2015-10-12 We zitten eindelijk in China en we komen weer in een andere wereld terecht

Voor een laatste keer gaan we langs het ziekenhuis voor een nieuw verband rond mijn hoofd. We proberen met behulp van gebaren en tekeningen op papier van de verpleegster te weten te komen wanneer de draadjes er uit mogen. We vragen dat ze op een briefje schrijft wat we moeten halen bij een apotheker om het zelf te verzorgen.
Om 9u stipt vertrekken we weer op de fiets richting China. Bij het buitenrijden van Zharkent passeert de ambulancier die me enkele dagen terug nog naar het ziekenhuis bracht, hij toetert en zwaait nog eens. Tot en met gisteren was het mooi weer, vandaag is het weer veranderd, eerst bewolkt, dan wat gemiezer en uiteindelijk toch gewoon regen en dat zorgt voor een nieuw probleem want we moeten het verband rond mijn hoofd zien droog te houden. Aanvankelijk dachten we mijn helm of mijn hoofd af te dekken met vershoudfolie maar dat is hier in de winkeltjes onvindbaar. We hebben nog een alternatief: MJ haar douchekap over mijn fietshelm trekken. De oranje badmuts met eendjes past perfect over de fietshelm. Ik zie er nu wel echt belachelijk uit, maar dat zal ons worst wezen.

 Aan de grensovergang staan er veel vrachtwagens die wij met onze fiets netjes kunnen voorbijfietsen. Na een eerste controlepost moeten we enkele kilometers door een soort ‘no mans land’ fietsen, dan voorbij de Kazachse grenscontrole, en dan weer enkele kilometer langs een weg die aan beide kanten is afgesloten met een omheining, om dan uiteindelijk bij de Chinese grenspost aan te komen. We zijn de enige voetgangers die in de grote hal te bespeuren zijn. Ook deze keer wordt het weer een gewone routine-controle op een ding na: mijn lichaamstemperatuur wordt gemeten. Aanleiding is waarschijnlijk mijn hoofdverband. Van andere fietsers die via een andere grensovergang naar China fietsten hadden we nochtans gehoord dat zij 7 uur moesten wachten. Het klopt dus blijkbaar dat de grensovergang in Korghos een van de makkelijkste is.

Daar staan we dan, eindelijk in China en dit is niet zo maar weer een ander land maar voor ons een totaal andere wereld. Het zal weer een hele aanpassing worden. 

Goed om weten: vanaf nu zitten we opgezadeld met Beijing tijd, dat wil zeggen dat het verschil met België nu plots 6 uur bedraagt.
 
Onze eerste opdracht: een hotel vinden. Als je de taal niet begrijpt, is de beste manier nog altijd : het heel vaak vragen in gebarentaal. Vrij snel komen we al bij een eerste hotel terecht. Wanneer we later door de stad wandelen merken we dat er zelfs veel hotels zijn. Voor onze eerste dag in China willen we in een restaurant gaan eten. Je vindt hier het ene restaurantje naast het andere. We kiezen er eentje uit waar er enkele afbeeldingen staan van wat je er kan eten. Het worden verse noedels met eend. Gelukkig eten we thuis ook al eens met stokjes en zijn we het wat gewend. Voor omgerekend minder dan €6 hadden we een stevige maaltijd, voor z’n geld kan je nog moeilijk zelf gaan koken.
Hoe het de komende dagen verder moet qua bevoorrading en overnachtingsmogelijkheden is voorlopig nog een beetje vaag, want de kaart die ik heb van China is niet zo gedetailleerd.  Informatie opzoeken via het internet is ook niet vanzelfsprekend. Vele websites blokkeren hier zowat alles wat gerelateerd is aan Google. Ik mag zelfs onze eigen blog niet meer raadplegen. Gelukkig werkt mijn mailprogramma Outlook nog, en kan ik berichten doorsturen naar onze backup Robert in België die de blog dan zal bijwerken.