De laatste keer dat we nog een zee zagen was de Kaspische zee, zo’n 4 maanden geleden. Nu hebben we de Zuid-Chinese zee bereikt. Het weer is weer eens omgekeerd. Het regent, en er waait een zeer hevige wind, gelukkig in ons voordeel, want we worden letterlijk vooruit geduwd. Er is slechts één heuveltje waar we over moeten vandaag, en in de afdaling ervan, staat aan de andere kant van de weg een Vietnamees naar mij te zwaaien en teken te doen om hem te helpen. Zijn brommer is stilgevallen, en hij is zo zwaar geladen, dat hij in de bergop en met de felle tegenwind, zonder hulp niet meer kan vertrekken. Om hem te gaan helpen moet ik wel een expresweg oversteken, en in het midden over een betonmuurtje kruipen. Ik had al mijn krachten nodig om hem terug op gang te duwen.
We rijden over de AH1, de belangrijkste verbindingsweg in Vietnam van Noord naar Zuid. We hadden ons verwacht aan heel druk verkeer, maar dat valt best mee. Er is naast de weg een veilige pechstrook voor ons, zodat vrachtwagens en autobussen minder hun toeters gebruiken dan op kleinere wegen. Vooral het toeterconcert van bussen en trucks snijdt door merg en been.
We hadden gehoopt van de zee te kunnen genieten, maar helaas is het stormweer op zee met hoge golven. Als er één kledingstuk in onze bagage zit dat we nog niet konden gebruiken, is het wel ons zwempak. Telkens als we in de buurt van zwemwater kwamen was het té slecht weer.
Geen weer om buiten te komen.
Vissersboten in de veilige haven.
Vietnamees ontbijt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten