Voor de tweede dag op
rij zaten we op de derde verdieping van een hotel en deze keer zonder lift. We
kunnen dagenlang fietsen, bergop en bergaf zonder problemen, maar als we dan
eens enkele trappen moeten doen is het precies of we lood in onze benen hebben.
Het moet zijn dat we bij het fietsen andere spieren gebruiken.
De etappes beginnen steeds pittiger te worden. Als titel van mijn vorig bericht schreef ik dat we het rustig aan doen, wat ik vandaag niet kan herhalen. We zijn 10u onderweg voor een rit van 97km met daarbij nog eens 2155 hoogtemeters. Die hoogtemeters is gewoon de optelsom van zeer talrijke klimmetjes die elkaar constant opvolgden.
Toen ik op een gegeven moment boven op een helling stond te wachten op MJ stopt er een kleine vrachtwagen naast mij. De man begint een gesprek met mij met de klassieke vragen vanwaar, waar naartoe, hoe lang,… Hij is uiteraard onder de indruk. Even later opent hij zijn koelwagen en haalt er twee kleine flesjes ayran en een grote fles van 1l uit en doet ze mij cadeau. Dat zijn zo van die aangename momenten die je wel vaker tegenkomt in Turkije. De frisse ayran smaakt ons heerlijk. En literfles komt nog goed van pas bij de picknick. Vandaag heel veel honden langs de weg maar ze lagen allemaal te slapen en bewogen niet.
Het wordt een wat lange zoektocht naar een geschikte overnachting. Aanvankelijk ziet het er naar uit dat we een grote omweg zullen moeten maken om iets te vinden. Het enige hotel op onze route is een veel te duur resort maar de man aan de ingang weet me te vertellen dat er wel een pension is zo’n 15km verderop aan de kust in het plaatsje Karaburun. In Karaburun aangekomen zie ik op mijn GPS dat er mogelijk een camping is. Er is inderdaad iets dat moet doorgaan voor een camping maar is totaal niet geschikt. We gaan dus verder op zoek langs de kust naar goedkoop hotel of pension. Ik vraag het dikwijls genoeg. Onze limiet is nog steeds dat we proberen een kamer vast te krijgen voor maximum 100 TL (+/- €33), al dan niet met ontbijt. In twee hotels vraagt men 150TL, twee pensions zijn volzet. Bij een derde pension zitten we eindelijk goed. Voor 70TL hebben we een kamer met balkon en zicht op zee. Wat moet een mens nog meer hebben aan het eind van de dag.
De etappes beginnen steeds pittiger te worden. Als titel van mijn vorig bericht schreef ik dat we het rustig aan doen, wat ik vandaag niet kan herhalen. We zijn 10u onderweg voor een rit van 97km met daarbij nog eens 2155 hoogtemeters. Die hoogtemeters is gewoon de optelsom van zeer talrijke klimmetjes die elkaar constant opvolgden.
Toen ik op een gegeven moment boven op een helling stond te wachten op MJ stopt er een kleine vrachtwagen naast mij. De man begint een gesprek met mij met de klassieke vragen vanwaar, waar naartoe, hoe lang,… Hij is uiteraard onder de indruk. Even later opent hij zijn koelwagen en haalt er twee kleine flesjes ayran en een grote fles van 1l uit en doet ze mij cadeau. Dat zijn zo van die aangename momenten die je wel vaker tegenkomt in Turkije. De frisse ayran smaakt ons heerlijk. En literfles komt nog goed van pas bij de picknick. Vandaag heel veel honden langs de weg maar ze lagen allemaal te slapen en bewogen niet.
Het wordt een wat lange zoektocht naar een geschikte overnachting. Aanvankelijk ziet het er naar uit dat we een grote omweg zullen moeten maken om iets te vinden. Het enige hotel op onze route is een veel te duur resort maar de man aan de ingang weet me te vertellen dat er wel een pension is zo’n 15km verderop aan de kust in het plaatsje Karaburun. In Karaburun aangekomen zie ik op mijn GPS dat er mogelijk een camping is. Er is inderdaad iets dat moet doorgaan voor een camping maar is totaal niet geschikt. We gaan dus verder op zoek langs de kust naar goedkoop hotel of pension. Ik vraag het dikwijls genoeg. Onze limiet is nog steeds dat we proberen een kamer vast te krijgen voor maximum 100 TL (+/- €33), al dan niet met ontbijt. In twee hotels vraagt men 150TL, twee pensions zijn volzet. Bij een derde pension zitten we eindelijk goed. Voor 70TL hebben we een kamer met balkon en zicht op zee. Wat moet een mens nog meer hebben aan het eind van de dag.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten