Onderweg stoppen we nog bij verschillende fietsenwinkels maar nog steeds is er niemand die het tandwiel van MJ kan of wil vervangen. Nochtans zijn we er zo goed als zeker van dat sommigen de juiste wisselstukken in huis hebben. We fietsen nog eens 89km tot een resort in Uthai Thani, er is ook een klein zwembad waar we dankbaar gebruik van maken.
Vanochtend hebben we onze banden nog eens laten oppompen, en het wordt bijna een constante dat we dezelfde dag nog een lekke band hebben. Deze keer is het gelukkig pas bij aankomst in het resort, en niet ergens onderweg. Wanneer ik de band wil vervangen moet ik echter tot de vaststelling komen dat mijn fietspompje dat aan mijn fiets vastzat weg is. Het kan niet anders of iemand moet het er afgehaald hebben. In het resort worden ook fietsen verhuurd dus ga ik er van uit dat men ook wel een fietspomp zal hebben. Wanneer ik het aan een van de werkmannen in gebarentaal probeer te vragen, roept hij er een poetsvrouw bij die even later afkomt met een ontstopper. Men heeft mij blijkbaar verkeerd begrepen. Wanneer ik mijn band laat zien begrijpt men wel meteen dat ik iets anders bedoelde. Een grappig misverstand waar iedereen moet mee lachen. Men is zelfs zo behulpzaam om voor mij een nieuwe binnenband te steken.
’s Avonds voel ik me onwel worden. Ik moet meermaals overgeven en heb diarree. Ik voelde al in de namiddag dat er iets niet in de haak zat. In de laatste kilometers was ik maar al te blij dat MJ op kop ging rijden, en zelfs dan had ik het lastig om haar tempo te volgen.
Een zoveelste fietsenwinkel waar men ons niet kan helpen.
Uthai Thani.
Ons avondeten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten