Van de haven tot Aktau
is het amper 10km fietsen. Wanneer we stoppen aan een warenhuis krijgen we al
meteen een reuze watermeloen cadeau van een man. Eigenlijk is zo’n grote meloen
te moeilijk om mee te sleuren op een fiets, maar de man blijft aandringen, en we
kunnen niet anders dan het aannemen. Enkele kilometers verderop stoppen we nog
eens in een parkje en doen we de meloen zelf cadeau aan een vrouw.
De mensen zien er hier heel anders uit dan in Azerbeidzjan, meer spleetogen, het is al te merken dat we richting China aan het fietsen zijn.
Het vinden van een (goedkoop) hotel is niet zo eenvoudig, vooral vanwege taalproblemen. Zo goed als niemand spreekt hier iets of wat Engels. We vinden toch nog een hotel voor een matige prijs, maar we hebben dan wel een volledig appartement voor ons. Eerst sliepen we op de beton, dan op een totaal versleten boot, en nu in een (naar onze normen te) luxueus appartement, van het ene uiterste in het andere.
De mensen zien er hier heel anders uit dan in Azerbeidzjan, meer spleetogen, het is al te merken dat we richting China aan het fietsen zijn.
Het vinden van een (goedkoop) hotel is niet zo eenvoudig, vooral vanwege taalproblemen. Zo goed als niemand spreekt hier iets of wat Engels. We vinden toch nog een hotel voor een matige prijs, maar we hebben dan wel een volledig appartement voor ons. Eerst sliepen we op de beton, dan op een totaal versleten boot, en nu in een (naar onze normen te) luxueus appartement, van het ene uiterste in het andere.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten