2015-08-31 Independence day

We vinden nog steeds dat we in het hotel niet eerlijk zijn behandeld qua prijs. Aan de receptie staan er twee prijzen aangegeven: 50000 SOM voor een kleine kamer en 60000 SOM voor een grote kamer. Wij moesten 70000 SOM betalen voor een kleine kamer. Ook al levert het niets op, MJ wil het toch nog eens duidelijk maken aan de receptie. De uitleg die we steeds krijgen is dat de aangegeven prijzen voor Oezbeken zijn en dat wij als toeristen, ongeacht welke kamer we hebben, 35200 SOM per persoon moeten betalen. Ik bespaar je de details maar de kamer was zelfs de geafficheerde prijs voor Oezbeken totaal niet waard. Met niet mis te verstane lichaams- en gebarentaal maken we duidelijk wat we van hen en heel dat gedoe vinden. Bij het buitengaan gooit MJ de sleutel demonstratief over de vloer naar binnen.
Het wordt een makkelijke rit naar Tashkent. Op een gegeven moment krijg ik wel een energieflauwte. We hebben zo goed als geen eten bij en langs de weg zelf zijn er net geen winkeltjes, daarom verlaten we de hoofdweg en rijden een klein dorpje binnen. Aan het eind van het dorp is er een huis waar men enkele dingen verkoopt. Aanvankelijk willen we een brood kopen en worst maar uiteindelijk draait het er op uit dat we uitgenodigd worden om aan tafel te zitten en krijgen we spiegeleieren met worst, tomaten, komkommer, fruit, snoepjes, koffie,… kortom een klein buffetje en het is voor hun vanzelfsprekend dat we niets mogen betalen, gasten moet je hier blijkbaar in de watten leggen. Gans de familie komt er nog bij zitten en het wordt nog een leuke kennismaking.
Vrij gemakkelijk vinden we het huis van de familie in Tashkent die ons gisterenavond heeft uitgenodigd.  Blijkbaar wisten al meerdere buren in de straat dat we op komst waren. We worden dan ook door een hele delegatie welkom geheten. De eerste vraag is of we willen eten. Ook als we zeggen dat we pas gegeten hebben, komt er fruit en thee op tafel en wat voor ons toch nog altijd raar overkomt is dat wij alleen daarvan moeten eten en drinken, dat blijkt hun traditie te zijn. Eerst eten de gasten en als die gedaan hebben kan de rest eten. Erkin en zijn broer, twee neven van Chaxzad die ons had uitgenodigd nemen ons mee op sleeptouw door Tashkent. Het zijn echt buitengewoon vriendelijke kerels. Het is uitzonderlijk rustig in het centrum van de stad, het lijkt wel een autoloze dag, en dat heeft alles te maken met het feit dat vandaag en morgen ‘Independence day’ wordt gevierd. Wanneer we later terug in het huis van de familie zijn komen zowat alle buren en vrienden er bij zitten. De meesten spreken een aardig mondje Engels of Frans, het wordt dus een vlotte conversatie waarbij wij meer te weten komen over het leven en de gewoontes in Oezbekistan en zij over onze levenswijze in België. Op een feestdag als vandaag hoort het nationaal gerecht ‘Plof’ geserveerd te worden. Als afsluiter van een zeer aangename en boeiende dag gaan we aan het nieuwe voetbalstadion naar het vuurwerk kijken. Vuurwerk op onze laatste avond in Oezbekistan, kan je nog een mooiere afsluiter hebben.