2015-10-30/31 Verschillende temperatuurbestendigheid.

2015-10-30
Het eerste wat ik doe bij het opstaan, is door het raam naar buiten kijken om te zien welk weer het is. De voorspellingen waren tegenstrijdig, ofwel zou het regenen en stormen, ofwel gedeeltelijk bewolkt zijn. We hadden al beslist dat we in geval van regen en storm zouden passen, maar het echte weer is bewolkt, droog en windstil; we kunnen dus verder fietsen.
Sinds we in Centraal China fietsen, moet er weer veel geklommen worden, en het valt met op dat dit MJ nu véél beter af gaat dan pakweg twee maanden geleden toen we nog in de 'stan'-landen zaten. De reden dat ze nu vlotter omhoog kan is simpelweg de temperatuur. In de zomermaanden moesten we temperaturen trotseren van 35 à 40°C (soms zelfs meer) en nu fietsen we bij temperaturen tussen 5 en 10°C. MJ kan niet zo goed tegen de warmte. Ik daarentegen kan heel goed hitte verdragen, maar heb veel sneller last van de kou. Vandaag fietst MJ met twee lichte truitjes terwijl ik vier laagjes nodig heb, een thermisch onderhemd, een fietstrui, een fleecetrui en een regenjas. Onze temperatuurbestendigheid is duidelijk zeer verschillend!
Aangezien het maar een korte etappe was, zitten we al vrij vlug terug in een hotel. In de namiddag begint het dan toch nog te miezeren, geen echt weer om veel buiten te komen. 

2015-10-31
Vannacht heeft het gesneeuwd. Normaliter zouden we vandaag verder fietsen tot Pingliang maar we zouden dan eerst nog langs een tunnel moeten op een hoogte van meer 2400m, bovendien zijn we niet zeker of die tunnel al gebruiksklaar is, indien dat niet het geval is moeten we via een slechte bergpas.
We vonden het niet verstandig om bij deze winterse toestanden te fietsen, daarom blijven we een dag langer in Longde. Als de weerberichten juist zijn zou het morgen weer veel beter weer zijn. Eenmaal we die col over zijn zal het wel weer beter zijn want dan gaan we weer flink dalen.
Ik gebruik mijn tijd om eens uit te puzzelen of het me niet lukt om, via MJ haar tablet, foto’s te uploaden. Mits veel geduld, en wat prutswerk lukt het uiteindelijk toch om de beperkingen van het Chinese internet te omzeilen.

Ondertussen zijn er nog wat extra foto's en filmpjes te raadplegen over Kazachstan(3) en Noord-West China. Ze werden vanaf nu toegevoegd in de rubriek Foto's en Video's.

2015-10-29 We hadden ook een mondmasker kunnen gebruiken.

We starten onze dag met een Chinees ontbijt.
Op enkele korte stukken na, waar men nog aan het werken is, rijden we over wegen met het allerbeste asfalt voor fietsers, tot op 12km van onze dagbestemming. Op de satellietbeelden had ik al gezien dat we dan door een tunnel moesten, maar deze is blijkbaar nog niet klaar voor gebruik. De weg er naar toe is afgesloten en we moeten via een omweg langs een oude weg door de bergen. Dat betekent niet alleen enkele kilometers meer, maar ook nog eens extra klimwerk over een slecht tot zéér slecht wegdek. Ter compensatie schijnt de zon weer, en is het een zeer spectaculaire bergweg met prachtige panorama’s, een omweg die we er met veel plezier bij doen, ook al moeten we ondereg veel stof vreten van passerende vrachtwagens en bussen. Vandaag hadden we ook een mondmasker kunnen gebruiken.
In het restaurant maken we nog eens een inschattingsfout. Uit de menukaart met afbeeldingen kiezen we voor een mooi ogende schotel, zonder erbij na te denken dat ze nogal prijzig is en waarschijnlijk ook groot. Even later krijgen we inderdaad een gigantisch grote schotel geserveerd met kippenvleugeltjes, een massa scampi’s, in frietjes gesneden aardappel, dikke noedels en groenten, waarschijnlijk een schotel voor 4 tot 6 personen. Uiteraard krijgen we dat niet allemaal op. Terwijl MJ in het restaurant blijft zitten, ren ik even terug naar het hotel om twee plastic bakjes te halen waar we de overschot kunnen in doen. We hadden al eerder gezien dat het in China de gewoonte is om het resterende eten mee te nemen. Morgen hoeven we niet op zoek naar een restaurant, we hebben meer dan voldoende om op te warmen.

Een Chinees ontbijt

Het stof even doorspoelen langs de weg

Kinderen leren al heel jong noedels met stokjes eten

2015-10-28 Alsof men nog nooit Europeanen gezien heeft.

De eerste 18 kilometer gaan bergop, daarna volgt een mooie afdaling doorheen een prachtig landschap met weer iets totaal anders, overal terrasvelden, een echte specialiteit van de Chinezen. Het is alsof ze geen helling kunnen zien of ze moeten er een terras aanleggen, en dat aanleggen gebeurt allemaal door middel van spaden. Ook het onderhoud langs de weg gebeurt manueel en meestal door vrouwenhanden. Op de velden zelf is het ook overwegend handenarbeid en worden er werktuigen gebruikt die je nog terugvindt op schilderijen van Breughel. Huisjes staan soms op heuveltjes waarvan je je afvraagt hoe ze er geraken. Het landschap is nu al indrukwekkend in de herfst, maar in het voorjaar moet het nog veel mooier zijn.
In Hui Shi is er een openluchtmuseum gewijd aan het Rode Leger. Er staan enkele typische Chinese huisjes en tempels. We kunnen toevallig nog genieten van een groepje 'locals' die klassieke Chinese volksmuziek brengen.
Soms wordt het wel een beetje vervelend hoe we overal worden bekeken, alsof men nog nooit Europeanen in het echt heeft gezien. In het restaurant wil iedereen met ons op de foto, sommigen aarzelen en durven dan blijkbaar toch niet.

Vrouwen aan het werk langs de weg

Werktuigen uit de tijd van Breughel

Chinese volksmuziek

2015-10-27 Alles weer onder controle, voorlopig althans.

De zon schijnt weer volop, maar het is wel nog koud. Met veel spanning beginnen we te fietsen. Zal de opgelapte bagagedrager het volhouden? Op de koop toe krijgen we in de eerste kilometers nog vrij slecht wegdek, iets wat we nu wel kunnen missen als kiespijn. Later krijgen we een splinternieuwe weg onder de wielen geschoven, helemaal voor ons alleen. De weg loopt naar een bergtop en daar zien we waarom wij de enige weggebruikers zijn, men is er namelijk nog bezig met de afwerking van een nieuwe tunnel. Gelukkig mogen wij er met onze fietsen al door. In de tunnel zijn een stuk of 10 mannen en vrouwen de zijwand van de tunnel aan het schilderen in bruingeel met verfrollen gemonteerd op lange stokken. Het plafond is al blauw geschilderd. Een eind verderop staan drie mannen op een iet of wat speciale stelling, gemonteerd op fietswielen, om de scheiding tussen blauw en bruingeel rood te schilderen. Onderaan duwen 2 mannen 'de stelling' verder. 
Enkele kilometers verderop in de afdaling komen we aan een onafgewerkte brug, volledig afgesloten door een berg aarde. We hebben de keuze, ofwel via een zeer slijkerige weg eromheen rijden, ofwel onze fietsen over de berg aarde sleuren. We proberen eerst de slijkerige weg, maar al snel keren we terug om toch maar te proberen over de brug te geraken. Eenmaal over de berg aarde, moeten we aan de andere kant van de brug nog voorbij een wegversperring zien te geraken, wat lukt mits ze los te maken en opzij te sleuren. Dat was de laatste hindernis van de dag, voor de rest krijgen we weer een leuke afdaling langs een mooie nieuwe weg. 
Alles zit wel stevig onder de modder en daarom stoppen we bij een carwash om onze fietsen nog eens goed af te spuiten. In China is een carwash niet veel meer dan iemand langs de weg met een hogedrukreiniger. Onze fietsen zien er weer proper uit en het ziet er naar uit dat we alle technische problemen die we gisteren hadden (voorlopig) weer volledig onder controle hebben. We hebben al contact opgenomen met Robert en hij gaat het nodige voor ons doen om een nieuwe bagagedrager te laten opsturen, we gaan van de gelegenheid profiteren om wat extra reserveonderdelen mee te laten sturen.

Terrasvelden in een winterbedje

De tunnel in afwerking

Landschap onderweg

 

Picknick langs de weg

 

2015-10-26 Een pechdag.

Toen we twee dagen geleden toekwamen in Lanzhou, was het nog aangenaam warm weer, maar vannacht is het omgeslagen, het is gaan vriezen tot -3 en op de bergflanken ligt er een eerste sneeuwlaag.
Nog voor we de stad uit zijn, laten we onze banden nog op de juiste druk brengen, iets wat nog eens hoogdringend nodig was. Na amper 10km komt er een schurend geluid van MJ haar fiets, we stoppen aan een benzinestation om te zien wat er scheelt. De vijzen waarmee haar bagagedrager vast zit, zijn wat los gekomen. We zetten alles weer stevig vast. Wanneer we echter opnieuw willen vertrekken merkt MJ dat ze achteraan niet meer kan schakelen. We moeten weer aan de kant en opnieuw moeten we onderzoeken wat er aan de hand is. Na enig zoekwerk denk ik gevonden te hebben wat het probleem is, en kan ik het weer in orde brengen. We kunnen terug verder, althans voor 500m, want dan valt plots het linker handeltje waarmee MJ haar voorste versnelling regelt naar beneden. Blijkbaar is de vijs waarmee deze vast was losgeraakt, en is het handeltje afgebroken. Mits een nieuwe vijs zou het weer kunnen vastgezet worden, maar in heel mijn zakje reservevijzen die ik mee heb, zit er geen enkele die past. De bewuste vijs moet een exacte lengte hebben. We kunnen toch nog enkele kilometers verder fietsen tot bij een garagist voor motorfietsen. Hij heeft ook geen vijs van de juiste lengte maar kan er wel een op maat afslijpen. Na enige tijd is alles weer in orde en kunnen we weer verder. Gelukkig is het vandaag maar een korte etappe van 40km want door al die problemen hebben we toch wel veel tijd verloren.
In Yuzhong ga ik op zoek naar een hotel terwijl MJ zich op een pleintje in het midden van de stad zet en bij de fietsen blijft. Ik vind al snel een hotel waar we terecht kunnen. Wanneer ik terug bij MJ kom staat er een hele menigte rondom onze fietsen. Een straatartiest zou zeer tevreden zijn met zoveel belangstelling. MJ voelt zich een beetje ongemakkelijk door al die belangstelling en is maar wat blij dat we naar het hotel kunnen. Het hotel ligt aan de overkant van de straat en om er te geraken moeten we met de fietsen van een hoge stoeprand. Wanneer MJ van de stoeprand rijdt horen we een droge krak. Wat vroeg of laat toch eens moest gebeuren is gebeurt: de bagagedrager die al lang vervormt was, is aan beide kanten afgebroken en moet vervangen worden. Voor we het hotel binnengaan probeer ik toch nog een manier te vinden, met rekkers en veel plakband , om de bagagedrager weer zover in orde te krijgen dat we tenminste nog enkele dagen verder kunnen, of dat gaat lukken zullen we morgen pas ondervinden. We moeten hoe dan ook nog zien uit te vissen welk de beste manier is om nieuwe onderdelen uit België te laten overkomen zonder al te veel tijd te verliezen. Je mag wel spreken van een pechdag.

Bij een garagist

Publieke belangstelling genoeg

2015-10-25 Eten aan een lopende band.

Het wordt tijd dat we nog eens een wasbeurt doen. Het primitieve wassalon waar we onze was naar toe wilden doen, sloot voor zondag, dus moesten we zelf aan de slag. Een was is snel gedaan, maar alles weer droog krijgen vraagt in deze tijd van het jaar wat meer tijd, en daarom blijven we een dag langer in Lanzhou.
Wanneer we door de stad lopen komen we toevallig een outdoor winkel tegen waar ze ook gasbusjes verkopen. We kunnen in geval van nood dus weer op ons eigen vuurtje koken. Zelf koken gaan we vandaag niet doen. Naast het hotel is er een intrigerend restaurant dat we toch wel eens willen uitproberen. Je zit niet aan een tafel maar allemaal naast elkaar, ieder heeft zijn eigen kleine inductie kookplaat waarop ieder zijn eigen eten kan koken. Het koken gebeurt in een keteltje met daarin een gekruid soepje. Je kan kiezen uit gewoon gekruid of zeer pikant gekruid. Het eten zelf wordt op een zeer speciale manier aangebracht, op een lopende band. Je zit voor een lopende band waarop schotels passeren met allemaal verschillende ingrediënten, groenten, vlees, vis. Er zitten heel wat ingrediënten tussen die we gewoon niet kennen, maar er zijn ook dingen die we zeker niet gaan proberen, zoals kippenpoten. Alles zit op verschillende soorten stokjes, elk soort stokje heeft een andere prijs. Je legt de gebruikte stokjes opzij, en wanneer je gedaan hebt met eten, wordt het aantal stokjes geteld en wordt de prijs berekend. Je mag uiteraard zo lang en zo veel eten als je zelf wil. De prijs valt ook mee, voor ons beiden betaalden we samen 71 yuan (ongeveer €11). Dit is wat je kan noemen een restaurantbelevenis en het trekt heel veel volk.

Nog even dit : Nu jullie in België zijn overgeschakeld van zomer- naar wintertijd is het verschil met ons nu opgelopen tot 7 uur.

 

Het restaurant, eten aan een lopende band

Kippenpoten, niet alles wat geserveerd wordt willen we proberen

2015-10-24 Het wordt weer wat warmer.

Treinen in China rijden zeer stipt. In elk station vertrekt de trein op het exacte aangeduide tijdstip. Onze treinreis verloopt vlot, MJ leest overdag een ebook  over het leven van Maarten Luther (tot de batterij van haar tablet leeg is), ik houd me bezig met de indeling in dagetappes van het traject dat we gaan fietsen tot Xian.
De trein brengt ons in ruim 24uur en 24 minuten zo’n kleine 2000km zuid- oostwaarts naar Lanzhou in centraal China. Je voelt dat het stilaan weer wat warmer wordt. Lanzhou ligt ongeveer op 35° noorderbreedte, zowat op dezelfde lijn als het uiterste zuiden van Spanje. We moeten er wel rekening mee houden dat we de komende dagen nog enkele keren naar een hoogte moeten boven 2000m, en daar zou het wel nog eens een stuk kouder kunnen zijn.
Vlak naast het station ligt het bagagedepot, waar we meteen na aankomst onze fietsen en bagage kunnen gaan afhalen. Het hotel dat we gereserveerd hebben ligt amper 200m verwijderd van het station.

Gina & John

Een wagon ‘Hard Sleepers’

2015-10-23 Hectische taferelen in het treinstation.

Omdat onze trein pas in de namiddag om 17u18 vertrekt hebben we nog ruim de tijd om nog eens door het ‘People’s Park’ te lopen. Overal in het park zie je mensen aan sport doen, vooral dan gymnastiek, badminton, tafeltennis, tai chi (of een of andere aanverwante) of massaal gebruik maken van de sporttoestellen die er staan. Om 13 uur checken we dan uit in het hotel om naar het station te gaan.
Nog voor je het stationsgebouw bereikt moet je bagage al een eerste keer door een scanner. Wie niet waagt… we hadden toch nog maar eens geprobeerd om onze twee gasbusjes mee te smokkelen, maar aan een scanner ontsnapt zoiets natuurlijk niet. We moeten ze achterlaten en men maakt ons duidelijk dat er nog een derde verdacht object in een van de tassen zit. Een bus deodorant van MJ bevat een brandbaar product, en ook die moeten we achterlaten. In het stationsgebouw moet onze bagage een tweede keer door een scanner en weer ontdekt men enkele verdachte voorwerpen. Uit mijn stuurtas haalt men mijn zakmes, na controle krijg ik het terug. In MJ haar tas vindt men een busje ‘Daktarin’ welke blijkbaar ook een ontvlambaar product bevat, en welke we dus ook moeten achterlaten. Zelf moeten we ook door een scanner, en worden we nog uitvoerig gefouilleerd. Het stationsgebouw is drie verdiepingen hoog, met op elke verdieping vijf wachtzalen. Iederee trein heeft zijn eigen wachtzaal, en in elk van die wachtzalen wacht een massa volk op de trein. We zijn er twee uur voor vertrektijd, en we vinden met moeite nog een plaatsje op de grond om te gaan zitten.
Groot is onze verbazing als we plotseling tussen al het volk weer Gina en John tegenkomen, het Engels koppeltje, en in hun gezelschap Dima, de jonge Rus de we in Zharkent (Kazachstan) al eens ontmoet hebben, maar toen samen op trek met een Nieuw Zeelands koppel. Hoe klein is deze grote wereld, dat we hen hier op deze plaats weer tegenkomen, en dat zij dan ook nog eens dezelfde trein gaan nemen. Het wordt een aangenaam weerzien, we hebben heel wat te vertellen en dat maakt dat de wachttijd snel voorbij gaat. Wij verlaten de trein al na 24 uur, Dima na 48 uur en Gina en John na 65 uur, zij reizen tot Kunming het eindstation.
Dan wordt het signaal gegeven dat we ons naar de trein mogen begeven en dan spelen er zich onvoorstelbare taferelen af. De ganse massa volk begint plots langs alle kanten te drummen in de richting van de kleine poortjes waar we door moeten, en eenmaal voorbij een poortje, beginnen de mensen te hollen om zo snel mogelijk bij de trein te zijn. Er zijn drie type tickets verkrijgbaar voor deze trein: ‘Soft Sleepers’, ‘Hard Sleepers’ en ‘Hard Seats’. Als je een ticket hebt voor een ‘Soft Sleeper’ heb je een gereserveerde plaats in een wagon die ingedeeld is in negen coupés met telkens twee slaapplaatsen boven elkaar. Met een ticket voor ‘Hard Sleeper’ heb je een gereserveerde slaapplaats in een wagon waar er plaats is voor 66 personen, telkens met drie boven elkaar. Dan heb je nog de ‘Hard Seats’ waarbij je geen gereserveerde plaats hebt, maar enkel een ticket voor een wagon waarin er meer passagiers worden toegelaten dan er zitplaatsen zijn. Dat is nu juist de reden waarom er zo geduwd en gelopen wordt, om toch maar een zitplaats vast te krijgen, want wie niet snel genoeg is, moet tijdens de hele rit rechtstaan. Als je weet dat deze trein er van begin- tot eindstation 65 uur over doet, is het best te begrijpen dat men zich haast om een zitplaats te bemachtigen. Jurgen onze, Duitse vriend, had ons aangeraden om een ticket te kopen voor ‘Soft Sleeper’, wat we gelukkig ook gedaan hebben.
De treinen zien er zeer netjes en modern uit, een groot contrast met de treinen die we eerder namen in Kazachstan.

2015-10-22 Fluitje van een cent.

Vandaag zitten we nog in hetzelfde hotel in Urumqi.

Aan een receptionist van het hotel die wat Engels spreekt, vraag ik of hij op een papiertje in het Chinees wil schrijven: ‘Wij willen onze fietsen en bagage met de trein versturen naar Lanzhou’. Met het briefje bij de hand trekken we naar het treinstation, het is er zeer druk. Aan politieagenten tonen we meermaals ons briefje en vrij vlot loodst men ons naar het gebouw waar we alles kunnen laten verzenden. Al onze bagage moet eerst door een scanner. In een van de fietszakken zaten nog twee gasflesjes om te koken. De gasflessen moeten er uit. Een vrouwelijke bediende die vlot Engels spreekt helpt ons verder met de administratieve afwikkeling terwijl alle bagage in stevige zakken wordt gestopt die daarna worden dichtgenaaid en voorzien van een stevige band. We mogen gerust zijn dat alles netjes en veilig zal aankomen. Het verzenden van het grootste deel van onze bagage (45kg) en onze fietsen over een afstand van 1944km  kost in totaal 444,5 CNY (+/- €63). We wisten niet waar we ons aan mochten verwachten, maar alles verliep als een fluitje van een cent. Onze fietsen en bagage zullen vroeger dan wijzelf in Lanzhou zijn.
Benzinestations zijn allemaal afgesloten met een omheining en wegversperringen, aan de inrit staan veiligheidsagenten, alle passagiers moeten uitstappen en langs buitenom naar de uitrit stappen, de inhoud van de koffer wordt gecontroleerd en alleen de chauffeur mag met zijn auto tot aan de pomp rijden. In de buurt van ons hotel is er een school die er uitziet als een streng bewaakte gevangenis met een hoge omheining met prikkeldraad en een klein legertje gewapende soldaten die permanent de ingang bewaken. Aan de ingang van elk groot warenhuis of hotel vind je naast de scanner waar je door moet enkele helmen schilden en gevechtsstokken liggen, waarschijnlijk een verplichte voorziening. Ook sommige winkelstraten en markten worden zwaar bewaakt. Al deze veiligheidsvoorzieningen hebben wellicht te maken met de problemen die er, zelfs in 2014 nog, geweest zijn met de Uyghur, een etnische minderheid in dit deel van China. 
Morgennamiddag nemen we om 17u18 zelf de trein naar Lanzhou, een rit van 24u24 over een afstand van 1944km.

De skyline van Urumqi

 

2015-10-21 Uitgebreid ontbijtbuffet.

Het ontbijtbuffet in het hotel is fenomenaal, heerlijk en zéér uitgebreid, we kunnen er niet genoeg van krijgen.
De rit van vandaag echter stelt niet veel voor. De laatste 30km naar Urumqi moeten we over een autostrade waarvan ik vermoed dat we er als fietser niet op mogen, maar zolang niemand ons tegenhoudt blijven we maar doorfietsen. Het lukt ons om zonder problemen de stad te bereiken, maar door de stad zelf fietsen, is ook geen pretje. Urumqi is een echte grootstad, en in tegenstelling met de vorige nieuwe steden die we aandeden, is er hier geen aparte ruimte voor fietsers en bromfietsers. Met al de verkeerslichten komen we ook maar zeer langzaam vooruit. Het zijn maar 10km maar ze duren oneindig lang. Ik had het adres van een hostel in mijn GPS maar die was volzet, we moeten dus op zoek naar een andere overnachtingsplaats. MJ zet zich ergens langs de kant van de weg met onze fietsen en ik ga te voet op zoek naar een hotel. Het duurt wel even, en ik moet wel enkele kilometers stappen, maar vind dan toch een hotel waar we terecht kunnen.

2015-10-20 Raar volkje die Chinezen.

Bij het klaarmaken van onze fietsen hebben we veel bekijks, sommigen willen ons helpen maar dat komt niet altijd goed. Onze fietszakken hebben al heel wat te verduren gehad en de handvaten raken makkelijk stuk als je ze ermee vastpakt, wat eigenlijk de bedoeling is. De manager van het hotel en de bediende die ons gisteren zo goed geholpen hebben, komen ook nog eens een kijkje nemen.
Bij het buitenrijden van Shihezi zien we in de parken vele groepen van mensen die op de maat van muziek ochtendgymnastiek aan het doen zijn. Voorbijgangers stoppen en doen gewoon mee.
Het wordt een saaie rit vandaag. In welk stadje we vandaag terecht gaan komen weten we niet. Op mijn kaart staat er ergens Hutubi maar in mijn GPS vind ik er niets van terug. Enkele kilometers ten noorden van de weg die wij aan het volgen zijn zien we de contouren van een stad opduiken. We nemen een afslag en rijden er naar toe. Het is weer zo’n vrij nieuwe stad die nog volop in opbouw is. In een eerste hotel dat we vinden mogen ze enkel chinezen inchecken maar de receptioniste is wel zo behulpzaam om voor ons naar een ander hotel te bellen. Uiteindelijk komen we in een groot deftig hotel uit, iets té deftig voor ons maar we hebben weinig keuze, hier kunnen we tenminste al terecht.

Rochelen en spuwen op straat, slurpen en slokken aan tafel, naar je staren, naar je wijzen en met je lachen, de chinezen doen het allemaal. Aanvankelijk lachten ze met mijn hoofdverband, nu lachen ze meestal met MJ omdat ze open sandalen draagt en dat het volgens hen daar al voor te koud is. Lachen of uitlachen, wij vinden het grappig hoe zij reageren en kunnen er best mee lachen. Raar volk die Chinezen.

MJ met de manager en de bediende van het hotel.

Ochtendgymnastiek in het park.

2015-10-19 Van service gesproken !

Vannacht is het beginnen regenen en volgens de weerberichten zou het pas tegen morgen weer beter worden. Daarom herzien we onze plannen voor vandaag. In plaats van verder te fietsen gaan we een dag langer in Shihezi blijven en proberen om onze treintickets van Urumqi naar Lanzhou te reserveren. We gaan aan de receptie informeren waar we dat kunnen doen, maar ze zeggen dat zij dat kunnen. Aan de receptie is er een bediende die wat Engels spreekt, veel met behulp van een vertaalprogramma op haar smartphone. Even later komt ze ons vertellen dat ze samen met ons naar het treinstation wil gaan, de manager van het hotel gaat ook mee, zij zal ons met haar auto tot daar rijden. Het station ligt aan de rand van de stad en is streng beveiligd, eerst moet je langs een paspoortcontrole, dan door een scanner en tot slot word je nog eens gefouilleerd. In de hal staat een heel lange rij aan te schuiven, iets wat in België niet denkbaar zou zijn, maar wat Chinezen heel normaal vinden. Als je hier de trein wil nemen en nog eerst een ticket moet kopen moet je minstens twee uur op voorhand in het station zijn. De manager van het hotel en de Engels sprekende bediende spenderen meer dan twee uur aan ons om de tickets te kopen. Van service gesproken ! We vinden dat ze daarvoor wel mogen beloond worden, geld willen ze niet en daarom gaan we voor elk van hen een doos koekjes kopen, uit dankbaarheid.
De rest van de tijd gebruiken we om een traject uit te stippelen dat we willen fietsen van Lanzhou tot Xian. In de namiddag kuieren we nog wat door de stad, altijd boeiend om het Chinese leven te observeren. Er is ook een markt. Voor vegetariërs moet China een paradijs zijn te zien naar het enorme gamma aan groenten, fruit, noten, pitten, paddenstoelen, vers en gedroogd. Een vleeseter kan beter niet over de markt lopen er worden levende kippen, konijnen, duiven en eenden verkocht, ze worden ter plaatse geslacht. In een van de kleine kooitjes zit zelfs een hond, ook dat is China.

Ingang van het stadspark in Shihezi

Wandmenu met afbeeldingen in een restaurant

2015-10-18 Stad versus platteland.

Kuytun mag dan wel een mooi ogende stad zijn, toch waait er bij momenten een vieze stanklucht over de stad. Het ruikt een beetje naar ammoniak, waarschijnlijk afkomstig van de fabrieken aan de rand van de stad. Wat ons al meermaals is opgevallen, is dat er hier heel veel mensen, vooral vrouwen, met een mondmasker rondlopen. Zou de lucht hier dan zo ongezond zijn?
Aanvankelijk ziet het er naar uit dat we vandaag een grijze en saaie etappe gaan krijgen, maar enige tijd later komen we in landbouwgebied terecht waar er nog veel activiteit te zien is. In de velden langs de weg liggen lange hopen pikante pepers te drogen. Het is ook de tijd van het jaar waarin de katoen geplukt wordt. Je ziet veel mensen langs de straat lopen om de plukjes katoen langs de bermen op te rapen die van de vrachtwagens waaien tijdens het transport.
Het verschil tussen de Chinese steden, die we tot nog toe gezien hebben, waar alles fris, proper en modern oogt, en de plattelandsdorpjes waar armoede troef is, is gigantisch groot. Aan de rand van de steden, waar je veel garages en steenkoolboeren vindt, is het ook altijd een vieze bedoening, je wil er liever niet stoppen.
In Shihezi hoeven we vandaag niet lang te zoeken naar een hotel, in het eerste hotel kunnen we al meteen terecht. Ik had gisterenavond dan ook al wat opzoekingswerk gedaan op het internet.
Tegen de avond gaan we op restaurant. We kiezen er altijd eentje uit waar er een menukaart met foto’s aan de muur hangt. Aangezien het vandaag mijn verjaardag is mag het wel eens wat meer zijn, maar dat beetje meer, blijkt veel te veel te zijn. We moeten ons te pletter eten om de twee bestelde schotels op te krijgen. We beginnen stilaan door te krijgen dat de schotels met een wat duurdere prijs, bedoeld zijn voor meerdere personen. We moeten nog veel leren.

Jonge koeienhoeder te paard.

Pepertjes worden gedroogd in het veld.

 

Een katoenberg.

2015-10-17 Met vervoer door de droevige vlakte.

In een wakker moment heb ik vannacht de blog van ‘Twisting Spokes’ nog eens gelezen, een blog van een Nederlands koppeltje dat vorig jaar in december hetzelfde traject fietste als wij nu. Ook zij hadden problemen met de autostrade en moesten een opening zoeken in de omheining om te kunnen wildkamperen. Ik maak MJ wakker in het midden van de nacht en we overdenken nog eens wat we gaan doen. Tot de volgende stad is het 180km langs de autostrade, met geen enkele afslag, een alternatief is er niet. Wat veel om in één dag te fietsen, en we besluiten dan ook op zoek te gaan naar een of ander vervoer. Met behulp van een tekening aangevuld met wat vertalingen in het Chinees, ga ik ’s morgens aan de receptie uitleggen dat we een taxi willen naar Kuytun. Na enkele telefoontjes door hen, krijg ik een man aan de lijn die Engels spreekt en zegt dat hij kan zorgen voor aangepast vervoer. 
Omstreeks 11u zitten we al in een mini-vrachtwagentje, onze fietsen achterin in de laadbak. Ondertussen is het ook beginnen regenen wat het trieste landschap, een grote dorre vlakte, nog grauwer doet lijken. Aan dit traject zouden we op de fiets weinig plezier beleefd hebben. 
De voorgaande dagen hebben we nooit enig probleem gehad met het vinden van een hotel, maar vandaag is dat even anders. In vele hotels in Chinese steden mogen alleen maar inwoners van eigen land terecht. In de stad Kuytun stuurt men ons van het ene hotel naar het andere, ik raak de tel kwijt, maar volgens MJ was het pas bij het zevende hotel dat men ons, na de nodige vragen, wilde/mocht aanvaarden als gasten.

PS: De autostrade is nieuw, en men is bezig benzinestations en een soort gebouwen neer te zetten die wel eens zouden kunnen dienen als overnachtingsplaats. Dit kan je meestal vinden aan de betaalposten, waarvan er meerderen ook nog onder constructie zijn. Er is dus beterschap op komst.
 

Zo probeer ik duidelijk te maken data we een taxi zoeken.

 

 

 

Ons transportmiddel naar Kuytun.

2015-10-16 Gevarieerd, smaakvol én pikant.

Onze dag begint in het hotel met een smaakvol en gevarieerd ontbijt in de vorm van een buffet met verschillende groenten- en noedel schotels, heerlijk van smaak wel behoorlijk pikant.
Even verderop in de straat doen we een zak met vuile was naar een wasserij. Het duurt wel even vooraleer de twee vrouwen in de wasserij begrepen hebben wat we juist willen. Vlak bij het hotel is er ook een soort van medische post waar we binnengaan om de draadjes uit mijn hoofdwonde te laten halen. Hier heeft men veel sneller begrepen waarvoor we komen. We moeten slechts 20 yuan (+/- €3) betalen voor de consultatie. Ik hoop wel dat de dokter beter is in het verwijderen van draadjes dan in het aanleggen van een hoofdverband, want wat hij achteraf rond mijn hoofd wikkelt, trekt gewoon op niets.
We stappen nog eens door de stad en langs een markt met verschillende eetkraampjes waar men veel afgekookt vlees klaarmaakt. Er is ook een groentemarkt met een rijk gevarieerd aanbod en ook wat groenten die we gewoon niet kennen. Met zo’n aanbod zou je wel veel zin krijgen om zelf te koken, maar de restaurants zijn hier zo goedkoop dat het een beetje zinloos is. In vorige landen was de variëteit aan gerechten in de restaurants meestal beperkt, terwijl je hier in China elke dag iets anders kan eten. We kiezen wel altijd een eetplaats uit waar er foto’s van de gerechten aan de muur hangen, zodat we maar moeten wijzen naar wat we willen eten.
Tegen de avond kunnen we onze propere was terug ophalen, 2 vrouwen houden de wasvrouw gezelschap. Als ze ons zien binnenkomen hebben ze de grootste pret met de manier waarop MJ gekleed is, vooral de zwarte sokken in sandalen. We lachen dan maar gewoon mee.
We hebben nog maar kennis gemaakt met een klein stukje van het immens grote China, maar tot nu toe bevalt het ons uitermate goed.

Het belachelijk verband van de dokter

Eetkraampjes op de markt

Groentemarkt

2015-10-15 Gevangen op de autostrade.

Vanochtend werden we gewekt door een loeiende koe die wil gemolken worden. Nadat de vrouw van de winkelier de koe heeft gemolken, mogen we mee aan de ontbijttafel. Het ontbijt bestaat uit een mengsel van melk, water, zout en thee waarin stukjes brood worden gesopt.
Vannacht heeft het licht gesneeuwd, gelukkig is de sneeuw alleen blijven liggen op de flanken van de bergen. Met het meer erbij; geeft dat wel een mooi plaatje. Aanvankelijk vertrekken we nog met zonnig weer maar na 10km komen we in dikke mist terecht. Het is een ijskoude en aanvriezende mist. Op onze kleren en fietstassen vormt zich een laagje ijs, ik moet daardoor zelfs zonder bril fietsen. We stoppen enkele keren om nog wat extra beschermende kledij aan te trekken. Voor een keer heeft MJ het kouder dan ik, en dat komt omdat ze haar bivakmuts niet kan opzetten die helemaal onderaan in haar klerenzak zit. Gedurende 25km moeten we de kou trotseren, tot we 1300m lager, in een dal terecht komen.
We hadden gehoopt omstreeks 65km een overnachtingsplaats te vinden, maar het enige dat we er vinden is een tankstation, een restaurant, een winkeltje en een openbaar toilet. Men vertelt ons dat er 30km verderop een hotel zou zijn.  Hopende dat deze informatie klopt fietsen we dan maar verder maar helaas, ook na 30km geen hotel langs de weg. We zitten op een autostrade die langs beide kanten ononderbroken is afgesloten met vangrails, en daarachter een omheining in prikkeldraad. Zelfs wildkamperen zou onmogelijk zijn. We zijn wel verplicht om verder te fietsen. Pas na 140km fietsen zullen we een eerste afrit tegenkomen, de laatste 15km moeten we in het donker afleggen. De laatste keer dat ik nog eens in het donker op de fiets zat, is exact een week geleden, en daar heb ik geen al te goede herinneringen aan overgehouden. Maar nu heb ik wél mijn helm op en rijden we over degelijke wegen. Aan de afrit moeten we dan nog eens stoppen aan een controlepost van de politie waar onze paspoorten uitvoerig gecontroleerd worden.
Jinghe is de tweede stad die we aandoen in China en ze oogt wel zeer flashy met al de kleurrijk verlichte gebouwen. Vooraleer we op zoek gaan naar een hotel stoppen we nog aan een winkeltje voor een welverdiende pint. Het oud vrouwtje moet onder de indruk zijn van ons want ik krijg nog twee pakken met koeken, en ze komt ons nog achterna met twee paar handschoenen, snickers en yoghurt drankjes.
In het hotel boeken we meteen voor twee nachten zodat we morgen op zoek kunnen naar een dokter of ziekenhuis om de draadjes uit mijn hoofdwonde te laten verwijderen.

Ontbijt bij de winkelier en zijn vrouw.

 

Sfeerbeeld langs het Sayram meer.

 

2015-10-14 Langs de G30 naar het viaduct

Vanaf het begin gaat het langzaam omhoog aan een constant stijgingspercentage van 2 à 3%. Gelukkig hebben we de wind mee. Naarmate we stijgen voelen we dat het ook kouder wordt. We stijgen dan ook meer dan 1000m tot een maximum hoogte van 2190m. Heel de dag rijden we over de G30, een autostrade waar het aangenaam fietsen is, want er is relatief weinig verkeer. We moeten ook nog over een hoge hangbrug en een lang viaduct met ervoor en erna ook nog enkele tunnels. Het geheel vormt een indrukwekkend bouwwerk midden in de bergen, die Chinezen kennen er wat van. Na een laatste tunnel van ruim 3km komen we aan het Sayram Hu meer. Meteen worden we aangesproken door een ruiter te paard die voor ons een slaapgelegenheid zou hebben, we gaan echter niet in op zijn voorstel en gokken er op dat we een 20-tal kilometers verderop nog wel iets zullen vinden. Er begint een sterke wind op te steken, gelukkig in de rug maar wel behoorlijk koud. Laat ons hopen dat we nog ergens onderdak vinden, want wildkamperen gaat bij dit guur weer geen pretje zijn. Uiteindelijk zien we langs de kant van de weg toch nog eens enkele sobere huisjes staan. We gaan er informeren want dit is misschien wel onze laatste kans vandaag. Er is een klein winkeltje en de man achter de toog doet teken dat hij voor ons een kamer heeft. We zijn blij dat we eindelijk ergens naar binnen kunnen, want we beginnen het stilaan erg koud te krijgen. Vlak naast het winkeltje heeft de man nog twee kamertjes, een eerste met een kacheltje, en dat ernaast zonder verwarming. De man suggereert ons de kamer met het kacheltje te nemen, maar wij kiezen de andere kamer omdat die er wat properder uit ziet. Het wordt echter steeds kouder en uiteindelijk gaan we toch aan de man vragen om te verhuizen naar de andere kamer en het kacheltje aan te maken. Na een half uurtje is het er heerlijk warm. Stromend water is er niet, al het water komt uit een regenput, en de elektriciteit voor de enkele lichtpeertjes komt van autobatterijen.

Picknick langs de weg.

Het viaduct waar we over moeten.

 

Beeld vanop het viaduct.

 

Ons gezellig kamertje bij de winkelier.

2015-10-13 De starende Chinezen.

In heel China geldt Beijing tijd, wat er op neer komt dat de klok twee uur verder staat. Voorlopig gaan wij onze klok nog niet aanpassen.
Nu is het aan MJ om een verband rond mijn hoofd te leggen, en voor een eerste keer doet ze dat al vrij goed, want er is toch een speciale techniek voor. 
Aangezien het gisteren behoorlijk fris was op de fiets nemen we vandaag toch maar onze voorzorgen en trekken wat warmere kleren aan, overbodig zal later blijken, want de zon is weer volop van de partij.
De kaart die ik heb van West China bevat maar weinig details en de gegevens in mijn GPS al evenmin. We weten dus niet zo goed wat we vandaag en de volgende dagen onderweg mogen verwachten qua bevoorradingsmogelijkheden, we zorgen dan ook voor voldoende voorraad.
Het valt op op dat de Chinezen ons overal niet gewoon aankijken, maar letterlijk naar ons staren, soms voelt het zelfs ongemakkelijk.
De hele dag fietsen we over een weg die parallel loopt met een autostrade en over zeer aangenaam fietsend glad asfalt.  Het is eens wat anders na de meestal ellendige wegen van de voorbije weken. De weg gaat licht lopend bergop, en we weten dat we nog eens naar een hoogte van meer dan 2000m moeten. Net voor de echte beklimming begint, komen we nog een dorpje tegen en we gaan hier informeren of we ergens kunnen overnachten. De uitbaatster van een winkeltje geeft te kennen dat we bij haar kunnen overnachten. Haar dochter gaat met ons mee tot aan het huis waar ze ons een ruime kamer toont zonder meubilair. Een douche nemen zit er niet in, en voor het toilet moeten we een eindje verderop door de tuin voorbij de kippen en eenden die zich gelukkig altijd vlug uit de voeten maken. Voor ons is dit alles goed genoeg om te overnachten. We hadden echter wel beter voorafgaand de prijs gevraagd, want wanneer we ons omgekleed hebben en terug naar het winkeltje gaan om wat inkopen te doen en informeren naar de prijs, zegt men 100 Yuan, wat evenveel is als wat we vorige nacht betaalden in een degelijk hotel. We vinden de prijs toch wat overdreven en MJ slaagt er toch nog in om een prijs van 80 Yuan overeen te komen.
We gaan toch nog eens zelf eten klaar maken met twee pakjes die we hier in China gekocht hebben. In het eerste pakje zitten groenten in een saus en in het andere stukjes vlees, vermoedelijk eend. We dompelen de twee pakjes in een keteltje warm water en daarnaast koken we nog wat pasta, echt koken kan je het niet noemen. Het geheel smaakt overheerlijk en pikant, voor herhaling vatbaar.
Addendum:
Wat we in de vorige berichten nog vergaten te melden i.v.m. de medische zorgverstrekking in een ziekenhuis in Kazachstan: het is gratis, volledig op kosten van de staat, en dat geldt tevens voor toeristen, want ook wij moesten helemaal niks betalen.

Een aparte fietsweg naast de autostrade.

MJ in de straten van Huocheng, het dorp van overnachting.

2015-10-12 We zitten eindelijk in China en we komen weer in een andere wereld terecht

Voor een laatste keer gaan we langs het ziekenhuis voor een nieuw verband rond mijn hoofd. We proberen met behulp van gebaren en tekeningen op papier van de verpleegster te weten te komen wanneer de draadjes er uit mogen. We vragen dat ze op een briefje schrijft wat we moeten halen bij een apotheker om het zelf te verzorgen.
Om 9u stipt vertrekken we weer op de fiets richting China. Bij het buitenrijden van Zharkent passeert de ambulancier die me enkele dagen terug nog naar het ziekenhuis bracht, hij toetert en zwaait nog eens. Tot en met gisteren was het mooi weer, vandaag is het weer veranderd, eerst bewolkt, dan wat gemiezer en uiteindelijk toch gewoon regen en dat zorgt voor een nieuw probleem want we moeten het verband rond mijn hoofd zien droog te houden. Aanvankelijk dachten we mijn helm of mijn hoofd af te dekken met vershoudfolie maar dat is hier in de winkeltjes onvindbaar. We hebben nog een alternatief: MJ haar douchekap over mijn fietshelm trekken. De oranje badmuts met eendjes past perfect over de fietshelm. Ik zie er nu wel echt belachelijk uit, maar dat zal ons worst wezen.

 Aan de grensovergang staan er veel vrachtwagens die wij met onze fiets netjes kunnen voorbijfietsen. Na een eerste controlepost moeten we enkele kilometers door een soort ‘no mans land’ fietsen, dan voorbij de Kazachse grenscontrole, en dan weer enkele kilometer langs een weg die aan beide kanten is afgesloten met een omheining, om dan uiteindelijk bij de Chinese grenspost aan te komen. We zijn de enige voetgangers die in de grote hal te bespeuren zijn. Ook deze keer wordt het weer een gewone routine-controle op een ding na: mijn lichaamstemperatuur wordt gemeten. Aanleiding is waarschijnlijk mijn hoofdverband. Van andere fietsers die via een andere grensovergang naar China fietsten hadden we nochtans gehoord dat zij 7 uur moesten wachten. Het klopt dus blijkbaar dat de grensovergang in Korghos een van de makkelijkste is.

Daar staan we dan, eindelijk in China en dit is niet zo maar weer een ander land maar voor ons een totaal andere wereld. Het zal weer een hele aanpassing worden. 

Goed om weten: vanaf nu zitten we opgezadeld met Beijing tijd, dat wil zeggen dat het verschil met België nu plots 6 uur bedraagt.
 
Onze eerste opdracht: een hotel vinden. Als je de taal niet begrijpt, is de beste manier nog altijd : het heel vaak vragen in gebarentaal. Vrij snel komen we al bij een eerste hotel terecht. Wanneer we later door de stad wandelen merken we dat er zelfs veel hotels zijn. Voor onze eerste dag in China willen we in een restaurant gaan eten. Je vindt hier het ene restaurantje naast het andere. We kiezen er eentje uit waar er enkele afbeeldingen staan van wat je er kan eten. Het worden verse noedels met eend. Gelukkig eten we thuis ook al eens met stokjes en zijn we het wat gewend. Voor omgerekend minder dan €6 hadden we een stevige maaltijd, voor z’n geld kan je nog moeilijk zelf gaan koken.
Hoe het de komende dagen verder moet qua bevoorrading en overnachtingsmogelijkheden is voorlopig nog een beetje vaag, want de kaart die ik heb van China is niet zo gedetailleerd.  Informatie opzoeken via het internet is ook niet vanzelfsprekend. Vele websites blokkeren hier zowat alles wat gerelateerd is aan Google. Ik mag zelfs onze eigen blog niet meer raadplegen. Gelukkig werkt mijn mailprogramma Outlook nog, en kan ik berichten doorsturen naar onze backup Robert in België die de blog dan zal bijwerken.

2015-10-11 De verveling slaat toe

Om 8u30 gaan we nog eens tot het ziekenhuis voor een nieuw verband maar het is een maat voor niets want het is gesloten. We keren in de voormiddag nog twee keer terug, maar het blijft gesloten. Mijn verband zal er zo dan maar een dag langer op moeten blijven zitten.
Met mijn notebook gaan we ons ergens langs de kant van de weg zetten waar we via een onbeveiligd wifi nog enkele berichten op de blog kunnen plaatsen. Makkelijk werken is het niet, gehurkt op de grond en het zonlicht op een reflecterend scherm.
Voor de rest van de dag kunnen we niets anders doen dan nog maar eens over de markt te lopen, wat inkopen doen, eten koken, naar een tv kijken waarop geen enkele zender is die je verstaat, wat lezen,… de verveling slaat nu wel echt toe. Laat ons hopen dat we morgen weer verder kunnen fietsen.

Foto 's van de val :

 In de ziekenwagen op weg naar het ziekenhuis voor verzorging.

Op deze plaats ben ik ongelukkig ten val gekomen.

Probleem in Zharkent

2015-09-08 Een vlotte rit maar…

Hoe een rit verloopt is op voorhand altijd moeilijk te voorspellen, alles hangt af van de omstandigheden. Vandaag valt het mee, een relatief vlakke rit, redelijk asfalt en de wind die niet te hard blaast. Na 25km stoppen we al voor een picknick omdat we weten dat er de daarop volgende 50km geen bevoorrading is. Onderweg moeten we nog een tijd lang langs wegenwerken, een stofferige bedoening. Het is weer een warme dag en van al het stof snakken we echt nog eens naar een koele pint om alles door te spoelen. In Zharkent, op amper 37km van de grens met China, zoeken we een overnachting. We komen opnieuw het Nieuw Zeelands koppel tegen, net wanner zij een hotelletje buiten komen waar ze gingen informeren naar de prijs. Ze hebben het gezelschap gekregen van een Rus die ook met de fiets op weg is naar China. Zij beslissen om nog een eindje verder te fietsen, wij gaan op onze beurt informeren in het hotelletje , dat voor ons oké is.
We hebben een ruime kamer, groot genoeg om er te koken, het wordt nog eens vegetarisch. Terwijl de groenten in onze oven (een fleece-dekentje) staan te garen wil ik nog even terug naar de winkel om wat drank te kopen. Het is maar enkele honderden meters ver, toch neem ik MJ haar fiets om tot daar te fietsen. Ondertussen is het al volledig donker . Op de terugweg zie ik in het tegenlicht van de aankomende auto’s niet dat ik in een grote put terecht kom. Met een smak kom ik op de grond terecht. Ik sta zo weer recht maar merk meteen dat het bloed langs mijn gezicht druipt. Ik ben met mijn hoofd op de grond terecht gekomen met een diepe snee aan de zijkant tot gevolg. Met mijn fiets aan de hand loop ik het laatste stukje terug naar het hotel. Ik blijf maar bloeden, als een varken dat geslacht wordt, dat moet zeker genaaid worden. We weten dat het ziekenhuis maar net om de hoek is, toch belt de bazin van het hotelletje een ambulance, die er binnen de kortste keren is. Ik krijg een eerste verband rond mijn hoofd en een spuitje in mijn achterwerk, waarvoor dat moet dienen weet ik niet. MJ mag mee in de ambulance voor een zeer kort ritje naar het ziekenhuis, 350m om precies te zijn. Ik wordt meteen verder geholpen, te beginnen met het wegscheren van wat haar. Dan moet ik mee naar een operatiekamer waar men nog net een kind van tafel neemt dat pas behandeld is en ik mag zijn plaats innemen. Bij het naaien worden de draadjes wel zeer strak aangetrokken, ik heb het gevoel dat men mij een facelift aan het geven is, wat ook aardig is meegenomen. Men heeft het blijkbaar moeilijk om het bloeden te stoppen. Gelukkig is er net in het ziekenhuis ook een jonge man die perfect Engels spreekt en voor ons als tolk kan fungeren. Er loopt ook nog een politieagent rond en voor we het ziekenhuis mogen verlaten moet hij nog een hoop paperassenwerk doen. Het gaat vooral om een verklaring waarin staat dat we geen klacht wensen in te dienen tegen derden. Dan schrijft hij het ganse verslag nog eens netjes over want MJ moet ook een kopie ondertekenen. Het minste wat we kunnen zeggen is dat alles zeer snel is afgehandeld, omstreeks 20u15 kunnen we al terug naar het hotel stappen,, waar onze groentjes nog steeds staan te garen, ondertussen wat té gaar.
Pas achteraf besefte ik dat ik bij de val mijn bril was kwijtgeraakt. Ik neem mijn zaklampje en ga terug naar de plaats waar het ongeluk is gebeurt en ja hoor, mijn bril ligt er nog, wel met een afgebroken oor. Zelfs de fles wijn ligt er nog, die zullen we dan maar opdrinken op mijn gezondheid. Achteraf kunnen we er al om lachen, ik zie er dan ook belachelijk uit met mijn tulband op mijn hoofd. Wie er ook een beetje lachwekkend uitzag was de dokter in het ziekenhuis met een witte stofjas en een hoofddeksel dat meer weg heeft van een koksmuts. Het is allemaal maar hoe je het bekijkt, al bij al heb ik nog geluk gehad, het had veel erger kunnen zijn en als het dan toch moest gebeuren beter hier en nu, vlak bij een ziekenhuis, dan ergens onderweg. Bij deze is nog maar eens bewezen dat het dragen van een helm geen overbodige luxe is en dat het fietsen in het donker hier levensgevaarlijk kan zijn. Normaal dragen we altijd onze helm tijdens het fietsen maar voor dit kort ritje had ik hem eens niet opgezet.
Morgen om 9u moeten we terug naar het ziekenhuis om een nieuw verband.
PS De fiets van MJ ziet er op het eerste zicht onbeschadigd uit, er was alleen veel water nodig om al het bloed er af te kuisen.

2015-10-09 Noodgedwongen rustdag in Zharkent

We hebben vannacht niet zo goed geslapen, dat had niets te maken met mijn val maar wel omdat we in een tweepersoonsbed moeten slapen en zoals dat hier in deze landen al vaker het geval is geweest met een véél te klein deken. We hadden beter ons eigen slaapgerief bovengehaald.
Om 9u moet ik terug naar het ziekenhuis om een nieuw verband. We hadden gehoopt vandaag verder te kunnen doorrijden naar China maar van de dokter krijg ik te horen dat ik morgen op hetzelfde uur nog eens moet langs komen om me te laten verzorgen. Dat is wel een kleine domper. Naast het ziekenhuis is er een optiek waar ze mijn bril misschien wel kunnen maken. We krijgen een afspraak en we moeten om 12u terug komen. Wanneer we op de middag terug gaan zitten we een half uur te wachten zonder dat er iemand ons verder helpt. We gaan terug weg, ik zal mijn bril zelf wel herstellen zo goed en zo kwaad als het kan.
We lopen wat over de markt en kopen ons een lokale SIM-kaart zodat ik onze vriend Vlad kan bellen. Ik vraag Vlad of ik hem morgen tussen 8u30 en 9u nog eens mag terugbellen op het ogenblik dat ik bij de dokter ben en hij als tolk kan fungeren. We gaan het toch proberen geregeld te krijgen dat MJ mij hoofd de komende dagen kan verzorgen. Wat ontsmetten en een windel rond mijn hoofd draaien kan toch zo moeilijk niet zijn. Als we een briefje krijgen waarmee we naar de apotheek kunnen om het nodige verzorgingsmateriaal te kopen en we weten wanneer ik terug naar een dokter moet om de draadjes te verwijderen kunnen we hopelijk weer verder reizen. We hebben echt geen zin om hier nog lang te blijven rondhangen, bovendien moeten we zien dat we voor 16 oktober in China zijn, zo niet vervalt ons visum.
Met behulp van een plat ijzerstaafje dat ik langs de weg heb gevonden en op maat kan afknippen met een tangetje en wat tape kan ik mijn bril weer herstellen. Het oogt misschien niet netjes maar zo zal mijn bril toch nog mee moeten tot we weer terug thuis zijn. 

2015-10-10 Langs de straat op zoek naar een internetverbinding

Om 8u30 staan we terug in het ziekenhuis om een nieuw verband rond mijn hoofd te laten plaatsen. Deze keer gaat MJ mee naar binnen om te kunnen zien hoe ze het verband precies plaatsen zodat ze het later zelf kan doen. MJ krijgt voor het eerst de wonde te zien, een winkelhaak van 2x4,5cm, en die ziet er relatief goed uit.
We bellen ook met onze vriend en tolk Vlad die in het Russisch met de dokter kan praten en met ons in het Duits. De dokter verteld dat we best nog eens twee à drie dagen bij hem langskomen om een nieuw verband en dat we dan wel verder kunnen naar China. We zullen ons dus nog twee dagen moeten bezighouden in Zharkent en gaan er van uit dat we maandag weer verder fietsen. Het spijtige is wel dat het ondertussen nog steeds ideaal fietsweer zou geweest zijn. We zouden toch graag voorbij de grens naar China nog de 650km willen fietsen tot Ürümqi van waar we dan een trein willen nemen meer naar het zuiden. Volgens de laatste weersvoorspellingen die we op het internet konden raadplegen zou het weer tegen 16 oktober omslaan.
Naast het ziekenhuis is er een college voor verpleegsters. Op het plein voor het college leren meisjesstudenten in camouflagepak in militaire ganzenpas lopen. Er zijn zelfs strepen op de grond geschilderd zodat ze in de precieze maat van pas kunnen lopen.  
We moeten het in ons hotelletje in Zharkent helaas zonder internet stellen. Met onze tablet in de hand gaan we langs de straten lopen, op zoek naar een niet beveiligde internetverbinding en uiteindelijk vinden we die ook. Morgen komen we hier terug met mijn notebook en zullen we proberen om de resterende berichten op het internet te plaatsen.
Ons bed (niet meer dan een centimeter dun kussen op een houten plaat) is zo hard dat we onze eigen kampeermatjes openrollen om er bovenop te leggen. We mogen echter niet klagen want voor de rest is alles in orde en we betalen net geen €10 per overnachting.

2015-10-09 In vrije val.

Dit is het eerste verslag van wat er in Zharkent gebeurde zoals het telefonisch was doorverteld aan Robert, onze vriend en contactpersoon in België die voor ons de blog bijwerkt wanneer wij geen internetverbinding ter beschikking hebben.

Gisterenavond waren we al in ons hotel, toen ik me realiseerde dat ik nog iets moest kopen in een winkeltje hier niet ver vandaan.  Ik nam de eerste fiets (die van MJ) en vertrok zonder helm naar het winkeltje.  Het was al fel donker en de straten zijn hier niet verlicht.  Ik moest het wegdek verkennen met de fietsverlichting, en waarschijnlijk verblind door de autolichten van tegenliggers, heb ik een ferme put in het wegdek te laat opgemerkt (er zijn hier ongelooflijke putten in het wegdek, of rioolputten waarvan het deksel ontbreekt, echt niet te doen).
Gevolg : een onzachte kennismaking met het plaatselijk asfalt.
Ik had direct geen pijn, en kon onmiddellijk terug rechtstaan, maar bemerkte dat ik toch wat bloed verloor, afkomstig van mijn hoofd.
Ik ben dan voorzichtig teruggereden naar ons hotel, waar de gastvrouw buiten was, en enigszins verbaasd van al dat bloed, onmiddellijk naar de spoeddienst van een ziekenhuis in de nabijheid telefoneerde, en MJ op de hoogte ging brengen van mijn val.
Samen met MJ heeft een ziekenwagen ons dan naar de spoeddienst gebracht om de wonde aan mijn hoofd dicht te naaien.  Ik zat redelijk onder het bloed (een hoofdwonde gaat meestal gepaard met veel bloedverlies), maar buiten wat schaafwonden aan de kin en de elleboog, heb ik er voor de rest niks aan overgehouden.
Na het dichtnaaien van de hoofdwonde (langs de rechterzijde in het haargedeelte) werd ik dan fameus ingepakt met windels, en zag er uit als iemand met een tulband.
We zijn dan samen terug naar het hotel gewandeld, en onderweg besefte ik dat ik tijdens de val ook mijn bril verloren had.
Met een zaklamp zijn we dan teruggekeerd naar de plaats van de val, en langs de kant van de weg vond ik mijn bril terug.  Hij was eveneens niet onbeschadigd uit de val gekomen, maar met wat knutselwerk kan ik hem opnieuw gebruiken.
In het ziekenhuis was er gelukkig iemand die wat Engels kon spreken, en zo wisten we dat we vandaag om 09:00 uur terug in het ziekenhuis moesten zijn om het verband te verschonen, en nog wat medicamenten te krijgen.
De dokter heeft eveneens een briefje meegegeven met wat uitleg, maar spijtig genoeg in het Russisch.
Morgenvroeg moeten we opnieuw naar het ziekenhuis om het verband nog eens te verschonen, en we gaan dan proberen om onze vriend Vladimir te contacteren, zodat we toch een vertaling kunnen hebben van wat er ons allemaal verteld wordt.
Morgen hebben we waarschijnlijk een betere kijk op de situatie voor het verdere verloop van onze reis, want we moeten de Chinese grens oversteken voor 16 oktober (volgens ons visum), maar dat lijkt ons best mogelijk.
Een geruststelling aan de blog volgers : Maak je niet ongerust.  Ik mankeer buiten de hoofdwonde en wat schaafwonden helemaal niks (zelfs geen hoofdpijn).  MJ heeft veel meer en langer afgezien van haar pijnlijke val, dan ik nu moet ondervinden.
Foto's volgen later.

2015-10-07 Fietsen door de grote leegte

Vannacht was het toch maar aan de frisse kant in ons tentje en behoorlijk wat lawaai van honden en passerende vrachtwagens, dus niet al te vast geslapen.
Van Kökpek tot Shonzhy is het 70km fietsen maar onderweg is totaal niets, maar dan ook helemaal niets, alleen maar één grote leegte. Na 7km is er nog één bocht in de weg en daarna een lange rechte weg, waar auto’s ons aan waanzinnige snelheid voorbij razen. We hebben het gevoel steeds op een vlak plateau te rijden maar toch loopt de weg zeer langzaam naar beneden. Alleen aan de Charin rivier is er nog eens een korte maar steile afdaling en even later weer een klimmetje om uit het dal te geraken. Het klinkt misschien als een eentonige etappe maar toch heeft die grote leegte iets, iets magisch. Klik hier voor een kort sfeerbeeld.
Onderweg komen we nog eens het Nieuw Zeelands fietskoppel tegen die tegelijk met ons hun aanvraag voor een Chinees visum hadden ingediend bij de ambassade. Wanneer ze horen dat we naar Shonzhy willen fietsen, vertellen ze ons een zeer bizar voorval dat ze ergens op internet gelezen hadden over een koppel dat in mei een boete van 40$ had gekregen omdat ze door Shonzhy gingen, iets wat verboden zou zijn omdat het een militaire stad is.  Zij gaan de stad in elk geval omzeilen. We vinden het toch maar een raar verhaal. Voor de zekerheid vragen we in een benzinestation, net voor de stad, aan een groepje mannen de weg naar een hotel.  Ze wijzen ons allen door naar het centrum van de stad. Het is zoals we al dachten weer zo’n cowboy verhaal dat geen steek houdt, wij hebben hier geen enkele militair gezien, het verhaal van die boete zal wel anders in elkaar gezeten hebben.

2015-10-06 Kamperen op een berg

Hoe langer je overdag op de fiets zit, hoe beter je ’s nachts slaapt, vannacht hebben we heerlijk geslapen.
De eerste 8km moeten we nog langs de wegenwerken en later komen we op een eindeloos kaarsrechte weg terecht, vals plat met de noorderwind schuin op kop. Onderweg stopt er een kraanwagen langs de weg, de chauffeur stapt uit en begroet me in het Nederlands. De man heeft in Nederland gewerkt maar moest na drie jaar terugkeren omdat zijn vrouw ziek werd en een droger klimaat nodig had. Hij woont al vijf jaar terug in Kazachstan maar spreekt nog behoorlijk Nederlands. Hij droomt nog elke nacht van Nederland en zou maar al te graag terugkeren. Hij wil ons een lift geven maar onze fietsen bovenop de kraanwagen zien we niet zo direct zitten en bovendien is het landschap zo mooi dat we het liever willen fietsen. Na 32km zit er nog eens een bocht in de weg, we draaien zuidwaarts. We hadden gehoopt nu wat gespaard te blijven van de tegenwind maar we komen in de ‘Kökpek Gorge’ een kloof waar de duivelse wind ons pas goed parten speelt, bovendien moeten we ook nog eens 400 hoogtemeters overwinnen. Het vordert van geen kanten. We hebben 5 uur nodig om amper 45km af te leggen. Boven, aan het einde van de kloof, komen we in het plaatsje Kökpek terecht. Een dorp kan je het moeilijk noemen, er zijn alleen maar enkele winkeltjes, een café en een restaurant langs de weg. We zien het niet zitten om nog verder te fietsen tegen de wind in en willen hier overnachten. Logies zijn er niet, het wordt dus kamperen. De eigenaar van het café toont ons een goed beschut hoekje naast zijn zaak, een ideale plaats om ons tentje nog eens op te zetten en dat is al héél lang geleden. Wildkamperen kan je het bezwaarlijk noemen want we hebben al het nodige in de buurt, zelfs drinkbaar water én een degelijk openbaar toilet.
We hebben nog klaargemaakte rijst met groenten over van gisteren.  In het restaurant aan de overkant van de weg ga ik vier shasliks afhalen en zo hebben we vandaag zonder te moeten koken in een mum van tijd een kant en klare maaltijd.
In volledige tegenstelling met gisteren, was het vandaag weer een boeiende dag.