Van Tashkent tot de
grens met Kazachstan is het nog 34km. Net voor de grens kopen we met onze
laatste Oezbeekse SOM nog een fles bier, cashewnoten, oploskoffie en twee
pakjes chips. Ook deze keer verloopt de grensovergang zeer vlot, de
douanebeambten hebben meer oog voor onze fietsen dan onze bagage. Eenmaal over
de grens zien we op onze GPS dat we weer eens een tijdszone zijn opgeschoven,
het tijdsverschil met België is nu 4 uur.
Van de grens tot de eerste grotere stad Shymkent is het nog 100km, te veel om vandaag te fietsen, we gaan op zoek naar een overnachtingsplaats in Qazyghurt. Aanvankelijk wijst men ons de weg naar hotel Keremet, het is echter geen echt hotel maar, om het nog deftig uit te drukken, een huis van lichte zeden, iets wat MJ niet in de gaten had, of hebben mannen daar een apart zintuig voor? Omdat we vinden dat de kamer wat ondermaats is voor de gevraagde prijs gaan we verder zoeken of er geen ander hotel is. Zonder resultaat, er is wel een man die ons een lift wil geven naar Shymkent, met een oude stationwagen van zijn vader maar wij weten dat zo’n wagen té klein is om alles in te krijgen. Met hangende pootjes keren we dan toch maar terug naar de enige mogelijke overnachtingsplaats, het huis van lichte zeden. Vlakbij is er een winkeltje waar we nog eens degelijke groenten kunnen kopen en we profiteren er dan ook van om eens een heerlijke vegetarische spaghetti te maken, wat welkom is na al het moeilijk te verteren vettig eten in Oezbekistan.
Van de grens tot de eerste grotere stad Shymkent is het nog 100km, te veel om vandaag te fietsen, we gaan op zoek naar een overnachtingsplaats in Qazyghurt. Aanvankelijk wijst men ons de weg naar hotel Keremet, het is echter geen echt hotel maar, om het nog deftig uit te drukken, een huis van lichte zeden, iets wat MJ niet in de gaten had, of hebben mannen daar een apart zintuig voor? Omdat we vinden dat de kamer wat ondermaats is voor de gevraagde prijs gaan we verder zoeken of er geen ander hotel is. Zonder resultaat, er is wel een man die ons een lift wil geven naar Shymkent, met een oude stationwagen van zijn vader maar wij weten dat zo’n wagen té klein is om alles in te krijgen. Met hangende pootjes keren we dan toch maar terug naar de enige mogelijke overnachtingsplaats, het huis van lichte zeden. Vlakbij is er een winkeltje waar we nog eens degelijke groenten kunnen kopen en we profiteren er dan ook van om eens een heerlijke vegetarische spaghetti te maken, wat welkom is na al het moeilijk te verteren vettig eten in Oezbekistan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten