Na een stevig ontbijt
in de B&B krijgen we van de gastvrouw nog een adres mee van een guesthouse
in Tamga waar we vandaag naartoe willen fietsen, we zien nog wel of we het
gebruiken.
Overal zie je langs de weg paarden vrij rondlopen, het kan niet anders of hier moeten ooit ongelukken gebeuren. MJ is er ooggetuige van hoe een minibusje frontaal in botsing komt met een paard en ziet hoe het door de lucht gekatapulteerd wordt. De voorkant van het busje is zwaar gehavend, de passagiers zijn ongedeerd en, wonder boven wonder, het paard staat weer recht en stromelt naar de kant van de weg, maar het kan niet anders of het moet ernstig gewond zijn.
Het deel van de zuidelijke route rond het Ysyk-Köl meer dat we vandaag fietsen vinden we tot nu toe het mooiste.
Bij toeval krijgen we onderweg nog dé traditionele sport van Kyrgyzstan te zien: ‘kok boru’, ‘ulak-tartysh’ of ‘buzkashi’, wat ‘grijze wolf’ betekend. Het is een teamsport waarbij ruiters te paard een onthoofd schaap moeten zien te bemachtigen en het in een ronde goal moeten zien te krijgen. Het gaat er zeer ruw aan toe, enkel voor zeer ervaren ruiters en de paarden krijgen veel te verduren. Een korte video kan je hier bekijken: Kyrgistan - Nationale sport
De Kirgiezen zijn gek van paarden en groeien ermee op. Langs de weg zie je veel jonge kinderen al paardrijden, vaak ook zonder zadel.
Andere fietsers hadden ons verteld dat ze last hadden met kinderen die steentjes naar hen gooiden, iets wat wij nog niet hadden ondervonden, maar vandaag had het wel eens anders kunnen zijn. Op een gegeven ogenblik zie ik enkele jongens, ik schat hun leeftijd 9 à 10 jaar, de weg oversteken wanneer ze ons zien aankomen. Ik zie een van hen naar steentjes op de grond grabbelen. Ik stop meteen, met een gebiedende wijsvinger in de lucht en op strenge toon zeg ik ‘awel, wa waarde gij van plan?’. De jongens schrikken en zetten enkele pasjes achteruit, ik steek meteen mijn hand uit en zeg vriendelijk ‘hello’, direct verschijnt er weer een brede glimlach op hun gezichtjes en komen ze mij allen de hand schudden. Kinderen steken soms ook hun hand in de lucht alsof ze een high-five willen doen maar dan willen ze gewoon kei hard tegen je hand slaan of proberen zelfs je hand vast te houden, wat niet ongevaarlijk is, maar hier trappen wij niet meer in. De kinderen bedoelen het niet slecht, voor hen is het een spelletje. Het valt ons trouwens op dat ze zeer vriendelijk zijn en ons vaak gewoon de hand komen schudden als we langs de weg zitten. Vandaag zijn er opvallend veel spelende kinderen langs de weg maar dat is waarschijnlijk omdat het vandaag een feestdag is voor de moslims (offerfeest) en voor de kinderen schoolvrije dag.
In Tamga gaan we uiteindelijk niet naar het guesthouse waarvan we het adres hadden gekregen maar kiezen voor een ander guesthouse verderop in het dorp, primitiever, veel goedkoper (800 som, 700 som = 10€) én, wat voor ons de doorslag heeft gegeven, we kunnen er zelf koken, iets wat we nog altijd belangrijk vinden. Vandaag eten we Risotto met eenden-filet.
Overal zie je langs de weg paarden vrij rondlopen, het kan niet anders of hier moeten ooit ongelukken gebeuren. MJ is er ooggetuige van hoe een minibusje frontaal in botsing komt met een paard en ziet hoe het door de lucht gekatapulteerd wordt. De voorkant van het busje is zwaar gehavend, de passagiers zijn ongedeerd en, wonder boven wonder, het paard staat weer recht en stromelt naar de kant van de weg, maar het kan niet anders of het moet ernstig gewond zijn.
Het deel van de zuidelijke route rond het Ysyk-Köl meer dat we vandaag fietsen vinden we tot nu toe het mooiste.
Bij toeval krijgen we onderweg nog dé traditionele sport van Kyrgyzstan te zien: ‘kok boru’, ‘ulak-tartysh’ of ‘buzkashi’, wat ‘grijze wolf’ betekend. Het is een teamsport waarbij ruiters te paard een onthoofd schaap moeten zien te bemachtigen en het in een ronde goal moeten zien te krijgen. Het gaat er zeer ruw aan toe, enkel voor zeer ervaren ruiters en de paarden krijgen veel te verduren. Een korte video kan je hier bekijken: Kyrgistan - Nationale sport
De Kirgiezen zijn gek van paarden en groeien ermee op. Langs de weg zie je veel jonge kinderen al paardrijden, vaak ook zonder zadel.
Andere fietsers hadden ons verteld dat ze last hadden met kinderen die steentjes naar hen gooiden, iets wat wij nog niet hadden ondervonden, maar vandaag had het wel eens anders kunnen zijn. Op een gegeven ogenblik zie ik enkele jongens, ik schat hun leeftijd 9 à 10 jaar, de weg oversteken wanneer ze ons zien aankomen. Ik zie een van hen naar steentjes op de grond grabbelen. Ik stop meteen, met een gebiedende wijsvinger in de lucht en op strenge toon zeg ik ‘awel, wa waarde gij van plan?’. De jongens schrikken en zetten enkele pasjes achteruit, ik steek meteen mijn hand uit en zeg vriendelijk ‘hello’, direct verschijnt er weer een brede glimlach op hun gezichtjes en komen ze mij allen de hand schudden. Kinderen steken soms ook hun hand in de lucht alsof ze een high-five willen doen maar dan willen ze gewoon kei hard tegen je hand slaan of proberen zelfs je hand vast te houden, wat niet ongevaarlijk is, maar hier trappen wij niet meer in. De kinderen bedoelen het niet slecht, voor hen is het een spelletje. Het valt ons trouwens op dat ze zeer vriendelijk zijn en ons vaak gewoon de hand komen schudden als we langs de weg zitten. Vandaag zijn er opvallend veel spelende kinderen langs de weg maar dat is waarschijnlijk omdat het vandaag een feestdag is voor de moslims (offerfeest) en voor de kinderen schoolvrije dag.
In Tamga gaan we uiteindelijk niet naar het guesthouse waarvan we het adres hadden gekregen maar kiezen voor een ander guesthouse verderop in het dorp, primitiever, veel goedkoper (800 som, 700 som = 10€) én, wat voor ons de doorslag heeft gegeven, we kunnen er zelf koken, iets wat we nog altijd belangrijk vinden. Vandaag eten we Risotto met eenden-filet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten