Aktau is een havenstad in
het zuidwesten van Kazachstan omgeven door honderden kilometers dorre semi-woestijn.
Al het water moet hier uit de Kaspische zee gehaald worden. Gras zie je hier
nergens, enkel wat struiken en kleine boompjes die geplant zijn in aangevoerde
grond. Aan de kust is er wel enige vorm van toerisme te bespeuren met enkele
hotels, restaurants, dancings en kermis attracties. Straatnamen zijn hier niet. De stad is ingedeeld in
‘micro rayons’ die elk een nummer hebben en telkens beginnen en eindigen aan
een verkeerslicht. Binnen elke ‘micro rayon’ heeft elk gebouw een eigen nummer.
Straatnamen bestaan niet, elk adres bestaat dus uit 2 nummers, de micro rayon
en de DOM (het gebouw). Vroeger werd er in de omgeving uranium uit de grond
gehaald, nu vooral aardolie. Veel openbaar vervoer is er niet maar de mensen
liften veelvuldig. Het is eenvoudig, je gaat langs de weg staan en doet teken
dat je een lift wil. Binnen de kortste keren stopt er wel een wagen en de regel
is dat je gewoon per rit 200 KZT (€1) betaald, de afstand maakt niet uit. Wat
met taxistop in België nooit is gelukt, is hier de gewoonste zaak.
Terwijl ik vandaag een namiddagdutje doe, doet MJ de afwas. Ik schrik wakker van een brandgeur. In de keuken is de waterkoker in brand gevlogen. MJ had gelukkig de reflex om hem meteen in het afwaswater te gooien. Brandje is geblust maar de brandende plastic heeft wel enkele brandplekken gemaakt op het keukenblad en de vloer. Even alle ramen open zetten om de brandgeur weg te krijgen. Als MJ met de verbrande waterkoker naar de receptie gaat, krijgt ze gewoon een andere mee.
Ondertussen weten we ook hoe het zit met het ontbijt dat wel degelijk inclusief is. We vragen 2 briefjes aan de receptie en tegen ten vroegste 11 uur kunnen we ontbijten. André die dat moet klaarmaken, kunnen ze blijkbaar ten vroegste om 10h30 oproepen, hij heeft dan een half uur nodig om 2 eitjes te bakken met enkele schijfjes worst en dat te serveren op een bord met enkele rauwe schijfjes courgette, een stukje tomaat, 2 halve sneetjes brood en een toefje mayonaise en ketchup.
We fietsen wel elke dag rond in Aktau maar we beginnen er nu toch echt naar te snakken om met onze fietsen nog eens verder te kunnen trekken. We zullen nog enkele dagen geduld moeten hebben. Veel valt er in de stad niet te beleven, we hebben geen internet meer en op de TV op onze kamer is meer sneeuw dan wat anders te zien. We beginnen ons stilaan te vervelen.
Terwijl ik vandaag een namiddagdutje doe, doet MJ de afwas. Ik schrik wakker van een brandgeur. In de keuken is de waterkoker in brand gevlogen. MJ had gelukkig de reflex om hem meteen in het afwaswater te gooien. Brandje is geblust maar de brandende plastic heeft wel enkele brandplekken gemaakt op het keukenblad en de vloer. Even alle ramen open zetten om de brandgeur weg te krijgen. Als MJ met de verbrande waterkoker naar de receptie gaat, krijgt ze gewoon een andere mee.
Ondertussen weten we ook hoe het zit met het ontbijt dat wel degelijk inclusief is. We vragen 2 briefjes aan de receptie en tegen ten vroegste 11 uur kunnen we ontbijten. André die dat moet klaarmaken, kunnen ze blijkbaar ten vroegste om 10h30 oproepen, hij heeft dan een half uur nodig om 2 eitjes te bakken met enkele schijfjes worst en dat te serveren op een bord met enkele rauwe schijfjes courgette, een stukje tomaat, 2 halve sneetjes brood en een toefje mayonaise en ketchup.
We fietsen wel elke dag rond in Aktau maar we beginnen er nu toch echt naar te snakken om met onze fietsen nog eens verder te kunnen trekken. We zullen nog enkele dagen geduld moeten hebben. Veel valt er in de stad niet te beleven, we hebben geen internet meer en op de TV op onze kamer is meer sneeuw dan wat anders te zien. We beginnen ons stilaan te vervelen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten