Probleem in Zharkent

2015-09-08 Een vlotte rit maar…

Hoe een rit verloopt is op voorhand altijd moeilijk te voorspellen, alles hangt af van de omstandigheden. Vandaag valt het mee, een relatief vlakke rit, redelijk asfalt en de wind die niet te hard blaast. Na 25km stoppen we al voor een picknick omdat we weten dat er de daarop volgende 50km geen bevoorrading is. Onderweg moeten we nog een tijd lang langs wegenwerken, een stofferige bedoening. Het is weer een warme dag en van al het stof snakken we echt nog eens naar een koele pint om alles door te spoelen. In Zharkent, op amper 37km van de grens met China, zoeken we een overnachting. We komen opnieuw het Nieuw Zeelands koppel tegen, net wanner zij een hotelletje buiten komen waar ze gingen informeren naar de prijs. Ze hebben het gezelschap gekregen van een Rus die ook met de fiets op weg is naar China. Zij beslissen om nog een eindje verder te fietsen, wij gaan op onze beurt informeren in het hotelletje , dat voor ons oké is.
We hebben een ruime kamer, groot genoeg om er te koken, het wordt nog eens vegetarisch. Terwijl de groenten in onze oven (een fleece-dekentje) staan te garen wil ik nog even terug naar de winkel om wat drank te kopen. Het is maar enkele honderden meters ver, toch neem ik MJ haar fiets om tot daar te fietsen. Ondertussen is het al volledig donker . Op de terugweg zie ik in het tegenlicht van de aankomende auto’s niet dat ik in een grote put terecht kom. Met een smak kom ik op de grond terecht. Ik sta zo weer recht maar merk meteen dat het bloed langs mijn gezicht druipt. Ik ben met mijn hoofd op de grond terecht gekomen met een diepe snee aan de zijkant tot gevolg. Met mijn fiets aan de hand loop ik het laatste stukje terug naar het hotel. Ik blijf maar bloeden, als een varken dat geslacht wordt, dat moet zeker genaaid worden. We weten dat het ziekenhuis maar net om de hoek is, toch belt de bazin van het hotelletje een ambulance, die er binnen de kortste keren is. Ik krijg een eerste verband rond mijn hoofd en een spuitje in mijn achterwerk, waarvoor dat moet dienen weet ik niet. MJ mag mee in de ambulance voor een zeer kort ritje naar het ziekenhuis, 350m om precies te zijn. Ik wordt meteen verder geholpen, te beginnen met het wegscheren van wat haar. Dan moet ik mee naar een operatiekamer waar men nog net een kind van tafel neemt dat pas behandeld is en ik mag zijn plaats innemen. Bij het naaien worden de draadjes wel zeer strak aangetrokken, ik heb het gevoel dat men mij een facelift aan het geven is, wat ook aardig is meegenomen. Men heeft het blijkbaar moeilijk om het bloeden te stoppen. Gelukkig is er net in het ziekenhuis ook een jonge man die perfect Engels spreekt en voor ons als tolk kan fungeren. Er loopt ook nog een politieagent rond en voor we het ziekenhuis mogen verlaten moet hij nog een hoop paperassenwerk doen. Het gaat vooral om een verklaring waarin staat dat we geen klacht wensen in te dienen tegen derden. Dan schrijft hij het ganse verslag nog eens netjes over want MJ moet ook een kopie ondertekenen. Het minste wat we kunnen zeggen is dat alles zeer snel is afgehandeld, omstreeks 20u15 kunnen we al terug naar het hotel stappen,, waar onze groentjes nog steeds staan te garen, ondertussen wat té gaar.
Pas achteraf besefte ik dat ik bij de val mijn bril was kwijtgeraakt. Ik neem mijn zaklampje en ga terug naar de plaats waar het ongeluk is gebeurt en ja hoor, mijn bril ligt er nog, wel met een afgebroken oor. Zelfs de fles wijn ligt er nog, die zullen we dan maar opdrinken op mijn gezondheid. Achteraf kunnen we er al om lachen, ik zie er dan ook belachelijk uit met mijn tulband op mijn hoofd. Wie er ook een beetje lachwekkend uitzag was de dokter in het ziekenhuis met een witte stofjas en een hoofddeksel dat meer weg heeft van een koksmuts. Het is allemaal maar hoe je het bekijkt, al bij al heb ik nog geluk gehad, het had veel erger kunnen zijn en als het dan toch moest gebeuren beter hier en nu, vlak bij een ziekenhuis, dan ergens onderweg. Bij deze is nog maar eens bewezen dat het dragen van een helm geen overbodige luxe is en dat het fietsen in het donker hier levensgevaarlijk kan zijn. Normaal dragen we altijd onze helm tijdens het fietsen maar voor dit kort ritje had ik hem eens niet opgezet.
Morgen om 9u moeten we terug naar het ziekenhuis om een nieuw verband.
PS De fiets van MJ ziet er op het eerste zicht onbeschadigd uit, er was alleen veel water nodig om al het bloed er af te kuisen.

2015-10-09 Noodgedwongen rustdag in Zharkent

We hebben vannacht niet zo goed geslapen, dat had niets te maken met mijn val maar wel omdat we in een tweepersoonsbed moeten slapen en zoals dat hier in deze landen al vaker het geval is geweest met een véél te klein deken. We hadden beter ons eigen slaapgerief bovengehaald.
Om 9u moet ik terug naar het ziekenhuis om een nieuw verband. We hadden gehoopt vandaag verder te kunnen doorrijden naar China maar van de dokter krijg ik te horen dat ik morgen op hetzelfde uur nog eens moet langs komen om me te laten verzorgen. Dat is wel een kleine domper. Naast het ziekenhuis is er een optiek waar ze mijn bril misschien wel kunnen maken. We krijgen een afspraak en we moeten om 12u terug komen. Wanneer we op de middag terug gaan zitten we een half uur te wachten zonder dat er iemand ons verder helpt. We gaan terug weg, ik zal mijn bril zelf wel herstellen zo goed en zo kwaad als het kan.
We lopen wat over de markt en kopen ons een lokale SIM-kaart zodat ik onze vriend Vlad kan bellen. Ik vraag Vlad of ik hem morgen tussen 8u30 en 9u nog eens mag terugbellen op het ogenblik dat ik bij de dokter ben en hij als tolk kan fungeren. We gaan het toch proberen geregeld te krijgen dat MJ mij hoofd de komende dagen kan verzorgen. Wat ontsmetten en een windel rond mijn hoofd draaien kan toch zo moeilijk niet zijn. Als we een briefje krijgen waarmee we naar de apotheek kunnen om het nodige verzorgingsmateriaal te kopen en we weten wanneer ik terug naar een dokter moet om de draadjes te verwijderen kunnen we hopelijk weer verder reizen. We hebben echt geen zin om hier nog lang te blijven rondhangen, bovendien moeten we zien dat we voor 16 oktober in China zijn, zo niet vervalt ons visum.
Met behulp van een plat ijzerstaafje dat ik langs de weg heb gevonden en op maat kan afknippen met een tangetje en wat tape kan ik mijn bril weer herstellen. Het oogt misschien niet netjes maar zo zal mijn bril toch nog mee moeten tot we weer terug thuis zijn. 

2015-10-10 Langs de straat op zoek naar een internetverbinding

Om 8u30 staan we terug in het ziekenhuis om een nieuw verband rond mijn hoofd te laten plaatsen. Deze keer gaat MJ mee naar binnen om te kunnen zien hoe ze het verband precies plaatsen zodat ze het later zelf kan doen. MJ krijgt voor het eerst de wonde te zien, een winkelhaak van 2x4,5cm, en die ziet er relatief goed uit.
We bellen ook met onze vriend en tolk Vlad die in het Russisch met de dokter kan praten en met ons in het Duits. De dokter verteld dat we best nog eens twee à drie dagen bij hem langskomen om een nieuw verband en dat we dan wel verder kunnen naar China. We zullen ons dus nog twee dagen moeten bezighouden in Zharkent en gaan er van uit dat we maandag weer verder fietsen. Het spijtige is wel dat het ondertussen nog steeds ideaal fietsweer zou geweest zijn. We zouden toch graag voorbij de grens naar China nog de 650km willen fietsen tot Ürümqi van waar we dan een trein willen nemen meer naar het zuiden. Volgens de laatste weersvoorspellingen die we op het internet konden raadplegen zou het weer tegen 16 oktober omslaan.
Naast het ziekenhuis is er een college voor verpleegsters. Op het plein voor het college leren meisjesstudenten in camouflagepak in militaire ganzenpas lopen. Er zijn zelfs strepen op de grond geschilderd zodat ze in de precieze maat van pas kunnen lopen.  
We moeten het in ons hotelletje in Zharkent helaas zonder internet stellen. Met onze tablet in de hand gaan we langs de straten lopen, op zoek naar een niet beveiligde internetverbinding en uiteindelijk vinden we die ook. Morgen komen we hier terug met mijn notebook en zullen we proberen om de resterende berichten op het internet te plaatsen.
Ons bed (niet meer dan een centimeter dun kussen op een houten plaat) is zo hard dat we onze eigen kampeermatjes openrollen om er bovenop te leggen. We mogen echter niet klagen want voor de rest is alles in orde en we betalen net geen €10 per overnachting.