Bij de eigenaar van de
camping is Biser kan ik ons overschot aan Bulgaarse Lev inruilen voor Euro’s.
We houden wel nog voldoende Lev over om voor de grensovergang nog iets te
kunnen eten en/of drinken. In Svilengrad spenderen we onze laatste Bulgaarse
Lev’s aan een fles spotgoedkope flutwijn van twee liter die we willen mee nemen
naar Turkije voor bij het avondeten, wetende dat wijn in verhouding vrij duur
is in Turkije. De laatste kilometers tot de grens met Turkije lopen langs een
autostrade. Ik had verwacht dat we het hier zeer druk zou zijn, vooral dan van
truckers, maar niets is minder waar. Dit is misschien wel het rustigste stukje
weg dat we in Bulgarije gefietst hebben. Het doet me terugdenken aan onze
trektocht van twee jaar geleden toen we in Israël op de dag van Jom kipoer (zowat
de belangrijkste feestdag voor joden en tevens in gans het land een autoloze
zondag) langs de verlaten autostrade van Tel Aviv naar Jeruzalem fietsten.
Op dag 37, precies om 12u rijden we het ons ondertussen vertrouwde Turkije binnen. Van Budingen tot aan de grens met Turkije hebben we exact 3.069km afgelegd. Bij de grenscontrole wil men wel de inhoud van onze bagage vluchtig doorzoeken. Enkele zakken moeten we van de fiets halen en openen. Ik vraag me nog steeds af waar ze naar op zoek waren. Ondertussen waren ze wel geïnteresseerd naar onze reisplannen. Misschien was het vluchtig doorzoeken van enkele tassen gewoon een excuus om een babbel te kunnen maken. Ondertussen moeten de auto’s die achter ons komen maar geduld hebben.
Weer in Turkije, het is een beetje als weer thuis komen, hoe raar het ook klinkt.
Dit is de derde keer dan we in Turkije komen fietsen. Wanneer we even later door Edirne fietsen horen we weer voor het eerst de gezangen weerklinken die vanuit de minaretten de praktiserende moslims oproepen voor een zoveelste gebed. Vraag me niet waarom, maar ik wordt er door ontroerd. Turkije en zijn bevolking, het ligt me nauw aan het hart.
Voor onze eerste overnachting in Turkije kunnen we al meteen terecht op een camping. Wanneer we er toekomen ligt alles er nog wat verlaten bij. Het enige dat min of meer in orde is, is het zwembad, voorlopig iets wat aan ons nog niet besteed is. Er is geen levende ziel te bekennen. Pas na enige tijd duikt er een dame op, ze had een middagdutje gedaan. Het is een camping op z’n Turks, maar voor ons meer dan voldoende.
Op dag 37, precies om 12u rijden we het ons ondertussen vertrouwde Turkije binnen. Van Budingen tot aan de grens met Turkije hebben we exact 3.069km afgelegd. Bij de grenscontrole wil men wel de inhoud van onze bagage vluchtig doorzoeken. Enkele zakken moeten we van de fiets halen en openen. Ik vraag me nog steeds af waar ze naar op zoek waren. Ondertussen waren ze wel geïnteresseerd naar onze reisplannen. Misschien was het vluchtig doorzoeken van enkele tassen gewoon een excuus om een babbel te kunnen maken. Ondertussen moeten de auto’s die achter ons komen maar geduld hebben.
Weer in Turkije, het is een beetje als weer thuis komen, hoe raar het ook klinkt.
Dit is de derde keer dan we in Turkije komen fietsen. Wanneer we even later door Edirne fietsen horen we weer voor het eerst de gezangen weerklinken die vanuit de minaretten de praktiserende moslims oproepen voor een zoveelste gebed. Vraag me niet waarom, maar ik wordt er door ontroerd. Turkije en zijn bevolking, het ligt me nauw aan het hart.
Voor onze eerste overnachting in Turkije kunnen we al meteen terecht op een camping. Wanneer we er toekomen ligt alles er nog wat verlaten bij. Het enige dat min of meer in orde is, is het zwembad, voorlopig iets wat aan ons nog niet besteed is. Er is geen levende ziel te bekennen. Pas na enige tijd duikt er een dame op, ze had een middagdutje gedaan. Het is een camping op z’n Turks, maar voor ons meer dan voldoende.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten