Voor ons verschijnen
de eerste met verse sneeuw bedekte bergtoppen, wat bij een nog laaghangende
ochtendzon, een buitengewoon schouwspel biedt. Een degelijke weg, mooi weer,
prachtig landschap dat rust en kalmte uitstraalt, het geheel geeft ons een
onwezenlijk gevoel dat moeilijk te beschrijven valt. We genieten er volop van,
in die mate zelfs dat we gewoon geen zin hebben om stevig door te fietsen, we
doen het rustig aan. Wanneer we ons tijdens een pitstop in een dorpje op een
bankje langs de weg zetten en het decor bewonderen, komt er na enige tijd een
man op ons toe gestapt, geeft ons vier peren, schud mij de hand, en verdwijnt
weer even snel, zonder woorden !
In een klein stadje, of eerder groot dorp, helpt een lerares Engels ons met onze zoektocht naar een overnachtingsplaats. Er zijn twee hotelletjes, een goedkoop en een duurder. In het zeer goedkoop hotelletje heeft men een bescheiden kamer maar geen toilet en ons wassen kan enkel aan een lavabo in de gang. Dan toch nog maar even gaan informeren in het duurder hotel. Daar heeft men een kamer met een douche, en wanneer ik in gebarentaal informeer of de douche werkt en er ook warm water is, krijg ik als antwoord ‘da, da, da’. We nemen dan maar het duurdere hotel, maar als we willen douchen moeten we vaststellen dat er helemaal geen water uit de kranen komt. Als ik terug naar het onthaal ga, legt men mij uit dat we om 14u (binnen anderhalf uur) voor een douche aan de overkant van de straat terecht kunnen in een soort van badhuis. Dat zien we niet zitten, bovendien is er wel water op het gelijkvloers maar niet op de bovenverdieping waar onze kamer is. We proberen het dan maar zelf op te lossen door met ons opvouwbaar emmertje van ortlieb water te gaan halen aan de kraan beneden. Wanneer ik daarmee bezig ben, probeer ik nog maar eens duidelijk te maken dat ik het maar niets vindt dat we 5000 KZT moeten betalen voor een kamer met tot op de draad versleten meubilair, zonder water, en niet begrijp waarom er beneden wel water is en boven niet. Dan komt MJ naar beneden en zegt dat er plots wel water uit de kraan komt op onze kamer. Blijkbaar heeft men dan toch de watertoevoer naar de bovenverdieping open gedraaid. Waarom moet een mens toch zoveel kabaal maken om gewoon gedaan te krijgen dat men een kraan opendraait ? Er komt alleen maar koud water uit de kranen, maar dat gebeurt de laatste dagen wel meer. Een douche mét warm water wordt stilaan een niet alledaagse luxe, maar alles went na verloop van tijd, en je bent met steeds minder tevreden. Na de douche gaan we beneden in het restaurant eten. Wanneer we terug boven komen, is de watertoevoer terug dicht gedraaid. Het plan was om er vandaag een korte etappe van te maken zodat we tijd hadden om wat kleren te wassen. We zitten nu vast in een dorp waar niets maar ook niets te beleven valt, zonder water, zonder internet. Negatieve noot voor een dag die zo mooi begon.
In een klein stadje, of eerder groot dorp, helpt een lerares Engels ons met onze zoektocht naar een overnachtingsplaats. Er zijn twee hotelletjes, een goedkoop en een duurder. In het zeer goedkoop hotelletje heeft men een bescheiden kamer maar geen toilet en ons wassen kan enkel aan een lavabo in de gang. Dan toch nog maar even gaan informeren in het duurder hotel. Daar heeft men een kamer met een douche, en wanneer ik in gebarentaal informeer of de douche werkt en er ook warm water is, krijg ik als antwoord ‘da, da, da’. We nemen dan maar het duurdere hotel, maar als we willen douchen moeten we vaststellen dat er helemaal geen water uit de kranen komt. Als ik terug naar het onthaal ga, legt men mij uit dat we om 14u (binnen anderhalf uur) voor een douche aan de overkant van de straat terecht kunnen in een soort van badhuis. Dat zien we niet zitten, bovendien is er wel water op het gelijkvloers maar niet op de bovenverdieping waar onze kamer is. We proberen het dan maar zelf op te lossen door met ons opvouwbaar emmertje van ortlieb water te gaan halen aan de kraan beneden. Wanneer ik daarmee bezig ben, probeer ik nog maar eens duidelijk te maken dat ik het maar niets vindt dat we 5000 KZT moeten betalen voor een kamer met tot op de draad versleten meubilair, zonder water, en niet begrijp waarom er beneden wel water is en boven niet. Dan komt MJ naar beneden en zegt dat er plots wel water uit de kraan komt op onze kamer. Blijkbaar heeft men dan toch de watertoevoer naar de bovenverdieping open gedraaid. Waarom moet een mens toch zoveel kabaal maken om gewoon gedaan te krijgen dat men een kraan opendraait ? Er komt alleen maar koud water uit de kranen, maar dat gebeurt de laatste dagen wel meer. Een douche mét warm water wordt stilaan een niet alledaagse luxe, maar alles went na verloop van tijd, en je bent met steeds minder tevreden. Na de douche gaan we beneden in het restaurant eten. Wanneer we terug boven komen, is de watertoevoer terug dicht gedraaid. Het plan was om er vandaag een korte etappe van te maken zodat we tijd hadden om wat kleren te wassen. We zitten nu vast in een dorp waar niets maar ook niets te beleven valt, zonder water, zonder internet. Negatieve noot voor een dag die zo mooi begon.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten