Hotels werken hier iets of wat anders dan we gewend
zijn. Je betaald niet per overnachting maar per 12 of 24 uur. Ontbijt zou
inbegrepen zijn in de prijs daarom ga ik ’s morgens informeren wanner het
geserveerd wordt. De receptioniste maakt me in gebarentaal duidelijk dat het
pas om 10 uur is, wat toch wel erg laat is.
Wanneer we om 10 uur naar de eetzaal willen gaan is die nog steeds
gesloten. Ik informeer nog eens, nu bij een andere persoon en als ik haar goed
begrijp zou het pas ergens in de namiddag zijn. We snappen het gewoon niet en
gaan er van uit dat het ontbijt niets zal worden, we gaan dan maar zelf wat
inkopen doen. Wanneer we echter met onze boodschappen terug in het hotel komen doet
de receptioniste me teken dat we kunnen ontbijten. We krijgen van haar elk een
briefje met daarop ons kamernummer en onze naam en we moeten het briefje
ondertekenen en daarmee naar de eetzaal gaan waar we het kunnen afgeven in ruil
voor een ontbijt maar we moeten wel nog een half uurtje geduld hebben vooraleer
het klaar is.
Omdat dit deel van Kazachstan en het westen van Oezbekistan desolaat woestijngebied is, dat niet te overbruggen is met de fiets zouden we een trein willen nemen tot Bukhara. Onze volgende opdracht is uitvissen hoe we treintickets kunnen bekomen, het wordt geen makkelijke klus. Volgens de Lonely Planet gids kunnen we best naar een ‘zheleznodorozhnaya kassa’ of in het Russisch ‘железнодорожная касса’ gaan. Ik informeer enkele keren bij de receptioniste van ons hotel maar zij kent geen woord Engels en begrijpt me aanvankelijk niet. Pas wanneer ik via google translate enkele zinnetjes vertaal naar het Russisch begrijpt ze wat we zoeken. Eerst geeft ze me een briefje met daarop iets in het Russisch, voor mij dus onleesbaar. Even later krijg ik dan toch een blaadje met daarop ‘Hotel Aktay’. Hotel Aktay is een duur hotel in het centrum dat we gelukkig weten liggen, we rijden er naartoe met de fiets en geloof het of niet maar naast het hotel zien we een kantoortje met het opschrift ‘железнодорожная касса’. We hebben dus ons ticket office gevonden maar het volgende probleem is dat ook hier niemand Engels spreekt. We kunnen wel duidelijk maken dat we treintickets naar Oezbekistan willen. Ik wil ook informeren of onze twee velosipetten mee op de trein kunnen maar daar krijg ik geen verstaanbaar antwoord op. MJ heeft het idee dat er in hotel Aktay er vlak naast misschien wel iemand aan de receptie zit die wat Engels spreekt en ons zou kunnen helpen. MJ trekt naar het hotel terwijl ik in het kantoortje blijf waar de vrouw ondertussen begint met de tickets in te brengen. Volgende week woensdag kunnen we een trein nemen van Aktau naar Beyneu waar we moeten overstappen voor de trein naar Samarqand. De ganse treinreis zal 45 uur duren inbegrepen de drie uur die we hebben bij de overstap. Ik heb de tickets al op zak nog voor MJ terug is en ik begeef me ook naar de receptie van hotel Aktay. MJ is er nog steeds in gesprek met een zeer behulpzame receptioniste die wel Engels kan. Zij had via telefoon ook al eens geïnformeerd naar de treinen en haar informatie klopt wel degelijk met de tickets die ik zonet gekocht heb. Aan haar vragen we ook nog eens hoe het zit met onze fietsen op de trein. Ze zegt ons dat er geen regels hieromtrent zijn, het beste dat we kunnen doen is zorgen dat we goed op tijd zijn in het station en gaan onderhandelen met de conducteur en mits hem wat geld toe te stoppen zou het wel kunnen lukken om onze fietsen mee op de trein te krijgen.
Zij die ons volgen op de blog denken misschien dat we het niet meer leuk vinden. Het is niet altijd even leuk maar het blijft een zéér boeiende en spannende belevenis. Elke dag brengt weer nieuwe uitdagingen en elke hindernis die we kunnen overwinnen geeft ons weer een stevige boost. We ondervinden zelf ook dat je zeer snel gewend raakt aan allerlei omstandigheden, zolang je maar voldoende flexibel blijft. Kortom we genieten er nog steeds van.
Omdat dit deel van Kazachstan en het westen van Oezbekistan desolaat woestijngebied is, dat niet te overbruggen is met de fiets zouden we een trein willen nemen tot Bukhara. Onze volgende opdracht is uitvissen hoe we treintickets kunnen bekomen, het wordt geen makkelijke klus. Volgens de Lonely Planet gids kunnen we best naar een ‘zheleznodorozhnaya kassa’ of in het Russisch ‘железнодорожная касса’ gaan. Ik informeer enkele keren bij de receptioniste van ons hotel maar zij kent geen woord Engels en begrijpt me aanvankelijk niet. Pas wanneer ik via google translate enkele zinnetjes vertaal naar het Russisch begrijpt ze wat we zoeken. Eerst geeft ze me een briefje met daarop iets in het Russisch, voor mij dus onleesbaar. Even later krijg ik dan toch een blaadje met daarop ‘Hotel Aktay’. Hotel Aktay is een duur hotel in het centrum dat we gelukkig weten liggen, we rijden er naartoe met de fiets en geloof het of niet maar naast het hotel zien we een kantoortje met het opschrift ‘железнодорожная касса’. We hebben dus ons ticket office gevonden maar het volgende probleem is dat ook hier niemand Engels spreekt. We kunnen wel duidelijk maken dat we treintickets naar Oezbekistan willen. Ik wil ook informeren of onze twee velosipetten mee op de trein kunnen maar daar krijg ik geen verstaanbaar antwoord op. MJ heeft het idee dat er in hotel Aktay er vlak naast misschien wel iemand aan de receptie zit die wat Engels spreekt en ons zou kunnen helpen. MJ trekt naar het hotel terwijl ik in het kantoortje blijf waar de vrouw ondertussen begint met de tickets in te brengen. Volgende week woensdag kunnen we een trein nemen van Aktau naar Beyneu waar we moeten overstappen voor de trein naar Samarqand. De ganse treinreis zal 45 uur duren inbegrepen de drie uur die we hebben bij de overstap. Ik heb de tickets al op zak nog voor MJ terug is en ik begeef me ook naar de receptie van hotel Aktay. MJ is er nog steeds in gesprek met een zeer behulpzame receptioniste die wel Engels kan. Zij had via telefoon ook al eens geïnformeerd naar de treinen en haar informatie klopt wel degelijk met de tickets die ik zonet gekocht heb. Aan haar vragen we ook nog eens hoe het zit met onze fietsen op de trein. Ze zegt ons dat er geen regels hieromtrent zijn, het beste dat we kunnen doen is zorgen dat we goed op tijd zijn in het station en gaan onderhandelen met de conducteur en mits hem wat geld toe te stoppen zou het wel kunnen lukken om onze fietsen mee op de trein te krijgen.
Zij die ons volgen op de blog denken misschien dat we het niet meer leuk vinden. Het is niet altijd even leuk maar het blijft een zéér boeiende en spannende belevenis. Elke dag brengt weer nieuwe uitdagingen en elke hindernis die we kunnen overwinnen geeft ons weer een stevige boost. We ondervinden zelf ook dat je zeer snel gewend raakt aan allerlei omstandigheden, zolang je maar voldoende flexibel blijft. Kortom we genieten er nog steeds van.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten