden bloot. Als adrenalineshot kan dat tellen. Ik begin zelf met heel hard te brullen, dat helpt altijd om ze nog even op een veilige afstand te houden. Ik stop mijn fiets, pak mijn dreigstok en trek ten aanval. Het werkt. Ze keren zich om en lopen blaffend de andere kant op. Ze blijven wel op de weg lopen in de richting vanwaar MJ nog moet aankomen. Ik kan niet anders dan ze achternalopen zo niet wordt MJ het slachtoffer. Gelukkig is mijn conditie voor mijn leeftijd nog behoorlijk goed en heb ik voldoende longinhoud stemvolume om de nodige decibels te produceren. Uiteindelijk vluchten ze dan toch de velden in. Wanneer ik terug bij mijn fiets kom zie ik dat ze bezig waren met het kadaver van een andere hond verorberen.
Het terrein wordt steeds heuvelachtiger en lastiger. Na 54km bereiken we Kırklareli. We moeten een keuze maken: we stoppen hier voor vandaag of we rijden nog minstens 30km verder tot een volgend plaats. We weten dat het verderop nog zwaarder fietsen wordt, dat er verderop minder kans is om vlot een overnachting te vinden en er is mogelijk regen op komst. We opteren ervoor om een hotelletje op te zoeken in Kırklareli. We respecteren hiermee de woorden van Jürgen, de wijze Duitser: ‘Save your energy for later’.