In het midden van de
nacht hoorden we in de verte in de stad stevig tromgeroffel. We vermoeden dat
het iets te maken heeft met de Ramadan die gisteren is begonnen. Tot nu toe
hebben we daar echter nog niets van gemerkt.
Het wordt vandaag een relatief vlakke en korte etappe langs een zeer mooi traject langs de kust van de Zwarte Zee, links de zee, rechts het groene gebergte. Op een gegeven moment komen we aan een tunnel. We stoppen even om onze achterlichten aan te zetten. Wanneer we echter de tunnel willen inrijden weergalmt er plotseling een stem door een luidspreker. We verstaan er niets van maar snappen meteen dat we er beter aan doen te stoppen en de tunnel niet in te rijden.Wat nu gedaan? Een alternatieve weg is er niet, terugkeren is geen optie en de tunnel zo maar in rijden ook niet. We kunnen dus niet anders dan wachten en hopen dat er hulp komt op dagen. Een gelijkaardige situatie hebben we nog ooit eens meegemaakt in Griekenland. Na een hele tijd komt er dan toch een pick-up opdagen met twee mannen. Ze doen meteen teken dat we met onze fietsen tot bij hen moeten komen. Onze fietsen kunnen in de laadbak maar ze zijn net iets te lang waardoor de laadklep achteraan niet dicht kan. Wij mogen op de achterbank terwijl een van de mannen in de laadbak kruipt om de fietsen vast te houden tijden de rit door de tunnel. Maar het is niet één tunnel maar een ketting van tunnels van in totaal zo’n 9km lang. De aanbevolen maximum snelheid in de tunnels is 70km per uur maar wij rijden er door tegen ruim 90km per uur en ondertussen moet de man achteraan in de laadbak maar zien dat hij onze fietsen kan vasthouden. Jammer dat ik hier geen foto kan van maken. Mede dankzij deze lift komen we al voor de middag aan in Eriğli.
Eriğli is echt wel een ideaal stadje om een halve rustdag te houden. Je hebt er een mooie boulevard langs de kust, een haventje en daarnaast nog een typisch Turks stadscentrum. Echt een aanrader als rustplaats.
Het wordt vandaag een relatief vlakke en korte etappe langs een zeer mooi traject langs de kust van de Zwarte Zee, links de zee, rechts het groene gebergte. Op een gegeven moment komen we aan een tunnel. We stoppen even om onze achterlichten aan te zetten. Wanneer we echter de tunnel willen inrijden weergalmt er plotseling een stem door een luidspreker. We verstaan er niets van maar snappen meteen dat we er beter aan doen te stoppen en de tunnel niet in te rijden.Wat nu gedaan? Een alternatieve weg is er niet, terugkeren is geen optie en de tunnel zo maar in rijden ook niet. We kunnen dus niet anders dan wachten en hopen dat er hulp komt op dagen. Een gelijkaardige situatie hebben we nog ooit eens meegemaakt in Griekenland. Na een hele tijd komt er dan toch een pick-up opdagen met twee mannen. Ze doen meteen teken dat we met onze fietsen tot bij hen moeten komen. Onze fietsen kunnen in de laadbak maar ze zijn net iets te lang waardoor de laadklep achteraan niet dicht kan. Wij mogen op de achterbank terwijl een van de mannen in de laadbak kruipt om de fietsen vast te houden tijden de rit door de tunnel. Maar het is niet één tunnel maar een ketting van tunnels van in totaal zo’n 9km lang. De aanbevolen maximum snelheid in de tunnels is 70km per uur maar wij rijden er door tegen ruim 90km per uur en ondertussen moet de man achteraan in de laadbak maar zien dat hij onze fietsen kan vasthouden. Jammer dat ik hier geen foto kan van maken. Mede dankzij deze lift komen we al voor de middag aan in Eriğli.
Eriğli is echt wel een ideaal stadje om een halve rustdag te houden. Je hebt er een mooie boulevard langs de kust, een haventje en daarnaast nog een typisch Turks stadscentrum. Echt een aanrader als rustplaats.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten