2015-09-30 Bijna een boete aan ons been

De weersvoorspelling voor de komende 10 dagen ziet er voorlopig goed uit, niet onbelangrijk want eens het weer omslaat kan het in deze streken en deze tijd van het jaar meteen een winters tintje krijgen.
Voor we Bishkek verlaten ga ik onze resterende SOM nog omwisselen voor Kazakse Tenge. Na 20km fietsen bereiken we al de grensovergang van Kyrgyzstan naar Kazachstan en ook deze keer is het een eenvoudige formaliteit.
Net voorbij de grens in Korday ga ik twee blikjes bier kopen en zetten we ons langs de weg in een bushokje om te picknicken. We zijn nog maar pas begonnen of er komt een politieagent naar ons toe gestapt. Hij wijst naar de bierblikjes en vraagt of het ‘pivo’ is, wat ik alleen maar kan bevestigen. Dan begint de politieagent van alles te vertellen waar we niets van snappen. Het heeft te maken met het bier en dat we iets doen wat niet mag maar wat hij precies wil begrijpen we niet. Wat we wel verstaan is dat we een boete kunnen krijgen. Hij vraagt ook mijn paspoort, niet dat van MJ. Heb ik wel iets fout gedaan en zij niet? Uiteindelijk geeft hij het op en stapt gewoon weg. Wat precies zijn bedoeling was daar hebben we het raden naar. Het was me wel opgevallen dat het geen gewone politieagent was want hij reed in een grote Europese wagen met chauffeur en droeg drie gouden sterren op zijn schouders, waarschijnlijk wel een hogere officier.
Ons idee was om vandaag slechts tot Alga te fietsen omdat we weten dat er daarna een klim van 20km volgt en we denken dat er verder over een afstand van bijna 100km geen enkel dorp meer is. Alga is echter een dorpje van amper enkele huizen en een klein winkeltje. Wanneer ik informeer voor een overnachting verteld men ons dat er 1km verderop een hotel zou zijn. We fietsen verder en zien dat er inderdaad langs de weg een restaurant, een winkeltje en een gebouw is dat er uit ziet als een hotel, maar het is al lang gesloten en we kunnen er niet terecht. Enkele bezoekers aan het restaurant vertellen ons dat 10km verderop een hotel is, iets wat anderen ons ook bevestigen. Toch hebben we onze twijfels of het wel klopt. We moeten kiezen: terugkeren naar het dorp of verder fietsen in de hoop dat er toch een hotel is. We beslissen om toch maar door te fietsen. Na 10km is er niets anders te zien dan de grootste leegte. Op mijn GPS zie ik dat er nog 7km verder enkele zijstraatje zijn wat misschien toch nog op enige bewoning duidt. Weer hebben we pech want het is slechts een windmolenpark. Er is wel een zijweg en een bordje dat een plaats aangeeft op 3km. We hebben geen keuze en nemen de zijweg. Weer is het niets want het enige wat we te zien krijgen zijn restanten van wat ooit een dorp is geweest. Het ziet er naar uit dat we nog eens moeten wildkamperen, op zich geen probleem, we hebben voldoende eten mee, alleen hebben niet zo veel water meer. Dan zien we plots boven op een heuvel nog een rood gebouw staan. MJ blijft even wachten en ik fiets langs de onverharde weg tot aan het gebouw. Het is bewoont, er komt een man naar met toegestapt die meteen vraagt of ik Duits spreek. De man heet Vlad en het gebouw is geen gewoon huis maar een controlepost van een windmolenpark. Ik vraag of hij water voor ons heeft, wat geen enkel probleem is want hij haalt zijn water uit een bron een kilometer verderop in de heuvels. Maar het wordt nog beter want hij stelt voor bij hem te komen overnachten in een kamer die nog vrij is. Omdat ik zo lang achterbleef is MJ er ondertussen ook bij gekomen. Aangezien ’s nachts de temperaturen al kunnen zakken tot het vriespunt lijkt het voorstel om in het verwarmd gebouw te gaan slapen ons toch nog een betere oplossing dan te gaan wildkamperen. Ik rijd samen met Vlad in zijn minibusje nog naar de bron in de heuvels om met een vaatje en enkele grote plastiek flessen vers water te halen. MJ rijdt daarna met hem nog naar een boerderijtje ergens te midden van de heuvels dat ook dienst doet als winkeltje. In the middle of nowhere is er dan toch nog enig leven te bespeuren, maar je moet het wel zien te vinden!
Vlad(imir) is een zeer aimabel man. MJ wil koken maar hij staat er op dat hij voor ons kookt. Hij is ook blij dat hij ons als gasten heeft, zo heeft hij niet alleen gezelschap maar kan hij ook nog eens zijn Duits oefenen, wat hij uitvoerig doet. Hij is een echte spraakwaterval, wat voor ons interessant is want zo komen we veel te weten over het leven in Kazachstan. Vlad heeft 7 jaar in Duitsland gewerkt en is daarna teruggekeerd naar zijn geboorteland. Aanvankelijk kon hij zich moeilijk weer aanpassen aan de Kazachse mentaliteit maar nu zou hij voor geen geld willen terugkeren naar Duitsland, vooral omdat daar niets kan en alles té zeer gebonden is aan allerlei regeltjes. Hij is een gelukkig man.
Hij weet ons nog te vertellen dat het verwoeste dorpje vroeger een pantserkazerne was van het Russische leger tot de Sovjet Unie uiteenviel.

2015-09-29 Het geluk is weer aan onze zijde

Fietsenwinkel ‘Velo Leader’ is onze laatste kans om vooralsnog de nodige wisselstukken van Shimano te vinden om MJ haar fiets te herstellen. Al voor 10u staan we al voor te winkel, te wachten tot hij opengaat. En ja hoor, we hebben geluk, men heeft een gepast versnellingsapparaat van Shimano in huis. In mijn achterwiel zat ook een kapotte spaak en men had nog net één spaak van die maat in huis. Om 3u in de namiddag mogen we onze herstelde fietsen weer ophalen. We kunnen morgen weer vertrekken, voor een derde keer terug naar Kazachstan, richting Almaty. Oef, wat een opluchting.
Het is best dat je voldoende cash geld op zak hebt, en het best dan dollars want daar kan je overal mee terecht, eerder dan met euro’s. Probleem is dat je aan sommige bankautomaten wel dollars kunt afhalen maar het is steeds voor een zeer beperkt bedrag, 200 dollar. Daarom wil ik naar een bank gaan en daar aan de kassa een groter bedrag opvragen maar ook dat is niet eenvoudig. Ofwel heeft men er geen dollars ofwel verwijst men je altijd terug naar een geldautomaat. De aanhouder wint echter en als je voldoende banken in en uit loopt vind je uiteindelijk nog wel eentje waar je wél een groter bedrag aan dollars kan afhalen.

2015-09-28 Visa voor China OK, fiets nog af te wachten

Ik heb nog drie adressen van fietsenwinkels waar ik kan informeren of ze Shimano onderdelen verkopen. In de miezerige regen trek ik op mijn fiets de stad in. In de eerste fietsenwinkel, ‘Alex.kg” aan de andere kant van de stad, kunnen ze me niet verder helpen maar net zoals bij ‘Gergert’ zegt men dat ik eens moet informeren bij ‘Velo Leader’. Op de plaats waar ik de volgende winkel ‘Free Bike’ zou moeten vinden is er alleen maar een bouwwerf. Er rest me nog één mogelijkheid, ‘Velo Leader’. Ik fiets er naartoe maar de winkel is gesloten. Aan de deur hangt een bordje met de openingsuren en –dagen. Twee dagen in de week is het gesloten maar aangezien het in het Russisch is geschreven kan ik er niet uit afleiden welke dagen. Het zijn de twee onderste dagen, dus ik ga er van uit dat ze op zaterdag en zondag gesloten zijn. Voor de zekerheid vraag ik het aan twee voorbijgangers, waarvan er eentje een beetje Engels spreekt, beiden bevestigen dat het op maandag zou moeten open zijn. De winkel zou om 10u moeten open gaan maar om 11u is hij nog steeds gesloten. Langer wachten heeft geen zin, ik keer terug naar de hostel waar ik aan de receptioniste de foto toon die ik genomen had van het bordje met de openingsuren en zij zegt me dat de winkel gesloten is op zondag en maandag. Later check ik het nog eens met google translate en het klopt inderdaad dat de winkel vandaag gesloten is. We zullen dus pas morgen weten of we hier de nodige wisselstukken kunnen kopen of ze moeten laten overkomen vanuit België.

2015-09-27 Voor een appel en een ei naar Bishkek

De eigenaar van het hotel brengt ons met zijn mono volume naar de parking aan de andere kant van het stadje waar alle taxi’s en busjes staan.  Meteen vindt hij daar een taxichauffeur, met een gelijkaardige mono volume waar alles in kan, die ons naar Bishket wil voeren. Voor een rit van 183km betalen we 1700 SOM (+/- €22). De taxichauffeur zet ons af aan de hostel waar we al eens eerder acht dagen verbleven.
In de namiddag fiets ik met mijn fiets naar Gergerd, de fietswinkel waar we al eens eerder langs gingen. Ik krijg echter slecht nieuws te horen, ze hebben geen versnellingsapparaten van het merk Shimano. Ik krijg wel het adres van twee andere fietswinkels waar ik nog eens kan gaan informeren. Dat zal iets voor morgen zijn want ik moet nog eerst gaan uitzoeken met behulp van mijn computer waar ze juist gelegen zijn, het is trouwens zondag en zij zijn wel gesloten.
We profiteren er ook nog eens van om met het thuisfront te skypen.

Foto's Kyrgyzstan online

De foto's van Kyrgyzstan staan online.
Klik hier

2015-09-26 Voor het eerst boven de 2000 meter

We zijn al 145 dagen onderweg, zijn al verschillende landen doorgefietst met stevige bergketens, en toch is het nu pas de eerste keer dat we boven de 2000 meter moeten fietsen (2060m).  De klim naar boven is niet zo moeilijk, ook al staat er een bord dar aangeeft dat de laatste 2500m aan 12% is, het is vooral de afdaling daarna die lastig is vanwege het zéér slechte wegdek.
Langs de zuidelijke route langs het meer is er weinig verkeer, maar de meeste automobilisten rijden waanzinnig snel over de slechte wegen. We zijn al enkele keren een konvooi vrachtwagens onder politiebegeleiding gepasseerd, wat ze precies vervoeren weten we niet, maar het gaat zeker om gevaarlijke en/of giftige stoffen.  Zelfs zij rijden onverantwoord snel.
Het is de tweede keer dat we naar Balykchy rijden en exact zoals bij de eerste keer krijgen we in de laatste 30km wind op kop, ook al komen we deze keer uit een totaal andere richting. Het zijn deze keer wel meer dan stevige rukwinden. Op 20km van het einde krijgt MJ de trappers nog met moeite rondgedraaid. Ik probeer wat kop te trekken en haar uit de wind te zetten maar op 12km van het einde krijg ik zelf een kleine klop van de hamer en ben blij dat ik zelf even in MJ haar wiel kan kruipen. Het is onmogelijk om vandaag een gemiddelde snelheid van 15km te halen, ofwel gaat het bergop, ofwel is het wegdek verschrikkelijk slecht, ofwel speelt de wind ons parten. Als je in die omstandigheden een etappe van 98km moet afleggen, zit je minstens 7 uur op de fiets, reken daar nog eens stoptijden voor picknick en pitstop bij, en je hebt een goed gevulde dag.
Wanneer we door Balykchy rijden rijdt MJ haar versnellingsapparaat in de vernieling, waarschijnlijk ten gevolgen van een foute schakeling. Dit kunnen we niet zelf herstellen, het versnellingsapparaat moet vervangen worden. Er zit niets anders op dan vandaag een hotel te zoeken en proberen om morgen een taxi te vinden die groot genoeg is om ons, samen mét de fietsen en alle bagage, naar Bishkek te voeren. In Bishkek zijn er twee degelijke fietsenmakers, laat ons hopen dat een van hen tenminste de nodige wisselstukken heeft om het meteen te vervangen, zo niet moeten we de wisselstukken laten opsturen vanuit België en riskeren we weer een week vast te zitten in Bishkek.

2015-09-25 Een schitterend schouwspel van kleuren

Gisteren schreven we op onze blog dat we toen het tot dan toe mooiste stuk langs het meer hadden gefietst, vandaag zullen we dit moeten herhalen want het was nóg mooier. Overdag is het nog aangenaam maar de koude nachten hebben er voor gezorgd dat de bladeren aan de bomen al mooie herfstkleuren hebben. Rechts van de weg staan er langs het meer veel lage bomen die met hun prachtige kleuren, in combinatie met het helderblauwe meer op de achtergrond, voor een prachtig kleurenpalet zorgen.  Links van de weg verschijnen er rood-ros-achtige scherp omrande bergen die, met de blauwe lucht erboven en het zonlicht, ook voor een schitterend spektakel zorgen. Het zijn echt plaatjes om in te kaderen. Ik probeer er foto’s van te nemen, maar weet nu al dat ze de reële pracht amper in beeld kunnen brengen. Alles kleurt rood-ros, ook het zand langs de weg, en zelfs het asfalt heeft een rode schijn.
Onderweg komen we Gina en John nog eens tegen, een fietskoppel welke we voor het eerst ontmoet hebben aan de ingang van de Chinese Ambassade. We hebben daar enkele uren samen staan wachten en toch herkennen we elkaar niet meteen.  Zij herkenden onze opvallend zwarte fietsen. Het is ons al vaker overkomen dat we andere collega fietsers voor een tweede keer tegenkomen maar ze niet meteen herkennen, soms een beetje gênant.
Aangezien het maar een korte etappe is, zijn we al in de vroege namiddag op onze bestemming, een guesthouse waar we nog eens de mogelijkheid hebben om een machine was te doen. Onze was hangt nog niet lang buiten of de gastvrouw komt ons zeggen dat we onze was beter even van de wasdraad kunnen halen, want men komt kolen leveren voor de winter, en daar komt veel zwart stof van. Kolen is veel gezegd, het is kolengruis met enkele brokken steenkool ertussen, eerder het soort afval waarvan er in Limburg nog veel terrils zijn.

2015-09-24 Een dag met paarden in de hoofdrol

Na een stevig ontbijt in de B&B krijgen we van de gastvrouw nog een adres mee van een guesthouse in Tamga waar we vandaag naartoe willen fietsen, we zien nog wel of we het gebruiken.
Overal zie je langs de weg paarden vrij rondlopen, het kan niet anders of hier moeten ooit ongelukken gebeuren. MJ is er ooggetuige van hoe een minibusje frontaal in botsing komt met een paard en ziet hoe het door de lucht gekatapulteerd wordt. De voorkant van het busje is zwaar gehavend, de passagiers zijn ongedeerd en, wonder boven wonder, het paard staat weer recht en stromelt naar de kant van de weg, maar het kan niet anders of het moet ernstig gewond zijn.
Het deel van de zuidelijke route rond het Ysyk-Köl meer dat we vandaag fietsen vinden we tot nu toe het mooiste.
Bij toeval krijgen we onderweg nog dé traditionele sport van Kyrgyzstan te zien: ‘kok boru’, ‘ulak-tartysh’ of ‘buzkashi’, wat ‘grijze wolf’ betekend. Het is een teamsport waarbij ruiters te paard een onthoofd schaap moeten zien te bemachtigen en het in een ronde goal moeten zien te krijgen. Het gaat er zeer ruw aan toe, enkel voor zeer ervaren ruiters en de paarden krijgen veel te verduren. Een korte video kan je hier bekijken: Kyrgistan - Nationale sport
De Kirgiezen zijn gek van paarden en groeien ermee op. Langs de weg zie je veel jonge kinderen al paardrijden, vaak ook zonder zadel.
Andere fietsers hadden ons verteld dat ze last hadden met kinderen die steentjes naar hen gooiden, iets wat wij nog niet hadden ondervonden, maar vandaag had het wel eens anders kunnen zijn. Op een gegeven ogenblik zie ik enkele jongens, ik schat hun leeftijd 9 à 10 jaar, de weg oversteken wanneer ze ons zien aankomen. Ik zie een van hen naar steentjes op de grond grabbelen. Ik stop meteen, met een gebiedende wijsvinger in de lucht en op strenge toon zeg ik ‘awel, wa waarde gij van plan?’. De jongens schrikken en zetten enkele pasjes achteruit, ik steek meteen mijn hand uit en zeg vriendelijk ‘hello’, direct verschijnt er weer een brede glimlach op hun gezichtjes en komen ze mij allen de hand schudden. Kinderen steken soms ook hun hand in de lucht alsof ze een high-five willen doen maar dan willen ze gewoon kei hard tegen je hand slaan of proberen zelfs je hand vast te houden, wat niet ongevaarlijk is, maar hier trappen wij niet meer in. De kinderen bedoelen het niet slecht, voor hen is het een spelletje. Het valt ons trouwens op dat ze zeer vriendelijk zijn en ons vaak gewoon de hand komen schudden als we langs de weg zitten. Vandaag zijn er opvallend veel spelende kinderen langs de weg maar dat is waarschijnlijk omdat het vandaag een feestdag is voor de moslims (offerfeest) en voor de kinderen schoolvrije dag.
In Tamga gaan we uiteindelijk niet naar het guesthouse waarvan we het adres hadden gekregen maar kiezen voor een ander guesthouse verderop in het dorp, primitiever, veel goedkoper (800 som, 700 som = 10€) én, wat voor ons de doorslag heeft gegeven, we kunnen er zelf koken, iets wat we nog altijd belangrijk vinden. Vandaag eten we Risotto met eenden-filet.

2015-09-23 De dagen beginnen te korten

Om 9u15 nemen we afscheid van Jürgen en beginnen aan een etappe van 112km naar Karakol. Aanvankelijk hebben we nog eens behoorlijk last van tegenwind die in de loop van de dag gelukkig afneemt. Men had ons verteld dat het wegdek langs de zuidelijke route van het Ysyk-Köl veel slechter is en dat beginnen we al te merken van zodra we Tüp voorbij zijn en langs de oostzijde van het meer fietsen. Onderweg komen we nog enkele keren het Nieuw-Zeelands koppel tegen die vorige week samen met ons hun visumaanvraag voor China hebben ingediend.
In Karakol passeren we toevallig aan een ‘Tourist Office’ en MJ gaat informeren naar een overnachtingsmogelijkheid. Het zal vandaag een B&B worden aan de rand van de stad. Tegen de tijd dat we geïnstalleerd zijn op onze kamer, een douche genomen hebben en terug naar de stad willen fietsen om wat inkopen te doen, is het reeds 19u en wordt het al duister. De B&B is gelegen aan het eind van een onverharde weg vol met putten. In het donker is dat zeker niet te fietsen en de laatste 700m moeten we te voet afleggen. We zullen er vanaf nu toch rekening moeten mee houden dat de dagen korter worden en het vroeg donker wordt.

2015-09-22 Een fijne dag

Toen we gisteravond in onze yurt gingen slapen, moesten we ons stevig onderstoppen om het warm te krijgen, we hebben zelfs sokken aangetrokken om onze voeten warm te krijgen. Wanneer je in een tentje slaapt, koelt het in de nacht meestal fel af, maar in een yurt is dat niet zo want ondanks dat het buiten ’s nachts maar 2° is, is het tegen de ochtend in de yurt een stuk warmer.
Vandaag gaan we samen met Jürgen een wandeling maken in de bergen langs de ‘Grigoriev Gorge’. Kamsa, de overbuur, brengt ons met zijn 40 jaar oud autootje tot aan de voet van de Gorge..  De zijdeuren hangen er nog aan, maar ze open en dicht krijgen is geen senicure.  Omdat de man geen rijbewijs heeft, rijdt hij uitsluitend langs kleine onverharde wegen. Als een gek rijdt hij met zijn gammele auto over de onverharde wegen vol met putten en rotsblokken.  Wij zouden er nog niet aan denken om met onze auto over zo’n weg te rijden. Het oude wagentje rammelt wel langs alle kanten en binnenin stinkt het wel naar de benzine, het is dus onbegrijpelijk dat zo iets na 40 jaar nog kan rondrijden.
In de Gorge stappen we langs de bergrivier tot een hoogte van 2000 meter. In de zomermaanden komen hier veel toeristen wandelen, nu is het er verlaten en komen we alleen nog maar enkele Kyrgezen te paard tegen.
In de late namiddag komen er in de Belzhan Yurt Lodge nog twee Baskische fietsers aan. Na een rondrit van 20 dagen doorheen Kyrgyzstan en even de grens over naar het Chinese Kashgar zijn ze nu op de terugweg naar Bishkek.
De overburen zorgen voor het avondeten. ‘Plof’, wat net zoals in Oezbekistan ook in Kyrgyzstan een nationaal gerecht is. We moeten eerlijk zeggen dat deze ‘Plof’ beter is dan deze die we twee keer gegeten hebben in Oezbekistan, of hadden we misschien net iets meer honger.
’s Avonds gaan we nog met z’n allen gezellig rond het kampvuur zitten, lekker warm met meer dan voldoende wodka en bier.

2015-09-21 Ysyk-Köl op z’n best

Het wordt een zeer korte etappe tot Grigorievka waar we onze Duitse vriend Jürgen gaan ontmoeten in de ‘Belzhan Yurt Lodge’.
Aan de noordkant van het meer, waar wij nu fietsen is het nog bewolkt maar aan de overkant (aan de zuidkant) schitteren de besneeuwde bergtoppen, met pieken boven de 5000m al volop in de zon. Het is een adembenemend mooi zicht, Ysyk-Köl op z’n best.
De bewegwijzering naar de ‘Belzhan Yurt Lodge’ is niet optimaal, vandaar dat het toch wel even zoeken is. Belzhan is een project dat in 2014 is opgestart door Jakobien, een Nederlandse, en de bedoeling is dat de bewoners van het dorpje Grigorievka er in de toekomst de vruchten van kunnen dragen.
Jürgen, die we voor een eerste keer ontmoet hebben langs de weg in Bulgarije, is sinds 24 augustus teruggekeerd naar Belzhan en werkt hier nu twee maanden als vrijwilliger. Hij leidt ons rond in het domeintje dat men nu stilaan aan het voorbereiden is op de komende wintermaanden, er is nog veel werk te verzetten Om te slapen kunnen we kiezen tussen een kamer in het huis of in een yurt. Jürgen denkt dat het ’s nachts wel eens veel te koud zou kunnen zijn in de yurt, maar we willen het zelf uittesten. Slapen in een yurt is toch iets dat je eens moet gedaan hebben als je naar Kyrgizstan komt.
Jürgen is een zeer ervaren China kenner en weet ons heel wat nuttige informatie te geven die we goed kunnen gebruiken voor onze verdere plannen.
Hij heeft al eten klaargemaakt voor ons, MJ maakt appelmoes en bakt pannenkoeken als nagerecht. Na het eten wordt de wodka bovengehaald, het wordt nog een aangename avond.

2015-09-20 Van de ene dag op de andere is het herfst geworden

Vannacht voelden we al tot in onze kamer dat het buiten een flink stuk kouder is geworden. Het gaat ook nog eens regenen. Het valt ons nu op dat de bomen beginnen te verkleuren en hun eerste bladeren beginnen te verliezen. Het is alsof het van de ene dag op de andere herfst is geworden.
Telkens wanneer wij aan een meer of een zee waren en eventueel de kans zouden gehad hebben om eens te kunnen zwemmen was het slecht weer. We zullen onze zwempakken voorlopig maar diep onderaan in onze fietszakken wegstoppen.
Vandaag fietsen we niet verder maar blijven nog een dag langer in Cholpen-Ata. We hebben wel pech dat het vandaag net zondag is en er veel gesloten is, zo ook het historisch museum. Wat we wel nog kunnen bezoeken is het ‘Ruh Ordo’ openlucht museum. We overwegen ook nog om in de namiddag naar het openlucht museum van ‘Petroglyphs’ (rotstekeningen) te fietsen even buiten de stad maar vanwege het aanhoudende slechte weer zien we daar toch maar van af. Volgens de weersvoorspellingen zou het de komende dagen wel weer beter moeten worden, althans droger en zonniger maar wel een stuk frisser.
Cholpon-Ata, waar we momenteel verblijven, is de belangrijkste plaats aan de noordkant van het Ysyk-Köl meer en is tijdens de zomermaanden een druk bezochte badplaats maar het is duidelijk te zien dat het hoogseizoen al lang achter de rug is en het stadje zich aan het voorbereiden is op een winterslaap.
Het Ysyk-Köl meer ligt op een hoogte van 1606 meter en is met een wateroppervlak van 6,236 km² het op een na grootste bergmeer, na het Titicacameer in Zuid-Amerika. Hoewel het wordt omringd door met sneeuw bedekte bergpieken, bevriest het meer nooit, waardoor het de Kirgizische naam Ysykköl ("warm meer") heeft gekregen.

2015-09-19 De ene dag is de andere niet

Het is zwaar bewolkt en er staat nog steeds een stevige wind maar hij is van richting veranderd en geeft ons nu bij het fietsen een stevig duwtje in de rug. De ene dag is de andere niet en daar kan alleen de wind al over beslissen.
Ik begin me een beetje zorgen te maken over de bagagedrager op MJ haar fiets. Hij is langzaam aan het doorbuigen en ik vrees dat het niet te vermijden zal zijn dat hij vroeg of laat zal afbreken.
In Cholpon-Ata, waar we een dag langer willen blijven, gaan we eerst op zoek naar ‘Pegasus guesthouse dat vermeld staat als goedkoop in de Lonely Planet reisgids. Op het internet had ik nogal wat negatieve beoordelingen gelezen. Het is nogal vrij primitief als je naar het toilet wil moet je ver achteraan de tuin in waar paarden los lopen, het is ook een gewoon groot gat in de grond in een schuurtje. De douche is ook ergens in de tuin, geen lavabo. We gaan toch maar op zoek naar iets comfortabeler en dat vinden we even verderop in B&B Utatyany waar we prima logies vinden voor dezelfde prijs. In het eerste guesthouse was er wel een ontbijt inbegrepen dat door velen als zeer uitgebreid beschreven werd.

2015-09-18 Met wind op kop naar het Ysyk-Köl meer

We hadden gisteren in een klein winkeltje een plat brood en kaas gekocht dat bedoeld was voor het ontbijt. De kaas ziet er echter niet al te gezond uit en smaakt beschimmeld.  Het brood is zeer oud en zo taai als wat. Het wordt dus een karig ontbijt van wat taai brood met confituur. Vandaar ook dat we na 17km fietsen al stoppen aan een winkeltje langs de weg om wat extra eten te kopen. De vrouw die het winkeltje uitbaat spreekt goed Engels en wil graag wat babbelen met ons. Het wordt een leerrijk gesprek waarbij zij meer over ons wil weten en over het leven in België, en waarbij zij haar levensomstandigheden uitlegt. Zo is zij tien jaar geleden gestopt als lerares en een klein winkeltje langs de weg begonnen omdat ze daar meer kon mee verdienen. Nu heeft ze de pech dat er een nieuwe weg is aangelegd welke een heel stuk verder van de oude weg loopt, en ze dus heel wat minder klanten over de vloer krijgt.
De weg loopt door de bergen, steeds licht bergop, maar men is er toch in geslaagd om hier tussen de bergen een degelijke brede expresweg aan te leggen. Veel verkeer is er niet, het is dus aangenaam fietsen. Aanvankelijk vorderen de kilometers vrij vlot maar in de 27 laatste kilometers krijgen we plots een stevige wind op kop en die zorgt er voor dat het uiteindelijk toch nog een zeer vermoeiende etappe wordt. Voor het eerst krijgen we het Ysyk-Köl meer te zien, nu nog in de zon maar tegen de avond neemt de bewolking toe. Men had slechter weer voorspeld voor het weekend en het zou helaas wel eens kunnen uitkomen.

2015-09-17 Back on the road

De voorbije nachten droomde ik altijd dat we weer onderweg waren, al waren het vaak verwarrende dromen. Nu is het eindelijk zo ver en kunnen we weer de weg op, richting Ysyk-Köl meer. Toen we een week geleden voor het eerst met onze fiets zonder bagage de stad inreden, hadden we een raar gevoel. Het was alsof we niet goed meer konden fietsen of dat er iets scheelde aan de fietsen. Nu we na een week weer met onze zwaar bepakte fietsen vertrekken, hebben we weer datzelfde gevoel en het duurt toch wel enkele kilometers vooraleer we er weer aan gewend zijn en we onze fietsen weer stevig onder controle hebben.
Naarmate we verder wegrijden van Bishkek wordt het rustig op de weg, fietsen we weer door kleinere dorpjes waar de kinderen naar ons zwaaien en wordt het landschap steeds mooier. Ook al is het steeds licht vals-plat omhoog fietsen, toch gaat het vlot vooruit en is het aangenaam fietsen in heerlijk nazomers weer. De indrukwekkende bergen blijven ons omringen maar ze komen wel steeds dichterbij.
Na 97km vinden we in Kemin zeer vlot een hotel waar we later ook nog een ander koppel uit Polen tegenkomen. Zij zijn vanochtend ook uit Bishkek vertrokken, voor hen was het vandaag hun eerste fietsdag, ze gaan vier weken rondfietsen door Kirgistan en Tadjikistan.
In het hotel spreken we ook nog met een vrouw die daar werkt. Ze vertelt ons dat het hotel nog maar pas is opgestart en gerealiseerd werd met de winst die men kon maken uit een landbouwproject dat gefinancierd werd door Engelse investeerders. Alles is hier dus spiksplinternieuw, behalve het meubilair dat hier een tweede leven begint.
Het was een heerlijke dag, en na een week niksen is het fantastisch om weer eens te kunnen fietsen. We voelen wel dat we goed uitgerust zijn.

2015-09-16 Hoera, we mogen China binnen

Om 6u staan we op, om 7u staan we al aan de poort van de Chinese Ambassade om onze naam op de wachtlijst te plaatsen, we zijn nummer 23 en 24. Tegen 9u, wanneer men begint in de Ambassade, staan er al meer dan 70 namen op de lijst. Onze naam op de lijst plaatsen hoefde niet want Sara, de medewerkster van het kantoor dat onze administratie doet zorgt er voor dat we voorbij de rij wachtenden kunnen en sneller binnen mogen. Eenmaal binnen de ambassade is het nog eens in een rij aanschuiven tot het jouw beurt is. Je komt voor een tafel te staan met een blauw tafellaken over en aan de andere kant zit de medewerker van de ambassade die alle papieren en je paspoort eens grondig doorneemt. Bij velen stelt hij nog veel bijkomende vragen, wij hadden ons lesje goed geleerd, maar bij ons vraagt hij helemaal niets en zet gewoon enkele stempels op onze papieren. Onze aanvraag is goedgekeurd, vanaf volgende week woensdag kunnen we onze paspoorten met Chinees visum gaan afhalen op het kantoor dat alles voor ons regelde.
Net voor de middag zijn we terug in de hostel. We twijfelen nog even of we vandaag al zouden vertrekken en in de namiddag al een eindje fietsen maar we beslissen om toch nog tot morgen in de hostel te blijven. Witse houdt ons gezelschap voor de rest van de dag.

2015-09-15 Wie ging aan de haal met één van mijn fietsschoenen?

Omdat we van het kantoor dat de administratie van onze visa in orde brengt nog niets gehoord hebben gaan we zelf langs om te informeren. Daar vroegen ze ons waarom we maandag niet kwamen opdagen aan de Chinese ambassade, maar ze waren wel even vergeten ons te verwittigen, dat tegen de verwachtingen in, onze papieren al in orde waren toen, daardoor zitten wij nu wel twee dagen langer te wachten, dat is toch wel even balen!
Terug in onze hostel beginnen we al maar met weer wat orde te scheppen in onze bagage. Eergisteren hadden we onze fietsschoenen gewassen en om ze te laten drogen hadden we ze buitengezet in het achtertuintje waar ook onze fietsen staan. Wanneer ik ze terug wil binnenhalen moet ik echter vaststellen dat één van mijn schoenen verdwenen is. Ik heb meteen al een vermoeden wat ermee gebeurt is. In de buurt van de hostel lopen enkele kleine zwerfhonden rond en ik vermoed dat een van hen door het hek van het achtertuintje is gekropen en mijn schoen heeft meegepikt. Ook al is de kans maar klein dat we iets gaan vinden, toch gaan we rond de hostel op zoek naar mijn schoen. We doorzoeken ook een braakliggend terrein achter de hostel, zonder resultaat, maar dan, geloof het of niet, 50m verderop in de straat vind ik mijn schoen terug langs de kant van de weg, alleen de veter is overgebeten, voor de rest mankeert er niets aan. Van geluk gesproken!

2015-09-14 Wat doet een mens al om de tijd te doden

Het is nog steeds wachten en hopen dat tegen woensdag alle paperassen in orde zijn en we naar de Chinese Ambassade kunnen om onze visum aanvragen in te dienen. Wat moet een mens dan al doen in een stad als Bishkek waar er maar weinig te beleven is. Onze fietsen hebben een grondige onderhoudsbeurt gekregen, we hebben onze was kunnen doen, alle foto’s op het internet geplaatst, onze verdere planning nog eens bekeken, reisgidsen gelezen, veel door de stad gewandeld, verjaardagscadeautjes voor de kleinkinderen, die nog dit jaar verjaren (voor een cadeautje voor Mauro zijn we nog op zoek), gekocht en verstuurd, postkaarten verstuurd, dagelijks inkopen doen om zelf te koken in de member’s kitchen van de Hostel, veel rusten en tv kijken. Op onze kamer in de hostel hebben we de luxe van een moderne flatscreen waarmee we op youtube films en tv-series kunnen (her)bekijken in het Engels of het Nederlands.

Alle foto’s per land online

Omdat sommige blog-volgers vonden dat we maar weinig foto’s online plaatsten hebben we ze, nu we een degelijke internetverbinding hebben en voldoende tijd, allemaal online geplaatst, zo’n 700 foto’s in totaal tot Kyrgyzstan. Klik hierboven op de tab ‘Foto’s en video’s’ waar je dan per land alle gemaakte foto’s kan zien.

2015-09-11 Een visumaanvraag, moeilijker dan gedacht

Om 8u stipt zijn we terug aan de Chinese Ambassade maar er staat al een hoop volk te wachten. Er circuleert een papier waarop je je naam moet schrijven, het is een wachtlijst en wij hebben nummer 40 en 41. We zullen hier dus nog lang moeten staan aanschuiven. Sommigen staan hier al van vóór 6u.
Pas om 9u mogen de eersten naar binnen en al bij al gaat het nog vrij vlug vooruit. Ondertussen hebben we kennis gemaakt met Gina en John, een jong Brits koppel dat ook onderweg is met de fiets. Zij komen ook een visum voor China aanvragen, maar zij hebben een kantoor ingeschakeld om de administratieve kant geregeld te krijgen, wat toch niet zo eenvoudig blijkt te zijn. Zo zou je ook een ‘Letter of Invitation’ nodig hebben, iets wat wij nog niet hebben. Eenmaal binnen de muren van de ambassade komen we in contact met Sara, een medewerkster van het kantoor dat kan helpen bij het papierwerk. Uiteindelijk moeten we tot het besluit komen dat we toch maar best terug keren naar de stad, naar het kantoor dat voor ons dan het nodige kan doen.
Eenmaal op het kantoor kan men ons al heel wat meer informatie geven over wat er allemaal nodig is om de visumaanvraag in orde te krijgen. Zij kunnen o.a. ook zorgen voor een LOI, maar die moet vanuit China komen en dat kan enkele dagen duren. Het komt er op neer dat we meer dan waarschijnlijk pas volgende week woensdag terug naar de ambassade kunnen om onze visa aanvragen in te dienen.  Ons visum zal dus pas klaar zijn op 23 september. We wisten al dat de pasfoto’s aan exacte afmetingen moeten voldoen, maar wat we nog niet wisten, is dat het een foto moet zijn zonder bril. De afmetingen van onze pasfoto’s kloppen, maar ik zal toch nog naar een fotograaf moeten om foto’s zonder bril. In een later verslag zullen we nog wel eens uitgebreider terug komen op de uitgebreide administratieve procedure.
We komen ook te weten dat de grenzen gesloten zullen zijn op 24 september en van 1 tot 7 oktober wegens feestdagen. We zullen daar in onze verdere planning rekening moeten mee houden.
In de namiddag brengen we onze fietsen naar de fietsenwinkel voor een grote onderhoudsbeurt. Morgen mogen we ze alweer komen afhalen.
Veel meer dan enkele uren wachten in een rij en een flink eind stappen hebben we vandaag niet gedaan maar het was toch een vermoeiende dag.

2015-09-10 De zoektocht naar de Chinese Ambassade

‘Mir Avenue 299/7’is het officieel adres van de Chinese Ambassade, maar daarmee is het niet zo makkelijk te vinden. Het is een eindje buiten de stad, maar het probleem is dat je nergens huisnummers ziet. We tonen meermaals een briefje met daarop het adres aan mensen langs de weg, maar niemand kan ons verder helpen. Na veel op en af gefiets is er dan toch iemand die de ambassade weet liggen. De ambassade ligt niet in Mir Avenue maar 400m verder in een zijstraat van een zijstraat.
Op de officiële website van de Chinese Ambassade hadden we bij de openingsuren gelezen dat we er vandaag terecht zouden kunnen, maar nu krijgen we te horen dat het alleen maar kan op maandag-, woensdag- en vrijdagvoormiddag. Een dame die in de ambassade werkt, zegt dat we morgen om 9u moeten terugkomen, ze geeft ons ook een telefoonnummer waar we kunnen informeren naar de benodigdheden voor een visumaanvraag. We moeten onverrichterzake terug naar de stad en hopen dat we morgen meer geluk hebben. Wanneer we later nog eens naar dat nummer bellen voor meer informatie, krijgen we enkel te horen dat we er morgen al om 8u moeten zijn i.p.v. 9u.
Terug in de stad gaan we met onze fietsen nog langs bij een fietsenwinkel met  de vraag of ze enkele onderdelen kunnen vervangen. Het enige wat ze niet hebben is onze maat van buitenband, de rest (rembokjes, ketting e.d.) hebben ze wel. Vermits we morgen weer naar de ambassade moeten fietsen, spreken we af dat we morgennamiddag onze fietsen binnen brengen.
We weten nu ook dat we een week zullen moeten wachten om ons visum in orde te krijgen. We hebben geen zin om een hele week in Bishkek te blijven niksen en daarom bekijken we nog eens onze planning. Het lijkt ons het beste dat eenmaal onze aanvraag binnen is, we meteen beginnen aan een rondrit rond het Yssyk Köl meer en daarna terugkeren naar Bishkek om onze visa af te halen. Nu is het nog afwachten wat ze morgen gaan vertellen op de ambassade.

2015-09-09 MJ wordt langs achter aangereden

De laatste 72km tot Bishkek, de hoofdstad van Kirgistan, lopen langs een niet zo aangename, vrij drukke en lawaaierige weg. Bovendien moeten we onze ogen constant op het wegdek gericht houden om zo veel mogelijk putten en bulten te ontwijken.
Op een gegeven moment roept MJ dat er een schurend geluid is aan haar fiets. Ik stop, MJ stopt en dan … bang… een jonge man op de fiets rijdt achter in op haar, hij keek waarschijnlijk net achterom om de weg over te steken toen MJ stopte. Ze komen beiden bijna tegen de grond terecht, de schade blijft al bij al beperkt tot een deuk in MJ haar spatbord.
In de hostel in Bishkek waar we aanvankelijk terecht wilden is er alleen nog plaats in een grote slaapzaal, de receptioniste wijst ons de weg naar ‘Interhouse Hostel’ waar er wel nog een tweepersoonskamer beschikbaar is. Het is een kraaknette hostel waar we ook nog eens gebruik kunnen maken van een gemeenschappelijke keuken om ons eigen potje te koken.

2015-09-08 Kirgistan, weer een nieuwe onbekende

Als ik al met een deel van de bagage naar beneden kom, doet de dame aan de receptie teken dat er koffie en ontbijt is. We hebben al iets op de kamer gegeten omdat we dachten dat er geen ontbijt inbegrepen was in de prijs. We gaan dan toch nog maar voor een extra ontbijt. Aanvankelijk krijgen we alleen maar koffie en thee, en pas na dat ik wijs naar een bord van iemand anders, krijgen we even later ook enkele spiegeleitjes geserveerd. Wanneer we de eetzaal willen verlaten komt de serveerster geld vragen.  Aangezien we dat niet bij hebben doen we teken dat we dat gaan halen op onze kamer. Ze vertrouwd het blijkbaar niet en volgt ons tot we betaald hebben.
Op de kaart die ik heb van Centraal Azië staat aan elke officiële grensovergang een speciaal symbool, maar bij de grensovergang die wij willen nemen, staat er zo geen teken en daarom twijfelen we toch wel even of we via deze weg wel Kirgistan binnen mogen. Wanneer we er aan komen blijkt het wel degelijk een officiële grensovergang te zijn, het wordt zelfs een van de vlotste grenspassages die we al gehad hebben. Ook lijkt het allemaal een beetje op elkaar, toch krijg bij elk nieuw land dat je aandoet weer een ander gevoel.
In Kara-Balta vinden we drie hotels. De eerste twee zien er uit als afgedankte legerkazernes. In het eerste is er wel een wc op de kamer maar verder is er niets om je te wassen, ook nergens anders in het gebouw. In het tweede hotel heeft men enkel slaapzalen, wc en lavabo op de gang, en voor een douche kan je beneden terecht in de kleedkamers van de bijhorende sportaccommodatie. In het derde hotel heeft men dan weer een balzaal van een kamer met een volledig uitgeruste badkamer en warme douche. We gaan voor het derde.

2015-09-07 Het wordt hoe langer hoe gekker

We bestellen een ontbijt in het wegrestaurant waar we de nacht doorbrachten. Eerst de fietsen nog een beetje smeren, dan weer alle bagage er op, weer de weg op, weer wind op kop, weer vals plat, weer lange rechte wegen, weer links de Kazakse vlakte en rechts het gebergte dat de grens vormt met Kirgistan. GPS-gewijs zou het vandaag een etappe van 108km worden maar gelukkig vinden we nog een kortere weg, weg van de snelweg waar je al eens door een dorpje fietst en er meer afwisseling is. Dankzij die alternatieve weg wordt de etappe van vandaag 15km korter. Ook vandaag doet men enkele keren teken om te stoppen voor een fotosessie. Wat zouden al die mensen toch doen met die selfies die ze nemen samen met ons en onze fietsen.
Wat doet een mens al onderweg tijdens het fietsen? Ik heb eens geteld hoeveel omwentelingen we maken per kilometer. Ik kom tot een gemiddelde van 240 omwentelingen per kilometer. Vanwege de tegenwind moesten we vandaag trappen van de eerste tot de laatste meter, voor de etappe van vandaag van 93km zou dat neerkomen op meer dan 22.000 omwentelingen, niet slecht voor een dagelijkse oefening!
Enkele kilometers voor Merke stoppen we nog eens aan een kraampje langs de weg voor een drankje. Een nieuwsgierige man probeert een praatje met ons te maken, maar meer dan wat basisinformatie over onze tocht kunnen we hem niet geven want hij spreekt alleen Russisch. Even later komt hij terug op ons toe gestapt en stopt ons 1000 KZT in de handen, hij wil persé dat we het aannemen. Zien we er zo armzalig uit dat men ons al geld toestopt? Ik denk van niet en ga er van uit dat het gewoon uit bewondering is voor onze prestaties. Het wordt hoe langer hoe gekker. ’s Avonds drinken we een glaasje wijn op de gezondheid van de gulle schenker.

2015-09-06 Overnachten in een wegrestaurant

Wanneer we ’s ochtends door de stad Taraz rijden, komt er een man op een oude koersfiets naast ons rijden. Hij doet teken dat MJ haar achterband wat plat staat en zegt dat we hem moeten volgen. Hij brengt ons tot in een garage waar hij met een voetpomp al onze banden weer op de juiste spanning brengt.
We hebben de indruk dat we de hele dag vals plat naar omhoog moeten, en er waait bij momenten ook nog stevige tegenwind. De eerste twee dagen in Kazachstan hadden we vele stukken slechte weg maar nu, voor de derde dag op rij, krijgen we een perfect wegdek onder de wielen. De enig plaats van betekenis is op 120km.  Dat is ons wat te ver en daarom gaan we in Aqyrtobe proberen te overnachten, een klein plaatsje waar er geen hotel is, maar wel meerdere wegrestaurants vlak naast elkaar. Van zodra we nog maar aanstalten maken om te stoppen beginnen de vrouwen van verschillende restaurants al te roepen naar ons en teken te doen dat we bij hen moeten komen, ook slapen zouden we bij hen kunnen doen. Ik ga in elk van de restaurants maar eens een kijkje nemen. Het wordt het middelste restaurant waarvan de vrouw het minst opdringerig was. Een kamer om te slapen is er niet maar er is in het restaurant zelf wel een relatief rustig hoekje waar we alle ruimte hebben om ons te installeren voor de nacht. Buiten is er een soort openbaar toilet waar je voor 50 KZT even een rolletje wc-papier kan gebruiken. Aangezien het toilet 24u op 24u open is heeft de toiletdame een bed in de gang staan.  
We nemen nog eens uitgebreid de tijd om de plannen voor de komende dagen en weken nog eens te bekijken. We overlopen nog eens de verschillende opties die we hebben om vanuit Kirgistan naar China te reizen. Voorlopig denken we na Kirgistan nog eens via Kazachstan te gaan om van daaruit de grens naar China over te steken, maar alle andere opties blijven nog altijd mogelijk.

2015-09-05 Het begint behoorlijk fris te worden

’s Morgens komt er weer geen water uit de kraan, gelukkig hadden we er ons op voorzien en hadden we ons opvouwbare emmer al gevuld met water. Beneden water gaan halen kan ook niet, want men heeft ons gewoon opgesloten op de bovenverdieping, we kunnen zelfs niet naar buiten.
Vijftien dagen geleden fietsten we nog bij temperaturen van meer dan 40°, nu kunnen we een warme trui best gebruiken. Het is zelfs zo fris dat we onderweg stoppen om een kom soep te maken. Later op de dag, wanneer we weer 250m gezakt zijn naar een vlakte, warmt het toch weer op, en wanneer we op de middag de stad Taraz binnenfietsen, is het al weer 19°C.
Eerder toevallig vinden we snel een goedkoop én degelijk hotelletje waar we nog eens een heerlijk warme douche kunnen nemen. De hotels zijn niet makkelijk te herkennen, het woord ‘hotel’ zie je nergens, maar ondertussen weten we wel naar welk Russisch opschrift we moeten uitkijken, een opschrift dat we niet kunnen lezen of uitspreken, laat staan dat we exact weten wat het betekent, we herkennen gewoon de tekens.
De dagen beginnen te korten, we doen er misschien beter aan om ’s morgens wat langer te slapen en later te vertrekken.  Voor MJ is dat geen probleem, maar voor een vroege vogel als ik, ligt dat iets moeilijker.

2015-09-04 Een onwezenlijke dag

Voor ons verschijnen de eerste met verse sneeuw bedekte bergtoppen, wat bij een nog laaghangende ochtendzon, een buitengewoon schouwspel biedt. Een degelijke weg, mooi weer, prachtig landschap dat rust en kalmte uitstraalt, het geheel geeft ons een onwezenlijk gevoel dat moeilijk te beschrijven valt. We genieten er volop van, in die mate zelfs dat we gewoon geen zin hebben om stevig door te fietsen, we doen het rustig aan. Wanneer we ons tijdens een pitstop in een dorpje op een bankje langs de weg zetten en het decor bewonderen, komt er na enige tijd een man op ons toe gestapt, geeft ons vier peren, schud mij de hand, en verdwijnt weer even snel, zonder woorden !
In een klein stadje, of eerder groot dorp, helpt een lerares Engels ons met onze zoektocht naar een overnachtingsplaats. Er zijn twee hotelletjes, een goedkoop en een duurder. In het zeer goedkoop hotelletje heeft men een bescheiden kamer maar geen toilet en ons wassen kan enkel aan een lavabo in de gang. Dan toch nog maar even gaan informeren in het duurder hotel. Daar heeft men een kamer met een douche, en wanneer ik in gebarentaal informeer of de douche werkt en er ook warm water is, krijg ik als antwoord ‘da, da, da’. We nemen dan maar het duurdere hotel, maar als we willen douchen moeten we vaststellen dat er helemaal geen water uit de kranen komt. Als ik terug naar het onthaal ga, legt men mij uit dat we om 14u (binnen anderhalf uur) voor een douche aan de overkant van de straat terecht kunnen in een soort van badhuis.  Dat zien we niet zitten, bovendien is er wel water op het gelijkvloers maar niet op de bovenverdieping waar onze kamer is. We proberen het dan maar zelf op te lossen door met ons opvouwbaar emmertje van ortlieb water te gaan halen aan de kraan beneden. Wanneer ik daarmee bezig ben, probeer ik nog maar eens duidelijk te maken dat ik het maar niets vindt dat we 5000 KZT moeten betalen voor een kamer met tot op de draad versleten meubilair, zonder water, en niet begrijp waarom er beneden wel water is en boven niet. Dan komt MJ naar beneden en zegt dat er plots wel water uit de kraan komt op onze kamer. Blijkbaar heeft men dan toch de watertoevoer naar de bovenverdieping open gedraaid. Waarom moet een mens toch zoveel kabaal maken om gewoon gedaan te krijgen dat men een kraan opendraait ? Er komt alleen maar koud water uit de kranen, maar dat gebeurt de laatste dagen wel meer. Een douche mét warm water wordt stilaan een niet alledaagse luxe, maar alles went na verloop van tijd, en je bent met steeds minder tevreden. Na de douche gaan we beneden in het restaurant eten.  Wanneer we terug boven komen, is de watertoevoer terug dicht gedraaid. Het plan was om er vandaag een korte etappe van te maken zodat we tijd hadden om wat kleren te wassen. We zitten nu vast in een dorp waar niets maar ook niets te beleven valt, zonder water, zonder internet. Negatieve noot voor een dag die zo mooi begon.

Vier maanden onderweg.

Op 4 mei zijn we in Budingen vertrokken, nu is het 4 september en zijn we al vier maanden onderweg. Enerzijds zijn het vier maanden die snel voorbij zijn gegaan maar anderzijds hebben we al heel wat meegemaakt. We zeggen soms tegen elkaar ‘waar is de tijd dat we nog langs de Donau fietsten’. Nu leven en beleven we een gans ander leven. We kunnen ons het gewone dagelijkse leven thuis nog amper voorstellen. Het is niet altijd even makkelijk geweest, maar nog geen enkele dag hebben we er spijt van gehad dat we er aan begonnen zijn, in tegendeel. We hebben al veel landsgrenzen overschreden maar hebben ook al veel van onze grenzen verlegd. Je went aan alles.
De meest gestelde vragen onder weg zijn ‘Waar komen jullie vandaan?’, ‘Waar fietsen jullie naartoe?’, ‘Hoeveel kilometers per dag?’, ‘Hoeveel kilometers in totaal?’, ‘Hoeveel kost zo’n fiets?’, ‘Hebben jullie ook kinderen?’. De moeilijkste vraag is de eerste, omdat maar weinigen al ooit gehoord hebben van België, en als men al ooit gehoord heeft van België, is het vanwege de voetbal. Om op de laatste vraag te antwoorden halen we altijd met veel trots de foto’s van de kinderen en de kleinkinderen boven. Om de uitleg wat makkelijker te maken heb ik op een blaadje papier een kleine stamboom getekend van de familie met daarop de namen en de leeftijden van ieder. We denken dagelijks aan de kleinkinderen, en telkens als we andere kinderen langs de weg zien, gaan we ze vergelijken met onze kleinkinderen. Contact met het thuisfront proberen we via skype, wat steeds moeilijker wordt omdat het vaak bijna niet mogelijk is om een degelijke internetverbinding te hebben.  Ook het steeds groter wordende tijdsverschil maakt het qua timing niet makkelijker.
Fysiek is alles nog dik in orde met ons. De enig ongemakken die we tot nu toe gehad hebben, is af en toe wat gerommel in de onderbuik, en voor MJ dan vooral de gevolgen van haar slipper met enkele pijnlijke stijve dagen en nachten tot gevolg. Ook mentaal zit alles nog meer dan goed.
Onze fietsen, en vooral onze fietstassen, hebben al heel wat te lijden gehad. We waren met splinternieuwe fietsen vertrokken, maar dat is er nu al niet meer aan te zien. Een echt handige Harry ben ik niet, maar soms moet je toch meer kunnen dan gewoon wat fietsonderhoud of herstelwerk.  Je moet vooral inventief zijn in het vinden van oplossingen. We hopen dat onze fietsen over enkele dagen in Bishkek eens een degelijke professioneel onderhoud kunnen krijgen.
Alles verloopt nog naar wens en volgens plan, ook al hebben we dat al enkele keren grondig gewijzigd.

2015-09-03 Ontsnapt aan een hevig onweer

Sommigen hebben het thuis moeilijk met de overgang van winter- naar zomertijd, wij hebben in vier maanden tijd, vier gelijkaardige tijdsverschuivingen moeten verwerken. Vanochtend was het bijna 8u toen we wakker werden, normaal staan we op omstreeks 6u30.
Wanneer we ’s middags aan een winkeltje stoppen voor de picknick, horen we plots een donderslag. Even later breekt een onweer los waarbij de regen met bakken naar beneden komt, zelfs met wat hagel. Gelukkig kunnen we gaan schuilen, als we onderweg waren, was daar nergens gelegenheid toe.
In het verslag van gisteren gebruikte ik nog het woord ‘heuvelachtig’ maar dat mogen we stilaan wel vervangen door ‘bergachtig’. Ook vandaag loopt onze route grotendeels over een half-afgewerkte autostrade waar steeds maar over één helft kan gereden worden, en om de paar kilometer is er dan plots weer een stuk onverharde weg tussen vol met putten. Door de vele regen die er zopas gevallen is, zijn deze onverharde stukken dan ook nog eens herschapen in modderpoelen. Enkele stukken zijn zo slecht en gevaarlijk dat we ze te voet moeten afleggen. Wanneer we in de late namiddag ons hotel bereiken, moeten we toch eerst onze zakken wat afkuisen met een natte doek vooraleer we ermee naar binnen kunnen.
In de buurt van het hotel is er een warenhuis waar we net zoals de voorgaande dagen voldoende ingrediënten vinden om zelf te koken, een groot verschil met Oezbekistan waar je maar zelden een winkel vond met degelijke etenswaren, vooral koeken en snoepgoed in overvloed.

2015-09-02 Geen makkelijke etappe

Sinds gisteren zitten we niet alleen in een ander land, ook het landschap is veranderd, het is weer heuvelachtiger geworden. Men is bezig met de (her)aanleg van een autostrade tussen de grens en Shymkent over een afstand van 100km. Alleen in de laatste 13km tot Shymkent is er aan één helft al een wegdek. Een volledig afgewerkte autostrade zal voor een van de volgende generaties zijn. Voorlopig moeten wij over een versleten en stuk gereden oude weg. De heuvelachtigheid, het slechte wegdek en de tegenwind in de laatste 30km maken dat het geen makkelijke etappe wordt.
Onderweg ga ik in een klein winkeltje een plak chocolade kopen. Wanneer we buiten de plak chocolade open doen zien we echter dat deze niet meer te eten is en als we dan naar de vervaldatum op de verpakking kijken zien we dat deze al bijna twee jaar verstreken is. Ik keer terug naar de winkel waar men mij meteen vier andere soorten chocolade voorlegt waaruit ik mag kiezen. Ik check de vervaldatums en van al de vier soorten chocolade is de vervaldatum al voorbij, Ik kies dan maar voor de minst vervallen chocolade met een vervaldatum van twee maanden terug. Het is ons al meermaals opgevallen dat, vooral dan in de kleine winkeltjes, van heel veel verpakte voedingswaren, ook in blik, de vervaldatums niet gerespecteerd worden.
Ook in Kazachstan is het nieuwe schooljaar begonnen. Zelfs de allerkleinsten dragen al een uniform. De jongetjes hebben een echt kostuum met das, soms zelfs driedelig. De meisjes zijn uitgedost in een rokje, lange witte kousen, wit hemdje en boven op hun hoofd een soort grote witte ponpon. Ik kan me niet voorstellen dat onze kleinkinderen in België zo naar school zouden gaan.
Hier in Kazachstan kunnen we weer zonder problemen skypen, waar dat in Oezbekistan geen enkele keer is gelukt. Men gaat mij niet wijsmaken dat dat alleen maar zou te maken hebben met een slecht internet.

2015-09-01 Overnachting in een huis van lichte zeden

Van Tashkent tot de grens met Kazachstan is het nog 34km. Net voor de grens kopen we met onze laatste Oezbeekse SOM nog een fles bier, cashewnoten, oploskoffie en twee pakjes chips. Ook deze keer verloopt de grensovergang zeer vlot, de douanebeambten hebben meer oog voor onze fietsen dan onze bagage. Eenmaal over de grens zien we op onze GPS dat we weer eens een tijdszone zijn opgeschoven, het tijdsverschil met België is nu 4 uur.
Van de grens tot de eerste grotere stad Shymkent is het nog 100km, te veel om vandaag te fietsen, we gaan op zoek naar een overnachtingsplaats in Qazyghurt. Aanvankelijk wijst men ons de weg naar hotel Keremet, het is echter geen echt hotel maar, om het nog deftig uit te drukken, een huis van lichte zeden, iets wat MJ niet in de gaten had, of hebben mannen daar een apart zintuig voor? Omdat we vinden dat de kamer wat ondermaats is voor de gevraagde prijs gaan we verder zoeken of er geen ander hotel is. Zonder resultaat, er is wel een man die ons een lift wil geven naar Shymkent, met een oude stationwagen van zijn vader maar wij weten dat zo’n wagen té klein is om alles in te krijgen. Met hangende pootjes keren we dan toch maar terug naar de enige mogelijke overnachtingsplaats, het huis van lichte zeden. Vlakbij is er een winkeltje waar we nog eens degelijke groenten kunnen kopen en we profiteren er dan ook van om eens een heerlijke vegetarische spaghetti te maken, wat welkom is na al het moeilijk te verteren vettig eten in Oezbekistan.

2015-08-31 Independence day

We vinden nog steeds dat we in het hotel niet eerlijk zijn behandeld qua prijs. Aan de receptie staan er twee prijzen aangegeven: 50000 SOM voor een kleine kamer en 60000 SOM voor een grote kamer. Wij moesten 70000 SOM betalen voor een kleine kamer. Ook al levert het niets op, MJ wil het toch nog eens duidelijk maken aan de receptie. De uitleg die we steeds krijgen is dat de aangegeven prijzen voor Oezbeken zijn en dat wij als toeristen, ongeacht welke kamer we hebben, 35200 SOM per persoon moeten betalen. Ik bespaar je de details maar de kamer was zelfs de geafficheerde prijs voor Oezbeken totaal niet waard. Met niet mis te verstane lichaams- en gebarentaal maken we duidelijk wat we van hen en heel dat gedoe vinden. Bij het buitengaan gooit MJ de sleutel demonstratief over de vloer naar binnen.
Het wordt een makkelijke rit naar Tashkent. Op een gegeven moment krijg ik wel een energieflauwte. We hebben zo goed als geen eten bij en langs de weg zelf zijn er net geen winkeltjes, daarom verlaten we de hoofdweg en rijden een klein dorpje binnen. Aan het eind van het dorp is er een huis waar men enkele dingen verkoopt. Aanvankelijk willen we een brood kopen en worst maar uiteindelijk draait het er op uit dat we uitgenodigd worden om aan tafel te zitten en krijgen we spiegeleieren met worst, tomaten, komkommer, fruit, snoepjes, koffie,… kortom een klein buffetje en het is voor hun vanzelfsprekend dat we niets mogen betalen, gasten moet je hier blijkbaar in de watten leggen. Gans de familie komt er nog bij zitten en het wordt nog een leuke kennismaking.
Vrij gemakkelijk vinden we het huis van de familie in Tashkent die ons gisterenavond heeft uitgenodigd.  Blijkbaar wisten al meerdere buren in de straat dat we op komst waren. We worden dan ook door een hele delegatie welkom geheten. De eerste vraag is of we willen eten. Ook als we zeggen dat we pas gegeten hebben, komt er fruit en thee op tafel en wat voor ons toch nog altijd raar overkomt is dat wij alleen daarvan moeten eten en drinken, dat blijkt hun traditie te zijn. Eerst eten de gasten en als die gedaan hebben kan de rest eten. Erkin en zijn broer, twee neven van Chaxzad die ons had uitgenodigd nemen ons mee op sleeptouw door Tashkent. Het zijn echt buitengewoon vriendelijke kerels. Het is uitzonderlijk rustig in het centrum van de stad, het lijkt wel een autoloze dag, en dat heeft alles te maken met het feit dat vandaag en morgen ‘Independence day’ wordt gevierd. Wanneer we later terug in het huis van de familie zijn komen zowat alle buren en vrienden er bij zitten. De meesten spreken een aardig mondje Engels of Frans, het wordt dus een vlotte conversatie waarbij wij meer te weten komen over het leven en de gewoontes in Oezbekistan en zij over onze levenswijze in België. Op een feestdag als vandaag hoort het nationaal gerecht ‘Plof’ geserveerd te worden. Als afsluiter van een zeer aangename en boeiende dag gaan we aan het nieuwe voetbalstadion naar het vuurwerk kijken. Vuurwerk op onze laatste avond in Oezbekistan, kan je nog een mooiere afsluiter hebben.