Tijdens de eerste uren
van vorige nacht meer zweet gelaten in ons tentje dan tijdens het fietsen
overdag, gratis sauna. Net voor zonsopgang zitten we al naast ons tentje met
een keteltje warm water voor koffie en thee. Even later passeert er een kudde
koeien die op zoek gaan naar het weinige eetbare in de droge vlakte.
Baku, hoofdstad van Azerbaijan, is een modern ogende stad. Aan alles is te merken dat hier onlangs de ‘First European Games’ werden georganiseerd. Wanneer we even halt houden langs een straat in Baku spreekt een vrouw ons aan. Ze dacht te horen dat we Duits spraken. Haar moeder instinkt komt blijkbaar boven dat vind dat we er blijkbaar maar belabberd uitzien. De laatste dagen kregen we op heel veel plaatsen langs de weg gratis fruit aangeboden, zij geeft ons een zakje met nog warme gebraden kippenboutjes. Ze staat erop dat we nog samen ergens thee gaan drinken.
In het oude stadsgedeelte vinden we een betaalbaar guesthouse. Vanochtend werden we nog wakker in ons tentje in de woestijn en nu, enkele uren later zitten we al op een luxe kamer waar voor de afwisseling alles degelijk werkt en het onberispelijk proper is.
Na een meer dan verkwikkende douche gaan we in de namiddag op zoek naar de ambassade van Uzbekistan. De receptionist in het guesthouse drukt een kaart van google af en toont daarop waar hij denk dat de ambassade is. Met het adres en het kaartje in de hand stappen we in een taxi en tonen de chauffeur waar we naar toe willen. Het wordt een moeizame zoektocht. Zelfs de taxichauffeur moet het meermaals vragen, we worden alle kanten opgestuurd. Uiteindelijk belt de taxichauffeur zelf naar de ambassade om te vragen waar het juist is, gelukkig had ik het telefoonnummer op een blaadje genoteerd. Uiteindelijk geraken we dan toch nog op onze bestemming. We moeten nog een uurtje wachten aan de ingang vooraleer de ambassade weer open gaat. Voor we vertrokken in de guesthouuse hadden we via internet al de nodige formulieren ingevuld en laten afdrukken aan de receptie. Alles blijkt op het eerste zicht in orde te zijn en met een beetje geluk kunnen we onze visa vrijdagnamiddag al komen afhalen en zo niet wordt het maandag. Wanneer we de ambassade buiten stappen komen we nog een Vlaming tegen uit het Antwerpse die ook een visum komt aanvragen.
Deze formaliteit is alvast al in orde, nu kunnen we enkele dagen rustig genieten van Baku.
Baku, hoofdstad van Azerbaijan, is een modern ogende stad. Aan alles is te merken dat hier onlangs de ‘First European Games’ werden georganiseerd. Wanneer we even halt houden langs een straat in Baku spreekt een vrouw ons aan. Ze dacht te horen dat we Duits spraken. Haar moeder instinkt komt blijkbaar boven dat vind dat we er blijkbaar maar belabberd uitzien. De laatste dagen kregen we op heel veel plaatsen langs de weg gratis fruit aangeboden, zij geeft ons een zakje met nog warme gebraden kippenboutjes. Ze staat erop dat we nog samen ergens thee gaan drinken.
In het oude stadsgedeelte vinden we een betaalbaar guesthouse. Vanochtend werden we nog wakker in ons tentje in de woestijn en nu, enkele uren later zitten we al op een luxe kamer waar voor de afwisseling alles degelijk werkt en het onberispelijk proper is.
Na een meer dan verkwikkende douche gaan we in de namiddag op zoek naar de ambassade van Uzbekistan. De receptionist in het guesthouse drukt een kaart van google af en toont daarop waar hij denk dat de ambassade is. Met het adres en het kaartje in de hand stappen we in een taxi en tonen de chauffeur waar we naar toe willen. Het wordt een moeizame zoektocht. Zelfs de taxichauffeur moet het meermaals vragen, we worden alle kanten opgestuurd. Uiteindelijk belt de taxichauffeur zelf naar de ambassade om te vragen waar het juist is, gelukkig had ik het telefoonnummer op een blaadje genoteerd. Uiteindelijk geraken we dan toch nog op onze bestemming. We moeten nog een uurtje wachten aan de ingang vooraleer de ambassade weer open gaat. Voor we vertrokken in de guesthouuse hadden we via internet al de nodige formulieren ingevuld en laten afdrukken aan de receptie. Alles blijkt op het eerste zicht in orde te zijn en met een beetje geluk kunnen we onze visa vrijdagnamiddag al komen afhalen en zo niet wordt het maandag. Wanneer we de ambassade buiten stappen komen we nog een Vlaming tegen uit het Antwerpse die ook een visum komt aanvragen.
Deze formaliteit is alvast al in orde, nu kunnen we enkele dagen rustig genieten van Baku.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten