Om terug op onze weg
richting Bosporus te geraken moeten we weer 11km landinwaards en weer omhoog,
weg van de kust. Alle wegen in een straal van 50km rond miljoenenstad Istanbul
zijn groot en/of druk. We willen de Bosporus oversteken ten noorden van de stad
en hopen zo de echt grote drukte te vermijden. We moeten wel nog een eind langs
een grote expresweg fietsen. Er rijden haast uitsluitend vrachtwagens, nog
nooit heb ik zoveel vrachtwagens in zo’n korte tijd gezien. Zo’n expresweg is
voor ons wel veilig omdat er een brede pechstrook is waar wij ongestoord kunnen
fietsen tot… we aan een gedeelte komen waar de weg nog niet is afgewerkt en er
nog slechts 1 vrij smalle rijstrook is in elke richting zonder pechstrook. We
hebben geen keuze en moeten wel verder zo kort mogelijk tegen de vangrails
terwijl de ene na de andere vrachtwagen ons rakelings voorbijrijden. ANGSTAANJAGEND!!!
Zelfs als ik er nu nog aan terugdenkt krijg ik nog rillingen. Deze bange
momenten duren zo’n 2km en dan doet een werkman teken dat we aan de andere kant
verder kunnen fietsen op het gedeelte dat men nog aan het afwerken is. Aan het
eind van de werkzaamheden moeten we wel nog even in de berm om voorbij de
asfaltmachines te geraken. Maar het is nog niet gedaan want enkele kilometers
verder zijn ze weer aan het werken over een afstand van een kilometer en nu is
het nog erger want het smalle strookje waar we moeten op fietsen ligt nog eens
vol met steentjes en gruis. Na 30km kunnen we de expresweg verlaten en gaat het
langs kleinere wegen en bosrijke heuvels tot Sanayer waar we een veerboot nemen
naar de overkant van de Bosporus. Het haventje waar de veerboot ons afzet is
klein maar druk bezocht door inwoners
van Istanbul die de drukke stad in het weekend ontvluchten. We rijden verder
tot het grotere Beykoz er van uitgaande dat we daar wel een hotel of pension
zullen vinden, maar dat is een misrekening. Wanneer we navraag doen komen er
zich verschillende mensen mengen in het gesprek. De meningen zijn verdeelt. De
ene zegt dat we 20km naar het zuiden moeten, de andere zegt 10km terug naar het
noorden, en nog anderen zeggen dan weer dat we beter 15km naar het oosten
fietsen tot in Polenez. Liefst van al zouden wij in Beykoz iets willen vinden.
De enige van de omstaanders die, ondanks ze alleen Turks spreekt, begrijpt dat
we met onze fiets beperkt zijn qua afstand en dat we iets goedkoops zoeken is
een dame met een blauw petje op. We rijden nog een stukje verder en vragen het
daar weer eens aan twee mannen. Weer krijgen we als antwoord dat er geen hotels
zijn maar geeft een van de mannen aan dat we in zijn huis terecht kunnen. Wanneer
ik vraag hoeveel het kost zegt de andere man 200TL. Dat vinden wij wel erg
veel. Plots staat de dame met het blauwe petje er ook weer bij en zij legt weer
uit aan de mannen dat we enkel op zoek zijn naar iets goedkoop. De man die zei
hoeveel het moest kosten zegt nu dat het kan voor 150TL. We hebben de indruk
dat de andere man, in wiens huis we terecht kunnen, met minder ook wel tevreden
is. Dan probeert de andere man nog eens met 100TL waarop ik meteen antwoord dat
het OK is. Ze proberen ons uit te leggen dat het huis 2km daar vandaan is aan
de ‘Ay market’ en dat de eigenaar een bus zal nemen terwijl wij er naartoe
fietsen. We zijn toch wel benieuwd of dat gaat lukken. Na anderhalve kilometer
fietsen duikt de man plots weer op langs de kant van de weg. We stappen samen
verder naar zijn huis, eerst nog langs een zeer steile straat, dan langs een
verhard pad en de laatste meters moeten we zelfs langs een smal aarden pad, net
breed genoeg om er met de fietsen langs te kunnen. Het huis is mooi gelegen op
de flank van een heuvel met prachtig uitzicht. Binnen is het huis nog niet
volledig afgewerkt wat voor ons uiteraard niets uit maakt. De man is zeer
behulpzaam. We mogen gebruik maken van de keuken en zelfs van de wasmachine. We
krijgen nog een glas ayran aangeboden, hij gaat nog een brood halen, we krijgen
een sleutel van de voordeur en de man verdwijnt weer naar beneden naar de stad.
Later op de avond komt hij nog eens langs om te vragen of alles in orde is. Wij
profiteren er van om zelf nog eens uitgebreid te koken en genieten ’s avonds
van het uitzicht vanop het terras. We dachten nog een dag verder te fietsen tot
in Sile, waar we een camping kennen, om daar dan een rustdag te nemen maar besluiten
dat die rustdag hier beter besteed is.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten