Omdat onze
trein pas in de namiddag om 17u18 vertrekt hebben we nog ruim de tijd om
nog eens door het ‘People’s Park’ te lopen. Overal in het park zie je
mensen aan sport doen, vooral dan gymnastiek, badminton, tafeltennis,
tai chi (of een of andere aanverwante) of massaal gebruik maken van de
sporttoestellen die er staan. Om 13 uur checken we dan uit in het hotel
om naar het station te gaan.
Nog voor je het stationsgebouw bereikt
moet je bagage al een eerste keer door een scanner. Wie niet waagt… we
hadden toch nog maar eens geprobeerd om onze twee gasbusjes mee te
smokkelen, maar aan een scanner ontsnapt zoiets natuurlijk niet. We
moeten ze achterlaten en men maakt ons duidelijk dat er nog een derde
verdacht object in een van de tassen zit. Een bus deodorant van MJ bevat
een brandbaar product, en ook die moeten we achterlaten. In het
stationsgebouw moet onze bagage een tweede keer door een scanner en weer
ontdekt men enkele verdachte voorwerpen. Uit mijn stuurtas haalt men
mijn zakmes, na controle krijg ik het terug. In MJ haar tas vindt men
een busje ‘Daktarin’ welke blijkbaar ook een ontvlambaar product bevat, en welke we dus ook moeten achterlaten. Zelf moeten we ook door een scanner,
en worden we nog uitvoerig gefouilleerd. Het stationsgebouw is drie
verdiepingen hoog, met op elke verdieping vijf wachtzalen. Iederee trein heeft
zijn eigen wachtzaal, en in elk van die wachtzalen wacht een massa volk
op de trein. We zijn er twee uur voor vertrektijd, en we vinden met
moeite nog een plaatsje op de grond om te gaan zitten.
Groot is onze
verbazing als we plotseling tussen al het volk weer Gina en John
tegenkomen, het Engels koppeltje, en in hun gezelschap Dima, de jonge
Rus de we in Zharkent (Kazachstan) al eens ontmoet hebben, maar toen
samen op trek met een Nieuw Zeelands koppel. Hoe klein is deze grote
wereld, dat we hen hier op deze plaats weer tegenkomen, en dat zij dan ook
nog eens dezelfde trein gaan nemen. Het wordt een aangenaam weerzien, we hebben heel wat te
vertellen en dat maakt dat de wachttijd snel voorbij gaat. Wij verlaten de trein al na 24 uur,
Dima na 48 uur en Gina en John na 65 uur, zij reizen tot Kunming het
eindstation.
Dan wordt
het signaal gegeven dat we ons naar de trein mogen begeven en dan spelen
er zich onvoorstelbare taferelen af. De ganse massa volk begint plots
langs alle kanten te drummen in de richting van de kleine poortjes waar
we door moeten, en eenmaal voorbij een poortje, beginnen de mensen te hollen
om zo snel mogelijk bij de trein te zijn. Er zijn drie type tickets
verkrijgbaar voor deze trein: ‘Soft Sleepers’, ‘Hard Sleepers’ en ‘Hard Seats’. Als je een ticket hebt voor een ‘Soft Sleeper’ heb je een
gereserveerde plaats in een wagon die ingedeeld is in negen coupés met
telkens twee slaapplaatsen boven elkaar. Met een ticket voor ‘Hard Sleeper’ heb je een gereserveerde slaapplaats in een wagon waar er
plaats is voor 66 personen, telkens met drie boven elkaar. Dan heb je nog
de ‘Hard Seats’ waarbij je geen gereserveerde plaats hebt, maar enkel
een ticket voor een wagon waarin er meer passagiers worden toegelaten dan er
zitplaatsen zijn. Dat is nu juist de reden waarom er zo geduwd en
gelopen wordt, om toch maar een zitplaats vast te krijgen, want wie niet
snel genoeg is, moet tijdens de hele rit rechtstaan. Als je weet dat deze trein
er van begin- tot eindstation 65 uur over doet, is het best te begrijpen dat men zich haast om een zitplaats te bemachtigen. Jurgen onze, Duitse
vriend, had ons aangeraden om een ticket te kopen voor ‘Soft Sleeper’,
wat we gelukkig ook gedaan hebben.
De treinen zien er zeer netjes en modern uit, een groot contrast met de treinen die we eerder namen in Kazachstan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten