Onze visa voor Oezbekistan zijn nog lang genoeg geldig om het
langzaamaan te doen. Daarom starten we vandaag met het idee om maar 58km te
fietsen tot in Dashtabad. Dashtabad is misschien geen al te grote plaats, maar
wanneer we er passeren, is er wel een drukke markt aan de gang. Van zodra we ook
maar even durven stoppen, krijgen we meteen een groep nieuwsgierige mensen om
ons heen. Er blijkt hier geen hotel te zijn, maar we krijgen wel meteen een
aanbod om bij iemand thuis te logeren. Bij iemand thuis logeren is af en toe
wel eens interessant, maar ook vermoeiend, en daarom beslissen we om toch maar
door te rijden tot Yangiyer, 39km verder, waar wel een hotel zou zijn.
Bezienswaardige steden bezoeken is interessant, maar al bij al fietsen we nog het liefst langs kleine dorpjes waar zelden of nooit toeristen komen. Zo krijg je een exact beeld van hoe de mensen leven en wonen in een land. Meestal wordt je dan zelf wel als buitengewone bezienswaardigheid bekeken. Mensen zijn altijd heel vriendelijk en nieuwsgierig, en je moet telkens weer een hele uitleg geven. Vaak snapt men niet waarom wij zoiets willen doen, laat staan leuk vinden. De keren dat we gefilmd of gefotografeerd worden langs de weg is niet te tellen, men zwaait ons overal toe, men steekt de duim in de lucht, men stopt zelfs speciaal om ons te groeten, je zou haast het gevoel krijgen dat je een echte beroemdheid bent. We hoeven er niet vals bescheiden om te doen, we vinden het wel leuk om zoveel aandacht te krijgen.
Dankzij de hulp van een vriendelijke man die ons voorrijdt in zijn auto, vinden we het hotel in Yangiyer. In een zaal is er net een familiefeest bezig en er wordt volop gedanst op luide Russische popmuziek. Wanneer we willen gaan eten wil men ons ergens apart zetten waar het wat rustiger is, maar we vragen om toch in de zaal te mogen zitten waar het feestje bezig is, we willen ook wel eens zien hoe hier een verjaardagsfeest wordt gevierd. Men wil dan dat we persé mee gaan dansen. MJ zegt dat ze na het eten met plezier mee op de dansvloer wil, maar ze is wel even vergeten dat ze nog altijd de gevolgen draagt van haar valpartij, en dansen voor haar absoluut nog niet aan de orde is.
Bezienswaardige steden bezoeken is interessant, maar al bij al fietsen we nog het liefst langs kleine dorpjes waar zelden of nooit toeristen komen. Zo krijg je een exact beeld van hoe de mensen leven en wonen in een land. Meestal wordt je dan zelf wel als buitengewone bezienswaardigheid bekeken. Mensen zijn altijd heel vriendelijk en nieuwsgierig, en je moet telkens weer een hele uitleg geven. Vaak snapt men niet waarom wij zoiets willen doen, laat staan leuk vinden. De keren dat we gefilmd of gefotografeerd worden langs de weg is niet te tellen, men zwaait ons overal toe, men steekt de duim in de lucht, men stopt zelfs speciaal om ons te groeten, je zou haast het gevoel krijgen dat je een echte beroemdheid bent. We hoeven er niet vals bescheiden om te doen, we vinden het wel leuk om zoveel aandacht te krijgen.
Dankzij de hulp van een vriendelijke man die ons voorrijdt in zijn auto, vinden we het hotel in Yangiyer. In een zaal is er net een familiefeest bezig en er wordt volop gedanst op luide Russische popmuziek. Wanneer we willen gaan eten wil men ons ergens apart zetten waar het wat rustiger is, maar we vragen om toch in de zaal te mogen zitten waar het feestje bezig is, we willen ook wel eens zien hoe hier een verjaardagsfeest wordt gevierd. Men wil dan dat we persé mee gaan dansen. MJ zegt dat ze na het eten met plezier mee op de dansvloer wil, maar ze is wel even vergeten dat ze nog altijd de gevolgen draagt van haar valpartij, en dansen voor haar absoluut nog niet aan de orde is.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten