2015-05-27 Ook onze waterbestendigheid wordt danig op de proef gesteld.

Ik kan me niet herinneren dat we op een van onze vele eerdere trektochten gedurende zo’n lange periode af te rekenen hadden met regenweer. Ook vandaag moeten we weer eens vertrekken in de gietende regen. Grote plassen aan de rand van de weg waar wij moeten fietsen maakt het haast onmogelijk om mogelijke gaten in het wegdek te zien. Bovendien rijden we langs een weg waar het behoorlijk druk is en er als fietser geen uitwijkmogelijkheden zijn. Gevaarlijk en onverantwoord om zo nog verder te blijven fietsen. Na amper 10km houden we het voor bekeken en besluiten om verder de trein te nemen naar Belgrado. Omdat we het gebroken Engels van de man aan het loket moeilijk verstaan weten we niet precies wanneer er een trein richting Belgrado komt. Uiteindelijk moeten we nog anderhalf uur wachten. Met twee zwaar bepakte trekkersfietsen de trein nemen is altijd een stresserend gedoe, vooral omdat je al de bagage van de fietsen moet halen en dan alles nog in de trein moet krijgen waar alles in een smal gangetje moet gans achteraan de trein. Gelukkig is Belgrado de allerlaatste halte van de trein en kan het uitstappen wat rustiger verlopen. De poetsploeg stond al klaar maar liet ons rustig uitstappen.
Wanneer we in de namiddag nog eens op restaurant gaan moeten we toch wel enige tijd wachten op ons eten. Al die tijd zit er aan het tafeltje naast ons een vrouw die ons plotseling aanspreekt en met een perfect Hollands accent vraagt of wij Nederlands praten. Haar verhaal: ze is afkomstig uit Kosovo, is 25 jaar geleden met haar man naar Nederland vertrokken voor zijn werk. Later brak de oorlog uit in ex-Joegoslavië en zijn ze in Nederland blijven wonen , pas nu is ze, ondertussen gescheiden van haar man, teruggekeerd naar Servië om hier een nieuw bestaan op te bouwen.