2015-08-30 De klucht aan de receptie

De stijfheid bij MJ is het ergst s’ morgens bij het opstaan maar het betert van dag tot dag, haar rechter flank krijgt elke dag een andere kleur.
Een temperatuur rond de 30°, rugwind, degelijk asfalt, allemaal ingrediënten die er een aangename fietsdag kunnen van maken. Tijdens een middagstop denken we dat we vandaag wel eens vroeg op onze bestemming kunnen zijn, maar wanneer we weer willen vertrekken moet ik vaststellen dat ik een lekke band heb. De oorzaak blijkt een ijzeren pinnetje te zijn. Ik vervang de binnenband door een andere die al eens eerder was geplakt. Wanneer alle bagage weer op de fiets zit zie ik dat de band al opnieuw aan het leeglopen is. Om te ontsnappen aan de bende kinderen die zich ondertussen rond ons verzameld heeft, stoppen we even verder aan een tankstation. Deze keer gebruik ik een nieuwe binnenband en vermits mijn achterband weer behoorlijk is afgesleten, verwissel ik maar meteen ook de voorste band met de achterste. Uiteindelijk komen we dan toch later dan gedacht aan in een hotel. En dan begint de klucht. Eerst is er al even onenigheid over de prijs, de aangegeven prijs zou alleen voor Oezbeken zijn, wij als toeristen moeten 10.000 SOM meer betalen. Dan krijgen we een kamer op het gelijkvloers waarvan de deur niet op slot kan. Ik sta er op dat we op zijn minst een sleutel krijgen om de kamer te kunnen afsluiten. Na aandringen krijg ik dan toch een sleutel maar wanneer men de sleutel wil demonstreren kan men de deur wel op slot doen, maar krijgt men ze niet meer open. Uiteindelijk krijgen we een kleinere kamer op de eerste verdieping die wel op slot kan. Ondertussen probeert MJ aan de receptie de administratieve kant in orde te krijgen. Aan geen enkele grensovergang heeft men zoveel werk gehad met onze paspoorten. De receptioniste neemt niet enkel een kopie van onze paspoorten, maar ook nog eens van elk registratieformuliertje gekregen bij de andere hotels. Het duurt een eeuwigheid. Wanneer we naar onze kamer willen komt men nog eens om onze paspoorten vragen, want blijkbaar was de receptioniste vergeten om een kopie te nemen van de visa. Eenmaal de kopieën gemaakt zijn, moet ze nog eens een behoorlijk formulier invullen. Het begint stilaan op onze zenuwen te werken. Ondertussen zijn we al meer dan een uur bezig met het inchecken. Eindelijk kunnen we naar buiten om even verderop iets te gaan drinken, we hebben er dorst van gekregen. Wanneer we terug in het hotel komen vraagt men nog eens om onze paspoorten, want blijkbaar heeft ze een fout gemaakt bij het maken van de kopieën, en wil ze heel de procedure nog eens overdoen. Willen of niet, onze paspoorten krijgt ze nog eens, maar we weigeren de registratieformuliertjes nog eens af te geven, die hebben we deze keer ergens anders opgeborgen.
We zijn in de regio waar veel vis gekweekt en gegeten wordt. We gaan naar een visrestaurant. Aan de tafel naast ons komt er een familie zitten, een van hen spreekt ons aan in perfect Frans. Het is een heel stuk makkelijker als je met iemand kan converseren in een gemeenschappelijke taal. Na een tijdje stelt hij voor dat we de volgende dag bij zijn familie in Tasjkent komen logeren. Deze keer gaan we wel in op het voorstel. Ik haal er mijn notebook nog even bij zodat hij op de kaart van het GPS-programma Basecamp precies kan aanduiden waar ze wonen, zo ben ik zeker dat we het morgen met behulp van de GPS kunnen vinden.

2015-08-29 Bekeken als curiositeit

Onze visa voor Oezbekistan zijn nog lang genoeg geldig om het langzaamaan te doen. Daarom starten we vandaag met het idee om maar 58km te fietsen tot in Dashtabad. Dashtabad is misschien geen al te grote plaats, maar wanneer we er passeren, is er wel een drukke markt aan de gang. Van zodra we ook maar even durven stoppen, krijgen we meteen een groep nieuwsgierige mensen om ons heen. Er blijkt hier geen hotel te zijn, maar we krijgen wel meteen een aanbod om bij iemand thuis te logeren. Bij iemand thuis logeren is af en toe wel eens interessant, maar ook vermoeiend, en daarom beslissen we om toch maar door te rijden tot Yangiyer, 39km verder, waar wel een hotel zou zijn.
Bezienswaardige steden bezoeken is interessant, maar al bij al fietsen we nog het liefst langs kleine dorpjes waar zelden of nooit toeristen komen. Zo krijg je een exact beeld van hoe de mensen leven en wonen in een land. Meestal wordt je dan zelf wel als buitengewone bezienswaardigheid bekeken.  Mensen zijn altijd heel vriendelijk en nieuwsgierig, en je moet telkens weer een hele uitleg geven. Vaak snapt men niet waarom wij zoiets willen doen, laat staan leuk vinden. De keren dat we gefilmd of gefotografeerd worden langs de weg is niet te tellen, men zwaait ons overal toe, men steekt de duim in de lucht, men stopt zelfs speciaal om ons te groeten, je zou haast  het gevoel krijgen dat je een echte beroemdheid bent. We hoeven er niet vals bescheiden om te doen, we vinden het wel leuk om zoveel aandacht te krijgen.
Dankzij de hulp van een vriendelijke man die ons voorrijdt in zijn auto, vinden we het hotel in Yangiyer. In een zaal is er net een familiefeest bezig en er wordt volop gedanst op luide Russische popmuziek. Wanneer we willen gaan eten wil men ons ergens apart zetten waar het wat rustiger is, maar we vragen om toch in de zaal te mogen zitten waar het feestje bezig is, we willen ook wel eens zien hoe hier een verjaardagsfeest wordt gevierd. Men wil dan dat we persé mee gaan dansen. MJ zegt dat ze na het eten met plezier mee op de dansvloer wil, maar ze is wel even vergeten dat ze nog altijd de gevolgen draagt van haar valpartij, en dansen voor haar absoluut nog niet aan de orde is.

2015-08-28 Nog eens met wind op kop

Medisch bulletin MJ: alles doet zeer, stijfheid ten top, op en af de fiets kruipen gaat moeizaam maar het fietsen zelf valt dan weer héél goed mee, ten minste als er niet teveel schokken moeten opgevangen worden door een slecht wegdek.
De zon is weer van de partij maar de stevige wind op kop is er nog steeds, in het eerste uur leggen we amper 12km af. Net op het ogenblik dat ik me de bedenking maak dat we onderweg maar weinig andere trekkers tegenkomen zie ik er eentje uit de andere richting aankomen. Hij komt naar ons toe gereden en wanneer hij naast me stopt begint ik met de vraag ‘Hello, where are you from?’. Als antwoord krijg ik meteen ‘Gij zijt zeker Marc en Marie-Josée’, waarop ik dan meteen antwoord ‘Als ge da weet dan moet gij Luc zijn!’. Het klink misschien raar dat drie onbekenden die elkaar toevallig tegenkomen langs de weg elkaar meteen kunnen aanspreken met de voornaam maar dat komt omdat vele trekkers die door centraal Azië rijzen elkaar volgen via blogs. Luc Seghers kent ons en wij hem via de blog van Guido & Agnes. Luc wist zelfs al dat MJ gisteren was gevallen. Het kon niet anders of vroeg of laat moesten we Luc onderweg eens tegenkomen en misschien is dit niet de laatste keer, ook al rijdt hij de andere richting uit. Luc geeft ons nog het adres mee van het hotel in Jizzakh waar hij de vorige nacht heeft geslapen en waar wij nu naar toe rijden.
Het was vandaag een van 71 redelijk vlakke kilometers maar de wind en het slechte wegdek in de laatste 25 kilometers hebben er toch nog voor gezorgd dat het een vrij lange dag is geworden.

2015-08-27 MJ maakt een zware crash

Het is behoorlijk fris, zwaarbewolkt en af en toe valt er wat regen, we kunnen best een extra truitje gebruiken. Enkele kilometer buiten de stad gaat het licht bergaf, MJ wil snelheid maken en rijdt me in volle vaart voorbij, maar het wegdek is door het beetje regen erg glad geworden en een enkele oneffenheid in het wegdek is voldoende om MJ onderuit te laten glijden. Ze komt met een zware smak op het asfalt terecht en schuift nog enkele meters verder. Versuft blijft ze enige tijd op de grond zitten. Een politieagent die even verderop op een uitkijkpost stond zag het gebeuren en komt toegesneld en vraagt of hij de hulpdiensten moet bellen maar zo erg is het nog niet. MJ is een specialist in het vallen en weet altijd de schade voor zichzelf te beperken. Deze keer komt ze er van af met enkel schaafwonden op ellenboog en knieën, een pijnlijke rechterheup en ribbenkas. Met de fietstas achteraan rechts is het slechter gesteld, aan het ophangingssysteem is iets afgebroken waardoor het niet meer bruikbaar is. Ik slaag er toch nog in om de fietstas op een of andere manier met enkele reserveriempjes nog vast te maken op de fiets. Met MJ lijkt er niets ernstigs aan de hand te zijn, even bekomen van de schok, de schaafwonden wat ontsmetten en afplakken en even later kan ze weer op de fiets. Ze zal er tegen morgen meer dan waarschijnlijk wel enkele pijnlijke plekken aan over houden.
Ondertussen krijgen we ook nog eens af te rekenen met stevige wind op kop. Van de 100km die we aanvankelijk dachten te fietsen zal er vandaag niet veel in huis komen. Na 30km houden we het voor bekeken en gaan in Bulunghur op zoek naar een overnachtingsplaats. We vragen het her en der maar een hotel is er duidelijk niet. Dan stopt er een man met de auto en wanneer hij hoort dat we op zoek zijn naar een overnachtingsplaats doet hij teken dat we bij hem terecht kunnen en hem maar moeten volgen. Hij woont twee straten verder in een, zeker naar Oezbeekse normen, erg mooi huis. De man die ons uitnodigde heet Mukamuat en tegen de avond maken we ook nog kennis met zijn vrouw Malika. MJ gaat Malika helpen met de bereiding van ‘Plof’, hét nationaal gerecht van Oezbekistan. Ondanks dat Mukamuat en Malika enkel Russisch, Oezbeeks en Turks spreken kunnen we ons toch nog verstaanbaar maken en wordt het nog een gezellige avond.

2015-08-26 Samarkand, valt ons een beetje tegen.

Medisch bulletin: enkele immodium pilletjes en een goede nachtrust hebben er voor gezorgd dat ik weer helemaal in orde ben.
Het eerste wat we doen na het ontbijt is onze fietsen nog eens een welverdiende poetsbeurt geven, er zat ondertussen zoveel stof op ons versnellingsapparaat dat het begon te haperen.
Het volgende wat we gaan doen zijn de nodige inkopen doen om nog eens zelf te koken, net zoals gisteren trouwens. Op restaurant gaan kan hier misschien wel zeer goedkoop zijn zelfs naar onze normen, maar als je wat uitkijkt is zelf koken toch nog altijd voordeliger en dan kan je ten minste nog eens degelijk eten klaarmaken want je krijgt hier maar zelden degelijke porties groenten geserveerd en dat is toch iets dat we al snel gaan missen. Op de markt willen we nog gedroogd fruit en noten kopen: een handvol rozijnen, gedroogde pruimen, gedroogde abrikozen, walnoten en cashewnoten. Dan krijg ik de rekening: 66.500 SOM. Oeps, zoveel geld heb ik niet op zak. De verkoper doet nog wat af van zijn prijs, maar het helpt niet. Met blozende kaken moet ik hem duidelijk maken dat ik niet voldoende geld op zak heb, hij kan de verschillende zakjes weer gaan uitpakken. We hebben het nog steeds moeilijk met de grote bedragen en de dikke pakken geld.
We willen ook nog enkele bezienswaardigheden gaan bezoeken in Samarkand, maar dat valt toch wel wat tegen. Zoals we eerder al schreven is het Registon afgesloten voor het publiek, de volgende meest in het oog springende bezienswaardigheid is de Bibi-Khanyn moskee die van buitenaf wel indrukwekkend is maar voor de inkom betaal je 12.000 SOM per persoon en eenmaal binnen is er absoluut niets te zien, zijn geld zeker niet waard, ook al is het omgerekend maar enkele Euro’s.
Onze suggestie voor andere trekkers die vanuit Turkmenistan komen en via Oezbekistan naar Tadzjikistan willen en enkele dagen willen uitsparen: de stad Bukhara is zeker de moeite waard, maar neem dan de zuidelijke route via Qarshi en Ghuzar, is volgens ons véél interessanter dan de noordelijke route via Navoiy naar Samarkant.
Voor West-Europeanen is het hier in de Stan-landen toch even wennen, niets is hier voorspelbaar of verloopt hier volgens bepaalde regels, alles wordt aan de toevalligheid overgelaten. Zo hoorden we dezer dagen al meermaals de bezorgdheid van andere trekkers die richting Tadzjikistan willen en in de onzekerheid verkeren of ze wel tijdig de grens over geraken, reden: 1 september is een feestdag in Tadzjikistan en dan gebeurt het wel eens dat de grensovergangen een week ervoor en een week erna gesloten zijn. We hebben ook een Hongaars meisje ontmoet dat al voor de tweede keer de trein van Samarkand naar Tasjkent neemt, in de hoop om toch nog tijdig haar visum voor Tadzjikistan in orde te krijgen. Voor alle duidelijkheid: wij trekken niet verder naar Tadzjikistan maar hopen via Kazachstan een makkelijke route te vinden richting Kirgistan.

2015-08-25 MJ vandaag alleen op stap.

Vannacht zeer slecht geslapen, en ik voel me zo slap als een dweil. Van de ganse dag ga ik amper uit mijn bed komen.
MJ gaat vandaag alleen op stap.
Een tiental dagen geleden zijn we direct vertrokken uit Samarkand omdat men, zoals men ons toen zegde, voor het Registon aan het oefenen was voor een optreden op 21 augustus. Tijdens die oefendagen was het Registon, en datgene wat je zeker moet gezien hebben hier in Samarkand, enkel te bezoeken tussen 11u en 14u (op andere momenten tussen 9u en 20u). Maar wat blijkt nu, dat van 25 augustus tot en met 30 augustus hier het tweejaarlijks festival van klassieke muziek en dans gehouden wordt, waar verschillende landen aan deelnemen. Bij ons vorig bezoek aan de tourist office was daar nergens iets van te zien, en wanneer ik nu ga informeren naar dat festival, weten ze me enkel te vertellen dat het Registon tijdens die dagen volledig gesloten is. Ik kom echter niet te weten waar ik eventueel tickets kan kopen en meer info kan verkrijgen? Het enige wat ze hier hebben is een plannetje van Samarkand dat je kan kopen, voor de rest is het een van de zovele souvenirwinkels in deze straat. Dan maar enkele buitenlandse toeristen aangesproken op straat. Het enige dat ik te weten kom is dat op 27 augustus de president langs komt, als hij niet van gedachte verandert, en het hier de normaalste zaak van de wereld is. Tegen de avond zijn zelfs alle straten rond het Registan afgesloten en kan je zelfs niet meer in de buurt komen. Zou de president van gedachte veranderd zijn en vandaag al langskomen?
Het Registan, wat ‘plaats van zand’ betekent, is het grote plein in het historische hart van de stad.
Tegen de avond arriveren we in de B&B, waar we logeren met een groep Nederlanders die de zijderoute rijden met hun campers. Het was hun bedoeling om op de parking achter het Registon te overnachten, maar ze hebben dus noodgedwongen een overnachting geboekt in de B&B.

2015-09-24 De Oezbeekse ziekte?

We willen vandaag terugfietsen naar Samarkand, een etappe van 85km met één grote hindernis: de Tahtakaraca pass op 1788m hoogte. De eerste 33km gaat het bergop. Het is geleden van in Azerbaijan dat we nog eens echt moesten klimmen. Het klinkt misschien ongeloofwaardig, maar van gans het traject dat we afgelegd hebben zijn we, voor zover ik me kan herinneren zelden of nooit hoger gemoeten dan ongeveer 1000m. Vandaag hebben we wel het geluk dat het niet meer zo warm is als enkele dagen terug. Wanneer we aan de laatste 10km bergop beginnen, zien we dat het 25° is.
In Samarkand kennen we onze weg al, want we waren hier al eens 10 dagen geleden. Wanneer we ’s avonds nog eens door de stad wandelen, vinden we het maar aan de frisse kant, toch is het nog 27°. Zouden we zodanig aan de warmte gewend zijn dat we 27° al fris vinden?
Als voorbereiding op onze wereldreis heb ik vele blogs gelezen van anderen die ons zijn voorgegaan, en één ding was me daar bij opgevallen: velen kregen maag en/of darmproblemen in Oezbekistan. De Oezbekistan ziekte? Ik vrees dat ik er ook het slachtoffer van ben. Deze namiddag ben ik een immodium kuur begonnen. Wanneer ik ’s avonds in bed lig begin ik plots te beven van de kou, koorts? Morgen willen we Samarkand bezoeken maar of ik er bij zal zijn is nog een vraagteken.

2015-08-23 Van het ene свадьба (svadba) naar het andere

Vandaag geen ontbijt inclusief, kon ook niet voor de luttele 54.000 SOM die we betaalden. Noodgedwongen dan maar enkele droge beschuitjes met een likje confituur en een tas koffie.
Gisteren waren het nog maar enkele bescheiden wolkjes, vandaag is het al zwaar bewolkt, er vallen zelfs enkele druppeltjes regen. Het is nog eens aangenaam fietsweer, aanvankelijk zelfs een beetje aan de frisse kant. Het wordt een zeer prachtige etappe, waarbij we onderweg alleen maar enkele kleine dorpjes tegenkomen waar de huizen zijn gemaakt van een soort stenen die ter plaatse gemaakt worden van een mengsel van grond, water en wat stro, in een vorm gegoten en gedroogd in de zon
De enige plaats van betekenis die we halfweg tegenkomen is Qiziltepa. We willen hier op zoek gaan naar bevoorrading, maar het toeval wil dat er ook hier vandaag een trouwfeest (svadba in het Russisch) is, en dat we weer eens worden uitgenodigd. We maken duidelijk dat we het niet zien zitten om in onze fietskleren mee in de feestzaal te gaan zitten, maar geen probleem, men zet ons aan een tafel buiten en men brengt ons daar eten en drank, weer in overvloed. Het eten smaakt ons buitengewoon goed, maar bij de drank hoort ook weer eens wodka, maar die weigeren we deze keer toch wel, want we moeten nog een heel eind verder fietsen.
We hadden gehoopt vandaag te kunnen logeren in een relatief goedkoop B&B maar helaas is men dit, zoals zovele gebouwen in Shahrisabz, aan het restaureren, en kunnen we enkel nog terecht in het enige hotel dat er nog is.

2015-08-22 Een wolk van verschil

We krijgen ons ontbijt op de kamer geserveerd, voor de zoveelste keer twee spiegeleitjes, drie schijfjes worst, brood en een kannetje thee. Voor het eerst in lange tijd zien we enkele bescheiden wolkjes, het is niet veel maar het scheelt heel wat qua temperatuur. Onderweg is er maar weinig mogelijkheid tot bevoorrading en als we al eens een dorpje passeren vinden we er geen enkel winkeltje. Op zich geen probleem want de mensen willen je altijd wel water aanbieden, maar het komt dan wel uit een waterput.
Bij het binnenrijden van Ghuzar stoppen we aan een mini market voor wat drank. Vlak er naast is een feestzaal waar juist een trouwfeest is. Verschillende mensen komen ons uitnodigen om mee te komen feesten. Zoiets zien we wel zitten, maar dan willen we toch wel eerst even een  douche nemen en andere kleren aantrekken. Toeval wil dat er naast de feestzaal een soort van pension is waar we terecht kunnen. Een half uurtje later staan we weer voor de feestzaal, fris gewassen. Het trouwfeest is al volop bezig. Men zet ons aan een tafel met enkele mannen. Eten en drank is er in overvloed en vooral ook wodka. Nu moet ik wel even opletten want ik zit aan een tafel met enkele mannen die maar blijven wodka schenken alsof het gewoon water is. Even later komt er een man aan onze tafel zitten en vraagt of we Duits spreken. Het is Bobo Murat en hij is leraar Duits in de plaatselijke school. Hij wil persé dat we mee gaan dansen. MJ stond al eerder op de dansvloer met een groepje vrouwen, als een man elke dansende vrouw 1000 SOM geeft. Even later komt een oud vrouwtje, vermoedelijk de grootmoeder van de bruid of bruidegom, ze wordt door de vrouwen gekust en krijgt het geld toegestopt dat de vrouwen eerder van de man kregen. We moeten niet alleen mee op de dansvloer, Bobo Murat staat er ook nog op dat ik de microfoon neem en de mensen toespreek. Waarschijnlijk is er in heel de zaal maar een handvol mensen die begrijpt wat we in het Engels vertellen, maar de bijhorende gebaren zullen wel volstaan. We worden hier precies aanzien als speciale gasten, en zo voelen we ons ook een beetje. Wat ons vooral opvalt is dat het bruidspaar, dat aan een tafel op een podium zit, er absoluut niet gelukkig uitziet, alsof ze er helemaal niet bij willen zijn. Wanneer het bruidspaar rond 13 uur de zaal verlaat, loopt het feest ten einde. Maar Bobo Murat wil absoluut dat we samen met hem naar zijn huis gaan, iets wat we niet kunnen weigeren. Eenmaal bij hem thuis aangekomen, brengt hij ons naar een kamer waar enkele matjes op de grond liggen en waar we een uurtje moeten gaan rusten, zodat hijzelf ook wat kan slapen.  Voor mij is deze rustpauze na alle wodka ook welkom.  Na een uurtje komt Bobo Murat er met zijn vrouw weer bijzitten en proberen we, ondanks de taalbarrière toch wat kennis uit te wissen over het leven in Oezbekistan en België. Uiteindelijk moeten we wel weer terug naar ons hotel. Bobo Murat brengt ons met de auto van een vriend terug, maar dan wordt het toch wel even moeilijk. Hij staat er op dat we bij hem thuis komen logeren, maar we krijgen hem met moeite uitgelegd dat we al betaald hebben voor ons hotel en dat men daar al onze registratieformulieren(*) heeft ingevuld. Met de hulp van de hoteleigenares lukt het ons dan toch om hem tevreden te stellen. Hadden we hem eerder ontmoet waren we zeker op zijn voorstel ingegaan om bij hem te logeren, maar nu hebben we geen keuze.
(*) Als je in Oezbekistan reist moet je minstens om de drie dagen een registratiebewijs hebben, wat je normaal gezien krijgt in een hotel. Alles wordt hier strikt gecontroleerd, zowel onderweg als bij het verlaten van het land kan men je registratiebewijzen controleren. Onderweg zijn we als eens gecontroleerd door de politie.

2015-08-21 Gaan onze fietstassen het wel volhouden?

Er is vandaag meer wind dan gisteren en hij is een beetje van richting veranderd, waardoor we er meer hinder van hebben. Bovendien is het wegdek in de eerste 30km vreselijk slecht en dat is vooral zeer belastend voor het ophangingssysteem van onze fietstassen. Haast dagelijks moet ik ergens iets herstellen aan een fietstas.  Tot op heden lukt dat nog steeds, maar als een van de fietstassen het definitief begeeft, zitten we wel met een probleem. Op 11km van Qarshi stop ik nog eens aan een mini market om drank te kopen, en het toeval wil dat ik ook even controleer of alles nog stevig op de fiets zit  Maar dan merk ik dat de ophanging van een van mijn fietstassen achteraan kapot is, en een deel ervan ben ik onderweg kwijt geraakt. Ik herinner me dat ik enkele honderden meters eerder in een put ben gereden. Ik pak MJ haar fiets en keer terug in de hoop het ontbrekende stuk nog terug te vinden, hoe klein deze kans ook is. Onze engelbewaarder is ons ook deze keer weer gunstig gestemd want, hoe onwaarschijnlijk het ook klinkt, ik vind het onderdeel terug op de weg, en het mag al een wonder heten dat er geen enkele auto of vrachtwagen overheen is gereden. Voorlopig kunnen we weer verder.

2015-08-20 95km in een hete-lucht-oven

Om 7u genieten we nog van een stevig ontbijt, en om 7u30 zitten we al op de fiets voor een etappe van 95km. Aanvankelijk kunnen we nog genieten van de afkoeling van een aangename zijwind, maar naar mate de dag vordert, verandert de wind in hete lucht, alsof je in een warme-lucht-oven aan het fietsen bent. Het wordt steeds warmer en warmer, onderweg is er zo goed als geen bevoorrading. Op 30km van onze bestemming kunnen we nog eens een half-gare meloen kopen die ons toch nog extra vocht geeft, we hebben nog maar 1,5l water over en in de gegeven omstandigheden is dat niet zo veel, we zullen zuinig moeten zijn. Gelukkig vinden we enkele kilometers verderop toch nog een gelegenheid waar we heerlijk koele drank (bier) kunnen kopen. Omstreeks 14u bereiken we Mubarak, onze eindebestemming van de dag, en niets te vroeg want we beginnen toch wel te voelen dat de temperatuur onder onze hersenpan stilaan een hoogtepunt bereikt, tijd om wat schaduw en afkoeling op te zoeken. Hadden we nu nog verder moeten fietsen in een temperatuur ruim boven de 40°C  zou zeker nefast zijn geweest. Mubarak blijkt toch groter te zijn dan we dachten en we vinden toch nog vrij makkelijk een hotelletje. We zijn blij dat we een verkwikkende douche kunnen nemen, de hitte vergt toch wel meer van je lichaam dan je zou denken.
Wanneer we later in de stad (of groot dorp) op zoek gaan naar een market voor wat eten en drank, spreken enkele lokale kerels ons aan. Ze bieden ons gratis bier aan (zelf zijn ze al behoorlijk in de wind). Ze vinden het fantastisch dat wij als toeristen hun stadje komen bezoeken.
Tegen de avond maken we nog eens een wandeling en zien dat heel veel volk naar het sportstadium trekt waar de 24^ste verjaardag van Oezbekistan wordt gevierd. We zijn er niet op voorzien, anders hadden we deze feestelijkheden wel eens willen meemaken. Wanneer we terugkeren naar ons hotel is de elektriciteit overal uitgevallen, misschien wel uit voorzorg zodat er nog voldoende elektriciteit is voor de optredens in het sportstadium.

2015-08-18/19 Bukhara, een sprookjesstad uit duizend-en-een-nacht

Bukhara, de heiligste stad van Centraal Azië, heeft niet alleen heel wat aantrekkelijke bezienswaardigheden, het geheel van de binnenstad geeft ook een heel apart gevoel, op een of andere manier doet het me denken aan de sprookjes uit duizend-en-een-nacht. Er zijn 140 beschermde gebouwen en ze vormen een harmonieus geheel. Overdag is het bijzonder rustig in de stad maar de hitte, 42° heeft daar zeker wat mee te maken. Na zonsondergang verandert het centrale plein in een feeëriek verlicht schouwtoneel waar iedereen de koelte komt opzoeken van de waterpartij.
De aangename stad en het lekkere eten in de B&B zorgen er voor dat we hier een extra dag langer blijven. ’s Morgens aan het ontbijt praten we met een jong fietskoppeltje en zij herinneren zich nog dat we ze al eens eerder waren tegengekomen in Turkije, het waren onze fietsen die ze herkenden.

2015-08-17 Al schokkend op weg naar Bukhara.

114km moeten we afleggen als we vandaag in Bukhara willen geraken. De eerste 50km verlopen zeer vlot maar dan wordt het wegdek zeer slecht met veel bulten, barsten en putten. Onze snelheid zakt van 23km naar 13km per uur. Door die lagere snelheid kom je niet alleen minder snel vooruit maar je maakt ook minder wind en daardoor wordt het ook behoorlijk warm bij een temperatuur van 40°, we moeten enkele extra pitstoppen inlassen. Zo’n slecht wegdek is ook zeer belastend voor ons materiaal.
Het verbaast ons een beetje dat we gedurende drie dagen tussen Samarkand en Bukhara maar twee fietskoppels zijn tegengekomen in de andere richting, want dit is toch een van de meest gebruikte wegen voor trekkers. In het hotel in Bukhara zien we dat er wel veel fietsers logeren. Bukhara is een interessante stad waar we een of twee dagen extra willen voor uittrekken.
Onderweg krijgen we vaak de vraag ‘откуда’ (otkuda), ondertussen weten we dat men dan wil weten waar we vandaan komen. Probleem: slechts weinigen weten waar ons kleine landje België ligt, soms helpt het wel als we Brussel zeggen. Tip voor anderen die naar Oezbekistan willen reizen: breng een kaartje van Europa mee waarop je kan aanduiden waar ons landje ligt.
Volgens de officiële koers krijg je voor 100$ slecht 259.000 SOM, op de zwarte markt krijg je minstens 400.000 SOM !!!
We logeren in de B&B Rustam & Zuxro, een echte aanrader. Een lekker ontbijt is inclusief in de prijs. Uitgebreid avondeten kan je krijgen voor 4 dollar. Ze serveren de traditionele keuken, heel lekker en meer dan voldoende voor hongerige fietsers.

2015-08-16 Wennen aan de grote bedragen

Het is even zoeken naar een winkeltje waar men nog gekoeld water heeft om mee te nemen, want ook de elektriciteitsvoorziening laat het hier soms afweten. We gaan ook nog even langs een garage om de luchtdruk in onze banden wat te verhogen, want met de soms zeer slechte staat van de wegen is dat wel nodig om lekke banden te voorkomen.
We schatten dat de temperatuur overdag toch oploopt boven de 35°, maar zolang het terrein vlak blijft is dat nog best te verdragen.
In Navoiy is het toch wel even zoeken naar een geschikt hotel. In het eerste hotel heeft men enkel nog eenpersoonskamers. Het tweede en derde hotel is volzet, maar de receptionist van het laatste belt voor ons naar een ander hotel waar we dan toch nog terecht kunnen. Ook hier moeten we ons wassen met koud water en druipt er meer langs de kanten van de sproeiknop dan door de gaatjes in het midden.
We hebben gelezen dat men toeristen meer aanrekent dan de normale prijs. Dat hebben we vandaag ondervonden. Als ik ’s middags 2 blikjes bier wil kopen vragen ze 13.200 som, ik wil maximum 5.000 som betalen, 6.000 som zouden ze aanvaarden. Dan maar naar een andere winkel waar je een fles van 1,5 liter kan kopen voor 5.000 som, soms kan het zelfs nog goedkoper. 5.000 som is omgerekend 1 euro. Als we ’s avonds gaan eten in een restaurant rekent de kelner ook meer aan dan we op de prijslijst gezien hebben, als we hem daar attent op maken, past hij het bedrag probleemloos aan. We zullen waarschijnlijk nog teveel betaald hebben.

2015-08-15 Eindelijk weer op de fiets

Na al het gedoe met de boot en de treinen zijn we blij dat we eindelijk weer eens gewoon met de fiets kunnen verder trekken. We willen nu een lus fietsen door Oezbekistan via Bukhara. In de B&B waar we vannacht verbleven waren veel andere trekkers. Een van hen weet ons te vertellen dat we beter de kleinere weg nemen dan de grote baan omdat het wegdek beter zou zijn, maar achteraf bekeken heb ik daar mijn twijfels over, waarschijnlijk weer zo een van die vele verhalen die wel eens circuleren onder trekkers. In Juma, waar we halt houden voor de picknick, ga ik bij een geldwisselaar nog eens 100$ omruilen voor Oezbeekse SOM. Deze keer wordt het een stapel van 450 briefjes van 1000 Som. De mensen hier zijn gewend om te gaan met grote stapeltjes geld want ze zijn zeer handig in het snel tellen van briefjes.
In Kattaqorghan zou er volgens mijn GPS een hotel zijn maar wanneer we ter plaatse zijn blijkt het geen echt hotel te zijn. Er zit een man voor het gebouw, hij belt naar iemand en doet teken dat we 10 minuten moeten wachten. Even later stappen er twee vrouwen uit een taxi. Een van hen belt op haar beurt naar iemand anders die Engels spreekt en ons te woord kan staan. Ze hebben voor ons een appartement waar we terecht kunnen voor 60.000 SOM, omgerekend is dat ongeveer €12, hier nog op gaan afbieden lijkt ons wat overdreven. In de badkamer staat er een kuip vol met water. Uit de kranen komt er niets, ook het toilet kan niet doorgespoeld worden. Dan ons maar wassen met het erg koude water uit de kuip en ons dan afspoelen met een soort gieter die op de rand van het bad staat. Het is hier blijkbaar normaal dat er enkel op bepaalde uren van de dag water uit de kraan komt, voor de rest is het behelpen.

2015-08-12/13/14 Een treinreis van 45 uur

Met een plastic kruik van 5 liter extra water trekken we ruim op tijd naar het treinstation. Alle uren van de treinen worden hier aangegeven in Astana tijd, wat betekend dat onze trein effectief vertrekt om 12u30, een uur eerder dan aangegeven op de tickets dit omdat Aktau een andere tijdzone heeft dan de hoofdstad. Nu maar hopen dat het ons lukt om de fietsen mee op de trein te krijgen. Een trein bestaat uit meerdere wagons, elke wagon is ingedeeld in 12 coupés met 2 stapelbedden, elke wagon heeft zijn conducteur en zijn rechterhand die beslissen wie en wat in hun wagon mag. Op de tickets staat het wagonnummer en het bednummer. Wanneer onze boemeltrein aan het perron staat en we ons begeven naar onze wagon krijgen we al meteen bedenkelijke gezichten en met veel kabaal en gebarentaal proberen de conducteurs ons duidelijk te maken dat de fietsen er niet in kunnen. Hoog tijd dus om onze hulplijn, Niel de Kiwi, in te schakelen. Ik bel hem op en geef de GSM door aan de conducteur. Er wordt wat heen en weer gepraat en wanner ik Niel weer aan de lijn heb zegt hij ‘Give him 5000KZT( 25$) and it will be OK’. Uiteindelijk lukt het dan toch. Eén  fiets gaat in de coupé van de conducteurs zelf en de andere in de gang op het einde van de wagon. In de trein is het bloedheet, amper 1 raampje kan een beetje open en airco is er zo goed als niet, het wordt een echte sauna en binnen de kortste keren zijn onze kleren doornat van het zweet. Om 9u23 stipt komt de trein aan in Beyneu waar we drie uur moeten wachten voor de volgende trein richting Samarkand in Uzbekistan. Vermits we in Aktau veel meer smeergeld moesten betalen dan gedacht heb ik nu onvoldoende over voor de volgende trein en daarom ga ik op zoek naar iemand die dollars wil wisselen voor Tenghe. Na enig zoeken vind ik op straat enkele jonge kerels die willen wisselen maar ik laat me wel dik oplichten ondanks dat ik perfect wist wat de koers van de dollar was, eigen schuld dikke bult. Terwijl we wachten op  het perron spreekt een jonge man ons aan die behoorlijk Engels spreekt. We vragen of hij ons wil helpen onze fietsen op de trein te krijgen, wat hij met veel plezier wil doen. Om op het juiste perron te geraken stappen de mensen hier gewoon over de sporen, oversteekplaatsen zijn er niet. We hebben dus al enkele locals nodig om onze zwaar bepakte fietsen over de sporen te dragen naar het juiste perron, maar dat was geen enkel probleem. De trein die we nu moeten nemen is een internationale trein die vanuit Rusland komt, bij elke wagon staat er een soldaat buiten omdat ze de trein aan het inspecteren zijn. Wanneer we teken krijgen dat we mogen opstappen klopt de soldaat met zijn stok op de deur, de conducteurs doen de deur open, als ze ons met onze fietsen zien, hetzelfde verhaal, die kunnen niet mee. Onze tolk begint een heel verhaal dat we wel in Beyneu geraakt zijn met de boemeltrein en dat dat dan met hun trein toch ook moet lukken. De deur gaat dicht. De soldaat slaat met zijn stok op de deur en het spelletje begint terug van voor af aan. Na enkele malen word er door de conducteur teken gedaan naar de achterkant van de wagon, de deur gaat open en onze fietsen en bagage worden in de trein gehesen. Nu met onze bagage naar de juiste cabine, deze blijkt volledig ingenomen door 4 mannen die al in bed liggen. De tickets worden gecheckt en 2 mannen wordt gevraagd hun beddengoed mee te nemen en plaats te maken voor ons. We krijgen propere lakens en kunnen ons bed opmaken en in bed kruipen. Nog geen uurtje later komt de conducteur langs met voor ieder van ons 2 papieren en maakt ons duidelijk dat we die moeten invullen. De trein is ondertussen vertrokken, 2 problemen, de trein schommelt zo erg dat we moeilijk kunnen schrijven en het in te vullen papier is in het Russisch. Dan ga ik op zoek naar iemand die Russisch spreekt en mij kan duidelijk maken wat ik waar moet invullen, dat lukt. Om 2 uur stopt de trein aan de grens met Oezbekistan. De grenspolitie stapt op en vraagt onze paspoorten om te laten controleren in hun kantoor. Een uur later komen ze de ingevulde papieren (declaration forms) opvragen. Als ze merken dat we geen Russisch spreken, noch verstaan halen ze iemand van hun collega’s die een beetje Engels kan en krijgen we Engelstalige formulieren om in te vullen.  Enkel onze zak met medicijnen krijgt een grondige controlebuurt. Pas na drie uur kan de trein eindelijk verder rijden.
De conducteur van onze wagon doet teken dat ik met hem mee moet. Tussen twee gesloten deuren begint hij te spreken over onze velosipettes en onze bagage en in gebarentaal over geld, hij bedoelt natuurlijk dat we nog smeergeld moeten betalen. Ook deze keer vraagt men 5OOOKZT maar omdat ik niet gepast kan geven is hij tevreden met 4900KZT. Tegen 5 uur kunnen we dan eindelijk ons bed in.
Om 7u ’s morgens horen we in de gang van de trein roepen ‘Tenghe, Som, Roebel’. Het zijn mannen en vrouwen die met zakken vol geld door de trein lopen en geld willen wisselen. Dat zakken vol met geld moet je echt letterlijk nemen want de Oezbeekse munt, de Som, heeft zo goed als geen waarde. Voor 100$ krijg je 40.000 Som, 80 briefjes van 5.000 Som. Met een portefeuille kan je in Oezbekistan weinig doen, vanwege te klein voor zoveel briefjes, munten hebben ze dan weer niet. Na de geldwisselaars komt er nog meer beweging op gang en even later veranderen de gangen van de treinen in een echte markt waar zowat alles wordt verkocht: drank, eten, kleding, speelgoed, juwelen, smartphones, klein elektrisch materiaal, …
De coupés in de trein zijn telkens voor vier personen. Wij zitten in onze coupé samen met twee Kazakken. Na een tijdje probeer je toch met elkaar wat te converseren, wat niet makkelijk is want zij spreken enkel Russisch en Kazaks maar op een of andere manier en vooral met veel gebaren lukt het uiteindelijk toch wel altijd om wat van elkaar te weten te komen. Tegen de middag stappen zij af en voor enkele uren hebben we de coupé voor ons alleen. Het valt op dat het ook in de rest van de wagon veel rustiger is geworden maar, omstreeks 21u is er nog een stopplaats in een groot station en daar loopt de trein weer volledig vol en deze keer zullen we de nacht delen met twee Oezbeekse mannen.
Om 10u23, na 45u reizen bereiken we eindelijk Samarkand. Het eerste wat we doen is een  pintje bier drinken en daarna meteen op zoek naar een hotel voor een heerlijke douche, na twee dagen en twee nachten zonder enige opfrissing is dat meer dan welkom.

2015-08-10 Aktau, een geïsoleerde stad

Aktau is een havenstad in het zuidwesten van Kazachstan omgeven door honderden kilometers dorre semi-woestijn. Al het water moet hier uit de Kaspische zee gehaald worden. Gras zie je hier nergens, enkel wat struiken en kleine boompjes die geplant zijn in aangevoerde grond. Aan de kust is er wel enige vorm van toerisme te bespeuren met enkele hotels, restaurants, dancings en kermis attracties. Straatnamen  zijn hier niet. De stad is ingedeeld in ‘micro rayons’ die elk een nummer hebben en telkens beginnen en eindigen aan een verkeerslicht. Binnen elke ‘micro rayon’ heeft elk gebouw een eigen nummer. Straatnamen bestaan niet, elk adres bestaat dus uit 2 nummers, de micro rayon en de DOM (het gebouw). Vroeger werd er in de omgeving uranium uit de grond gehaald, nu vooral aardolie. Veel openbaar vervoer is er niet maar de mensen liften veelvuldig. Het is eenvoudig, je gaat langs de weg staan en doet teken dat je een lift wil. Binnen de kortste keren stopt er wel een wagen en de regel is dat je gewoon per rit 200 KZT (€1) betaald, de afstand maakt niet uit. Wat met taxistop in België nooit is gelukt, is hier de gewoonste zaak.
Terwijl ik vandaag een namiddagdutje doe, doet MJ de afwas. Ik schrik wakker van een brandgeur. In de keuken is de waterkoker in brand gevlogen. MJ had gelukkig de reflex om hem meteen in het afwaswater te gooien. Brandje is geblust maar de brandende plastic heeft wel enkele brandplekken gemaakt op het keukenblad en de vloer. Even alle ramen open zetten om de brandgeur weg te krijgen. Als MJ met de verbrande waterkoker naar de receptie gaat, krijgt ze gewoon een andere mee.
Ondertussen weten we ook hoe het zit met het ontbijt dat wel degelijk inclusief is. We vragen 2 briefjes aan de receptie en tegen ten vroegste 11 uur kunnen we ontbijten.  André die dat moet klaarmaken, kunnen ze blijkbaar ten vroegste om 10h30 oproepen, hij heeft dan een half uur nodig om 2 eitjes te bakken met enkele schijfjes worst en dat te serveren op een bord met enkele rauwe schijfjes courgette, een stukje tomaat, 2 halve sneetjes brood en een toefje mayonaise en ketchup.
We fietsen wel elke dag rond in Aktau maar we beginnen er nu toch echt naar te snakken om met onze fietsen nog eens verder te kunnen trekken. We zullen nog enkele dagen geduld moeten hebben. Veel valt er in de stad niet te beleven, we hebben geen internet meer en op de TV op onze kamer is meer sneeuw dan wat anders te zien. We beginnen ons stilaan te vervelen.

2015-08-09 Niel de onvoorstelbare Kiwi

Om al een idee te hebben van wat ons woensdag te wachten staat als we de trein nemen, fietsen we naar het station dat 20km ten oosten van de stad ligt. Op de terugweg stoppen we langs de weg om een foto te nemen. Er stopt een auto naast ons en de man vraagt in perfect Engels of we een probleem hebben. We antwoorden negatief maar vragen of hij misschien weet waar we gas zouden kunnen kopen voor ons kookstelletje. Niel, zo heet de man, belt meteen een vriend op om te weten te komen waar we gas zouden kunnen vinden. Dan stelt hij voor dat MJ bij de fietsen blijft en ik met hem mee rijd naar een bazar waar ze het misschien verkopen. In de bazar zijn allemaal winkeltjes waar bouwmateralen en gereedschappen worden verkocht. Niel vraagt het in verschillende winkeltjes maar het antwoord blijft njet. Ondertussen blijft hij ook druk bellen. Hij doet al het mogelijke om ons aan gas te helpen. Na de bazar rijden we nog naar een sportwinkel maar ook daar vangen we bot. Dan komt hij te weten dat er in de stad nog de winkel ‘Robinzon’ is waar men alles verkoopt voor outdoor sporten. Helaas is de winkel op zondag gesloten maar Niel rijdt er wel even langs zodat ik weet waar het juist is. Na ruim anderhalf uur komen we terug bij MJ die nog steeds in de volle zon langs de weg staat te wachten, de temperatuur schommelt rond de 30°, al een 10tal graden minder dan in Baku en dus doenbaar. Niel wil wel dat we hem op de hoogte houden van onze reis en als we een probleem of een vraag hebben mogen we hem altijd bellen. Nu hebben we hier ten tenminste al een contactpersoon. Niel had ons al eerder met onze fietsen gezien want hij is ‘financial director’ van een constructiebedrijf en heeft zijn kantoor vlak naast ons hotel. Hij is geboren in Baku (Azerbaijan), woont en werkt nu in Aktau maar heeft de Nieuw Zeelandse nationaliteit en daarom noemt hij zichzelf ‘Niel the Kazachstan Kiwi’. Tijdens haar wachten, is bij MJ nog eens een man gestopt die vroeg of ze een probleem had en even later kwam hij speciaal terug gereden om MJ een mastodont watermeloen cadeau te doen, hij kon net in de fietszak die we meehadden, en deze keer houden we hem.  Wanneer we bijna terug aan ons hotel zijn, komt daar plots al toeterend Niel weer aangereden. Hij is nog verder op zoek gegaan naar een geschikt gasbusje. Hij heeft gas gevonden, maar omdat hij wist dat het een ander type was dan naar wat we op zoek waren, heeft hij er een bijpassend kookstel bij gekocht. Wij hebben zelf al 2 kookstelletjes mee en ik zeg hem dat dat busje wel eens op ons tweede kookstel zou kunnen passen.  Geen probleem zegt hij, ik hou dat kookstel wel voor mezelf. Die man is toch onvoorstelbaar behulpzaam. Hij wil zelfs niet dat ik betaal voor het gasbusje. Het enige wat voor hem van belang is, is dat hij ons kan helpen en ons daarmee blij kan maken. Van zodra we weer in ons hotel zijn proberen we meteen het gasbusje en kan ik hem via mail al meteen laten weten dat het perfect is wat we zoeken. Hij mailt het adres door waar hij het kocht zodat we er nog kunnen bijkopen.

2015-08-08 Een dagje hotel zitten

Omdat het bij MJ inwendig wat rommelt verkiezen we vandaag in de buurt van het sanitair te blijven. We verlaten het hotel alleen om wat boodschappen te gaan doen. In het warenhuis zijn we al bekenden, een van de kassierster wuift al naar ons, als ze ons ziet. We hebben tijd en internet, ideaal moment om onze kaart boven te halen en eens te bestuderen hoe onze reis de komende weken verder gaat verlopen, er van uitgaande dat we onze fiets mee op de trein krijgen. Er zijn verschillende opties, we moeten alleen rekening houden met ons visum voor Oezbekistan dat vervalt op 10/09. Ons voorlopig plan is om vanuit Samarkand een rondje van 600km te fietsen via Bukhara en daarna via Tashkent naar Osh in Kirgistan en dan noordwaarts naar Bishkek. Op die manier kunnen we alle belangrijke steden op de zilverroute in Oezbekistan bezoeken.

2015-08-07 Taalperikelen

Hotels werken hier iets of wat anders dan we gewend zijn. Je betaald niet per overnachting maar per 12 of 24 uur. Ontbijt zou inbegrepen zijn in de prijs daarom ga ik ’s morgens informeren wanner het geserveerd wordt. De receptioniste maakt me in gebarentaal duidelijk dat het pas om 10 uur is, wat toch wel erg laat is.  Wanneer we om 10 uur naar de eetzaal willen gaan is die nog steeds gesloten. Ik informeer nog eens, nu bij een andere persoon en als ik haar goed begrijp zou het pas ergens in de namiddag zijn. We snappen het gewoon niet en gaan er van uit dat het ontbijt niets zal worden, we gaan dan maar zelf wat inkopen doen. Wanneer we echter met onze boodschappen terug in het hotel komen doet de receptioniste me teken dat we kunnen ontbijten. We krijgen van haar elk een briefje met daarop ons kamernummer en onze naam en we moeten het briefje ondertekenen en daarmee naar de eetzaal gaan waar we het kunnen afgeven in ruil voor een ontbijt maar we moeten wel nog een half uurtje geduld hebben vooraleer het klaar is.
Omdat dit deel van Kazachstan en het westen van Oezbekistan desolaat woestijngebied is, dat niet te overbruggen is met de fiets zouden we een trein willen nemen tot Bukhara. Onze volgende opdracht is uitvissen hoe we treintickets kunnen bekomen, het wordt geen makkelijke klus. Volgens de Lonely Planet gids kunnen we best naar een ‘zheleznodorozhnaya kassa’ of in het Russisch ‘железнодорожная касса’ gaan. Ik informeer enkele keren bij de receptioniste van ons hotel maar zij kent geen woord Engels en begrijpt me aanvankelijk niet. Pas wanneer ik via google translate enkele zinnetjes vertaal naar het Russisch begrijpt ze wat we zoeken. Eerst geeft ze me een briefje met daarop iets in het Russisch, voor mij dus onleesbaar. Even later krijg ik dan toch een blaadje met daarop ‘Hotel Aktay’. Hotel Aktay is een duur hotel in het centrum dat we gelukkig weten liggen, we rijden er naartoe met de fiets en geloof het of niet maar naast het hotel zien we een kantoortje met het opschrift ‘железнодорожная касса’. We hebben dus ons ticket office gevonden maar het volgende probleem is dat ook hier niemand Engels spreekt. We kunnen wel duidelijk maken dat we treintickets naar Oezbekistan willen. Ik wil ook informeren of onze twee velosipetten mee op de trein kunnen maar daar krijg ik geen verstaanbaar antwoord op. MJ heeft het idee dat er in hotel Aktay er vlak naast misschien wel iemand aan de receptie zit die wat Engels spreekt en ons zou kunnen helpen. MJ trekt naar het hotel terwijl ik in het kantoortje blijf waar de vrouw ondertussen begint met de tickets in te brengen. Volgende week woensdag kunnen we een trein nemen van Aktau naar Beyneu waar we moeten overstappen voor de trein naar Samarqand. De ganse treinreis zal 45 uur duren inbegrepen de drie uur die we hebben bij de overstap. Ik heb de tickets al op zak nog voor MJ terug is en ik begeef me ook naar de receptie van hotel Aktay. MJ is er nog steeds in gesprek met een zeer behulpzame receptioniste die wel Engels kan. Zij had via telefoon ook al eens geïnformeerd naar de treinen en haar informatie klopt wel degelijk met de tickets die ik zonet gekocht heb. Aan haar vragen we ook nog eens hoe het zit met onze fietsen op de trein. Ze zegt ons dat er geen regels hieromtrent zijn, het beste dat we kunnen doen is zorgen dat we goed op tijd zijn in het station en gaan onderhandelen met de conducteur en mits hem wat geld toe te stoppen zou het wel kunnen lukken om onze fietsen mee op de trein te krijgen.
Zij die ons volgen op de blog denken misschien dat we het niet meer leuk vinden. Het is niet altijd even leuk maar het blijft een zéér boeiende en spannende belevenis. Elke dag brengt weer nieuwe uitdagingen en elke hindernis die we kunnen overwinnen geeft ons weer een stevige boost. We ondervinden zelf ook dat je zeer snel gewend raakt aan allerlei omstandigheden, zolang je maar voldoende flexibel blijft. Kortom we genieten er nog steeds van.

2015-08-06 Kazachstan, mensen krijgen spleetogen

Van de haven tot Aktau is het amper 10km fietsen. Wanneer we stoppen aan een warenhuis krijgen we al meteen een reuze watermeloen cadeau van een man. Eigenlijk is zo’n grote meloen te moeilijk om mee te sleuren op een fiets, maar de man blijft aandringen, en we kunnen niet anders dan het aannemen. Enkele kilometers verderop stoppen we nog eens in een parkje en doen we de meloen zelf cadeau aan een vrouw.
De mensen zien er hier heel anders uit dan in Azerbeidzjan, meer spleetogen, het is al te merken dat we richting China aan het fietsen zijn.
Het vinden van een (goedkoop) hotel is niet zo eenvoudig, vooral vanwege taalproblemen. Zo goed als niemand spreekt hier iets of wat Engels. We vinden toch nog een hotel voor een matige prijs, maar we hebben dan wel een volledig appartement voor ons. Eerst sliepen we op de beton, dan op een totaal versleten boot, en nu in een (naar onze normen te) luxueus appartement, van het ene uiterste in het andere.

2015-08-03 Onze cruise over de Kaspische zee.

Ma 12:30         We krijgen bericht dat we naar de haven moeten om onze tickets te gaan kopen want ’s avonds zou er een boot zijn vanuit Alat naar Aktau. Ons eten dat we gekookt hadden was net klaar maar we leggen onze vorken meteen neer, nemen onze fietsen uit de bergplaats en fietsen zo snel als we kunnen naar het ticket office in de haven van Baku. Van al diegenen die op de boot willen worden de namen genoteerd en hun GSM nummer. Voorlopig zijn er nog geen tickets te koop en we keren dan maar weer terug naar het hotel, eten verder, nemen nog een douche en zorgen dat alles vertrekkensklaar is.
Ma 16:15         Omdat we nog steeds geen telefoontje kregen bel ik zelf en krijg te horen dat we zo snel mogelijk naar de haven moeten komen om de tickets te kopen. In snel tempo laden we alles op onze fietsen en trekken naar de haven. We moeten nog een hele tijd staan aanschuiven en de verkoop van de tickets gaat tergend langzaam. Uiteindelijk hebben we onze tickets te pakken. Nu moeten we nog op tijd in de haven van Alat zien te geraken. Ismahel had beloofd dat hij voor ons transport zou zorgen, maar wat we vreesden is ook zo: hij dacht dat we met onze fietsen en alle bagage in een gewone stationwagen zouden kunnen. Hij zorgt dan wel voor een tweede auto maar dat kost ons dan wel weer extra geld.
Ma 18:00         Ismahel diende ook al fixer voor een groep deelnemers aan de ‘Mongol Rally’. In kolonne rijden we richting Alat. Gelukkig stoppen we onderweg nog even aan een warenhuis om nog wat drank en eten te kopen.
Ma 19:30         We komen aan in de haven van Alat. De haven ligt in the middle of nowhere, er is totaal niets in de buurt er is zelfs geen toilet, geen bosjes, geen water totaal niets. Blijkt dan dat er twee boten vertrekken eentje binnen een tweetal uren en een volgende een vijftal uren later. Wij hebben de pech dat we een ticket hebben voor de tweede boot. Voorlopig moeten we op de parking voor de grenscontrole wachten. We beginnen te socializen met de ‘Mongol Rally’ deelnemers. Het zijn allemaal jonge mensen afkomstig uit verschillende landen, meestal Europeanen en enkele Amerikanen en Australiërs. Ze rijden allemaal met kleine oude autootjes. Een leuke bende.
Ma 23:00         De enkelen die geluk hadden dat ze met de eerste boot meekunnen mogen langs de grenscontrole passeren. De achterblijvers houden de gezelligheid er in maar naarmate de nacht vordert gaan er steeds meer ergens een plaatsje op de grond zoeken om te slapen.
Di 05:00          Bij een zoveelste navraag krijgen we nu te horen dat onze boot pas om 14u gaat vertrekken. We zullen dus nog lange tijd moeten doorbrengen op het beton van de parking.
Di 14:00          Nog steeds wachten we op enig teken dat we mogen passeren maar telkens we gaan informeren krijgen we hetzelfde antwoord: binnen 1 of 2 uur. Datzelfde antwoord krijgen we ook de rest van de dag.Niemand voelt zich nog gelukkig met de situatie. Hoe lang gaat dit nog duren ? De vermoeidheid begint bij de meesten toe te nemen. De rallyrijders hebben wel nog het geluk dat ze met hun autootjes nog tot aan een benzinestation kunnen rijden om drank en eten te kopen. Voor ons is het veel te ver om met de fiets te rijden maar een van de rallyrijders brengt voor ons enkele liters extra water mee.
Di 16:00          Een medewerker van de douane spreekt me aan en heeft het steeds over ‘machien ticket’ en hij wijst dan naar de auto’s van de rallyrijders. Hij probeert uit te leggen dat er voor de ‘machiens’ extra moet betaald worden. Alle rallyrijders nemen meteen het standpunt in dat ze niets extra meer willen betalen. Ik maak hem duidelijk dat wij geen ‘machiens’ hebben maar ‘velosipet’. Ik moet met hem mee in een busje stappen en rijden naar het douanekantoor aan de andere kant van de haven. Op het busje wil hij van mij te weten komen of ik ga betalen in manat of dollar. Het lijkt me allemaal toch maar wat verdacht en hou me een beetje van de domme. In het kantoor zelf loopt hij met mij van het ene bureau naar het andere en er ontstaat een hevige discussie tussen hem en zijn collega’s. De ene zegt ‘da’, de andere ‘njet’. Er wordt nog gebeld. Aan het eind van de discussie is het verdict ‘njet’, fietsers moeten niets extra betalen. Voor de echte ‘machiens’ laat de man niet af en zegt dat ze elk 8 dollar per meter lengte van de wagen moeten betalen om over de brug de boot mogen oprijden. Na tussenkomst van de baas van het ticketoffice wordt het teruggebracht tot 12 dollar per wagen. Of dit allemaal volgens het boekje is? We hebben zo onze twijfels om niet het woord corruptie in de mond te nemen. Alles kan hier blijkbaar.
Di 19:00          We zijn ondertussen te weten gekomen dat de boot nog moet wachten op een trein die mee aan boort moet. Om 19u komt de trein toe maar de wagons in de boot rijden duurt heel lang.
Di 20:30          Eindelijk mogen we langs de paspoortcontrole. Zoals het al vaker is gebeurt heeft men weer eens problemen met MJ haar paspoort, waarschijnlijk met haar moeilijk correct te spellen voornamen. Het is een hele opluchting en een heerlijk gevoel om de boot te kunnen oprijden. Wat later zal blijken, nog geen garantie om mee te varen, dat ondervond een Frans koppeltje dat al liftend de wereld rond trekt, meer hierover verderop.
Zodra onze fietsen op de boot staan, nemen we het hoogstnodige er af om naar onze kajuit te trekken, twee verdiepingen hoger over iets wat het midden houd tussen een trap en een ladder. Eenmaal in de kajuit zien we dat er geen kussens noch lakens aanwezig zijn, de matras heeft blijkbaar een vaste bekleding, wordt dus niet gewassen. Dus terug naar het ruim om onze kampeerspullen te halen. Als we daar mee boven komen loopt het zweet in dunne straaltjes van heel ons lichaam af, onze kleding kan het duidelijk niet meer slikken. Aangezien er enkel een wasbakje in onze kajuit aanwezig is, gaan we op zoek naar het gemeenschappelijk sanitair. We vinden een douche met licht en eentje zonder. Bij de toiletten is er van de drie deuren maar eentje dat opengaat. We moeten wel héél erg slikken als we zien in welke staat alles zich bevind. Knop omdraaien en verder.
Als ik op een van de dekken kom, komt het frans koppeltje dat gisteren inscheepte op ons toegestapt. Ze lagen al in hun bed in een kajuit met WC en douche en airconditioning. Alles zag er zeer netjes uit. Even later wordt hun gevraagd zich klaar te maken om de boot te verlaten. Er werden 14 tickets verkocht en er was maar plaats voor 12 personen. Aangezien zij geen wagen de boot ingereden hadden, de logische keuze. Zij hebben ook de nacht doorgebracht  op de beton maar dan in de haven. De volgende morgen mochten ze dan op de boot waar ook wij nu opzitten, binnen was het niet te keren van de hitte, daar de boot bij stilstand geen wind maakt. Ter info de tickets voor de mooie boot en onze afgeleefde cargo uit 1964, kosten hetzelfde. We vrezen ook dat onze boot er heel wat langer over doet dan de vaartijd die aangegeven wordt op het internet.
Di 23:45          De boot verlaat de haven. Al diegenen die er zo lang op moesten wachten (sommigen zelfs 7 dagen) zijn euforisch. Ondanks dat de meesten heel moe zijn wordt er een klein feestje gehouden. Op de boot is er ook bier te krijgen maar binnen de kortste keren is gans de voorraad op. Wel nog een kleine domper op de feestvreugde bij de rallyrijders. Het visum van een van de Italianen was vervallen, hij mag de boot niet op en er hangt hem een boete van 3000 dollar boven het hoofd. Gelukkig hebben zijn vrienden zijn auto nog op de boot kunnen rijden want anders was die ook nog in beslag genomen.
Wo 10:00        We kunnen ontbijt krijgen op de boot. Het is maar wat oud brood, boter en twee gekookte eitjes maar na een dag overleven op warm water, een zak chips en twee blikjes vis smaakt het heerlijk.
Er is wel nog enige twijfel of het eten nu al of niet is inbegrepen in de prijs. Op een bord aan het ticket bureau stond te lezen dat de maaltijden waren inbegrepen maar hier is het niet zo. Ik ga wat uitleg vragen bij de chef in de keuken en na heel wat uitleg in gebarentaal is dit het resultaat: Ontbijt en avondeten is telkens 5 manat voor 2 personen en het middageten is gratis.
Wo 12:00        Het toilet is volledig verstopt en tot de rand vol. Na wat zoeken vinden we toch nog een tweede toilet op een ander dek, laat ons hopen dat ook dit niet verstopt, want dan zitten we wel dik in de shit. We zijn wel slimmer geworden, we spreken af dat iedereen het gebruikt toiletpapier naast de pot op de grond gooit, in plaats van in het toilet.
Wo 19:00        We zitten al ruim 19u op de boot. Ik zet mijn GPS op om een idee te hebben waar we zitten. Blijkt dat we nog +/- 225km verwijderd zijn van Aktau en onze snelheid bedraagt 12,5km/u. Als mijn rekensommetje klopt zou dat beteken dat we nog 18u te varen hebben!
Wo 21:40        De chef in de keuken probeert me duidelijk te maken dat de boot morgenavond om 21 zal aankomen in Aktau. Dat zou neerkomen op een cruisetocht van 45u! Op het internet lees je dat de overtocht tussen de 16 en 20u duurt.
Do 08:30         We hebben een heerlijke nachtrust gehad. Ik zet mijn GPS nog eens op en zie dat we al genaderd zijn tot op 30km van Aktau en onze snelheid bedraagt weer 19km/u. Dat de zee veel rustiger is geworden heeft hier zeker mee te maken.
Do 10:45         De boot meert aan in de haven van Aktau.
Do 13:00         We mogen van de boot.
Do 13:45         De grenscontrole verliep zeer vlot, zo goed als niets gecontroleerd. Nu kunnen we aan een nieuw hoofdstuk beginnen.

Kostprijs van heel de overtocht is 420$: 220$ tickets, 120$ taxi’s, 60$ voor Ismahel de fixer, 20$ haventaks maar waarschijnlijk geld dat Ismahel nog eens extra in zijn zak stopte.

2015-08-02 We bouwen ons eigen netwerk op

We rijden met de fiets nog eens langs het ticket office 10km ten noorden van Baku. Daar maken we kennis met enkele Nederlanders die met de auto op reis zijn en ook de oversteek naar Aktau willen maken. Gisteravond waren ze rechtstreeks naar de haven in Alat gereden, 70km ten zuiden van Baku). Toen ze er aan kwamen was er een boot die om middernacht zou vertrekken, maar ze hadden geen tickets, die enkel te verkrijgen zijn in Baku. Zo snel als mogelijk zijn ze nog naar Baku gereden maar toen bleek het ticket office (vermeld op de website) gesloten. Ondertussen weten we dat er 3 ticket offices zijn in Baku, ze hadden naar het ticket office in de stad moeten gaan dat wel degelijk open was. Je moet het maar weten. Zij hebben dus ook een boot gemist. Zij hebben nog een andere contactpersoon die hun op de hoogte kan brengen wanneer er nog een boot vertrekt. We wisselen onze contactgegevens uit met de Nederlanders zodat zij ons op de hoogte kunnen houden of wij hen, moesten we meer nieuws hebben. Voor de Nederlanders begint de tijd wel te dringen want hun visa vervalt binnen twee dagen.
Onze visa zijn nog geldig tot 14 augustus. We gaan nog een week proberen om op een boot te geraken en als dat niet lukt gaan we uitzien voor een vlucht naar Aktau. Liefst van al willen we toch een boot.
Wie deze blog leest heeft misschien de indruk dat het alleen maar kommer en kwel is maar zo is het niet. Baku is een zeer aangename stad om te verblijven. Ook door de stad fietsen valt best mee. Op de boulevard langs de kust, plus minus 10km lang, is overdag niet zo veel volk te bespeuren maar tegen de avond, wanneer het wat afkoelt, verandert het in een grote levendige massa. Geen wonder als je weet dat de temperatuur tijdens de dag boven de 40° uitstijgt, het is dus bakken in Baku.

2015-08-01 Hoe gaat dit aflopen?

Omstreeks 12u30 krijgen we van Ismahel een telefoontje. Er zou vandaag een boot zijn naar Aktau. Hij gaat me in de namiddag nog bellen om samen tickets te gaan kopen. Omdat ik van hem niets hoor bel ik in de late namiddag zelf. Hij zal ons laten ophalen zodat we de tickets kunnen gaan kopen en zal ons dan uitleggen hoe alles zal verlopen. Er loopt wat mis met onze afspraak waardoor we bijna 2 uur staan te wachten maar uiteindelijk komt hij ons ophalen. Er zou een boot vertrekken vanuit Baku. We rijden samen tot aan de haven. Ismahel laat ons achter aan de poort terwijl hij de haven binnengaat om de kapitein te spreken. We wachten buiten een uur, twee uur,… Uiteindelijk bel ik hem zelf weer op. Blijkbaar was hij ons vergeten. De boodschap die we nu krijgen is dat er geen plaats meer is op de boot voor ons. Na uren wachten moeten we onverrichterzake terug naar ons hotel, 4 km stappen. Morgenmiddag moeten we Ismahel terug bellen en hopen dat hij dan beter nieuws heeft voor ons. We beginnen zo stilaan onze twijfels te krijgen of dit nog wel allemaal in orde komt en hoe lang we hier nog gaan vastzitten.
Tijdens het wachten in de haven zijn we in gesprek gekomen met jongeren die deelnemen aan de ‘Mongol Rally’. Binnen in de haven staat al een ganse groep van deze deelnemers al dagen te wachten tot hun boot naar Turkmenistan vertrekt. Ze hadden gehoopt vannacht te kunnen vertrekken maar nu kregen ze te horen dat het waarschijnlijk pas maandag zal zijn (of later?). De meesten van hen hadden ook alles geregeld via Ismahel. Hun lange wachten is niet de fout van Ismahel maar wel de onvoorspelbaarheid van de dag waarop de boten vertrekken. Ze vertrekken pas wanneer ze volledig volzet zijn, ongeacht hoe lang dat duurt. We kregen van hen wel te horen hoe onvoorspelbaar Ismahel is, beloven en nog eens beloven, 5 à 10 minuten wachten, betekend meestal een uur of meer. Wat ze ondertussen wel al op zak hebben is hun ticket voor de boot.