Dit is het eerste
verslag van wat er in Zharkent gebeurde zoals het telefonisch was doorverteld
aan Robert, onze vriend en contactpersoon in België die voor ons de blog
bijwerkt wanneer wij geen internetverbinding ter beschikking hebben.
Gisterenavond waren we al in ons hotel, toen ik me realiseerde dat ik nog iets moest kopen in een winkeltje hier niet ver vandaan. Ik nam de eerste fiets (die van MJ) en vertrok zonder helm naar het winkeltje. Het was al fel donker en de straten zijn hier niet verlicht. Ik moest het wegdek verkennen met de fietsverlichting, en waarschijnlijk verblind door de autolichten van tegenliggers, heb ik een ferme put in het wegdek te laat opgemerkt (er zijn hier ongelooflijke putten in het wegdek, of rioolputten waarvan het deksel ontbreekt, echt niet te doen).
Gevolg : een onzachte kennismaking met het plaatselijk asfalt.
Ik had direct geen pijn, en kon onmiddellijk terug rechtstaan, maar bemerkte dat ik toch wat bloed verloor, afkomstig van mijn hoofd.
Ik ben dan voorzichtig teruggereden naar ons hotel, waar de gastvrouw buiten was, en enigszins verbaasd van al dat bloed, onmiddellijk naar de spoeddienst van een ziekenhuis in de nabijheid telefoneerde, en MJ op de hoogte ging brengen van mijn val.
Samen met MJ heeft een ziekenwagen ons dan naar de spoeddienst gebracht om de wonde aan mijn hoofd dicht te naaien. Ik zat redelijk onder het bloed (een hoofdwonde gaat meestal gepaard met veel bloedverlies), maar buiten wat schaafwonden aan de kin en de elleboog, heb ik er voor de rest niks aan overgehouden.
Na het dichtnaaien van de hoofdwonde (langs de rechterzijde in het haargedeelte) werd ik dan fameus ingepakt met windels, en zag er uit als iemand met een tulband.
We zijn dan samen terug naar het hotel gewandeld, en onderweg besefte ik dat ik tijdens de val ook mijn bril verloren had.
Met een zaklamp zijn we dan teruggekeerd naar de plaats van de val, en langs de kant van de weg vond ik mijn bril terug. Hij was eveneens niet onbeschadigd uit de val gekomen, maar met wat knutselwerk kan ik hem opnieuw gebruiken.
In het ziekenhuis was er gelukkig iemand die wat Engels kon spreken, en zo wisten we dat we vandaag om 09:00 uur terug in het ziekenhuis moesten zijn om het verband te verschonen, en nog wat medicamenten te krijgen.
De dokter heeft eveneens een briefje meegegeven met wat uitleg, maar spijtig genoeg in het Russisch.
Morgenvroeg moeten we opnieuw naar het ziekenhuis om het verband nog eens te verschonen, en we gaan dan proberen om onze vriend Vladimir te contacteren, zodat we toch een vertaling kunnen hebben van wat er ons allemaal verteld wordt.
Morgen hebben we waarschijnlijk een betere kijk op de situatie voor het verdere verloop van onze reis, want we moeten de Chinese grens oversteken voor 16 oktober (volgens ons visum), maar dat lijkt ons best mogelijk.
Een geruststelling aan de blog volgers : Maak je niet ongerust. Ik mankeer buiten de hoofdwonde en wat schaafwonden helemaal niks (zelfs geen hoofdpijn). MJ heeft veel meer en langer afgezien van haar pijnlijke val, dan ik nu moet ondervinden.
Foto's volgen later.
Gisterenavond waren we al in ons hotel, toen ik me realiseerde dat ik nog iets moest kopen in een winkeltje hier niet ver vandaan. Ik nam de eerste fiets (die van MJ) en vertrok zonder helm naar het winkeltje. Het was al fel donker en de straten zijn hier niet verlicht. Ik moest het wegdek verkennen met de fietsverlichting, en waarschijnlijk verblind door de autolichten van tegenliggers, heb ik een ferme put in het wegdek te laat opgemerkt (er zijn hier ongelooflijke putten in het wegdek, of rioolputten waarvan het deksel ontbreekt, echt niet te doen).
Gevolg : een onzachte kennismaking met het plaatselijk asfalt.
Ik had direct geen pijn, en kon onmiddellijk terug rechtstaan, maar bemerkte dat ik toch wat bloed verloor, afkomstig van mijn hoofd.
Ik ben dan voorzichtig teruggereden naar ons hotel, waar de gastvrouw buiten was, en enigszins verbaasd van al dat bloed, onmiddellijk naar de spoeddienst van een ziekenhuis in de nabijheid telefoneerde, en MJ op de hoogte ging brengen van mijn val.
Samen met MJ heeft een ziekenwagen ons dan naar de spoeddienst gebracht om de wonde aan mijn hoofd dicht te naaien. Ik zat redelijk onder het bloed (een hoofdwonde gaat meestal gepaard met veel bloedverlies), maar buiten wat schaafwonden aan de kin en de elleboog, heb ik er voor de rest niks aan overgehouden.
Na het dichtnaaien van de hoofdwonde (langs de rechterzijde in het haargedeelte) werd ik dan fameus ingepakt met windels, en zag er uit als iemand met een tulband.
We zijn dan samen terug naar het hotel gewandeld, en onderweg besefte ik dat ik tijdens de val ook mijn bril verloren had.
Met een zaklamp zijn we dan teruggekeerd naar de plaats van de val, en langs de kant van de weg vond ik mijn bril terug. Hij was eveneens niet onbeschadigd uit de val gekomen, maar met wat knutselwerk kan ik hem opnieuw gebruiken.
In het ziekenhuis was er gelukkig iemand die wat Engels kon spreken, en zo wisten we dat we vandaag om 09:00 uur terug in het ziekenhuis moesten zijn om het verband te verschonen, en nog wat medicamenten te krijgen.
De dokter heeft eveneens een briefje meegegeven met wat uitleg, maar spijtig genoeg in het Russisch.
Morgenvroeg moeten we opnieuw naar het ziekenhuis om het verband nog eens te verschonen, en we gaan dan proberen om onze vriend Vladimir te contacteren, zodat we toch een vertaling kunnen hebben van wat er ons allemaal verteld wordt.
Morgen hebben we waarschijnlijk een betere kijk op de situatie voor het verdere verloop van onze reis, want we moeten de Chinese grens oversteken voor 16 oktober (volgens ons visum), maar dat lijkt ons best mogelijk.
Een geruststelling aan de blog volgers : Maak je niet ongerust. Ik mankeer buiten de hoofdwonde en wat schaafwonden helemaal niks (zelfs geen hoofdpijn). MJ heeft veel meer en langer afgezien van haar pijnlijke val, dan ik nu moet ondervinden.
Foto's volgen later.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten