2015-10-17 Met vervoer door de droevige vlakte.

In een wakker moment heb ik vannacht de blog van ‘Twisting Spokes’ nog eens gelezen, een blog van een Nederlands koppeltje dat vorig jaar in december hetzelfde traject fietste als wij nu. Ook zij hadden problemen met de autostrade en moesten een opening zoeken in de omheining om te kunnen wildkamperen. Ik maak MJ wakker in het midden van de nacht en we overdenken nog eens wat we gaan doen. Tot de volgende stad is het 180km langs de autostrade, met geen enkele afslag, een alternatief is er niet. Wat veel om in één dag te fietsen, en we besluiten dan ook op zoek te gaan naar een of ander vervoer. Met behulp van een tekening aangevuld met wat vertalingen in het Chinees, ga ik ’s morgens aan de receptie uitleggen dat we een taxi willen naar Kuytun. Na enkele telefoontjes door hen, krijg ik een man aan de lijn die Engels spreekt en zegt dat hij kan zorgen voor aangepast vervoer. 
Omstreeks 11u zitten we al in een mini-vrachtwagentje, onze fietsen achterin in de laadbak. Ondertussen is het ook beginnen regenen wat het trieste landschap, een grote dorre vlakte, nog grauwer doet lijken. Aan dit traject zouden we op de fiets weinig plezier beleefd hebben. 
De voorgaande dagen hebben we nooit enig probleem gehad met het vinden van een hotel, maar vandaag is dat even anders. In vele hotels in Chinese steden mogen alleen maar inwoners van eigen land terecht. In de stad Kuytun stuurt men ons van het ene hotel naar het andere, ik raak de tel kwijt, maar volgens MJ was het pas bij het zevende hotel dat men ons, na de nodige vragen, wilde/mocht aanvaarden als gasten.

PS: De autostrade is nieuw, en men is bezig benzinestations en een soort gebouwen neer te zetten die wel eens zouden kunnen dienen als overnachtingsplaats. Dit kan je meestal vinden aan de betaalposten, waarvan er meerderen ook nog onder constructie zijn. Er is dus beterschap op komst.
 

Zo probeer ik duidelijk te maken data we een taxi zoeken.

 

 

 

Ons transportmiddel naar Kuytun.