Vier maanden onderweg.

Op 4 mei zijn we in Budingen vertrokken, nu is het 4 september en zijn we al vier maanden onderweg. Enerzijds zijn het vier maanden die snel voorbij zijn gegaan maar anderzijds hebben we al heel wat meegemaakt. We zeggen soms tegen elkaar ‘waar is de tijd dat we nog langs de Donau fietsten’. Nu leven en beleven we een gans ander leven. We kunnen ons het gewone dagelijkse leven thuis nog amper voorstellen. Het is niet altijd even makkelijk geweest, maar nog geen enkele dag hebben we er spijt van gehad dat we er aan begonnen zijn, in tegendeel. We hebben al veel landsgrenzen overschreden maar hebben ook al veel van onze grenzen verlegd. Je went aan alles.
De meest gestelde vragen onder weg zijn ‘Waar komen jullie vandaan?’, ‘Waar fietsen jullie naartoe?’, ‘Hoeveel kilometers per dag?’, ‘Hoeveel kilometers in totaal?’, ‘Hoeveel kost zo’n fiets?’, ‘Hebben jullie ook kinderen?’. De moeilijkste vraag is de eerste, omdat maar weinigen al ooit gehoord hebben van België, en als men al ooit gehoord heeft van België, is het vanwege de voetbal. Om op de laatste vraag te antwoorden halen we altijd met veel trots de foto’s van de kinderen en de kleinkinderen boven. Om de uitleg wat makkelijker te maken heb ik op een blaadje papier een kleine stamboom getekend van de familie met daarop de namen en de leeftijden van ieder. We denken dagelijks aan de kleinkinderen, en telkens als we andere kinderen langs de weg zien, gaan we ze vergelijken met onze kleinkinderen. Contact met het thuisfront proberen we via skype, wat steeds moeilijker wordt omdat het vaak bijna niet mogelijk is om een degelijke internetverbinding te hebben.  Ook het steeds groter wordende tijdsverschil maakt het qua timing niet makkelijker.
Fysiek is alles nog dik in orde met ons. De enig ongemakken die we tot nu toe gehad hebben, is af en toe wat gerommel in de onderbuik, en voor MJ dan vooral de gevolgen van haar slipper met enkele pijnlijke stijve dagen en nachten tot gevolg. Ook mentaal zit alles nog meer dan goed.
Onze fietsen, en vooral onze fietstassen, hebben al heel wat te lijden gehad. We waren met splinternieuwe fietsen vertrokken, maar dat is er nu al niet meer aan te zien. Een echt handige Harry ben ik niet, maar soms moet je toch meer kunnen dan gewoon wat fietsonderhoud of herstelwerk.  Je moet vooral inventief zijn in het vinden van oplossingen. We hopen dat onze fietsen over enkele dagen in Bishkek eens een degelijke professioneel onderhoud kunnen krijgen.
Alles verloopt nog naar wens en volgens plan, ook al hebben we dat al enkele keren grondig gewijzigd.