Voorlopig
zijn de wegen in Vietnam vrij goed om te fietsen, weinig auto’s maar
des te meer brommers, hét transportmiddel van de Vietnamezen. Ze
vervoeren er alles mee, en het is eveneens de lokale taxi.
Ook vandaag blijft het droog, en stilaan begint ook de zon weer te schijnen, en dat maakt alles toch weer een stuk mooier. Het is een lange kronkelende weg, steeds op en af, en naarmate de dag vordert, worden de hellingen langer en pittiger. Ondanks de lastigheid van het parcours vorderen de kilometers nog vlot, dat heeft er ook mee te maken dat er veel afwisseling is, en er veel te beleven is langs de weg. Op geen enkel moment rijden we door een verlaten gebied, het is alsof het één langgerekt dorp is. De woningen hier beginnen al meer op huizen te gelijken, maar passen nog echt in het decor, de exotische natuur.
Vietnamezen zijn nóg kleiner van gestalte dan de Chinezen. Soms gaan ze al eens naast onze fietsen staan om dan te zien dat ons zadel bij hen zowat op borsthoogte komt wat ze zeer grappig vinden. Ondanks dat, zijn er toch soms die MJ haar fiets willen uitproberen, iets wat we liever niet zien, en daarom gaan we ze vanaf nu altijd op slot doen wanneer we ergens onderweg stoppen.
Wanneer we in Yen Binh willen inchecken in een hotel, is er even een misverstand met de receptioniste. Voor ons is de kamer oké, maar wanneer ik de 200.000 Dong cash(9 euro) wil betalen doet ze teken dat ze het niet wil en zegt steeds maar visa, maar ik wil niet met visa betalen, het is even héél verwarrend. Wanneer we op het punt staan weer te vertrekken, doet ze teken dat we kunnen blijven en neemt ze het geld aan. Even later snappen we wél wat ze bedoelde, met visa bedoelde ze niet betaalkaart maar paspoort. Toch hebben we de indruk dat het makkelijker is om aan Vietnamezen iets duidelijk te maken dan bij Chinezen, waar het soms echt frustrerend was.
Ook vandaag blijft het droog, en stilaan begint ook de zon weer te schijnen, en dat maakt alles toch weer een stuk mooier. Het is een lange kronkelende weg, steeds op en af, en naarmate de dag vordert, worden de hellingen langer en pittiger. Ondanks de lastigheid van het parcours vorderen de kilometers nog vlot, dat heeft er ook mee te maken dat er veel afwisseling is, en er veel te beleven is langs de weg. Op geen enkel moment rijden we door een verlaten gebied, het is alsof het één langgerekt dorp is. De woningen hier beginnen al meer op huizen te gelijken, maar passen nog echt in het decor, de exotische natuur.
Vietnamezen zijn nóg kleiner van gestalte dan de Chinezen. Soms gaan ze al eens naast onze fietsen staan om dan te zien dat ons zadel bij hen zowat op borsthoogte komt wat ze zeer grappig vinden. Ondanks dat, zijn er toch soms die MJ haar fiets willen uitproberen, iets wat we liever niet zien, en daarom gaan we ze vanaf nu altijd op slot doen wanneer we ergens onderweg stoppen.
Wanneer we in Yen Binh willen inchecken in een hotel, is er even een misverstand met de receptioniste. Voor ons is de kamer oké, maar wanneer ik de 200.000 Dong cash(9 euro) wil betalen doet ze teken dat ze het niet wil en zegt steeds maar visa, maar ik wil niet met visa betalen, het is even héél verwarrend. Wanneer we op het punt staan weer te vertrekken, doet ze teken dat we kunnen blijven en neemt ze het geld aan. Even later snappen we wél wat ze bedoelde, met visa bedoelde ze niet betaalkaart maar paspoort. Toch hebben we de indruk dat het makkelijker is om aan Vietnamezen iets duidelijk te maken dan bij Chinezen, waar het soms echt frustrerend was.
De rondrijdende beenhouwer.
Paalwoning.
Wegenwerken.
Buffels zijn toch wel indrukwekkende dieren.
Onze hotelkamer, geen grote luxe maar het heeft wel wat.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten