2015-08-03 Onze cruise over de Kaspische zee.

Ma 12:30         We krijgen bericht dat we naar de haven moeten om onze tickets te gaan kopen want ’s avonds zou er een boot zijn vanuit Alat naar Aktau. Ons eten dat we gekookt hadden was net klaar maar we leggen onze vorken meteen neer, nemen onze fietsen uit de bergplaats en fietsen zo snel als we kunnen naar het ticket office in de haven van Baku. Van al diegenen die op de boot willen worden de namen genoteerd en hun GSM nummer. Voorlopig zijn er nog geen tickets te koop en we keren dan maar weer terug naar het hotel, eten verder, nemen nog een douche en zorgen dat alles vertrekkensklaar is.
Ma 16:15         Omdat we nog steeds geen telefoontje kregen bel ik zelf en krijg te horen dat we zo snel mogelijk naar de haven moeten komen om de tickets te kopen. In snel tempo laden we alles op onze fietsen en trekken naar de haven. We moeten nog een hele tijd staan aanschuiven en de verkoop van de tickets gaat tergend langzaam. Uiteindelijk hebben we onze tickets te pakken. Nu moeten we nog op tijd in de haven van Alat zien te geraken. Ismahel had beloofd dat hij voor ons transport zou zorgen, maar wat we vreesden is ook zo: hij dacht dat we met onze fietsen en alle bagage in een gewone stationwagen zouden kunnen. Hij zorgt dan wel voor een tweede auto maar dat kost ons dan wel weer extra geld.
Ma 18:00         Ismahel diende ook al fixer voor een groep deelnemers aan de ‘Mongol Rally’. In kolonne rijden we richting Alat. Gelukkig stoppen we onderweg nog even aan een warenhuis om nog wat drank en eten te kopen.
Ma 19:30         We komen aan in de haven van Alat. De haven ligt in the middle of nowhere, er is totaal niets in de buurt er is zelfs geen toilet, geen bosjes, geen water totaal niets. Blijkt dan dat er twee boten vertrekken eentje binnen een tweetal uren en een volgende een vijftal uren later. Wij hebben de pech dat we een ticket hebben voor de tweede boot. Voorlopig moeten we op de parking voor de grenscontrole wachten. We beginnen te socializen met de ‘Mongol Rally’ deelnemers. Het zijn allemaal jonge mensen afkomstig uit verschillende landen, meestal Europeanen en enkele Amerikanen en Australiërs. Ze rijden allemaal met kleine oude autootjes. Een leuke bende.
Ma 23:00         De enkelen die geluk hadden dat ze met de eerste boot meekunnen mogen langs de grenscontrole passeren. De achterblijvers houden de gezelligheid er in maar naarmate de nacht vordert gaan er steeds meer ergens een plaatsje op de grond zoeken om te slapen.
Di 05:00          Bij een zoveelste navraag krijgen we nu te horen dat onze boot pas om 14u gaat vertrekken. We zullen dus nog lange tijd moeten doorbrengen op het beton van de parking.
Di 14:00          Nog steeds wachten we op enig teken dat we mogen passeren maar telkens we gaan informeren krijgen we hetzelfde antwoord: binnen 1 of 2 uur. Datzelfde antwoord krijgen we ook de rest van de dag.Niemand voelt zich nog gelukkig met de situatie. Hoe lang gaat dit nog duren ? De vermoeidheid begint bij de meesten toe te nemen. De rallyrijders hebben wel nog het geluk dat ze met hun autootjes nog tot aan een benzinestation kunnen rijden om drank en eten te kopen. Voor ons is het veel te ver om met de fiets te rijden maar een van de rallyrijders brengt voor ons enkele liters extra water mee.
Di 16:00          Een medewerker van de douane spreekt me aan en heeft het steeds over ‘machien ticket’ en hij wijst dan naar de auto’s van de rallyrijders. Hij probeert uit te leggen dat er voor de ‘machiens’ extra moet betaald worden. Alle rallyrijders nemen meteen het standpunt in dat ze niets extra meer willen betalen. Ik maak hem duidelijk dat wij geen ‘machiens’ hebben maar ‘velosipet’. Ik moet met hem mee in een busje stappen en rijden naar het douanekantoor aan de andere kant van de haven. Op het busje wil hij van mij te weten komen of ik ga betalen in manat of dollar. Het lijkt me allemaal toch maar wat verdacht en hou me een beetje van de domme. In het kantoor zelf loopt hij met mij van het ene bureau naar het andere en er ontstaat een hevige discussie tussen hem en zijn collega’s. De ene zegt ‘da’, de andere ‘njet’. Er wordt nog gebeld. Aan het eind van de discussie is het verdict ‘njet’, fietsers moeten niets extra betalen. Voor de echte ‘machiens’ laat de man niet af en zegt dat ze elk 8 dollar per meter lengte van de wagen moeten betalen om over de brug de boot mogen oprijden. Na tussenkomst van de baas van het ticketoffice wordt het teruggebracht tot 12 dollar per wagen. Of dit allemaal volgens het boekje is? We hebben zo onze twijfels om niet het woord corruptie in de mond te nemen. Alles kan hier blijkbaar.
Di 19:00          We zijn ondertussen te weten gekomen dat de boot nog moet wachten op een trein die mee aan boort moet. Om 19u komt de trein toe maar de wagons in de boot rijden duurt heel lang.
Di 20:30          Eindelijk mogen we langs de paspoortcontrole. Zoals het al vaker is gebeurt heeft men weer eens problemen met MJ haar paspoort, waarschijnlijk met haar moeilijk correct te spellen voornamen. Het is een hele opluchting en een heerlijk gevoel om de boot te kunnen oprijden. Wat later zal blijken, nog geen garantie om mee te varen, dat ondervond een Frans koppeltje dat al liftend de wereld rond trekt, meer hierover verderop.
Zodra onze fietsen op de boot staan, nemen we het hoogstnodige er af om naar onze kajuit te trekken, twee verdiepingen hoger over iets wat het midden houd tussen een trap en een ladder. Eenmaal in de kajuit zien we dat er geen kussens noch lakens aanwezig zijn, de matras heeft blijkbaar een vaste bekleding, wordt dus niet gewassen. Dus terug naar het ruim om onze kampeerspullen te halen. Als we daar mee boven komen loopt het zweet in dunne straaltjes van heel ons lichaam af, onze kleding kan het duidelijk niet meer slikken. Aangezien er enkel een wasbakje in onze kajuit aanwezig is, gaan we op zoek naar het gemeenschappelijk sanitair. We vinden een douche met licht en eentje zonder. Bij de toiletten is er van de drie deuren maar eentje dat opengaat. We moeten wel héél erg slikken als we zien in welke staat alles zich bevind. Knop omdraaien en verder.
Als ik op een van de dekken kom, komt het frans koppeltje dat gisteren inscheepte op ons toegestapt. Ze lagen al in hun bed in een kajuit met WC en douche en airconditioning. Alles zag er zeer netjes uit. Even later wordt hun gevraagd zich klaar te maken om de boot te verlaten. Er werden 14 tickets verkocht en er was maar plaats voor 12 personen. Aangezien zij geen wagen de boot ingereden hadden, de logische keuze. Zij hebben ook de nacht doorgebracht  op de beton maar dan in de haven. De volgende morgen mochten ze dan op de boot waar ook wij nu opzitten, binnen was het niet te keren van de hitte, daar de boot bij stilstand geen wind maakt. Ter info de tickets voor de mooie boot en onze afgeleefde cargo uit 1964, kosten hetzelfde. We vrezen ook dat onze boot er heel wat langer over doet dan de vaartijd die aangegeven wordt op het internet.
Di 23:45          De boot verlaat de haven. Al diegenen die er zo lang op moesten wachten (sommigen zelfs 7 dagen) zijn euforisch. Ondanks dat de meesten heel moe zijn wordt er een klein feestje gehouden. Op de boot is er ook bier te krijgen maar binnen de kortste keren is gans de voorraad op. Wel nog een kleine domper op de feestvreugde bij de rallyrijders. Het visum van een van de Italianen was vervallen, hij mag de boot niet op en er hangt hem een boete van 3000 dollar boven het hoofd. Gelukkig hebben zijn vrienden zijn auto nog op de boot kunnen rijden want anders was die ook nog in beslag genomen.
Wo 10:00        We kunnen ontbijt krijgen op de boot. Het is maar wat oud brood, boter en twee gekookte eitjes maar na een dag overleven op warm water, een zak chips en twee blikjes vis smaakt het heerlijk.
Er is wel nog enige twijfel of het eten nu al of niet is inbegrepen in de prijs. Op een bord aan het ticket bureau stond te lezen dat de maaltijden waren inbegrepen maar hier is het niet zo. Ik ga wat uitleg vragen bij de chef in de keuken en na heel wat uitleg in gebarentaal is dit het resultaat: Ontbijt en avondeten is telkens 5 manat voor 2 personen en het middageten is gratis.
Wo 12:00        Het toilet is volledig verstopt en tot de rand vol. Na wat zoeken vinden we toch nog een tweede toilet op een ander dek, laat ons hopen dat ook dit niet verstopt, want dan zitten we wel dik in de shit. We zijn wel slimmer geworden, we spreken af dat iedereen het gebruikt toiletpapier naast de pot op de grond gooit, in plaats van in het toilet.
Wo 19:00        We zitten al ruim 19u op de boot. Ik zet mijn GPS op om een idee te hebben waar we zitten. Blijkt dat we nog +/- 225km verwijderd zijn van Aktau en onze snelheid bedraagt 12,5km/u. Als mijn rekensommetje klopt zou dat beteken dat we nog 18u te varen hebben!
Wo 21:40        De chef in de keuken probeert me duidelijk te maken dat de boot morgenavond om 21 zal aankomen in Aktau. Dat zou neerkomen op een cruisetocht van 45u! Op het internet lees je dat de overtocht tussen de 16 en 20u duurt.
Do 08:30         We hebben een heerlijke nachtrust gehad. Ik zet mijn GPS nog eens op en zie dat we al genaderd zijn tot op 30km van Aktau en onze snelheid bedraagt weer 19km/u. Dat de zee veel rustiger is geworden heeft hier zeker mee te maken.
Do 10:45         De boot meert aan in de haven van Aktau.
Do 13:00         We mogen van de boot.
Do 13:45         De grenscontrole verliep zeer vlot, zo goed als niets gecontroleerd. Nu kunnen we aan een nieuw hoofdstuk beginnen.

Kostprijs van heel de overtocht is 420$: 220$ tickets, 120$ taxi’s, 60$ voor Ismahel de fixer, 20$ haventaks maar waarschijnlijk geld dat Ismahel nog eens extra in zijn zak stopte.